अभिनेत्री उत्तरार्ध - Marathi Bhaykatha | सुदर्शन कथा | Marathi Horror Story | #bhaykatha
काही काळ गेला आणि मग सर्व शांत झाले.
दारावर बाहेरून पडणाऱ्या थापा बंद झाल्या. फटीखालून प्रवेश करु पाहणारे हवेचे झोत नाहीसे झाले. सुमारे तासभर तरी आम्ही त्या बंद खोलीत कसाबसा काढला आणि मग बाहेर ताटकळत उभे असलेले ते निघून गेल्याची खात्री होताच सुदर्शन दरवाजा उघडण्यासाठी पुढे गेला. पण दाराच्या कडीला लावलेला हात का कुणास ठाऊक शेवटच्या क्षणाला त्याने मागे घेतला.
मागे फिरून आमच्याकडे पाहत सुदर्शनने आपल्या शबनम पिशवीत हात घातला आणि त्यातून कसल्याश्या भस्माची पुडी बाहेर काढली. दरवाज्यासमोरच काही अंतर ठेवत सुदर्शनने ओठांतल्या ओठांत मंत्र पुटपुटूत एक मोठे वर्तुळ काढले आणि मला आणि कमलाकरला त्या वर्तुळात उभे राहण्यास सांगितले. आम्ही त्याची सूचना पाळत त्या वर्तुळात जाऊन उभे राहीलो.
विजयराज मात्र निर्बुद्धपणे आमच्याकडे पाहतच राहीला. जणू सुदर्शन त्याला विसरला की काय अशी शंका त्याला आली होती. पण तेवढ्यात त्याच्याकडे वळत सुदर्शन बोलू लागला.
"विजयराज, दरवाजा उघडण्याचे काम मी तुमच्याकडे सोपवत आहे. घाबरू नका, तुम्हाला कसलाही धोका नाही. जर कोणी बाहेर असलेच तरी ते दार ओलांडून आत येऊ शकणार नाही. तुम्हाला फक्त दार अर्धवट उघडून त्याच्यामागेच थांबायचे आहे. बाहेर वाकून पाहण्याचा अजिबात प्रयत्न करायचा नाही. बोला.. होईल का तुमच्याकडून एवढी मदत..? नाहीतर आमचे मास्तर आहेतच इथे.. ते काही मला नाही म्हणणार नाहीत.."
सुदर्शनच्या त्या प्रश्नावर विजयराज नाही म्हणू शकत नव्हता. एकतर त्याच्याच बोलावण्यावरून सुदर्शन इथे आला होता आणि त्याला थोडीफार मदतीची आवश्यकता असेल तर ती कशी बरे नाकारता येईल.. वरून आपल्याला काही होणार नाही याची ग्वाही सुदर्शन देतो आहे.. एवढा विश्वास तर आहेच आपला याच्यावर.. विजयराजने तात्काळ होकार दिला आणि दरवाज्याजवळ जाऊन उभा राहीला.
सुदर्शनने त्याच्याजवळची आत फिकट नीळसर रंगाचे द्रव असलेली एक कुपी उघडली आणि स्वतःसकट आम्हां सर्वांच्या अंगावर त्यातले दोन दोन थेंब शिंपडले.
असं म्हणतात की धोक्याची पूर्वसूचना आपला मेंदू नेहमीच देत असतो. अश्यावेळी पुढ्यात येऊन ठेपलेला धोका कितपत नुकसान देऊ शकतो याचा सारासार विचार करून आपल्या बचावाची बाजू सर्वप्रथम भक्कम करावयास हवी. सध्या सुदर्शनचा तोच प्रयत्न सुरु असावा, असे मला वाटले. दरवाज्यापलीकडे काय आहे किंवा आता ते तिथे आहे तरी का.. याची कल्पना नसल्याने सुदर्शनने आम्हाला संरक्षित कवचात ठेवले होते. आम्ही काहीश्या उत्सुकतेनेच पुढील प्रसंगाची वाट पाहत होतो.
सर्व बाजू बारकाईने तपासून सुदर्शन आमच्याजवळ आला. मी आणि कमलाकर ज्या वर्तुळात होतो त्या वर्तुळात प्रवेश करून विजयराजकडे पाहत तो म्हणाला,
"बाहेर कुणीही असू देत, आपण तिघे या वर्तुळात असेपर्येंत आपल्याला ते पाहू शकणार नाही. दरवाजा उघडला जाईल.. जर ते बाहेर असलेच तर आत डोकावण्याचा प्रयत्न करेल.. जरी ते आत नाही येऊ शकत तरी संपूर्ण खोलीवर नजर फिरवेल.. जेव्हा त्याला कुणीच दिसणार नाही, तेव्हा ते मुकाट्याने निघून जाईल.. विजयराज तुमच्या शरीराचा प्रत्येक भाग दरवाज्यामागे लपायला हवा.. या खोलीत फक्त तुम्हीच त्याला दिसू शकता.. मास्तर आणि कमलाकर समोर काय दिसेल याची मलादेखील कल्पना नाही.. फक्त माझ्यावर विश्वास ठेवा.. दाराबाहेर मानवी डोळ्यांसाठी अविश्वसनीय असे काही दिसले वा कितीही भीती वाटली तरी वर्तुळाच्या बाहेर जायचे नाही.. मी पुन्हा पुन्हा सांगतोय.. ते या खोलीच्या आत प्रवेश करु शकणार नाही.. अर्थात ते जर बाहेर असेल तरच या गोष्टी घडतील आणि जर ते बाहेर नसेल तर आपले दुर्दैव.." सुदर्शनने शेवटच्या शब्दांवर चांगलाच जोर दिला आणि विजयराजला खूण केली.
'आपले दुर्दैव...? याचा काय अर्थ.. म्हणजे ते बाहेर असावेच, अशी सुदर्शनची इच्छा होती का..?' मी मनातल्या मनात त्याचे शब्द घोळवत राहीलो आणि तोपर्येंत तिकडे विजयराजने कडी काढत दार अर्धवट आपल्या अंगावर खेचून घेतले. विजयराज अत्यंत खुबीने अंग चोरून दाराआड उभा होता. त्याची नजर सुदर्शनवर खिळली होती आणि त्या डोळ्यांत असलेली भयाची किनार मला स्पष्ट दिसत होती.
इकडे वर्तुळात आम्ही तिघे स्तब्ध उभे होतो. मघापासून बंद असलेला दरवाजा अर्धवट उघडा होता. तिथे काहीच हालचाल जाणवत नव्हती. कदाचित इतका वेळ दार न उघडल्याने तिथे काही असण्याची शक्यता नाहीशी झाली असावी. खोलीत स्मशानशांतता पसरली होती. माझ्या बाजूला इतकावेळ भीतीच्या सावटाखाली असलेला कमलाकर जरासा निर्धास्त झाला. मी साशंक नजरेने सुदर्शनकडे पाहीले आणि रुमालाने कपाळावरचा घाम टिपू लागलो. त्याने मंद हास्य करत मला प्रतिसाद दिला आणि माझ्या हातातून रुमाल खेचून दरवाज्याबाहेर फेकला.
बराचकाळ ताटकळत सावज आपल्या आवाक्यात येण्याची प्रतीक्षा करत असलेल्या हिंस्त्र श्वापदाने अचानक झेप घ्यावी आणि क्षणात सावजाची नरडी फोडावी अश्याप्रकारे माझ्या हातरुमालाचे तुकडे दाराबाहेर उडत होते. नीरव शांत विसावलेल्या पाण्यात एखादा मोठा खडक पडावा आणि क्षणात त्या पाण्यावर खळखळाटाने असंख्य तरंगे निर्माण व्हावीत अशी त्या खोलीतली शांतता एकाएकी भंग पावली. दाराबाहेरचे आवाज मानवी कंठातून निघणारे असे नव्हतेच. त्यात प्रचंड आक्रोश होता, कमालीचा द्वेष होता. काय दर्शवित होते ते आवाज..? त्याची कृती...? बाहेर एखादी विनाशकारी शक्ती होती..? की गुलामीत जखडलेली वृत्ती..?
त्या आवाजांनीच आमच्या काळजाचा ठोका चुकला होता त्यात भरीस म्हणून आता ते आक्राळ रूप आमच्या समोर दाराबाहेर उभं होतं. मानव म्हणावं का त्याला.. रचना मानवी असली तरी ते मानवी वाटत नव्हतं. कमरेत झुकलेलं.. लांब लांब पायांचं... घुडघ्याखाली लोंबणाऱ्या हातांचं.. पंजे तरी किती मोठाले.. त्यावर नखांच्या लवलवत्या रेषा.. गोलमटोल लाल मटक्यासारखं डोकं.. खोल आत गेलेले भडक डोळे... बाकी नुसती केसं अन केसं.. शरीरभर तांबड्या केसांचं जाळं घेऊन समोर ते मिरवीत होतं.
म्हणजे हे वाटचं पाहत होतं की कधी या खोलीतून कुणी बाहेर पडतंय. कितीतरी वेळापासून ते आमच्यासाठी बाहेर दबा धरून बसलं होतं. आता त्याला पाहताच कमलाकरला धडकीच भरली. 'रामराम' त्याच्या तोंडून निघायला सुरुवात झालीच होती की सुदर्शनने त्याच्या तोंडावर हात ठेवला. आमच्या तिथं असण्याची कल्पना त्याला अजिबात द्यायची नव्हती. या अमानवी शक्तीचं मूळ शोधून मगच तिचा बंदोबस्त करतात आला असता.
कमलाकरला शांत करत सुदर्शनने माझ्या खांद्यावर हात ठेवला. मी डोळ्यांनीच त्याला माझी स्थिती ठीक असल्याचे सांगितले. पण खरे सांगतो, त्यावेळी विजयराजच्या जागी मी दारामागे असतो तर बरे झाले असते, असा विचार क्षणभर का होईना माझ्या मनात आलाच. विजयराज खरंच सुदैवी होता की इतका विचित्र आणि घाबरवून सोडणारा हिंस्त्र श्वापदाचा प्रकार त्याने 'याची डोळी न पाहीला..' नाहीतरी कित्येक रात्री बिचाऱ्याला झोप लागली नसती.
दरवाज्यातून आत पाहणारे ते अमानवी जनावर खोलीत नजर फिरवीत होते. सुरुवातीला सुदर्शनने खोलीत आल्याआल्याच दाराजवळ बंधन घातले असल्याने त्याला आत येता येत नव्हते. आम्ही श्वास रोखून त्याच्या हालचाली निरखून पाहत होतो. कमलाकरने तर डोळे बंदच केले होते. त्याचे रूप न्याहाळताना मला अक्षरशः शिसारी येऊ लागली होती पण कसेबसे मी तग धरून उभा होतो. सुदर्शन मात्र बारकाईने त्याचे निरीक्षण करत होता. मला वाटते, निरीक्षणातून कदाचित त्याच्या उत्पत्तीचे, त्याच्या शक्तींचे, त्याची सक्षम बाजू आणि त्याची दुर्बलता या बाबींवर सुदर्शन विचार करीत असावा.
एकदाचा तो क्षण आला आणि मी रोखून ठेवलेला श्वास थांबून थांबून सोडला. दाराबाहेरचे गुरगुरणे बंद झाले आणि पाठोपाठ त्याचे अस्तित्व धूसर होऊ लागले. जणू इतका वेळ गडगडणाऱ्या काळ्या ढगांतील सुप्त शक्ती अचानक नाहीशी व्हावी आणि मंदगतीने त्याचे तुकडे तुकडे होऊन एखाद्या धुक्याप्रमाणे ते हवेत विरून जावे अगदी तसेच दाराबाहेरची ती अमानवी आकृती लुप्त झाली.
सुदर्शनने अंदाज घेतला आणि वर्तुळातून बाहेर पडत त्याने कसलासा मंत्र पुटपुटला. आम्हाला निर्धास्त होण्यास सांगून त्याने विजयराजचे विशेष आभार मानले आणि आम्ही नटराजनला पाहण्यासाठी तिथून बाहेर पडलो.
सुदर्शन पुढे आणि आम्ही त्याच्या मागे असे नटराजनच्या खोलीत शिरलो. तो अजूनही बेडवर मागे टेकून बसला होता. त्याच्या डोळ्यांतली चमक पाहून सुदर्शनने सर्व काही आलबेल असल्याची खूण आम्हाला केली. विजयराजने जवळ जात नटराजनला पाणी पाजण्याचा प्रयत्न केला. तेवढ्या वेळात सुदर्शनने शबनममधून एक काळा दोरा काढून तो नटराजनच्या पायाला बांधला.
आता पुढे करावयाच्या गोष्टींवर विचारविनिमय करणे आवश्यक होते. आम्हां सर्वांना उद्देशून सुदर्शन बोलू लागला.
"हे बघा, नटराजनवर आलेलं संकट जरी विलक्षण असलं तरी घाबरण्यासारखे त्यात काही नाही. मघाशी आपण जे पाहीले ते फक्त मालकाच्या ईशाऱ्यावर काम करते. त्याला स्वतःचा मेंदू नाही. त्याच्याशी जोडल्या गेलेल्या माणसाच्या आकांक्षा आणि इच्छा याच्याशी त्याचा सरळ संबंध येतो आणि त्यादृष्टीने ते पाऊले टाकते.
अर्थात आपल्याकडे यावर इलाज नक्कीच आहे. परंतु महत्वाचे हे आहे की, सुगंधा जी त्याला हे खेळ खेळण्यास सांगत आहे ती स्वतःला याची मालक समजत असावी. पण तसे नाही, या खेळाचा मालक दुसराच कोणीतरी असून सुगंधाशी त्याने फक्त करार केला असावा. या शक्तीच्या बदल्यात सुगंधा त्याला काही ना काही देणे लागत असावी.
काही माणसं आपल्या इच्छापूर्तीसाठी सामाजिक भान विसरतात, नको नको त्या गोष्टी करतात, त्यांना हरएक प्रकारे आपला फायदा करून घ्यायचा असतो पण याचा अर्थ असा होत नाही की ती माणसे सर्वस्वी चुकीची असतील. त्यांना मूळ प्रवाहात येण्याची एक संधी तरी मिळायलाच हवी. म्हणूनच सुगंधाशी एकदा तरी मला चर्चा करायला हवी.
आपण नटराजनला जेव्हा वाचवण्याचा प्रयत्न करु तेव्हा ती शक्ती सुगंधावर उलटण्याची जास्त शक्यता आहे. अश्यात सुगंधा धोक्यात येऊ शकते. पण जर मी तिचं मन वळवू शकलो तर अर्थात आपण तिलादेखील वाचवू शकतो. शिवाय तिला ही शक्ती प्रदान करणारा कोण आहे हे देखील तिच्याकडून आपल्याला काढुन घेता येईल.. म्हणूनच मला एकदा तिची भेट घ्यावी लागेल."
सुदर्शन थांबताच कमलाकरने उत्सुकतेपोटी विचारले,
"पण नटराजन आणि त्या माणसाचा काही संबंध नसेलच.. मग आपली खरी शत्रू सुगंधाच झाली ना.. त्या माणसाशी आपल्याला काय घेणंदेणं..?"
कमलाकरच्या त्या वाक्यावर सुदर्शनने माझ्याकडे पाहत स्मित केले. त्यावर मी कमलाकरची शंका दुरुस्त करत म्हणालो,
"हो, पण सामान्य माणसांना अश्या शक्ती प्रदान करून समाज कलूषित करण्याचे काम अशी माणसे करत असतात. त्यांना आळा घालायलाच हवा.. नाहीतर उद्या दुसरा कोणी नटराजन वा दुसरी कोणी सुगंधा बनू शकते."
माझ्या उत्तरावर कमलाकर समाधानी वाटला. परंतु तरीही चेहऱ्यावर आठ्या पाडत त्याने दुसरी शंका उपस्थित केली.
"पण तुम्हाला काय वाटते.. सुगंधा सहजासहजी तुमचे ऐकेल..?"
"आपण प्रयत्न करायला हवेत, बाकी ईश्वराची मर्जी.. एवढं नक्की की तिने ऐकले नाही तर तिचा अंत भयानक होईल.." सुदर्शनने मान हलवत म्हटले.
सुदर्शनने निघण्याची तयारी केली. विजयराज आणि कमलाकरला नटराजनची काळजी घेण्यास सांगून सुदर्शन आणि मी सुगंधाकडे जाण्यास निघालो. तिचा पत्ता अगोदरच घेऊन ठेवला होता. सुमारे पंचवीस-तीस मिनिटात आम्ही सुगंधाच्या पत्त्यावर पोहोचलो.
ती एक तीन मजल्याची इमारत होती. दुसऱ्या मजल्यावरील एका फ्लॅटमध्ये सुगंधा राहायची. दाराची बेल वाजवली तसे आतून कुणाचीतरी चाहूल लागली. दार सावधपणे उघडले गेले. मान तिरपी केलेली पलीकडील व्यक्ती साधारण पंचवीशीतली असावी. दरवाजा पूर्णपणे उघडला आणि आम्हाला त्या विलक्षण स्त्रीरत्नाचे दर्शन झाले. रेखीव उभट चेहरा, मध्यम कपाळ, त्याखाली हिरवट घारे डोळे, विशिष्ट अर्कात कोरलेल्या भुवया, काहीसं नकटं नाक आणि खालोखाल लिपस्टिकनं रंगवलेल्या ओठांच्या पाकळ्या.. हीच सुगंधा असणार.. एकंदर नटीसाठी आवश्यक असे प्राथमिक रूप तिच्याकडे नक्कीच होतं.
"येस.. कोण हवंय तुम्हाला..." तिने अनोळखी व्यक्तींकडे पाहत प्रश्न केला.
तितक्यात सुदर्शन पुढे सरसावला आणि म्हणाला,
"नमस्कार.. सुगंधाबाई आपणच का.. मी पी नटराजन यांच्याकडून आलो आहे."
"ओह्ह.. या.. आत या..." असे म्हणत सुगंधाने आमचे स्वागत केले.
आम्ही आत गेलो. आतले वातावरण काहीसे उदास होते. म्हणजे म्हणायला गेलं तर चैनीच्या बऱ्याच गोष्टी त्या घरात दिसतं होत्या पण मनात कुठेतरी त्यांच्यातला फोलपणा जाणवत होता. कदाचित सुगंधाबाबत माझ्या मनात दूषित पूर्वग्रहदृष्टिकोन असल्याने तसे वाटत असावे. म्हणूनच तर तिथले सोफा, टीव्ही, उंची कपाट, फरश्या, इतकंच काय सुगंधाच्या अंगावरचे मौल्यवान दागदागिने, कपडे हे सगळं सगळं मला फिकं भासत होतं.
सुदर्शनने आपला परिचय दिला. आणि मग नटराजनच्या विषयाला नाजूकपणे हात घालत त्याने काही मुद्दे सुगंधासमोर स्पष्ट केले. नटराजनची खालावलेली स्थिती, त्याला होणारे भास, त्याला दिसत असलेली आकृती आणि शेवटचं म्हणजे त्यामागचे कारण..
"सुगंधा बाई.. तुम्ही कदाचित कुतूहल म्हणून हे सर्व सुरु केले असेल पण खरंच सांगतो हा प्रकार फार वाईट.. याने तुम्हालाही अपाय होण्याची शक्यता नाकारता येणार नाही... माझं ऐका.. सोडून दया हा नाद.. तुम्हाला कोणी दिला तो मंत्र..?" सुदर्शनने अतिशय लाघवीपणाने सुगंधाला समजावण्याचा प्रयत्न केला.
एखादा शहाणा माणूस चटकन तयार झाला असता, पण म्हणतात ना.. शहाण्याला शब्दांचा आणि मुर्खांना.. तसली गत सुगंधाची होती.
सुदर्शनच्या स्पष्टीकरणावर ती सरळ सरळ हसत सुटली. मला हे अपेक्षित नव्हते.. एकतर तिने सरळ सरळ कबूल केले पाहीजे होते वा आपल्यावरील आरोप धुडकावून लावले लावले पाहीजे होते. पण ही बया तर चक्क हसत होती. तिच्या चर्येवरून तरी थट्टेचा सूर दिसत होता.
मला खरेतर त्या प्रकारची चीड आली होती परंतु सुदर्शन अतिशय नम्रपणे मंद हास्य करत तिच्याकडे पाहत होता. तिचे हसणे संपताच तिने जवळच्या टेबलावरील पाण्याचा ग्लास उचलून ओठांना लावला आणि अर्धा रिकामा करून पुन्हा आपल्या जागी ठेवला. सुदर्शनकडे पाहत ती बोलू लागली,
"हे पहा मिस्टर.. तुम्ही कोण याची मला कल्पना नाही.. आणि मला खात्री आहे की माझ्यावरचे आरोप तुम्ही सिद्ध करु शकत नाहीत.. पण तरीही सांगतेच की हे मीच केलेय.. हा पण तुम्हाला घाबरून नाही सांगत बरं का.. तर तुमच्या बुद्धीची कीव वाटली म्हणून..
तुम्ही नसत्या गोष्टींत पडू नका.. उगाच जीवाशी हात धूऊन बसाल.. मी खूप पाहीलेत आपल्यासारखे.. पण मदतीला फक्त एकच धावून आले.. त्यांच्यासमोर तुम्ही कधीच उभे राहू शकणार नाही.. आता काम संपले असेल तर निघू शकता तुम्ही.. हं.. बाकी तुम्ही मध्ये आलात म्हणून नटराजन तर आता संपल्यात जमा आहे.. काहीवेळात त्याची सगळी प्रॉपर्टी माझ्या नावे करून तो जग सोडून जाईल बघा.." सुगंधाने जवळ जवळ धमकीच दिली आणि डोळे बंद करून ध्यानाला बसली. दबक्या आवाजात तिने मंत्र पुटपुटला आणि त्या पाशवी शक्तीला आवाहन केले.
मी ओळखले की ती मनात नटराजनचा अंत पाहत असणार.. तिचे ध्यान भंग करायच्या उद्देशाने मी उठून तिला पकडणारच होतो पण सुदर्शनने मला थांबवले. मला शांत करत त्याने पायाच्या दिशेने बोट फिरवून इशारा केला, तेव्हा इकडे येण्याअगोदर नटराजनच्या पायात सुदर्शनने बांधलेल्या काळ्या धाग्याचा संदर्भ मला लागला.
सुदर्शनने नक्कीच काहीतरी संरक्षण नटराजनला पुरविले असणार, याची खात्री मला झाली. म्हणून मग मी देखील त्याच्यासारखाच निश्चिंत होऊन बसलो. समोर सुगंधाने काहीवेळ ध्यानात बसून पुन्हा डोळे उघडले आणि सुदर्शनकडे तिरस्कारायुक्त नजरेने पाहत म्हणाली,
"आता वाचव नटराजनला.. पाहू तुझ्यात किती सामर्थ्य आहे ते..."
सुगंधाच्या आवाजात हेटाळणी होती. बहुधा तिचे ते आज्ञाधारक जनावर नटराजनची शिकार करण्यास गेले होते. पण सुदर्शनवर तिच्या दर्पोक्तीचा काहीच असर झाला नाही. उलट त्याच्या चेहऱ्यावर मला खंत दिसली आणि पुढच्याच क्षणी बघता बघता त्याचा चेहरा कठोर झाला.
"सुगंधा.." सुदर्शनचा आवाज एखाद्या बंद वास्तुमधून येत असल्यासारखा घुमू लागला.
"सुगंधा.. एकदा माझं म्हणणं ऐकून घेतलं असतंस.. पण या फसव्या शक्तीवर विश्वास ठेऊन तू घोडचूक केलीस.. तू स्वतःचा नाश ओढवून घेतलास.." सुदर्शन इतकेच म्हणाला आणि माझा हात घट्ट पकडून दरवाज्याकडे वळला.
बाहेर पडताना मी मागे सुगंधाकडे पाहत होतो, तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही अभिमान आणि क्रौर्य झळकत होतं. सुदर्शन मला घाईघाईतच तिथून दूर नेत होता आणि त्याचं कारण मी जाणलं होतं. ज्याअर्थी नटराजन सुरक्षित होता त्याअर्थी आता ते जनावर सुगंधावरच पुन्हा उलटणार होतं. आणि पुन्हा त्याचं ते विद्रुप स्वरूप मला अजिबात पाहायचं नव्हतं.
काहीसं दूर आल्यावर मी सुदर्शनला विचारले,
"सुदर्शन.. आता पुढे काय.. सुगंधानंतर ते जनावर तर पुन्हा कोणाच्यातरी मागे लागेलच ना..? मग त्याचा बंदोबस्त कसा करायचा..?"
यावर सुदर्शन शांतपणे म्हणाला,
"मास्तर.. ती अमानवी छाया फक्त हत्यार म्हणून वापरली जाते. तिला मुठीत ठेवणारा माणूस पक्का मुरलेला खिलाडी असतो. आपलं पितळ कुठेही उघडं पडू नये याची पुरेपूर काळजी तो घेतो. आता हेच बघ ना.. नटराजनला बाहेरचे संरक्षण लाभले असल्याची माहिती आतापर्येंत त्या मूळ मालकाला लागलीच असेल, म्हणूनच त्याच्यापर्येंत कुणी पोहचू नये यासाठी अगोदर तो याच हत्याराचा उपयोग सुगंधाविरुद्ध करेल आणि मग काम फत्ते झाले की हे जनावररूपी हत्यारसुद्धा नष्ट करेल... त्याच्याकडे असली पुष्कळ हत्यारे असतील.."
सुदर्शनच्या या खुलाश्यावर मी आश्चर्यचकित झालो.
"म्हणजे.. ते जनावर फक्त एक हत्यार आहे.. एखाद्या भाडोत्री गुंडासारखं..?" मी विचारले.
"हो.. फरक इतकाच की हे गुंड भाडोत्री नसून जाणकार माणसांनी वश केलेली महाभयंकर पिशाच्चे असतात. आणि यांचा वापर सामान्य जगातल्या चालीरीती छेदून काही विशिष्ट गोष्टींसाठी, विशिष्ट माणसांसाठी केला जातो. जाणकार माणसे अश्या व्यवहारांतून बक्कळ पैसा कमावतात. एकदा पैसा हातात आला की मग त्यांना काम करवून घेणाऱ्याशी वा काम करणाऱ्याशी काहीच घेणेदेणे नसते... पिशाच्चाला जसे वश करता येते तसेच नंतर नष्टदेखील करता येते.." सुदर्शन थंडपणे म्हणाला.
का.. कुणास ठाऊक.. आताचा सुदर्शन मला जरा वेगळा भासला. तो नेहमीसारखा मंद हसत नव्हता की दिलखुलासपणे बोलत नव्हता. काही चुकले होते का..?
"मग आपल्याला खरा सूत्रधार शोधायला हवा ना सुदर्शन..?" मी उत्सुकतेपोटी विचारले.
सुदर्शन चालता चालता थांबला.. माझ्याकडे पाहत त्याने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि बोलू लागला.
"कुठे कुठे शोधणार मास्तर.. गल्लोगल्ली आपल्यात विशेष काही असल्याचा दावा करणारी माणसं मिळतील. कुणाकुणाची परीक्षा घेणार.. आणि मला खात्री आहे की सुगंधाला तो मंत्र देणारा कुणी साधासुधा माणूस नसेल, तो स्वतःहून समोर येणार नाही.. एका जागी कधीचं थांबणार नाही.. आपल्या शक्तीचा दुरुपयोग करत तो सुगंधासारख्या कित्येक मुलींची फसवणूक करेल.. हो मास्तर.. सुगंधाने जे आवाहन केले होते ते ऐकून मी देखील सुन्न झालो. या असल्या दिखाऊ चमत्काराच्या बदल्यात तिने आपला देह गहाण ठेवला होता. इतकी दुर्बद्धी कुठून सुचते यांना देव जाणे.. लोकं कश्याला नाही ते साध्य करायच्या नादी लागतात.. मास्तर, ही अशी लोकांच्या अज्ञानाचा फायदा घेणारी पुष्कळ माणसं आहेत.. तूर्तास नटराजन वाचला हेच आपल्यासाठी महत्वाचे.."
सुदर्शनच्या उदासीनतेचे कारण मला समजले. बोलता बोलता आम्ही नटराजनच्या बंगल्यावर येऊन पोहचलो. सुदर्शनला पाहताच नटराजनने त्याला कडकडून मिठी मारली. विजयराज आणि कमलाकरदेखील तिथेच उपस्थित होते. काहीवेळ तिथेच थांबून नटराजन पूर्ण बरा झाल्याची खात्री करून मगच सुदर्शनने तिथून निरोप घेतला. उशीर झाला होता म्हणून मी सुदर्शनच्याच घरी गेलो.
सकाळी सकाळी दाराची बेल वाजली. मी दार उघडले तर समोर पुन्हा विजयराज उभा.. आता काही नवं संकट तर नाही ना.. माझ्या मनात शंकेची पाल चुकचूकली. तोपर्येंत सुदर्शनदेखील आतून बाहेर आला. दारात विजयराजला पाहून त्यालाही आश्चर्य वाटले.
पण यावेळी विजयराजचा चेहरा प्रसन्न होता. नटराजनची प्रकृती उत्तम असल्याचे कळवत त्याने सुदर्शनच्या हाती एक पाकीट टेकवले आणि 'पाकीट परत घेऊन आलास तर नोकरीवरून काढून टाकीन' असा दम मालकाने आपल्याला दिल्याचे कळवले.
विजयराज नुकताच गेला आणि सकाळचा पेपर आला. सहज म्हणून मी वाचायला घेतला तर हेडलाईनवर ती बातमी दिसली..
"नवोदित अभिनेत्रीचा पाशवी पद्धतीने खून.. देहाचे तुकडे घरभर विखुरलेले.."
बातमी वाचून माझ्या अंगावर शहारा आला. पेपर सुदर्शनकडे देत मी विचार करत बसलो..
सुगंधा तर गेली.. पण तो अज्ञात इसम मात्र अजूनही कुठेतरी आपले नवे खेळ रचत असावा.. त्याचा अंत कधी होईल.. मला खात्री आहे.. सुदर्शन शांत बसणार नाही.. त्याच्या मनात नक्कीच काहीतरी असणार.. आणि तसेही या जगात चांगल्या आणि वाईट शक्तींचा आपापसांत नेहमीच संघर्ष होत असतो.. कधीतरी ती वेळ येईलच.. जेव्हा तो इसम आणि सुदर्शन यांचा सामना होईल... आणि नेहमीप्रमाणे माझ्या मित्राचाच विजय होईल. कारण वाईट शक्ती कधीच जिंकू शकत नाही आणि चांगली शक्ती नेहमीच जिंकते.
पुन्हा भेटेनच सुदर्शनचा आणखी एखादा किस्सा घेऊन.. तुमचाच मास्तर..
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: