सुटका - मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | #bhaykatha | Horror Stories
वेळ भर दुपारची. रस्त्यावर बरीच रहदारी होती. लहानमोठ्या गाड्या तिथून धावत होत्या. पादचारी पुलावरून माणसे ये जा करत होती. तिथल्याच एका नाक्यावर पोलिसांची गाडीदेखील उभी होती. इतक्या वर्दळीत त्या परिसरात एखादा गुन्हा घडू शकतो, असे कुणाला वाटले नसते. रस्त्यावरचे आणि एकूण त्या परिसराचे चित्र सकारात्मक होते.
रस्त्यालगतच उभ्या असलेल्या एका जुनाट गोठ्यात म्हशी शांतपणे रवंथ करत बसल्या होत्या. कुणा नव्या माणसाला कधीच आकलन झाले नसते, अश्याप्रकारचे तळघर त्या गोठ्याखाली होते. रस्त्यावर घोळक्याने असलेल्या सज्जन मानवी अस्तित्वाच्या खुणांना छेद देणाऱ्या दुर्जन प्रवृत्ती रस्त्याच्या बरोबर खाली असलेल्या त्या तळघरात एकत्र आल्या होत्या. सुरुवातीच्या चांगल्या जगातील चालिरितींच्या विपरीत हरकती खाली तळघरामध्ये घडत होत्या.
चंदू जमिनीवर आडवा पडला होता. आपली सर्वशक्ती लावून तो सुटण्याचा प्रयत्न करीत असल्याचे दिसत होते. दहा वर्षांच्या चंदूला जोरजबरदस्तीने पकडून ठेवणारे दोन दणकट इसम मालकाचा हुकूम बजावत होते. निश्चितच चंदूची शक्ती अपुरी होती. आरडाओरडा करावा तर त्याच्या तोंडात कसलेसे मळकट कापड भरले होते.
असहाय झालेला चंदू सुटकेची केविलवाणी धडपड करत होता. त्याची नजर समोर बसलेल्या हिम्मत भाईवर होती. मान हलवून चंदू त्याला 'नको.. नको..' असे म्हणत असावा.
समोर खुर्चीवर रेलून बसलेला हिम्मत भाई आपल्या जागेवरून उठला. त्याने डाव्या बाजूकडे नजर टाकली. तिकडे चंदूच्याच वयाची आणखी दहाबारा मुले उभी होती. चंदूची अवस्था पाहून थरथर कापत असलेली ती मुले.. भीतीने ओठांतून शब्द फुटत नव्हते.
हिम्मत भाईने इशारा दिला आणि...
हत्याराचा घाव झाला... एका झटक्यात चंदूच्या डाव्या हाताचा पंजा मनगटापासून अलग झाला.
रक्ताची धार वाहू लागली. चंदूची तीव्र किंकाळी तोंडात कोंबलेल्या त्या कापडामुळे आतच दबली. वेदनेने कळवत असलेला चंदू काही काळ तडफडला आणि मुर्च्छीत होत त्याने डोळे बंद केले.
ते भयानक दृश्य पाहणाऱ्या इतर मुलांची भीतीने गाळणच उडाली. कुणी थरथर कापत होते तर कुणी भीतीचा आवंढा गिळत होते. शब्द मात्र कुणाच्याच तोंडून निघत नव्हते.
हिम्मत भाईचे चेले मात्र प्रसन्न होते. हिम्मत भाईने एक कटाक्ष इतर मुलांवर टाकला आणि जमिनीवर निपचित पडलेल्या चंदूकडे इशारा करून त्यांना धमकावू लागला.
"पाहिलत का.. इथून पळून जाण्याचा प्रयत्न केला तर काय होतं ते... एक गोष्ट लक्षात ठेवा, आता हेच तुमचं जग आहे. इथून कुणाचीही सुटका होऊ शकत नाही... चला जा बाहेर भीक मागायला... आणि आज रोजच्यापेक्षा जास्त कमाई झाली पाहीजे.."
धडधडत्या काळजाने इतर मुले तिथून निघू लागली. हिम्मत भाईदेखील आपल्या चेल्यांना सूचना देऊन आतल्या खोलीत आराम करण्यासाठी गेला. त्याचे चेले भीक मागण्यासाठी नुकत्याच बाहेर पडलेल्या मुलांच्या मागोमाग त्यांच्यावर नजर ठेवण्यासाठी बाहेर पडले.
आपल्या आराम करण्याच्या खोलीत येऊन हिम्मतभाईने दार आतून बंद केले. कपाटात ठेवलेली रमची बाटली बाहेर काढून आणि सोबतीला ग्लास घेत त्याने खिश्यातले चिवड्याचे पाकीट टेबलावर ठेवले. हिम्मतभाई कितीतरी वेळ स्वर्गसुखाचा आनंद घेत दारू रिचवीत बसला होता.
