चेटकीण - ५ मुक्काम पोस्ट वडगाव चेटकीणीचे गावात आगमन
गावात राहायला आलेल्या भीमाने सुरुवातीला तर इकडे तिकडे फिरून काही कामधंदा मिळतोय का याची चाचपणी केली. कामं पुष्कळ होती परंतु त्याबदल्यात मिळणारा मोबदला मात्र फार कामी होता. भीमाला याच गोष्टीची चीड होती. एखाद्याकडे दिवसभर नोकरासारखं राबराब राबायचं आणि हाती काय येणार तर फक्त चिचूके.
गावाकडे असंच असतं, तिकडे कुठे मोठ्या मोठ्या कंपन्या असतात तेव्हा, ज्या कामगारांना योग्य ती मिळकत मिळवून देतील. गावाकडे फक्त सावकार, जमीनदार आणि श्रीमंत पाटील यांच्याकडेच काय ती गडी म्हणुन चाकरी करायची. त्यातही कामाच्या वेळेचा पत्ता नाही, वरून मालकाची हुजरेगिरी करायची, पगार मात्र मोजकाच हाती भेटणार.
सकाळी कामाच्या शोधात गेलेला भीमा हताश होऊन सायंकाळी पुन्हा घरी यायचा. आपण इकडे येऊन चूक तर नाही केली ना असाही विचार राहून राहून त्याच्या मनी यायचा. कुठे ते शहरातले एकाच झटक्यात पैश्याचे बंडल हाती यायचे आणि कुठे ही बेरोजगारीची अवस्था. हा थोडी जोखीम होती पण आपल्यासारख्या मजबूत पुरुषाला जवानीत पैश्यासाठी एवढं करावंच लागेल की.. रोज निराश होऊन घरी येणाऱ्या भीमाच्या चेहऱ्यावरची चलबिचल अवस्था रमीच्या नजरेतून सुटली नव्हती.
रमी आणि भीमा आताश्या बिनलग्नाचे नवरा बायको झाले होते. त्यांच्यातली जवळीक कधीचीच सीमा ओलांडून गेली होती. पत्नी म्हणून भीमाला रमीचा आधार वाटायचा. ती सोबत आल्यापासून त्याला रोजच्या गरम गरम जेवणाची सोय झाली होती. शिवाय यौवनातली रग होतीच की.. ती उतरवायला रमीसारखी दुसरी सहचारिणी भेटली नसती. घरची सगळी कामे रमी लिलया करत असे. शिवाय भीमाला रोज चमचमीत जेवण खायला घालत असे. एकंदर पत्नी म्हणून रमीने भीमाचे मन केव्हाच जिंकले होते.
भीमाचे घर जरा आडबाजूलाच असले तरी गावकरी भीमाला पूर्वीपासून ओळखत असत. गावातली माणसे रमीला भीमाची पत्नीच समजत होती. रमीसारखी सुंदर बायको कुणाच्या अध्यात मध्यात नसते, कुणाच्या चहाड्या करीत बसत नाही, भीमाची मर्जी सांभाळते हे पाहून भीमाच्या समवयस्क पुरुषांच्या मनात भीमाबद्दल मत्सर जन्म घेत असे.
रमीदेखील भीमापासून खुश होती. अर्थातच ती चेटकीण असल्याने तिला संसारासारख्या फुटकळ बाबीत अजिबात रस नव्हता.. तिचा उद्देश स्पष्ट होता. इतक्या वर्षांच्या भटकंतीनंतर भीमासारखा पुरुष तिला भेटला होता. अगदी तिला हवा तसा.. हाच तो रांगडा मर्द होता जो तिच्यासारख्या चेटकीणीला तिच्या उद्दिष्टापर्येंत पोहोचवण्यास हातभार लावणार होता. रमीने आतापर्येंत अनुभवलेल्या पुरुषांत भीमासारखी खुमखूमी नव्हती.. भीमाची बातच काही निराळी होती.
त्यामुळेच भीमाला सर्वोतपरी खुश राखण्याची जबाबदारी रमीने आनंदाने स्वीकारली होती. त्याला गमावून चालणारे नव्हते. म्हणूनच रमी नेहमीच भीमाची पाठराखण करायची, त्याला उत्साहीत करायची.. जेणेकरून भीमा मनाने प्रसन्न राहील.. आणि मन प्रसन्न असेल तर त्याचा परिणाम इतर गोष्टींवरदेखील पडतोच की...
दोन महिने निघून गेले. त्या संध्याकाळी भीमा खिन्न मनाने घरी आला तेव्हा त्याची वाट पाहत बसलेल्या रमीने उठून पाण्याचा तांब्या त्याला देऊ केला. भीमाच्या उदास डोळ्यांना तिने मंद स्मित करत उत्तर दिले. भीमा घटाघट पाणी प्यायला आणि रिकामा तांब्या खाली ठेवत त्याने रमीचा हात हाती घेतला. दोघेही शांतपणे बसून समोर मांडलेल्या परिस्थितीवर चर्चा करु लागले. हतबल भीमाच्या मनाची खळी तेव्हा खुलली जेव्हा रमीने कठीण परिस्थितीतून बाहेर निघण्याचा उपाय सांगितला.
भीमाची काही जमीन अशीच पडून होती. शेतीच्या कामाबद्दल काहीच माहीत नसल्याकारणाने भीमाने त्याबद्दल अद्याप विचार केला नव्हता. रमीच्या सल्ल्याप्रमाणे भीमाने हळूहळू आपल्याच शेतीकडे लक्ष द्यायचे होते. तसेही त्याच्याकडचे जमा केलेले पैसेही आताश्या संपत आले होते. जोपर्येंत परिस्थिती बदलत नाही तोपर्येंत घर चालवण्यासाठी रमीने आपले दागिने देऊ केले. असे नव्हते की रमी आपल्या काळ्या जादुने भीमावरचे संकट दूर करू शकत नव्हती, परंतु तिला भीमाच्या मनात आपल्याबद्दल कोणताही संदेह निर्माण होऊ द्यायचा नव्हता.
रमीचा सल्ला भीमाला पटला. अश्याने त्याला कुणाची हुजरेगिरी करण्याची आवश्यकता भासली नसती. शिवाय एकदा का शेतीत उतरला तर त्यातले बारकावे हळूहळू शिकता येणार होते. रमीच्या दागिन्यांमूळे वर्षभराच्या घरखर्चाची चिंता मिटली होती. एकदा जम बसला की पुन्हा रमीला नवे दागिने घेऊन देऊ, असा विचार करून भीमाने रमीचा सल्ला मान्य केला.
दुसऱ्या दिवसापासूनच भीमा कामाला लागला. कष्टाचे कोणतेही काम करण्याची त्याची तयारी होती. भीमा रोज सकाळीच घर सोडायचा आणि रात्री जेवणाच्या वेळेलाच घरी यायचा. त्याचा नित्यक्रम ठरलेला असाच होता. सुरुवातीला जेव्हा कामधंदा नव्हता तेव्हादेखील भीमा घराकडे कधीही अंधार पडायच्या आत आला नव्हता. आता तर भीमा शेतीची कामे सायंकाळपर्येंत उरकून गावाच्या पारावर उगाचच काहीकाळ घालवायचा.
भीमाच्या मते पुरुषाने दिवसाचा बराचसा भाग बाहेर मर्दमुकी करण्यात घालवायला हवा, नव्या माणसांना भेटायला हवे, नव्या संधी शोधायला हव्यात आणि रात्रीचा बराचसा भाग बायकोच्या मिठीत पूर्णपणे समर्पित होऊन जायला हवा. त्याने हा दिनक्रम कधीच मोडला नव्हता.. शिवाय आठवड्याची सुट्टी वगैरे असला प्रकारदेखील त्याच्या ध्यानी नव्हता. तो रोज सकाळी कामावर निघे आणि रात्री विजयी मुद्रेत परते.
भोळ्या मनाच्या भीमा मात्र एका बाबीपासून अंधारात होता. रमी.. होय रमी.. आपल्या उद्दिष्टपूर्तीसाठी त्याच्या संसारात साथ देणारी रमी एक चेटकीण होती आणि भीमाच्या नकळत तिचे प्रताप कमीअधिक प्रमाणात सुरु होते. गावावर संकटाचे वादळ घोंगावत होते. हल्लीहल्ली रात्रीअपरात्री विचित्र प्रकारची कोल्हेकुई गावात ऐकू येई. मध्यरात्रीच्या सुमारास कुत्री भीमाच्या घराकडे तोंडं करून एका सुरात विव्हळत असत. अर्थातच गावकऱ्यांनी ओळखले नसले तरी त्या मुक्या जनावरांनी चेटकीणीच्या अस्तित्वाची दखल घेतली होती.
अधिमधी गावात मेलेल्या मांजरांचे रक्त शोषलेले मृतदेह सापडू लागले होते. जनावरांत एखादी रोगाची साथ पसरली असल्याची शंका काही गावकऱ्यांनी व्यक्त केली परंतु मांजरावर आलेली संक्रांत हे सर्व भोग होते.. चेटकीणीच्या नावाने खपलेले भोग.. ज्याचा अजूनही कोणाला थांगपत्ता लागला नव्हता. मध्यरात्रीच्या सुमारास भीमा गाढ झोपेत असे त्याचवेळेस रमी काही काळासाठी बाहेर पडत असे. मऊ लुशलुशीत मांजरी तिला फार आवडत. त्यांच्या नरडीचा घोट घेऊन उष्ण रक्ताची चिरकांडी आपल्या चेहऱ्यावर उडवून घेण्यात रमीला पाशवी आनंद मिळत असे.
भीमा घरी असताना चेटकीणीला फारकाळ बाहेर राहता येत नसे. त्यामुळेच भोगाची प्राप्ती होताच ती लगबगीने घरी परतून पुन्हा रमीच्या रूपात भीमाच्या बाजूला येऊन झोपत असे. परंतु तिलाही काही नियमांची चौकट होती. सूर्यास्त झाल्यानंतर रमीला कमीतकमी तासभर तरी आपल्या मुळरूपात राहणे गरजेचे होते. तसा शापच होता तिला. सुरुवातीला हीच वेळ चेटकीणीसाठी अवघड होती, कारण भीमा रात्रीच घरी परतत असल्याने रात्री तसे काही करने रमीला शक्य नव्हते. परंतु चाणक्ष चेटकीणीने त्यावरही उपाय काढला होता.
रमी नित्यक्रमाने भीमा परतण्याच्या अगोदरच घरात आपल्या मूळ रूपात येऊन वावरायची. कसलं ते भयानक रूप.. कल्पनाही करवत नाही. भीमाने एकदा जरी पाहीले असते तर त्याने पुन्ह्यांदा रमीजवळ जाण्याचा प्रयत्नही केला नसता.
ती संध्याकाळ ढगाळ वातावरणाने अधिकच गूढ केल्यासारखी वाटत होती. काळ्या ढगांनी सूर्याला वेळेआधी अस्ताला जाण्यास भाग पाडले होते. अंधार वडगावाला आपल्या काळ्याकुट्ट घोंगडीत सामावून घेण्यास आतुर झाला होता. सुसाट वारा सैरावैरा धावत सोबत धूळ, माती, सुकलेला पालापाचोळा उडवत नजरेसमोरचे दृश्य अधिकच धूसर करण्याचा प्रयत्न करत होता. वाऱ्याला साथ देत आणि त्याच्या तालावर ठेका धरत थंड लहरी हूडहूडत वाहू लागल्या होत्या.
एकूण बाहेर थांबणे मुर्खापणाचे होते. लवकरात लवकर घराच्या आसऱ्यात पोहोचणे गरजेचे होते. भीमाने वेळेआधीच आपली पाऊले घराकडे टाकली आणि सूर्यास्ताच्या शेवटच्या घटकेला भीमा आपल्या घराजवळ पोहोचला.
बाहेरील वातावरण अजून निवळले नव्हते. सूर्य अस्ताला जाऊन काही घटकाच झाल्या असतील जेव्हा भीमाने दारावरची लोखंडी साखळी वाजवली.
"रमे.. ये रमे... दार उघड लवकर.. बाहेर वारं वाहतंय..." दारापलीकडून भीमाची हाक ऐकू आली.
आणि...
अलीकडे जमिनीवर फतकल मारून बसलेल्या त्या जख्ख म्हातारीच्या चेहऱ्यावरच्या सुरकुत्या शंभरपटीने वाढल्या. मळकट पांढऱ्या साडीत गुंडाळलेला आपला थरथरता हात उचलून तिने चेहऱ्यावर आलेला पदर मागे करत डोक्यावर घेतला. हलणारी मान वर करून तिने सुरकुतलेल्या ओठांची बळेच हालचाल केली आणि आवंढा गिळला. बसक्या नाकाची डावीकडे जराशी हालचाल झाली. बारीक डोळे मिचकावत तिने आपली बेरकी नजर दारावर टाकली. मोठ्या कष्टाने उठण्याचा प्रयत्न करत असल्यासारखी ती हळूहळू जागेवरून उठली.
दरवाज्यापलीकडे भीमा ताटकळत उभा होता.. आणि अलीकडे ती चेटकीण अर्धीअधिक वाकलेल्या अवस्थेत कंबरेवर हात ठेऊन कपाळावर आठ्यांचे जाळे पसरवत बंद दाराकडे पाहत होती. यावेळी किंचितश्या उघडलेल्या तिच्या तोंडातून वळवळणारी काटेदार जिभ बाहेर डोकावली.. बारीक बारीक चिरा पाडलेल्या त्या जिभेवरच्या असंख्य काट्यांमधून थेंबथेंबाने लाळ टपकत होती..
**********
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: