मर्वे - मढ आईस्लॅण्ड रोड
रात्री दोन वाजता दारावर टकटक झाली. दचकून जाग्या झालेल्या मंगेशने चादरीतून मुंडके बाहेर काढले. प्रथम तर त्याची नजर वर गेली. डोक्यावरचा पंखा गरगर फिरत होता. त्याने डोळे चोळत निरखून पाहीले, फिरणाऱ्या पंख्यावर कुणीच बसले नव्हते. अंगावरची चादर बाजूला करत तो उठला आणि बाजूला ठेवलेला दारूचा ग्लास उचलत घटाघटा प्यायला.
इतक्या थंडीतही मंगेशला दरदरून घाम फुटला होता. बाप रे.. कसलं भयानक स्वप्न होतं ते.. त्याने निश्चिन्त होत उशाला ठेवलेला टॉवेल घेत अंगावरचा घाम पुसला. इतक्यात दार पुन्हा ठोठावले गेले आणि त्याच्या अंगावर सर्रकन काटा आला. म्हणजे खरोखरच कुणीतरी दारावर होतं...?
मंगेश चपापला.
बराच वेळ होऊनही दार उघडले गेले नाही, म्हणून दारावर पुन्हा पुन्हा थाप पडू लागली. अवेळी होत असलेल्या या त्रासामुळे आता मात्र मंगेश वैतागला. तो वैतागून बेडवरून खाली उतरला आणि दरवाज्याकडे जाऊ लागला. पुन्हा थाप पडली आणि यावेळी मात्र संयम गमावत मंगेश जोरात ओरडला...
"अरे येतोय की रे.. काय जीव चाललाय का...?"
बहुधा त्याचा आवाज बाहेर गेला असावा कारण दारावरची टकटक आता थांबली होती. मंगेश एव्हाना दारापर्येंत पोहचला होता. त्याने दार उघडले तर दाराबाहेर एक खानदानी वाटणारा तिशीतला तरुण त्याच्यासमोर हसतमुखाने उभा होता.
"कोण तू.. काय पाहीजे..? ही काय वेळ झाली का एखाद्याच्या दारात जायची..?" मंगेश तावातावाने बोलत होता.
दारातला तरुण एकक्षण गोंधळला आणि लगेचच ताळ्यावर येत बोलू लागला..
"माफ करा.. परंतु कामच तसं तातडीचं होतं, म्हणून यावं लागलं.."
त्याच्या संयमी आवाजाने मंगेश शांत झाला.
"बोला.. असलं काय काम आहे जे इतक्या रात्री तुम्ही इथे आलात.." मंगेशने त्या तरुणाला अजूनही घरात घेतले नव्हते.
यावर तो तरुण दारातच जरा घुटमळला.. घसा खाकरत त्याने बोलायला सुरुवात केली.
"मंगेश साहेब.. तुमची काही जमीन वादात अडकली आहे.. तुम्हाला ती विकताही येत नाही आणि तिचा वाढत जाणारा भाव पाहता त्यावरचा हक्क सोडता ही येत नाही.."
"हो मग.." मंगेशचा आवाज चढला होता.
"मग काही नाही.. मला ती जमीन हवीय.. पूर्ण किंमत तुम्हालाच मिळेल.. आणि राहीला प्रश्न तिच्यावरील वादाचा, तर जमीन माझी झाल्यावर त्याची जबाबदारीसुद्धा माझी असेल.." तो तरुण शांतपणे म्हणाला.
"काय.. पण हे कसं शक्य आहे...? माझ्या सासरची माणसे हे कसं होऊन देतील.. आणि मुख्य म्हणजे तुम्हाला त्या जमिनीत एवढी का उत्सुकता आहे..?" मंगेशने एकावर एक प्रश्न विचारले.
"मंगेश साहेब... माझा व्यवसायच आहे हा.. वादातल्या जमिनी घेऊन त्यांना वादमुक्त करून विकायच्या आणि मधला नफा घ्यायचा.. एवढंच काय ते.. तुम्हाला फक्त जमीन दाखवून सही करायची आहे.. आणि हो तुमच्या अपेक्षेपेक्षा जास्तच किंमत देईन मी.." तो तरुण गंभीरपणे म्हणाला.
मंगेश विचारात पडला. हाती आलीय ती संधी की फसवणूक..? द्विधा अवस्थेतचं त्याने प्रश्न केला..
"जमीन किती आहे याचा अंदाज असेलच तुम्हाला.. काय भाव लावणार..?"
"जमीन कागदावर पाहीलीय मी.. बाजारभाव चाळीस सुरु आहे.. मी पन्नास देईन.." दारातल्या तरुणाने आत्मविश्वासाने सांगितले.
मंगेश अजूनही गोंधळात होता.. इतक्या तडकाफडकी हे सर्व घडतेय यावर त्याला विश्वास बसत नव्हता. दारातला तरुण मंगेशकडे पाहत अंदाज घेऊ लागला.
"ठीक आहे.. साठ देईन.. फायनल एकदम.. माझ्यासाठी थोडी रिस्क आहे. पण मी करेन मॅनेज..." दारातल्या तरुणाने शेवटचा आकडा सांगितला.
सौदा वाईट नव्हता.. कित्येक दिवसांपासून मंगेश ती जमीन विकण्याचा प्रयत्न करत होता. परंतु पत्नीला माहेरून मिळालेल्या त्या जमिनीवर तिकडची माणसे हक्क सांगत होती. वादात अडकून जमीन अशीच पडून होती. काहीच न मिळण्यापेक्षा काहीतरी मिळावे एवढीच मंगेशची अपेक्षा होती. आणि आता दारात तर अक्षरशः लॉटरीचं तिकीट घेऊन आलेला तरुण उभा होता. याला खाली हात माघारी कसा पाठवायचा..
मंगेशने त्याला घरात बोलावले. मंगेशचे घर साधे पण टापटीप दिसत होते. जमिनीसंदर्भात मनातल्या सगळ्या शंकांचे निरसन केल्यावर मंगेश हसतहसत तयार झाला.
"ठीक आहे मग तुम्ही वकील घेऊन उद्या सकाळी या.. सकाळी आपण प्रत्यक्ष जागेवरच भेटू.." मंगेश म्हणाला.
यावर तो तरुण काहीसा चिंतीत दिसला.
"अं.. मंगेश साहेब, आपल्याला आता निघता येणार नाही का..? उद्या सकाळी मला कोलकात्याला जायचे आहे. यासाठीच मी आज इतक्या रात्री तुम्हाला भेटायला आलो आहे.. तुम्ही फक्त जमीन दाखवा, आजच तुम्हाला बयाना म्हणुन पाच कॅश देतो.."
"काय..." मंगेश जवळजवळ उडालाच. इतक्या रात्री तिकडे जायचं.. काय वेडबिड लागलेय का ह्याला.. मंगेशच्या मनात प्रश्न उद्भवला. परंतु त्या तरुणाचे शेवटचे वाक्य मंगेशच्या कानात घुमले. पाच लाख कॅश... तेही आजच..
हा तर जॅकपॉटच हाती लागला होता. जमीनीचे पैसेही आपल्याला मिळतील आणि पुढे जो काही वाद असेल त्याची जबाबदारीसुद्धा माझी नसेल. शिवाय मूळ किमतीपेक्षा जास्तच रक्कम मिळणार.. याहून अधिक काय हवं..? पूर्ण विचारांती मंगेश तयार झाला.
घरी आलेल्या तरुणाची गाडी बाहेरच उभी होती. मंगेशने भरभर आवरले आणि त्या तरुणासोबत तो निघाला. मर्वे बीचच्या दिशेने गाडी भरधाव वेगात धावू लागली. अंतर फारसे नव्हते. सुमारे अर्ध्या तासातच गाडी व्ही रोड आणि मर्वे बीचला जोडणाऱ्या त्या रस्त्यावर येऊन पोहचली.
रात्रीच्या अंधारात फक्त गाडीच्या हेडलाईटच्या प्रकाशाचा आधार होता. रस्ता पूर्णपणे निर्जन आणि सुनसान होता. अनोळखी तरुणाने गाडीचा वेग कमी केला. या मधल्या पट्ट्यावरून गाडी हळूहळू मर्वे बिचच्या दिशेने जाऊ लागली.
..एकदा पैसे हाती केले की, सगळं काही सोडून उत्तरेकडे कुठेतरी स्थायिक होईन.. मंगेश पुढे पाहत स्वतःशीच हसला. या त्या अनोळखी तरुणाने त्याच्याकडे पाहीले..
"काही नाही.. असेच जुना जोक आठवला.." उत्तराखातर मंगेश पुटपुटला आणि त्याची नजर समोर गेली..
"ये.. अरे समोर पहा..." मंगेश ओरडला आणि त्या अनोळखी तरुणाची नजर समोर गेली..
अचानक समोर आलेल्या एका स्त्री आणि मुलाला वाचवण्यासाठी त्याने स्टेरिंग शक्य तितके जोरात फिरवत गाडी बाजूला वळवली आणि... काय झाले कुणास ठाऊक पण रस्त्याच्या मध्यभागी एकाएकी गाडी बंद पडली.
"तुम्ही आतच थांबा.. बाहेर धोकासुद्धा असू शकतो.." अनोळखी तरुण मंगेशला सूचना करत गाडीतून उतरला.
"ओरड चांगले त्यांना.. अचानक मरायला गाडीसमोर येतात..." मंगेशचे वाक्य त्या अनोळखी तरुणाने न ऐकताच पुढे जाणे पसंत केले.
तो अनोळखी तरुण पुढे जाऊन रस्त्यात आलेल्या त्या बाईची आणि मुलाची विचारपूस करू लागला. त्यांच्यात काय बोलणे झाले कुणास ठाऊक.. पण घटकाभरातच मंगेशच्या चेहऱ्यावर गंभीर भाव अवतरले.
नुकत्याच त्यांच्या गाडीसमोर येऊन मरता मरता वाचलेल्या त्या स्त्रीचा आणि मुलाचा हात पकडून तो अनोळखी इसम रस्त्याच्या एका बाजूने मागे जाऊ लागला.
"अरे ये.. कुठे चाललास मला एकटं टाकून.. अरे तुझी गाडी आहे इथे..." मंगेश ओरडतच विचारू लागला.
यावर त्या अनोळखी तरुणांची पावले थांबली.
"मंगेश.. एकतर तू घेतलीयस किंवा तू नीट पाहीले नाहीयस वा तू बिनडोक तरी असावास. मुर्खा ती माझी नाही तुझीच गाडी आहे.." आपल्या पत्नी आणि मुलाला घेऊन तो अनोळखी माणूस मागे उभ्या असलेल्या आपल्या कारच्या दिशेने निघून गेला.
वैतागलेला मंगेश गाडीतून बाहेर पडण्यासाठी दरवाजा उघडू लागला.. पण हे काय..
याच गाडीने तर तो प्रवास करून इथवर आला होता. अचानक या गाडीचा एक एक भाग कसा काय निखळत आहे.. क्षणात गाडीचे दरवाजे लॉक झाले. मागची काच फुटल्याचा आवाज झाला. सीट्स दाबल्या गेल्या, जागोजागी प्रचंड ताकदीचे आघात झाल्याने गाडी आतल्या बाजूने दबू लागली. हे काय विपरीत घडत होतं. मंगेश प्रचंड घाबरला होता. अपघाताविना गाडीचा पत्रा आपोआप कसा आत चेपला जात होता. मंगेशच्या हृदयातली धडधड वाढतं चालली होती.
तो बाहेर निघण्यासाठी धडपडत होता परंतु त्याला ते जमत नव्हते. या गडबडीतच त्याचे लक्ष पुन्हा रस्त्यावर गेले. गाडीच्या हेडलाईटचा प्रकाश आता बंद पडला होता. समोर रस्त्यावर कुणीतरी उभे होते. नीटसे दिसत नव्हते.. मंगेशने मोबाइलचा टॉर्च ऑन केला आणि त्या दिशेला वळवला.
समोरचे दृश्य पाहून मंगेशच्या काळजाचा ठोकाच चुकला. रस्त्याच्या एका बाजूला नववधुच्या वेषात त्याची पत्नी उभी होती. तिचा चेहरा, हातपाय रक्ताने माखला होता. शरीरभर बऱ्याच ठिकाणी मार लागल्याच्या खुणा होत्या. मंगेशकडे पाहून ती गालांत हसली.
"हे.. अये.. हे शक्य नाही.. कदापि शक्य नाही.. ती पुन्हा कशी येऊ शकते.. ती गेलीय.. कधीच गेलीय.. " गोंधळून गेलेला मंगेश ओरडला. त्याच्या डोक्यातली दारू केव्हाचीच उतरली होती.
"मंगेश.. मीच आहे की रे... मी कुठे गेलीच नव्हते... मी इथेच आहे... तेव्हापासून.. जेव्हा तू मला मारत मारत इथवर आणलंस आणि समोरून येणारा ट्रक पाहताच गाडीतून बाहेर उडी मारलीस... त्यावेळी माझ्यासोबत तू नाही आलास.. मग मी एकटी कशी जाणार.. आतापर्येंत तुझीच वाट पाहत होती मी... चल.. वेळ झालीय.. आता आपण दोघेही जाऊ..."
मंगेशच्या कानावर पत्नीचे धारदार शब्द पडले आणि त्यापाठोपाठ समोरून भरधाव वेगात येणाऱ्या ट्रकने हॉर्न दिला.. मंगेशला बचावाची संधीदेखील मिळाली नाही.. आणि एका जबरदस्त धडकेत त्याच्या गाडीचा चुराडा झाला.
****
अविनाश आपल्या कारने मुंबईच्या दिशेने निघाला होता. बाजूच्या सीटवर त्याची पत्नी थकलेल्या अवस्थेत दिसतं होती आणि मुलगा मागील सीटवर झोपला होता..
"नेमकं काय घडलं होतं.." अविनाशच्या पत्नीने विचारले.
"अम्म.. माझ्या डोळ्यांवर पेंग चढू लागली होती.. अपघात होणारच होता की तिने स्टेरिंग फिरवले.. सुरुवातीला तिला पाहून मी घाबरलो, पण तिने आपला जीव वाचवला होता.. आणि तुम्ही दोघेही बेशुद्ध झालात... मदतीसाठी आसपास तिच्याशिवाय दुसरे कुणीही नव्हते. तिने मोबदला मागितला आणि मी कबूल केला..
साला.. नाहीतरी तिच्या नवऱ्याला शिक्षा मिळायलाच हवी होती.. बायकोला लग्नाच्या दुसऱ्याच दिवशी संपवले त्याने.. " असे म्हणत अविनाशने उसासा टाकला.
अविनाशची पत्नी अंगावर थंड वारा घेत खिडकीबाहेर पाहून विचार करू लागली आणि अविनाश डोकं शांत ठेवून गाडी चालवीत होता.
समाप्त
निलेश देसाई
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: