चेटकीण ९ - भीमार्जून पूर्वार्ध

  

  आसमंतावरील काळ्या घोंगडीवर गडद अंधाराची काजळी चढू लागली होती. बेफान वाऱ्याच्या झंझावातामुळे वडगावात शिरणाऱ्या वाटा थरारून गेल्या होत्या. गावातल्या घराघरातल्या जिवंतपणावर कुंभकर्णाची झोप हावी झाली होती. अतिद्रियांचे वरदान लाभलेल्या रस्त्यावरच्या भटक्या कुत्र्यांनी तेवढा कालवा माजवला होता. 

   आपल्या रक्ताने माखलेल्या चेहऱ्यावरून काटेदार जिभ फिरवीत चेटकीण हिडीस हास्य करु लागली. तिच्या त्या विचित्र हास्याने आसपासचा परिसर दणाणून उठला आणि भीतीने भीमाच्या छातीत जोरदार कळ आली. अर्जुनने त्याला सावरत बाजूला नेऊन बसवले.

  त्यांच्या हालचालीमुळे चेटकीणीचे लक्ष तिकडे गेले आणि तिचा क्रोध अनावर झाला. आपले पितळ उघडे पडल्याचे समजताच तिच्या जीर्ण शरीरावरची कातडी रागाने अधिकच थरथरू लागली. डोळ्यांत अंगार जमा झाला होते. त्या नजरतला क्रोधाग्नी भीमावर रोखला होता आणि इतक्या दुरूनही त्याची उष्ण झळ भीमापर्येंत पोहोचत होती.

 चेटकीण त्वेषाने घराकडे झेपावली परंतु अंगणात पाय ठेवताच तिच्या पायाची चामडी भाजून निघाली. चेटकीणीला असह्य अशी वेदना जाणवली आणि तिने पाय मागे घेतला. हा प्रताप अर्जुनच्या मंत्रोपचारीत भस्माचा होता. चेटकीण मोठमोठ्याने हुंकार देऊ लागली. कुत्र्यांच्या केकाटण्यामध्ये आता तिचे भेसूर विव्हळणे मिसळू लागले होते. चेटकीण आता पुन्हा भीमाच्या घरात प्रवेश करु शकत नव्हती. त्यामुळे तिचा संताप अधिकच उफाळून बाहेर येत होता. भीमासोबत असलेल्या अर्जुनकडे तिने जळजळीत कटाक्ष टाकला.

 हाच तो अर्जुन असणार... ज्याने सकाळी घरात पायसुद्धा ठेवला नव्हता. आपल्याला पाहताच याने ओळखले असणार म्हणूनच तो क्षणभरही माझ्या नजरेसमोर आला नाही. आता भीमाला संरक्षण देऊन तो उघडपणे मला आव्हान देतोय.. कसली शक्ती आहे याच्याकडे.. जी माझ्यासारख्या चेटकीणीशी शत्रूत्व घेण्याचे धाडस करतेय..?

 चेटकीणीने आपला मोर्चा अर्जुनकडे वळविला आणि आपला जबडा उघडत त्यातून विषारी लाळेचा फुत्कार तिने अर्जुनवर सोडला. अर्जुन सावध होता त्याने फुर्तीने डावीकडे झेप घेतली आणि चेटकीणीचा वार चुकवला. आपला वार हवेत गेल्याने चेटकीण अधिकच संतप्त झाली. तिने काळ्या मायेचा प्रयोग करण्यासाठी आपल्या हातांची हालचाल केली परंतु तेवढ्यात तिच्या पुढ्यात झेपावलेल्या अर्जुनने आपल्या हातातील वेताच्या छडीने चेटकीणीवर सपासप आघात केला.

 दोन-तीन घावातच चेटकीणीच्या सुकून पांढऱ्या पडलेल्या शरीरावर काळपट व्रण उमटले. सिद्ध केलेल्या त्या वेताच्या छडीचा स्पर्श होताच चेटकीण विचित्र आवाजात किंचाळू लागली. तिच्यावर अर्जुन भारी पडू लागला तेव्हा तिने आपली दुसरी चाल खेळली. चेटकीण बाहेर असली तरी तिचे काही सामान घरातच होते.

 खरेतर घरात निर्जीव सामानाच्या रूपात बसलेले ते चेटकीणीचे हस्तकच होते. फरक इतकाच होता की त्यांच्यात चेटकीणीइतके सामर्थ्य नव्हते. त्यांचे काम वेळप्रसंगी फक्त चेटकीणीला साहाय्य करण्याचे होते. अर्जुन दुपारी घरी आला होता तेव्हा याच सामनातील नकारात्मक ऊर्जा त्याला जाणवली होती. घरात दडून बसलेल्या आपल्या हस्तकांना चेटकीणीने आवाहन केले आणि पुढच्याच क्षणात दाराजवळ निर्बुद्ध होऊन बसलेल्या भीमावर घराच्या पुढील बाजूचे छप्पर कोसळले. अर्जुनने ते पाहीले आणि तो भीमाच्या मदतीसाठी धावला. आणि.. आणि हीच

संधी साधून चेटकीण तिथून पसार झाली.

  अर्जुनने आपल्या मंत्रशक्तीने निर्जीव वस्तूंच्या रूपात दडलेल्या चेटकीणीच्या हस्तकांना बंदिस्त केले. आपल्या बाहीतून एक लाल रुमाल बाहेर काढून अर्जुनने त्या सामानावर ठेवला. लेंग्याच्या खिश्यातून काढलेल्या काडीपेटीवरची काडी ओढली आणि त्या लाल रुमालवर टाकली. अग्निच्या पवित्र ज्वाला भडकून उठल्या आणि आपल्या कचाट्यात सापडलेल्या त्या अनैसर्गिक चेतनांवर तुटून पडल्या. त्या धगधगत्या आगीत चेटकीणीचे हस्तक जळू लागले आणि वाचण्यासाठी धडपडू लागले. परंतु त्यांचा प्रयत्न निष्फळ होता. काही क्षणात त्यांचे कोळश्यात रूपांतर झाले.

 भीमाच्या आजूबाजूचे अवशेष बाजूला करत अर्जुनने त्याला सुखरूपपणे बाहेर काढले. खरचटण्याव्यतिरिक्त भीमाला फारशी दुखापत झाली नव्हती. भानावर आलेल्या भीमाने डोके झटकले आणि अर्जुनचे आभार मानले.

वेळ थांबली होती. मघापासून घोंगावणारा वारा आता शांत झाला होता. कुत्र्यांचे विव्हळणे बंद होऊन घश्यात हलकीशी गुरगुर सुरु होती. वातावरणात एकप्रकारचा अनिश्चित असा सन्नाटा पसरला होता. त्या सेकंदाच्या सूक्ष्म भागात घडून आलेल्या या बदलाचे आकलन होताच भीमा मान वळवून इकडे तिकडे पाहू लागला..

 "अर्जुन... ती कुठाय...? दिसत कशी नाही..? रमी गायब झालीय इथून..." भीमा सावध पवित्रा घेत अर्जुनकडे आशेने पाहू लागला.

 "रमी...?" अर्जुनने विस्मयाने भीमाकडे पाहत प्रश्न केला.

 आपली चूक भीमाच्या लक्षात आली. डोळ्यांत दाटून आलेल्या अश्रुंना आतल्याआत माघारी पाठवत त्याने चेहरा कठोर केला आणि आवाजात जरब आणून बोलू लागला.

 "न्हाय अर्जुन.. ती हरामखोर चेटकीण... ती गायब झालीय इथून.. कारण तिला माहीत पडलेय की तिचा शेवट जवळ आलाय.."

 "हम्म.. मला तुझ्याकडून हीच अपेक्षा होती भीमा.. चल मला ठाऊक आहे ती कुठे गेली असेल.." अर्जुन मंद हास्य करत म्हणाला.

 अर्जुन भीमाला घेऊन आपल्या घराकडे आला आणि काही वेळातच त्यांची गाडी सुसाट गावाबाहेर जाणाऱ्या वाटेवरचा धुरळा उडवू लागली. 

****

 

 तिकडे अर्जुनच्या प्रहारामूळे बेजार झालेली रमी वडाच्या झाडावर उलटी लटकून झोके घेत होती. तिच्या मोकळ्या सोडलेल्या पांढऱ्या केसांच्या जटा वडाच्या पारंब्यासारख्याच तरंगताना दिसत होत्या. खोल गेलेल्या डोळ्यांच्या खोबण्यातून लालसर द्रव स्त्रवत होते. खाली सोडलेल्या हातांच्या बोटांवरील नखे जमिनीपर्येंत पोहोचण्याचा प्रयत्न करत होती. तिच्या सुरकुतलेल्या चेहऱ्यावर चिंतेचे काहूर माजले होते.

 खंगलेल्या शरीराची ही केविलवाणी धडपड पिशाच्चयोनीतल्या हिडीस प्रकाराचे दर्शन घडवीत होती. आपला अंश जन्माला घालण्यासाठी चेटकीणीची खटपट सुरु होती. आपल्या दोन्ही गुडघ्यांची कैची करत तिने एक मजबूत फांदी आधारासाठी निवडली होती. तिच्या झोके घेण्यात एकप्रकारची लय होती, जेणेकरून तिच्या आतील अमानवी शक्तीला जागं करून बाहेर निघण्याचा इशारा मिळेल. या झोक्याच्या लयीबरोबर दोन भिन्न मितींचे द्वार उघडून तो केव्हाही बाहेर आला असता.

 हा अर्जुन नावाचा मनुष्य मध्येच कुठून उगवला..? माझ्यावर हल्ला करण्याइतपत त्याची मजल जाते म्हणजे नक्कीच कुठलीतरी शक्ती त्याची पाठराखण करत असेल... माझ्या अंशाला पहिला बळी म्हणुन अर्पण करण्यासाठी भीमासारखा माणूस मिळाला नसता. पण त्या अर्जुनने मध्ये पडत सगळा खेळ बिघडवला. एकदा माझा अंश बाहेर आला की सगळा हिशोब चुकता होईल. त्याच्या प्रचंड ताकदीसमोर कुणाचाच निभाव लागणार नाही. त्याच्या साहाय्याने अर्जुनच्या डोळ्यांदेखत मी प्रथम भीमाचा जीव घेईन आणि मग अर्जुनलासुद्धा मारून टाकेन.

 वडाच्या झाडावरील त्या फांदीला उलट्या लटकलेल्या चेटकीणीच्या चेहऱ्यावर कुत्सित हास्याची खळी उमटली. तिच्या नजरेत अर्जुनविषयीची घृणा स्पष्ट दिसून येत होती.

****

क्रमशः