चेटकीण - ८ झलक उत्तरार्ध | गावाकडची भयकथा

  रमीच्या रूपात चेटकीणीची प्रतिमा दिसताच  अर्जुन तडक निघून गावाच्या वेशीवर आला. गावाकडे येणाऱ्या मुख्य रस्त्यापलीकडे तो पाहत होता. समोर कमीतकमी मैलभर अंतरापर्येंत तरी शेतजमीन पसरली होती. त्यापलीकडे गावाची नदी.. आणि नदीपल्याडहुन वर डोंगरमाथ्याकडे  जाणारी पायवाट.. इतक्या दुरूनही अर्जुनला ती पायवाट स्पष्ट दिसत होती. अधली मधली शेकडो झाडे, पायाखाली पसरलेली ढेकळे, धोंडे तुडवीत अर्जुन झपाझप पुढे चालू लागला. लवकरात लवकर त्या समोरच्या डोंगरमाथ्यावर पोहोचणे आवश्यक होते. तिथेच एखादी जागा जागा पाहून अर्जुनला आपली आताची कामगिरी फत्ते पाडायची होती.

जवळपास एक-दीड तासांच्या पायपिटींनंतर अर्जुन नदी ओलांडून पर डोंगरमाथ्यापर्येंत येऊन पोहचला होता. आंब्याच्या झाडाखाली एक विशिष्ट जागा हेरून त्याने तिथे पद्मासान घातले. अर्जुनचा चेहरा घामेजला असला तरी त्यावरची गंभीरता इतर कारणामूळे होती. चेटकीणीला पाहील्यापासून अर्जुनच्या मनात निरनिराळे तर्क जन्म घेत होते.

चेटकीण अशी सामान्य मनुष्यासोबत कोणत्या कारणासाठी राहील..? अर्जुनच्या मनात एकच शंका राहून राहून घर करत होती.. आणि ती खरी सुद्धा होती. चेटकीण भीमापासून नवा अंश जन्माला तर घालीलच पण आपली इच्छापूर्ती होताच ती भीमाला जिवंत ठेवणार नाही. अर्जुन हे चांगलेच ओळखून होता.

भीमाला अगोदरच धोक्याची पूर्वसूचना देणे अर्जुनने मुद्दामच टाळले होते. नाहीतर भीमाच्या मनात रमीविषयी निरनिराळ्या कल्पना जन्म घेऊ लागल्या असत्या आणि चाणाक्ष चेटकीण भाबड्या भीमाचे मन सहज वाचू शकली असती. तिला तर सावध होण्याची संधीच मिळाली असती. अर्जुनला हेच टाळायचे होते. तूर्तास चेटकीणीला गाफिल ठेवणेच सोयीचे होते. दारात आलेल्या अर्जुनला चेटकीणीने ओळखले असते तर चिडून भीमाला अपाय करण्याचा प्रयत्न केला असता. म्हणूनच तो प्रसंग उद्भवण्याअगोदरच अर्जुन तिथून सटकला होता.

तो दिवस मावळतीकडे झुकू लागला होता. वातावरणात गारवा पसरला होता. वाऱ्याची झुळूक अंगावर घेताना झाडांची पाने शहारून उठत होती. या परिसरातली हवा शुद्ध होती नव्हे, तिथल्या झाडांमुळेच ती शुद्ध राखली जात होती. डोंगरमाथ्यावरचा तो परीघ सकारात्मक ऊर्जेने भारावून गेला होता आणि त्या सकारात्मक ऊर्जेला आकर्षित करणारा केंद्रबिंदू एका झाडाखाली शांत, निर्विकार अवस्थेत कसलंस मंत्रपठण करत होता. कोण जाणे कितीवेळ ही ध्यानधारणा सुरु होती.

सूर्य जसा अस्ताला जाऊ लागला तेव्हाच तो एक क्षण आला. जेव्हा त्या निर्विकार चेहऱ्यावर चिंतेची एक सूक्ष्म रेघ उमटली आणि अर्जुनने खाडकन डोळे उघडले. आपल्या सामर्थ्याने त्याने चेटकीणीचे कारनामे पाहीले होते आणि तिचा मूळ हेतू देखील आता त्याच्या लक्षात आला होता. भीमा संकटात होता आणि त्याचसोबत हे संकट हळूहळू संपूर्ण गावावर कोसळणार असे दिसत होते. अर्जुन तत्परतेने आपल्या जागेवरून उठला. त्याला शक्य तितक्या लवकर चेटकीणीचा बंदोबस्त करायला हवा होता.

चेटकीण जरी काळ्या शक्ती बाळगून असली तरी तिला मर्यादा होतीच. अर्जुनने याच कारणासाठी गावाची वेस ओलांडली होती आणि दूर डोंगरमाथ्यावर येऊन ध्यानाला बसला होता. जेणेकरून चेटकीण त्याच्या अस्तित्वाबद्दल काहीच जणू शकणार नव्हती.

   आपल्या दिव्यशक्तीने चेटकीणीबद्दल आवश्यक ती सर्व माहीती काढल्यावर अर्जुन आता तिच्याशी दोन हात करण्यास सज्ज झाला होता. भीमाला या मायाजालातून अत्यंत साळसूदपणे बाहेर काढावे लागणार याची खबरदारी फक्त घ्यायची होती.

भीमाच्या नकळत चेटकीणीचे उद्दिष्ट पूर्ण होत आले होते. बस आता काही दिवसच उरले होते. लवकरच त्या चेटकीणीचा नवा अंश जन्माला येणार होता. रमी चेटकीण असल्याने तिला मानवी शरीरधर्माचे बंधन नव्हते. त्यामुळे भीमाला रमीच्या शरीरात बदल दिसणे शक्यच नव्हते.

दुपारी जेवण करून शेतावर गेलेला भीमा रात्री अंधार पडल्यानंतर सुमारास घरी परतला. येताना त्याने अर्जुनची चौकशी केली होती, परंतु अर्जुनचा काही पत्ता नव्हता. भीमा जाणूनबुजून थोडा उशीर करत असे. त्याच्या मते तेवढ्या वेळात रमी आपली सायंकाळची अंघोळ उरकून घेई. परंतु रमीला आपल्या मूळ रूपात येण्यासाठी तोच वेळ नितांत आवश्यक असे, याची भनकदेखील भीमाला नव्हती.

घरी आलेला भीमा काहीसा चिंतीत आणि उदास असल्याचे दिसताच रमीने त्यामागचे कारण शोधण्याचा प्रयत्न केला. पण तिने काही विचारण्या अगोदरच भीमाने तिला सर्वकाही सांगितले. 'अर्जुन' नावाचा कुणी मित्र दारापर्येंत आला आणि दारातूनच माघारी फिरला... हे ऐकताच रमीला शंका आली. तिच्या चेहऱ्यावरचे लाघवी हास्य कुठच्या कुठे पळाले. काहीतरी गडबड होती, इतक्या वर्षांनी मित्र भेटला, घरापर्येंत आला आणि परत फिरला.. तो कुणी सिद्ध आत्मा तर नाही ना..? त्याला आपल्याबद्दल कळाले तर नाही ना..?

चेटकीणीच्या मनात शंका आली तसे तिने डोळे बंद करून 'अर्जुन' नावाच्या व्यक्तीचा शोध घेतला. परंतु तिच्या नजरेच्या दृष्टिपटलावर काहीच दिसत नव्हते. हा अर्जुन कोण, कुठचा, इथे कश्याला आलाय याचा काहीच शोध लागत नव्हता. पण तो आपल्याला दिसत नाही म्हटल्यावर तो या गावात नसणारच.. नक्कीच त्याचे तसेच काही महत्वाचे काम आले असणार आणि म्हणूनच दुपारी तो दारावरूनच परत गेला. आपली योजना अजूनही काम करतेय हे जाणून रमीने सुटकेचा निःश्वास सोडला.

मध्यरात्रीचा सुमार होता. त्या भयाण काळोख्या रात्री ढगांनी चंद्राला झाकोळले होते. चांदण्यांचा मंद प्रकाश पुरेसा नव्हता. रातकिडे किर्रर्रकिर्रर्र करीत परिसरातली भयानकता अधिक उठावदार करण्याचा प्रयत्न करत होते. पाच-सहा कुत्र्यांचे टोळके एका वाटेवर हमसूम हमसून आलाप घेत होते. त्यांची नजर समोरच्या घरावर खिळली होती. त्यांच्यासाठी जणू हा रोजचा शिरस्ता होता.. वाट पाहण्याचा..

इतक्यात सांडपाण्याच्या नाल्यात काहीतरी हालचाल झाली, कुणीतरी धडपडत त्या नाल्यातून बाहेर पडले. पुढची दोन पावले वर उचलत त्याने मान वर केली आणि डोळे किलकीले करत इकडे तिकडे पाहीले. त्याच्या गोंडस चेहऱ्यावर एक काळा ठिपका रात्रीच्या अंधारातही स्पष्ट दिसत होता. आसपास धोका नसल्याची जाणीव होताच त्या मांजराच्या पिलाने अलगद वर उडी घेतली आणि ते नाल्याच्या बाहेर आले.

अचानक इतका वेळ शांत असलेल्या कुत्र्यांनी एक सुरात विव्हळत हैदोस मांडला. बिचारे ते मांजराचे पिल्लू सुरुवातीला तर दचकले आणि मग भेदरून गर्भगळीत होऊन गेल्यासारखे अंग टाकून मटकन खाली बसले. जोरजोरात विव्हळणाऱ्या कुत्र्यांची नजर त्या बंद दाराकडे खिळली होती. वाऱ्याची एक वावटळ उठली आणि गावाच्या वाटेवरून आत शिरत सरळ त्या बंद दारावर जाऊन आदळली. क्षणात दार उघडले गेले.

एक जख्ख म्हातारी जिभल्या चाटत बाहेर आली. तिची हपापलेली नजर त्या भेदरलेल्या मांजरीच्या पिलावर पडली आणि तिने त्या दिशेला आपला मोर्चा वळविला. कुत्र्यांनी वरचा सूर धरला आणि त्यांचे विव्हळने आता केकाटण्यात परिवर्तीत होऊ लागले होते. कोल्हेकुई सुरु झाली होती. मांजराचे पिलू जणू लकवा मारल्यासारखे एकाच जागेवर बसून होते, त्याला हलता येईना की कंठातून आवाज निघेना. जसं की कुणी जादू मंतरली असावी, कुणी कश्याला.. चेटकीणचं होती तिथे.. हे सर्व तिच तर घडवून आणत होती.

बाजूलाच एका झाडामागे लपलेला अर्जुन हे सर्व पाहत होता. त्याने चेटकीणला घरापासून दूर जाताना पाहीले तसे तो मागच्यामागे दबक्या पावलांनी भीमाच्या घरात शिरला. धावत जाऊन त्याने भीमाला उठवले आणि बाहेर घेऊन आला. भीमा सुरुवातीला तर गोंधळला परंतु अर्जुनने थोडक्यात सर्व सांगून इशारा करताच तो गप्प राहून समोरचा प्रकार पाहू लागला. अर्जुनने तत्परतेने घराची सीमा मंत्रौपचार केलेल्या भस्माने सुरक्षित केली आणि दाराजवळ भीमाच्या सोबतीला येऊन तो चेटकीणीच्या अघोरी चाळ्यांचे निरीक्षण करु लागला.

त्या भयानक दृश्यातील दाहकता भीमाच्या मनातील निस्सीम प्रेमावर क्रूरपणे ओरखडे ओढत होती. तिची झळ मनाच्या खोल कप्प्यात सहन न होण्याइतपत वेदना देत होती. भीमा कोलमडून पडणार होता परंतु अर्जुनने त्याला सावरले. इच्छा नसूनदेखील भीमा डोळे उघडे ठेऊन त्या दृश्यातली भयानकता अनुभवत होता.

  भीमा आणि अर्जुन यांच्यापासून काही अंतरावरच चेटकीण उभी होती तिच्या एका हातात कापसाच्या बाहुल्यासारखे दिसत असणारे ते मांजराचे पिलू लटकत होते. चेटकीणीची विषारी काटेदार जिभ त्याचं लुशलुशीत अंग पाहून वळवळत होती. काहीवेळ त्या पिलाशी खेळल्यावर चेटकीणीने आपला दुसरा हात वर केला आणि तर्जनीच्या फुटभर वाढलेल्या तीक्ष्ण नखाचे टोक त्याच्या नरडीत घुसवले. एखाद्या मोहिनीतून बाहेर आल्यासारखे भानावर आलेल्या त्या मांजरीच्या पिलाने शेवटच्या घटकेत हातपाय झाडले.

त्याच्या धडपडीकडे साफ दुर्लक्ष करत, उडत्या रक्ताचा कारंजा आपल्या सुकलेल्या ओठांना लावत चेटकीण आपली तहान भागवत होती.

*********

चेटकीण - ८ झलक उत्तरार्ध | #chetkin | horror stories in marathi

क्रमशः