या सुखामागचं रहस्य काय..? त्याच्या मनात विचार डोकावला. माझी हिम्मत..? माझा दरारा..? की माझे चेले..? नाय नाय नाय.. हिम्मतभाय ही सिग्नलवर भीक मागणारी पोरं.. हीच पोरं आहेत म्हणून माझे असले सुखाचे दिवस सुरु आहेत. यांच्याच जीवावर तर मी निर्धास्त होऊन आयुष्याचा आनंद लुटतोय.
आणि आज त्यांच्यातल्या एकाचा मी हात तोडला... ही मुलं माझ्या कमाईचे स्रोत आहेत.. त्यांना मारून कसं चालेल.. पण इलाज नव्हता.. पळून जाण्याची ही चंदूची दुसरी वेळ होती.. मग इतर मुलंही त्याचंच अनुकरण करणार नाहीत का.. बरंच केलं मी... बाकीच्यांमध्ये माझी दहशत तर राहीलच, शिवाय आता हात तुटल्यामुळे चंदूला लोकांची सहानुभूती मिळेल आणि जास्तच भीक देतील त्याला...
दारूचे चार पेग पोटात गेल्यावर झिंगलेल्या हिम्मतभाईच्या चेहऱ्यावर हसू उमटले. डोळे अर्धवट पेंगाळू लागले होते. हिम्मतभाईने हातातला अर्धा रमचा ग्लास बाजूला ठेवला आणि डुलकी घेऊ लागला.
अचानक त्या बंद खोलीत 'खट्ट' करून कसलातरी आवाज आला आणि हिम्मतभाईची तंद्री भंग पावली. दारूच्या नशेत कधी झोप लागली, किती काळ गेला कुणास ठाऊक.. कोंदटलेल्या वातावरणात हुंदक्याचा आवाज आला. कुणी रडत होते का..? झिंगलेल्या अवस्थेत कपाळावर आठ्या पाडत हिम्मतभाईने डोळे उघडून आजूबाजूला पाहीले आणि त्याच्या कानी ते शब्द पडले.
"सगळे पळून जाणार... सगळ्यांची सुटका होणार..."
समोरच्या खुर्चीवर चंदू बसला होता. काळासावळा, नेहमीच्या मळलेल्या कपड्यांत.. केस विस्कटलेले.. डोळ्यांतून पाण्याच्या धारा वाहत होत्या. त्याची नजर आपल्या डाव्या हाताकडे होती. हिम्मतभाईने डोळे चोळत त्याला निरखून पाहीले. चंदूच्या डाव्या हातातून निघणारे दाटसर रक्ताचे थेंब त्याच्या चड्डीवरून मांडीवर आणि तिथून पायावर घरंगळत खाली येत होते.
हिम्मतभाई ताडकन शुद्धीवर येण्याचा प्रयत्न करु लागला. त्याला दिसले, चंदूचा मनगटापासूनचा डावा पंजा आपल्या जागेवर नव्हता. नशा हळूहळू कमी होऊ लागली तसे हिम्मतभाईला आठवू लागले. चंदूच्या तसल्या अवस्थेवर हिम्मतभाईने तोंड वाकडे केले आणि बोलू लागला.
"कोण पळणार...? कसं पळणार...? या हिम्मतभायची दहशतच इतकी आहे की सगळ्यांच्या चड्ड्या ओल्या होतात. तुझ्यातच मस्ती होती फक्त पळून जायची.. घेतलास ना हात तोडून.. आता आयुष्यभर फक्त भिका मागत रहा... लक्षात ठेव चंद्या.. माझ्या तावडीतून कुणाचीही सुटका होऊ शकत नाही.."
बाहेरून खोलीच्या दारावर थापा पाडू लागल्या.. दारूचा अर्धा भरलेला ग्लास हातात घेत हिम्मतभाई उठला आणि दाराची कडी काढू लागला..
"सुटका होणार सगळ्यांची..." मागून चंदूचा आवाज आला.
यावर हिम्मतभाई चवताळला आणि दार उघडून गर्रकन मागे फिरत हातातला ग्लास चंदूच्या दिशेने भिरकावला.. खळकन आवाज करत तो ग्लास मागच्या भिंतीवर आदळला आणि काचांचे तुकडे जमिनीवर पसरले. चंदू तिथे नव्हताच.. इतक्यात कुठे गायब झाला.
"हिम्मतभाय..." पाठीमागच्या उघडलेल्या दारातून कानावर ते शब्द पडताच हिम्मतभाय दचकला. त्याने मागे वळून पाहीले तर एक चेला घाबरलेल्या चेहऱ्याने दरवाज्यात उभा होता. हिम्मतभाय त्याला पाहून ओशाळला. आता आपण ग्लास कोणत्या कारणाने फोडला, हे तो कसं सांगू शकला असता. दाराची कडी त्यानं आता स्वतः उघडली होती. मग चंदू.. आपल्याला भास झाला का..?
हिम्मतभायला दरदरून घाम फुटला. पण शक्य तितका कठोर चेहरा करत त्याने दारातल्या चेल्याला विचारले..
"काय रे घाबरायला काय झालंय..."
"हिम्मतभाय.. चंदू मेला... घाव सहन न होऊन त्याचवेळी गेला वाटतंय.." दारातला त्याचा चेला कपाळावर जमा झालेले घामाचे थेंब टिपत म्हणाला.
"काय..." हिम्मतभाय आता पुरता घाबरला. चंदू मगाशीच मेलाय तर या बंद खोलीत तो कसा काय येऊ शकला..? पण तो भास नव्हता एवढं नक्की.. का मी भुताटकीशी तर बोलत नव्हतो.. बाप रे... हे काय घडले.. चंदू जर सूड घेण्यासाठी आलाय तर मला जिवंत सोडणारच नाही... कसं होणार आता..
हिम्मतभायचा श्वास भरून आला होता. अगोदरच डोक्यात दारू चढली होती. त्याचाच परिणाम की काय त्याच्या सभोवताली सगळे गरगर फिरू लागले. ती छोटीशी खोली.. टेबल... खुर्ची.. सगळं काही हिम्मतभायच्या भोवताली फिरत होतं आणि त्या सगळ्याशी एकरूप होऊन हिम्मतभायचं डोकंदेखील चक्रावू लागलं. एकक्षण काहीच समजलं नाही आणि त्याच्या डोळ्यांभोवती अंधारी आली. काही आकलन होण्याआधीच हिम्मतभाय जमिनीवर कोसळला.
"लवकर कर.. गाडीचा दरवाजा उघड.. भायला आत घे..." हिम्मतभायचे दोन्ही चेले गडबडीत होते. बेशुद्ध अवस्थेतल्या हिम्मतभायला तळघरातून बाहेर आणले गेले. मुख्य रस्त्याच्या बाजूला उभ्या असलेल्या गाडीच्या मागच्या सीटवर हिम्मतभायला झोपवण्यात आले. एकजण धावत जाऊन ड्रायव्हर सीटवर बसून गाडी सुरु करु लागला. स्टार्टर दिला आणि गाडी सुरु झाली...
इतक्यात प्रचंड मोठा आवाज झाला. काचा निखळल्या.. मागून जबरदस्त वेगाने धडक बसली. गाडी चारपाच वेळा पलटी घेऊन चांगलीच पंधरावीस फुटावर जाऊन उलटली. अवघ्या क्षणभरातच गाडीची अवस्था भंगारात देण्याच्या लायकीचीसुद्धा राहिली नव्हती. ड्रायव्हर बाहेर फेकला जाऊन गाडीखाली दबून जागीच गतप्राण झालं होता. मागच्या सीटवरील दोघेही गाडीतच अक्षरशः चिरडले गेले होते. फक्त काही सेकंदात हिम्मतभाय आणि त्याचे दोन्ही चेले ढगात गेले.
बघ्यांची गर्दी जमा होऊ लागली. आसपासच्या रस्त्यावर भीक मागणारी पोरांची टोळीदेखील तिथं आली. हिम्मतभाय आणि त्याचे चेले गेल्याचे मुलांनी पाहीले. काही लोकांनी एकाला पकडून ठेवले होते.
ज्या ट्रॅकने धडक दिली त्याचा ड्रायव्हर लोकांच्या घोळक्याला वारंवार सांगत होता..
"अरे भाऊ.. माझ्या ट्रॅकच्या पुढ्यात एक काळासावळा आणि डावा हात मोडलेला मुलगा अचानक आला. त्याच्या हातातून खूप रक्त येत होतं. एकाएकी त्याला समोर बघून मला काही सुचलंच नाही. मुलाला वाचवायच्या नादात मला ट्रक बाजूला घ्यावा लागला.. आणि हे घडलं..."
सर्वांच्या नजरा आसपास कुणा हात मोडलेल्या मुलाला शोधू लागल्या पण असल्या वर्णनाचा एकही मुलगा सापडला नाही. गर्दीत जमा झालेली मुले एकएक करून पांगू लागली. त्यांना रोखणारं आता कुणीच नव्हतं. रोजच्या जाचातून त्यांची कायमची सुटका झाली होती.
राहता राहीला प्रश्न चंदूचा.. तो तर केव्हाचाच सुटला होता.
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: