चेटकीण १० - भीमार्जून उत्तरार्ध (अंतिम भाग)
भरधाव वेगात धावणारी गाडी जेव्हा त्या रस्त्याला लागली तेव्हा अर्जुन आपल्याला कोठे घेऊन जात आहे याची कल्पना भीमाला आली. काही क्षणातच अर्जुनने गाडी रस्त्याच्या कडेला थांबवली आणि ते दोघेही गाडीतून खाली उतरले. आसपास पाहत भीमाने परिस्थितीचा आढावा घेतला आणि अर्जुनकडे पाहीले. अर्जुनचा चेहरा ताठला होता आणि त्याच्या हालचालीतून तो घाईत असल्याचे दिसत होते.
भीमाकडे पाहत अर्जुनने त्याला तत्परता दाखवण्यास सांगितली आणि वडाच्या झाडाकडे जाणारी वाट पकडली. भीमादेखील झरझर पावले टाकू लागला. रमीच्या मायाजालातून बाहेर पडल्यावर तो आता बऱ्यापैकी सावरला तर होता परंतु त्याच्या मनात अजूनही काहीप्रमाणात भीती होती.
पहाट होण्यास अजून एक प्रहर शिल्लक होता. रात्रीचा भयाण अंधार वातावरणात दहशत निर्माण करण्याचा प्रयत्न करत होता. रस्त्याकडेच्या झाडांत आता सळसळ उत्पन्न होऊ लागली होती. वटवाघूळांचे चित्कार प्रसंगाला साजेसे संगीत देत होते. हवेत गारवा बऱ्यापैकी असला तरी त्याचा फारसा परिणाम दोघांवरही होत नव्हता.
वडाच्या झाडाकडे जाणारी वाट खडबडीत आणि कच्ची होती. भीमा चालताना होणारा आवाज शक्य तितका कमी ठेवण्याचा प्रयत्न करत होता. परंतु वातावरणातील नकारात्मक ऊर्जेची सूचना देणारे हे बदल तिथली शांतता अगोदरच भंग करत होते.
"याने काही फरक पडणार नाही भीमा..बिनधास्त चाल.. आपण येत असल्याची खबर तिच्याकडे केव्हाची पोहोचली असेल.." अर्जुन तुटकतेने म्हणाला आणि भीमाच्या अंगावर सर्रकन काटा आला.
"म्हणजे.. ती आपली वाट पाहतच तिथं बसली असेल ना..? आपल्याला काही धोका तर नाही ना..?" भीमाने मनातली शंका विचारली.
यावर अर्जुन गालांत मंद हसला.
"भीमा, धोका कुठं नसतो.. पण एक गोष्ट लक्षात ठेव.. कर्ताकरविता तो ईश्वर आहे.. तो पाठीशी असल्यावर भीती कसली.. तसेपण त्या चेटकीणीची अर्धी शक्ती तर तुझ्यापासून तिला प्राप्त होणाऱ्या नव्या अंशासाठी वाया गेली आहे... आपल्याला गाफिल न राहता फक्त हा प्रकार कोणत्याही परिस्थितीत थांबवायचा आहे.." अर्जुन उत्तरला.
अर्जुनच्या उत्तराचा रोख समजून भीमा ओशाळला.
"मला खरंच याबद्दल काहीच माहीत नव्हतं. आता त्या नुसत्या विचारांनीसुद्धा स्वतःची शिसारी येते.." भीमाच्या स्वरांत दुःख होते.
"जे झाले त्यात तुझा दोष नाही भीमा.. सगळं विसर आणि पुढे होऊ पाहणाऱ्या पापापासून स्वतःची मुक्तता कर.." असे म्हणत अर्जुन चालता चालता थांबला.
वडाचे झाड समोरच होते. एका फांदीवर उलट्या लटकलेल्या चेटकीणीने त्या दोघांना पाहून विचित्र आवाजात हुंकार भरले. त्या आवाजाने वडाच्या झाडाचे पान न पान थरथरले. वातावरणात थंड वाऱ्याची झुळूक हेलकावे घेत प्रवेश करु लागली. एकाएकी वडाच्या झाडाखालचा परिसर भारावून गेला. अर्जुनने धावतच जाऊन चेटकीणीवर वार करण्याचा प्रयत्न केला आणि...
अचानक भीमाच्या डोळ्यांसमोर अंधारी येऊ. लागली. पायाखालची जमीन दुभंगू लागली. आतापर्येंत ते दोघे उभे असलेल्या ठोस जमिनीला भेगा पडू लागल्या. माती ओलसर भासू लागली. बारीक दगड, धोंडे खाली सरकू लागले. बघताबघता तिथे खोल खड्ड्याची निर्मिती झाली. अर्जुन आणि भीमा दोघेही काही समजण्याच्या आतच त्या खड्ड्यात शिरू लागले.चेटकीणीने आपल्या काळ्या जादूने पुन्हा दलदलीची निर्मिती केली होती.
चिखलमातीच्या लगद्यात जितकी हालचाल व्हावी तितकी आत शिरण्याची शकता जास्त होती. अर्जुन डोळे बंद करून मंत्रपठण करु लागला. भीमा कावराबावरा होऊन एकदा अर्जुनकडे तर एकदा चेटकीणीकडे पाहत त्या दलदलीतून बाहेर निघण्याचा प्रयत्न करत होता. शेवटी हाताला लागलेल्या वडाच्या पारंबीचा त्याला आधार मिळाला. भीमा सर्वशक्तीणीशी त्या पारंबीला पकडून वर येऊ लागला.
इतक्यात त्याला दलदलीत काहीतरी हालचाल जाणवली. त्या दोघांव्यतिरिक्त अजूनही कुणीतरी दलदलीत होते. डावीकडे, उजवीकडे, समोर... दलदलीतल्या त्या अनोळखी आकृत्यांची हालचाल वाढली. एक एक करत त्यांची चिखलात बरबटलेली मुंडकी बाहेर आली आणि भीमा हतबल होऊन त्यांच्याकडे पाहतच राहीला.
भीमा पारंबीच्या आधाराने वर येऊ लागला होता. अर्जुन मात्र अजूनही आपले डोळे बंद करून शांत चित्ताने मंत्रपठण करत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर कसलीही भीती नव्हती. परंतु दलदलीत जमलेल्या आकृत्या अर्जुनकडे वळल्या होत्या. अर्जुनला त्यांच्यापासून धोका होता हे समजताच मात्र भीमा चवताळला. एक एक करत त्या चिखलातल्या आकृत्या अर्जुनच्या दिशेने सरसावल्या आणि राग अनावर झालेल्या भीमाने एकदोन शिव्या हासडतच त्यांच्यावर झेप घेतली.
त्याचवेळी एक चमत्कार घडला. पारंबीवर लटकलेल्या भीमाने दलदलीत उडी घेतली तर खरी परंतु तो सरळ येऊन ठोस जमिनीवर स्थिरावला. धडपडत भीमाने आसपास पाहीले. त्याला अर्जुनच्या तेजस्वी चेहऱ्यावर स्मितहास्य दिसले. भीमाने ओळखले, हा अर्जुनच्याच मंत्रशक्तीचा परिणाम होता, की चेटकीणीच्या मायावी दलदलीचा छलावा नाहीसा झाला होता. आसपास दोन माणसांच्या उंचीएवढा तो खोल खड्डा होता. त्या खड्ड्यात भीमा, अर्जुन आणि अजूनही चिखलाच्या लेपात न्हालेल्या त्या मानवी वाटणाऱ्या आकृत्या होत्या.
वरून चेटकीणीचे हुंकार ऐकू येताच त्यांच्यापैकी चार आकृत्या पुढे आल्या. अर्जुन तयारीतच होता आणि भीमा तर पिसाळलाच होता. अर्जुनच्या अंगावर झेपावलेल्या त्या अमानवी धुडांना भीमा आडवा गेला आणि आपल्या प्रचंड ताकदीचा उपयोग करत एकेकाला उचलून फेकू लागला. भीमाच्या जबरदस्त तडाख्यांनी त्या आकृत्यांना वेदना तर होत नव्हती परंतु काहीक्षण का होईना त्या मेलेल्या मृत शरीरातील प्राण पुन्ह्यांदा मृतावस्थेत जात होते.
