चेटकीण - ६ मुक्काम पोस्ट वडगाव २ - चेटकीणीची पाशवी भूक

 

  बाहेरचे वातावरण अधिकच गडद झाले होते. एव्हाना अंधाराच्या काळ्या सावल्या सर्वत्र पसरल्या होत्या. झाडांवर घरी परतलेल्या पक्ष्यांच्या किलबिलाटाने परिसरात एकप्रकारचा जिवंतपणा आणला होता. परंतु हा जिवंतपणा होता की मरणाच्या भीतीची चाहूल त्यांचं त्यांनाच ठाऊक. आसमंतावर जमलेल्या या काळ्या प्रकोपातून आपला निवारा आणि आपण सहीसलामत वाचू की नाही या जाणीवेच्या दहशतीखाली ती पाखरे गांगरून गेली होती. कदाचित यामुळेच ती जिवाच्या आकांताने ओरडत असावीत.

भीमा त्यांचंच निरीक्षण करत होता. सुमारे तासाभरापासून तो घराच्या उंबरठ्याबाहेर ताटकळत उभा होता. बाहेरील परिस्थिती पाहून त्याच्याही काळजात धस्स झाले होते. वातावरणात अचानकपणे झालेल्या या बदलाने तोदेखील हैराण होता. त्यात रमी दार उघडत नव्हती. तिला काही झाले तर नसेल ना.. इतक्या वेळानंतर भीमाच्या मनात शंकेची पाल चुकचूकली आणि तो तडक उठला. आता जर दार उघडले गेले नाही तर या दाराची काही खैर नाही...

भीमाने पुन्हा दार ठोठावले आणि काहीच प्रतिसाद न आल्याचे पाहून तो दार तोडायला सरसावला.. इतक्यात आतून दाराची कडी उघडली गेली. भीमाने हळूहळू दार आत लोटले. आत घरात सपशेल अंधार ठाण मांडून बसला होता. एकक्षण भीमा चपापला. परंतु मनात रमीची काळजीही होती. रमीला आवाज देत भीमाने साशंक मनाने घरात प्रवेश केला. काळोखात समोरचे काहीच दिसत नव्हते. रमीचा काहीच प्रतिसाद येत नव्हता. भीमा आणखी आत आला आणि त्याच्यामागे दार बंद झाल्याचा आवाज घरात घुमला.

भीमाने झर्रर्रकन मागे मान वळवली आणि दाराजवळच्या सावलीकडे पाहत हातातली कुऱ्हाड हवेत उगारत करड्या आवाजात गुरगुरला..

"कोण हाय रे... समोर येतोय का हत्यार फिरवू... ?" भीमाच्या प्रश्नात राग होता, स्वरात खुनशीपणा होता. कोणी चोर वगैरे घरात शिरून त्याने रमीचा घात केल्याची धावती शंका त्याच्या मनात आली होती.

"म.. मी आहे..." रमीचा नाजूक पण दबका आवाज भीमाच्या कानावर पडला.

"रमे.. तू.. मग अशी चोरासारखी काय दबून आलीस.." भीमाने विचारले.

अंधारात अजूनही चेहरे स्पष्ट झाले नव्हते.

"अहं.. हीहीही..." रमीच्या खळाळत्या हसण्याचा आवाज घरभर घुमला आणि तिने हातातल्या माचीसची काडी ओढली.

चर्रर्रर्र करत त्या काडीने झटक्यात पेट घेतला आणि त्यावरची ज्योत एकदोन क्षण झुलली आणि मग स्थिरावली. त्या मंद प्रकाशात भीमाने रमीला पाहीले आणि मंत्रमुग्ध झाल्याप्रमाणे तो एकटक रमीकडे पाहतच राहीला. डोळ्यांतली चमक अचानक जिवंत झाली.

काडीपेटीच्या त्या हलक्याश्या प्रकाशाची किरणे रमीचा टवटवीत चेहरा भीमाच्या नजरेत परावर्तीत करत होता. ही चमक त्या प्रकाशाची नव्हती.. ही चमक रमीच्या मोहून टाकणाऱ्या रूपाची होती. भीमा निर्बुद्ध होऊन फक्त त्या वेड लावणाऱ्या रूपाचा आस्वाद घेत होता. रमी भिजलेल्या केसांना रुमाल गुंडाळून आपल्या ओल्या अंगाला पदराने पुसत होती. भीमाच्या प्रश्नाचे उत्तर देण्यासाठी ती बोलू लागली..

"काही नाही असंच.. अंघोळ करत होती.. आत्ताच बाहेर आले.. वीज गेलीय कधीचीच.. अंधारात तुम्ही घाबरलात की काय सरदार..?.."

तिच्या उत्तराने भीमा भानावर आला. कुऱ्हाड खाली ठेवत त्याने रमीला आपल्याकडे खेचले आणि तिच्या डोळ्यांत रोखून पाहत विचारू लागला..

"का.. माझ्या आवाजावरून तूला तसं वाटलं का..?"

"चक्क्क..." रमीने चटकन तोंडात आवाज काढला.. आणि पुष्टी जोडली.. "माझा मर्द असल्या अंधाराला थोडी घाबरतो.."

"हाहाहाहा..." भीमाने पहाडी हास्य केले आणि रमीला उचलून आतल्या खोलीत घेऊन गेला. भावनांच्या भरात 'अंघोळीला इतका वेळ कसा लागला' हा प्रश्न मात्र मनात येऊन सुद्धा विचारण्याचे तो साफ विसरून गेला.

  भीमाला गावी येऊन एव्हाना सहा महिने उलटून गेले होते. तो आपला नित्यक्रम कधी चुकवीत नसे. या सहा महिन्यांत क्वचित असे प्रसंग आले होते जेव्हा भीमा वेळेआधी घरी आला होता. आणि यात एक गोष्ट त्याच्या ध्यानी आली होती की ठराविक वेळेपर्येंत घराचे दार उघडले जात नाही. आपली पत्नी सकाळ-संध्याकाळ दोन वेळा अंघोळ करते हे त्याला कळले होते आणि यात काही चुकीचे तर वाटत नव्हते. परंतु तरीही रमीने सांगितल्याप्रमाणे सूर्यास्तानंतरच अंघोळ आणि तेही सुमारे तासभर.. हे गणित काही भीमाला पटले नव्हते.

  शंका असली तरी असल्या फुटकळ बाबी मनात ठेवणारा भीमा नव्हता. त्यामुळेच त्याने तो विषय कधीच वाढू दिला नव्हता. अर्थातच ही बाब रमीच्या पथ्यावरच पडली होती. तिच्यासाठी हा मोडता न येण्यासारखा नियम होता. सूर्यास्तानंतर कमीतकमी एक तास तरी तिला तिच्या मूळरूपात राहणे भाग होते. भीमाच्या सोबतीत सगळ्याच बाबी तिच्या बाजूनेच फिरत होत्या. आता तर ती आपल्या मूळ उद्दिष्टप्राप्तीच्या जवळ येऊन पोहोचली होती.

भीमाच्या साहाय्याने चेटकीणीचा अंश या जगात येऊ पाहत होता. रमीच्या शरीरात त्या अंशाने केव्हाचाच प्रवेश केला होता. रमीच्या शरीरात राहून त्याने मानवी आकाराशी साधर्म्य राखणारे अवयव विकसित करायला सुरुवात केली होती. रमीची भूकदेखील वाढली होती आणि आता वडगावातल्या मांजरीचे अस्तित्व धोक्यात आले होते.

मध्यरात्री भीमाच्या घरासमोर भुंकणाऱ्या कुत्र्यांच्या घश्याला कोरड पडू लागली होती. पण त्यांचे विव्हळने काही थांबत नव्हते. अजून कुणा मनुष्यावर बेतले नसल्याने गावकऱ्यांच्या डोळ्यांवरची झापड अजूनही उतरली नव्हती. वडगावातले जीवन एक एका रात्रीने विनाशाकडे ओढले जात होते. भाबड्या भीमाला भुलवून, फसवून त्याच्याकडून अमानवी कार्यास साहाय्य घेणाऱ्या चेटकीणीला कोण रोखेल..? तिच्यामार्फत या पृथ्वीतलावर येऊ पाहणाऱ्या तिच्या अंशाला परतीचा मार्ग दाखवायला नको का..? हे सर्व अमानवी आहे.. निसर्गनियमांत याला अजिबात जागा नाही.. मग कोण थांबवील या कूट कारस्थानाला..?

कोण वाचविल वडगावच्या जीवनाला..?

तो आलाय की येणार आहे.. कसे कळणार.. जसं पाशवी, वाईट शक्तीच्या आगमनाने वातावरण दूषित होते, अंधार दाटून येतो, वारा वेड्यासारखा थैमान घालतो, सडके-कुजके गंध पसरतात.. तसे..  तसे चांगल्या शक्तीबाबतही घडते का..? निसर्ग त्या बाबतीतही काही संकेत देतो का..? जर वाईट शक्ती असतील तर त्यांचा बिमोड करण्यासाठी कुठलीतरी चांगली शक्ती हवीच की.. नाहीतर या जगाचे रहाटगाडगे कोलमडून जाणार नाही का..?

ती प्रसन्न सकाळ काहीशी आल्हाददायक वाटत होती. अंधाराच्या धुक्यांना चिरत सूर्याची कोमल किरणे वडगावावर आपला मायेचा प्रकाश पसरवत होती. उगवत्या सूर्याला नमन करत पावसाने केव्हाचीच विश्रांती घेतली होती. काळ्या मातीचा सुगंध सभोवताली दरवलात होता. पक्ष्यांचा उत्साहवर्धक किलबिलाट नव्या दिवसाच्या रूपाने नवी उमेद दाखवत होता.

भीमा शेतातल्या चिखलात उतरून जमलेल्या जास्तीच्या पाण्याचा निचरा करत होता. आपल्या कामात प्रामाणिकपणे झोकून देण्याची भीमाची ही सवय निश्चितच चांगली होती. ऊन, वारं, पाऊस यापैकी कशाचाही परिणाम भीमाच्या इच्छाशक्तीवर होत नसे. आणि हीच सवय एक चांगल्या दिलाचा माणूस म्हणून त्याची ओळख निर्माण करत होती. वाकून दमलेल्या भीमाने एक क्षण उसासा घेण्यासाठी मान वर केली आणि समोर पाहत त्याने गळ्यातल्या कापडाने चेहऱ्यावरचा घाम पुसला. डोळे पुन्हा पुन्हा चोळीत असलेल्या भीमाला समोर तो दिसला.. आणि भारावलेल्या भीमाने हाताचा शंख करून एक जोरदार आरोळी ठोकली.

"अर्जुन$$$$...."

********

ऐका : चेटकीण 6 मुक्काम पोस्ट वडगाव २

क्रमशः