माळशेज घाट पोलीस अधिकाऱ्यासोबत घडलेली घटना | प्रवास भयकथा

 श्रोतेहो, कोणत्याही अपराधामागे नेहमीच गुन्हेगाराचा हात असतो हे तर सर्वश्रुत आहे. परंतु काही घटना याला अपवाद असतात. काही प्रकार हे मानवी शक्तीच्या पलीकडले असतात. अश्याच अमानवी शक्तीवर आधारीत ही घटना..

राघवची जीप जेव्हा घाट चढू लागली तेव्हा साधारण रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते. बाहेरून येणाऱ्या गार वाऱ्यापासून बचावासाठी खिडकीच्या काचा बंद होत्या. खिडकीबाहेर अंधार दाटून आला होता. संपूर्ण रस्त्यावर नीरव शांतता पसरली होती. अवतीभवती रस्त्यालगत असलेले वृक्ष आपल्या फांदया पसरवून जवळ येणाऱ्याला कवेत घेण्यास आतुर भासत होते. रस्ता निर्जन आणि मोकळा होता, दूरदूरपर्येंत एकही वाहन दिसत नव्हते.

राघवला हे अपेक्षित होते. संपूर्ण परिसरावर बारीक नजर ठेऊन तो गाडी चालवत होता. एव्हाना घाट अर्धाअधिक कापला गेला होता आणि अचानकपणे गाडीसमोर काहीतरी आल्याने गोंधळलेल्या राघवने जोरात ब्रेक मारला. गाडीतून न उतरता तो समोरील काचेतून एकटक बाहेर पाहत होता. त्याच्या नजरेसमोर डोळ्यांवरचा विश्वास उडवणारे कृत्य घडत होते.

शुभ्र कपड्यातली एक तरुण युवती रस्त्याच्या मधोमध बसून रडत होती. तिच्या तीव्र हुंदक्याचा आवाज वातावरणातीला हवेला चिरत राघवपर्येंत येत होता. बाहेर निघावं की नाही, राघव विचार करू लागला. धाडसी असला तरी उगाच एखाद्या संकटात जीव धोक्यात घालणे शहाणपणाचे नव्हते. पण जर खरेच कुणाला मदतीची आवश्यकता असेल तर.. कर्तव्य म्हणुन विचारणे भाग होते.

मनाची चलबिचल सुरु असतानाच राघवने एक उसासा सोडला आणि गाडीचे दार उघडून तो बाहेर पडला. भयाण वाटणारा काळोख बाहेर त्याची वाट पाहत होता. सोबतीला आता वातावरणातील थंड गारवा सामील झाला होता. अंधाराच्या काजळीत नखशिखान्त काळवटलेला तो वळणावरचा रस्ता आपला भेसूर जबडा पसरवून राघवला पुढे बोलावत होता.

****

तो काळ बराच जुना होता. माळशेज घाट तेव्हा पर्यटकांच्या तितकासा परिचयाचा नव्हता. आजच्यासारखी घराघरात वाहने नव्हती. त्यामुळे महामार्ग, घाट रस्ते यांवरून धावणाऱ्या वाहनांची वर्दळ फार कमी असे. त्यातही स्वतःची गाडी घेऊन रात्री प्रवास करणाऱ्या हौशी प्रवाश्यांची संख्याही मोजता येण्याइतपतच असे.

अंधारात हरवलेले सुनसान रस्ते आणि प्रवासाला निघालेले मोजके प्रवासी अश्या दुहेरी संधीचा फायदा उचलून वाटेत दबा धरून बसलेले चोर, लुटारू आपला फायदा करून घेत असत. अश्या भरपूर घटना त्याकाळी कानावर येत. कधी रेडिओवर तर कधी वर्तमानपत्रात लूटमारी संबंधीच्या कहाण्या अतिरंजित करून प्रसारित होत असत. पोलीस आपल्या परीने प्रयत्न करून अश्या चोर, दरोडेखोरांना पकडून तुरुंगात डांबत असत. कित्येक केसेस पोलिसांनी आपल्या बुद्धीचातुर्याने निकालात लावल्या होत्या.

परंतु या लूटमारीच्या पलीकडे काही घटना अश्याही असत ज्यांचे निकाल आजतागायत लागले नाहीत. मोकळ्या आणि सुनसान रस्त्यावर रात्रीच्या अंधारात कित्येक प्रवासी आपला जीवदेखील गमावत. त्यांचे छिन्नविच्छिन्न मृतदेह दुसऱ्या दिवशी पोलिसांच्या हाती लागत. काही खरेखूरे गुन्हेगार हाती येत परंतु बऱ्याचदा एखाद्या खुनामागचे कारण आणि आरोपी मात्र पोलिसांना मिळत नसे. अश्या केसेसमध्ये पोलिसांनी जंग जंग पछाडूनसुद्धा हाती काहीच लागत नसे.

आश्चर्य म्हणजे काही केसेस पोलिसांच्याच संगनमताने तिथल्या तिथे दाबल्या जात. त्यामागचे कारण म्हणजे सदर घटना पोलिसांच्या आकलनाबाहेर असत. संबंधित घटनेसंदर्भात कोणतीच बातमी सामान्य लोकांपर्येंत पोहोचत नसे. या त्याच प्रकारच्या केसेस होत्या जिथे अमानवी बाबींचा शिरकाव असायचा.

*****

"शिंदे... सर्वांना तयार राहण्यास सांगा. गाडी काढा.. लवकरात लवकर आपल्याला तिथे निघायला हवं. आपल्या साहेबांचा खून होतो म्हणजे काय चेष्टा आहे...?" इन्स्पेक्टर कुणाल राग अनावर झाल्यामुळे तावातावाने सूचना करत होता. प्रकरणच तसे गंभीर होते. साहेबांचा मृतदेह पाहील्यापासून कुणालच्या तळपायाची आग मस्तकात गेली होती.

कल्याण भागापासून पुढे माळशेज घाटात जवळच्या पोलीस ठाण्यातील बड्या अधिकाऱ्याला अतिशय क्रूरपणे ठार मारण्यात आले होते. त्याच्या शरीरभर एखाद्या भल्यामोठ्या जंगली श्वापदाने ओरबाडल्याच्या खुणा होत्या. संपूर्ण मृतदेह रक्ताने माखलेल्या अवस्थेत सापडला होता.

गेल्या काही दिवसांपासून माळशेज घाटाचा हा परिसर लूटमारीने त्रस्त होता. गडद अंधारात घाटातील एखाद्या वळणावर जेव्हा जेव्हा वाहनाची गती कमी होत असे तेव्हा तेव्हा एखादा अपराध घडत असे. मागच्याच आठवड्यात तिथे दोन वेगवेगळ्या दिवशी खुनासारखा गंभीर प्रकार घडला होता. त्यामुळेच या प्रकरणाचा लवकरात लवकर छडा लावण्याची जबाबदारी पोलिसांवर आली होती.

इन्स्पेक्टर कुणालच्या आदेशानुसार हवालदार शिंदेने सर्व व्यवस्था केली आणि रात्री साडेअकराच्या सुमाराला चौकीबाहेर पाच जणांची टीम पुढील आदेशाची वाट पाहत थांबली. या धाडीचा बेत सायंकाळीच ठरला होता. ठरल्याप्रमाणे इन्स्पेक्टर कुणाल गाडी घेऊन एकटेच माळशेज घाटातून जाणार होते आणि इतर टीम मागच्या गाडीतून काही अंतर ठेऊन पाठलाग करणार होती. वाटेत इन्स्पेक्टर कुणालचा इशारा मिळताच सर्वांनी मिळून गुन्हेगारांवर झडप घालायची असे ठरले होते.

मध्यरात्रीची वेळ होती. काळोखात न्हालेल्या त्या रस्त्यावर चिटपाखरूदेखील नव्हते. डोंगरमाथ्यावरून खाली येणाऱ्या वाटांतून कुणीतरी मागावर असल्यासारखा वारा दौडत खाली रस्त्यावर येत होता. घाटाच्या प्रत्येक वळणावर कुणीतरी वाट पाहत असल्याचा आभास निर्माण होत होता. आकाशातील चांदण्यांचा मंद प्रकाश झाडांच्या पानांवरून इतरत्र परावर्तीत होत होता.  काळोखात झाकोळलेला रस्ता तिथे प्रवेश करणाऱ्याला गिळंकृत करण्यासाठी आसूसलेला होता. सर्वत्र जीवघेणी शांतता पसरली होती.

परंतु काही वेळातच ती शांतता भंग पावली. रस्त्यावर पसरलेल्या अंधाराला चिरत एक वाहन घाटातल्या वळणावरून सफाईदारपणे पुढे जात होते. एक एक वळण मागे पडत होते आणि जणू पुढे जाणारा मार्ग आपोआप खुला केला जात होता. भल्यामोठ्या त्या परिसरात एखाद्या मुंगीप्रमाणे ते वाहन आपल्या नियतीच्या दिशेने धावत होते. पुढे काय वाढून ठेवले असेल याची त्याला कल्पना तरी असेल का..?

अर्धाअधिक घाट पार केल्यावर शेवटी ते वळण आलेच जिथे कुणीतरी आतुरतेने त्याची वाट पाहत होते. वळण ओलांडताच रस्त्याच्या मध्यभागी हुंदके देणाऱ्या त्या तरुणीला पाहून वाहन झटके देत थांबले. गाडीचा दरवाजा उघडून आतील व्यक्ती बाहेर आली. त्याच्या देहयष्टीवरून तो पोलीस असल्याचा अंदाज बांधता येऊ शकला असता. निडर आणि धाडसी प्रवृत्तीचा पोलीस..

तो धीरगंभीर पावले टाकीत त्या तरुणीजवळ आला. ती तरुणी अजूनही मान खाली घालून हुंदके देत होती. पांढऱ्या शुभ्र कपड्यांत तिचा देह आकर्षक वाटत असला तरी समोर आलेल्या केसांमुळे तिचा चेहरा दिसणे शक्य होत नव्हते.

इतक्या रात्री या निर्जन ठिकाणी ही तरुणी इथे का रडत बसलीय..? बहुधा त्याने कारण जाणून घेण्यासाठी तिच्या खांद्याना स्पर्श केला तसे त्या तरुणीचा हुंदका थांबला. एखाद्या खेळण्याला चावी दिल्याप्रमाणे यांत्रिक पद्धतीने तिने हळूहळू मान वर केली.. तितक्यात त्याच्या मागून थंड हवेचा एक झोत आला आणि त्याचबरोबर तरुणीच्या चेहऱ्यावरचे केस बाजूला झाले.

अर्धवट जळालेला तो विद्रुप चेहरा मान तिरकी करून वर पाहत होता. तिच्या डोळ्यांतली बारीक बुबूळे त्याच्यावर रोखली होती. गडद काळ्या पडलेल्या ओठांवरून रक्ताची धार वाहत होती. गळ्यावर असंख्य चिरा पडल्याचे व्रण होते.

असलं भयानक रूप पाहताच एखादा तिथंच गर्भगळीत होऊन मेला असता. परंतु त्याच्यावर मात्र कसलाच परिणाम झाला नाही. त्याने तरुणीवरून आपली नजर काढून आसपास आणखी काही दिसतेय का.. याचा अंदाज घेतला. हे काहीतरी विचित्रच घडत होतं. खाली बसलेल्या त्या तरुणीने आपल्या तीक्ष्ण धारदार नखांनी त्याच्यावर हल्ला करण्याचा प्रयत्न केला परंतु त्याने तो वार चपळाईने चुकवला.

मागे सरकत तो गाडीच्या दिशेने धावला आणि दरवाजा उघडून आत शिरण्याचा प्रयत्न करतच होता की...

त्या तरुणीच्या भेसूर आवाजातल्या किंकाळीने परिसर दणाणून उठला. गाडीचा दरवाजा उघडलाच होता की कुणीतरी मागून त्याच्यावर झेपावले. समोरून ती विद्रुप चेहऱ्याची तरुणीदेखील त्याच्याच दिशेने येत होती.. आता मात्र त्याचा अंत निश्चित होता.

"मरण्यासाठी तयार हो..." मागून त्याच्या कानात भसारडा आवाज घुमला.

नक्कीच आता त्याच्या मागे जे कुणी होते ते आणि ती पिशाच्च रूपातली तरुणी त्याला क्रूरपणे ठार मारणार होते. प्रसंग आणीबाणीचा होता आणि यावेळी त्याचा चेहरा गंभीर होता.

त्याने हलकासा उसासा सोडला.. आणि मागे वळून न पाहताच तो ओठांतल्या ओठांत पुटपुटला.

"कितीवेळा... कितीवेळा मारणार मला.. हा खेळ आज बंद व्हायला हवा..?"

  रात्रीच्या शांततेतदेखील त्याचे ते हलकेसे पुटपुटणे स्पष्टपणे कानावर पडले. त्याच्यावरची पकड काहीशी सैल पडली. त्याने हळूहळू आपली मान मागे वळवळी. त्याचा चेहरा आता पांढराफट्ट पडला होता. डाव्या डोळ्यापासून ओठांपर्येंत एक ताज्या घावाचा व्रण स्पष्ट दिसत होता. मागील व्यक्तीच्या डोळ्यांत अविश्वास दाटून आला होता.

"हा.. हा.. तर त्या दिवशीचा राघव...." मागील व्यक्तीच्या तोंडून इतकेच शब्द बाहेर पडले आणि त्याची मान काडकन मोडली गेली. राघवची भेदक नजर बाजूला उभ्या असलेल्या तरुणीकडे गेली. ती डोळे विस्फारून समोरचा प्रकार पाहत होती. आपल्या पांढऱ्या शुभ्र कपड्यांनी तिने चेहऱ्यावरची रंगरंगोटी पुसली. तिच्या मानवी डोळ्यांत आता भीती साफ झळकत होती. ओठ थरथरत होते.

  "मला माफ करा.. तुम्हाला मारायचा विचार माझा नव्हता.. हा माझा मित्रच म्हणत होता..  फक्त लुटण्यापेक्षा दोन-चार विचित्र पद्धतीचे खून झाले आणि इथे भूत असल्याची अफवा पसरली तर पोलीस फारसा त्रास देणार नाहीत.. म्हणून... कृपा करून मला मारू नका.." ती तरुणी केविलवाण्या चेहऱ्याने राघवला आर्जव करीत होती.

राघवने तिच्यापासून नजर फिरवली.. आणि मागून येणाऱ्या वाहनांचा तो अंदाज घेऊ लागला. इन्स्पेक्टर कुणालची गाडी दुरूनच त्याला येताना दिसली. कुणाल आणि त्याची टीम इथे शोधकार्यासाठी आल्याचे त्याने ताडले.

कदाचित राघवने आपल्याला माफ करून नजर फिरवली असल्याचे तरुणीने गृहीत धरले आणि तिथून पसार होण्यासाठी ती दुसऱ्या दिशेला वळली.

  तितक्यात...

धडावेगळी झालेली तिची मान खाली जमिनीवर पडली. पांढऱ्या शुभ्र कपड्यांतला शीर नसलेला तिचा देह पाच-सहा पाऊले पुढे गेला आणि खाली कोसळला.

  जवळ आलेल्या इन्स्पेक्टर कुणालने राघव साहेबांना पाहीले. त्याला अखेरचा 'अलविदा' करून राघव कायमचा हवेत विरून गेला.

ऐका : माळशेज घाट पोलीस अधिकाऱ्यासोबत घडलेली घटना

समाप्त

निलेश देसाई