"अर्जुन... मी इथे सांभाळतो.. वर चेटकीण निसटायला नको.." भीमाच्या आवाजात जरब होती. अर्जुनही भीमाची हिम्मत पाहून अचंबित झाला होता. त्याने चपळाईने वर जाण्यास सुरुवात केली. जाताजाता त्याने भीमाची नजर एकवार मागच्या बाजूवर वेधली. भीमाने तिकडे पाहीले, खड्ड्याच्या एका बाजूला मानवी हाडांचा एक सापळा लोंबकळत होता.
कित्येक वर्षांपासून तो तसा जमिनीत उभ्या अवस्थेत असावा कुणास ठाऊक..? परंतु त्याची आजची अवस्था आणि मातीत बरबटलेल्या त्याच्या कवटीवर पडलेल्या चिरा यांमुळे त्या सापळ्याची दुरावस्था साफ दिसून येत होती.
अर्जुनने हातातली काडीपेटी भीमाकडे भिरकावली आणि वर जातच तो ओरडला..
"मी इशारा करेन तेव्हाच..."
भीमाने काडीपेटीचा हवेतच झेल घेत अर्जुनचा आवाज ऐकला आणि समोरून येणाऱ्याच्या अंगावर जोरदार लाथ घातली. अर्जुन वर पोहोचलासुद्धा होता. त्याचवेळी वेळ मंद झाला. भीमा खड्ड्याच्या मध्यभागी एखाद्या सोडलेल्या वळूसारखा उभा होता. त्याच्या श्वासोच्छवासात गती होती. 'आर नाहीतर पार' ची झलक त्याच्या भेदक नजरेत झळकत होती. भीमाच्या भोवताली मानवरूपी पिशाच्चांनी घेरा केला होता. त्यांचे भयानक हुंकार भल्याभल्यांची धडकी भरवण्यास पुरेसे होते. साक्षात मृत्यू समोर उभा होता आणि भीमा सर्वस्व झोकून लढा देण्याच्या पवित्र्यात होता. प्रसंग गंभीर होता, पण भीमाचा निर्धार पक्का होता.
मागून पहिला हल्ला झाला तसे भीमाने आपल्या कोपराचा प्रहार मागच्या दिशेला केला. क्षणात हडकंप माजला आणि एकट्या सिंहाला घेरून पाशवी लांडग्याची फौज त्याच्यावर चहूबाजूंनी तुटून पडली. त्यांच्या हुंकारांनी आणि भीमाच्या गुरगुरन्याने खड्ड्यात प्रचंड गोंधळ निर्माण झाला होता.
तिकडे वर येणाऱ्या अर्जुनवर चेटकीणीच्या नखांचा निसटता वार झाला. चेटकीणीला आपली जागा सोडता येत नव्हती कारण तिच्या अंशाच्या आगमनाची वेळ निकट येऊन ठेपली होती. तो केव्हाही बाहेर आला असता. परंतु तो येईपर्येंत चेटकीणीला उलटे लटकणे आवश्यक होते. मानवी शरीरधर्माच्या अगदी उलट ही क्रिया होती.
अर्जुन हे जाणून होता, त्यामुळेच त्याने चेटकीणीने केलेल्या वाराकडे दुर्लक्ष करीत तिच्यापासून दूर राहून आपल्याकडील सिद्ध भस्माने तिच्या भोवताली वर्तुळ काढले. आता इथला परीघ सोडून चेटकीण कुठेही जाऊ शकत नव्हती. आपल्या गुरूंनी दिलेल्या विद्येचा वापर करीत अर्जुन पिशाच्चमारक मंत्र पुटपुटू लागला.
इतक्यात चेटकीण हातवारे करत हिडीस हास्य करु लागली.. अर्जुनने तिच्याकडे पाहीले. चेटकीणीच्या शरीरातून मळलेल्या पिठासारखा गोळा बाहेर येऊ लागला होता. अर्जुन काय ते समजला. त्याने प्रसंगावधान राखत एक आपला गुप्त सुरा बाहेर काढला. याचवेळी त्याने जोरदार आवाजात भीमाला पुकारून संकेत दिला आणि एका झेपेत अर्जुन चेटकीणीजवळ पोहोचत त्याने तो सुरा तिच्या छाताडात घुसवला.
"भीमा..."
अर्जुनचा इशारा मिळताच भीमात जणू नवी ऊर्जा निर्माण झाली. तोपर्येंत पिशाच्चांनी त्याला रक्तबंबाळ केले होते. पुन्हा नव्या ऊर्जेने भीमा लढण्यास सज्ज झाला आणि जीव खाऊन एकेकावर प्रहार करू लागला. त्याच्या बुक्क्यान्नी मानवी शरीर धारण केलेली ती पिशाच्चे बावचळत मागे सरली आणि तिच वेळ साधून भीमाने काडीपेटी उघडली. त्यातला लाल कपडा त्याने बाहेर काढत समोर लोंबकळणाऱ्या त्या हाडांच्या सापळ्यावर अडकवला. तोपर्येंत मागून पुन्हा हालचाल जाणवली. भीमाने झटकन काडी ओढली आणि समोर भिरकावली. बघता बघता त्या लाल कपड्याने पेट घेतला..
मागून एकसाथ आपल्या अंगावर धावत येणारी ती पिशाच्चे पाहून खरेतर आता भीमाने आस सोडली होती. इतक्या वेळेच्या झटापटीमूळे तो आता थकला होता. आपले मरण पक्के आहे याची खात्री भीमाला झाली. त्याने डोळे बंद करून समोरून येणाऱ्या मृत्युचे स्वागत केले.
अर्जुनने छाताडात सुरा खुपसताच चेटकीणीच्या मुखातून एक जीवघेणी किंकाळी बाहेर पडली. तिच्या सुरकुतलेल्या शरीरावर असंख्य चिरा पडू लागल्या आणि त्या सहन न होऊ शकणाऱ्या वेदांनांमूळे चेटकीण विव्हळू लागली. तिची मरणासन्न अवस्था नव्या अंशाला ऊर्जा प्रदान करू शकत नव्हती. त्यामुळे बाहेर येणारा चेटकीणीचा अंश पुन्हा तिच्यात सामावला. खड्ड्यातल्या जळत्या सांगाड्यासोबत चेटकीणीच्या शरीरावर काळे चट्टे उठू लागले. जणू त्या आगीत स्वतः चेटकीण जळत होती.
अर्जुन धावत खड्ड्याजवळ आला. खाली भीमा डोळ्यांसमोर घडत असलेला प्रकार निर्बुद्धपणे पाहत उभा होता. दलदलीत लपलेला एक एक हस्तक त्याच्या नजरेसमोरच्या अग्नित स्वतःला समर्पित करत होता. पवनसारख्या कित्येक निरपराध मनुष्यांची मुक्तीच्या दिशेने वाटचाल सुरु झाली होती.
"भीमा.. " अर्जुनने हात पुढे करत भीमाला बाहेर येण्यास मदत केली.
बाहेर येऊन भीमाने चेटकीणीकडे पाहीले. तिची अवस्था वणव्यात भाजून करपटलेल्या एखाद्या जंगली श्वापदासारखी झाली होती. एकदोन क्षणांत खड्ड्यातील सांगाडा आणि समोर वडाच्या झाडावर लटकत असलेली चेटकीण दोघांचा एकसाथ स्फोट झाला. भीमाने आश्चर्याने अर्जुनकडे पाहीले.
"पाहतोस काय गड्या.. तूच तिचा अंत केला आहेस.. खड्ड्यात जळणारा सांगाडा तिचाच आहे.. तिचा नाश त्यातच होता म्हणुन तर तिने त्याला इतक्या सुरक्षितपणे जपून ठेवले होते..." अर्जुनच्या या खुलाश्यावर भीमाची छाती गर्वाने फुगून आली.
"आयला खड्ड्यात एकेकाला असा उचलून फेकला की विचारू नकोस..." भीमा अर्जुनला म्हणाला.
यावर अर्जुन गालांत हसला आणि खट्याळपणे बोलू लागला.
"अरे हो.. पण ताकदीबरोबर जरा डोक्याने विचार केला तर अशी वेळच येत नाही.. रात्रीच्या अंधारात वडाच्या झाडावर बायका वरसंशोधन करत बसत नाहीत..."
अर्जुनचा टोमणा लक्षात येताच भीमा जोरजोरात हसू लागला आणि दोघांनी मुख्य रस्त्यावर उभ्या असलेल्या गाडीच्या दिशेने कूच केले.
****
समाप्त
निलेश देसाई
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: