चेटकीण - ४ वडाच्या झाडावर २ - अतृप्त चेटकीणीचा नवा खेळ, नवा डाव
वडाच्या झाडावरील फांदीवर भीतीने गांगरून गेलेल्या रमीकडे भीमा अचंबित होऊन पाहत होता. एवढ्या रात्री एक स्त्री ते ही या अश्या निर्जन स्थळी. भीमाच्या डोक्यात विचारचक्र सुरु होते. रमीला पाहून तो दचकला होता, भ्यायला होता की गांगरून गेला होता त्याचं त्याला निश्चित माहीत नव्हतं. रमीचं संपूर्ण निरीक्षण केल्यावर मात्र तो निर्ढावल्यासारखा वाटला.
अंधारात जरी बारीक निरीक्षण करता येत नसलं तरी ती स्त्री बऱ्यापैकी सज्जन घराण्यातली वाटतं होती. जरासा सैल परंतु कमनीय देह, अंगावरची वस्त्रे आणि दागिने यावरून तिच्या श्रीमंतीचा अंदाज येत होता. चांदण्यांच्या प्रकाशात तिचा गोरापान रेखीव चेहरा उजळून दिसत होता. त्रासिक चेहऱ्यावर आठ्या पाडत तिची भिरभिरती नजर भीमाला आपादमस्तक न्याहाळत होती. तिच्या तसल्या नजरेने भीमाला कसेसे वाटले.
ही स्त्री आपल्याला पाहून भेदरली असल्याचे त्याच्या ध्यानात आले. तिच्यापासून आपल्याला काही धोका नसल्याची जाणीव होताच भीमा वर तिच्याकडे पाहत दोन पाऊले पुढे आला.
"खबरदार... एक पाऊल पुढे टाकशील तर मी स्वतःला संपवून टाकेन.." गुलाबाच्या पाकळ्या अलगद उघडून त्यातून काटे बरसावेत तसे रमीच्या ओठांतून शब्द बाहेर पडले. तिने स्वरक्षणासाठीचा सुरा भीमाला दाखवला. भीमा एकक्षण बावचळला आणि लगेच सावरत बोलू लागला..
"नाही नाही.. घाबरायचे काहीच कारण नाही.. माझ्यापासून तुम्हाला काहीच धोका नाही.." भीमा सौम्य आवाजात म्हणाला.
यावर ती स्त्री आसपास नजर फिरवीत विचारू लागली.
"मग इतक्या रात्री इथे काय करताय..? गुन्हेगार लोकच या सुमाराला बाहेर पडतात.." रमी तुटकपणे म्हणाली.
"तुमचा तर्क बरोबर आहे बाई.. पण मी जरा वेगळ्या प्रकारचा गुन्हेगार आहे.. मी फक्त चोराचीलटांना धाक घालून लुटतो. बाकी सामान्य माणसांना काही करत नाही.. आणि स्त्रियांना तर अजिबात त्रास देत नाही.. सध्या माझ्या मागे तेच टोळकं लागलं आहे ज्यांच्या लुटीचा माल मी पळवला होता. त्यांच्याकडे शस्त्र आहे आणि त्यामुळेच त्यांच्यापासून वाचत मी इथे आलो आहे..." भीमा समजावणीच्या सुरात म्हणाला.
यावर रमीच्या चेहऱ्यावरचा ताण काहीसा कमी झाला. ते पाहून भीमाला हायसे वाटले. पण अजूनही एक प्रश्न अनुत्तरीतच होता. इतक्या रात्री रमी इथे काय करत होती.. तेही असं झाडाच्या फांदीवर बसून.. कदाचित त्या स्त्रिला आपल्या चेहऱ्यावरचे भाव कळले असावेत.. कारण पुढच्याच क्षणी रमी बोलू लागली..
"ज्यांच्यावर एवढा जीव लावला त्या माझ्या सासरच्या माणसांनी कारस्थान करून मला घराबाहेर काढले. रात्रीच्या काळोखात मला एकटीला पाहून माझ्या मागावर काही गुंड लागलेत.. मीसुद्धा त्यांच्यापासून वाचत वाचतच इथवर आली आहे आणि कुणाला दिसू नये म्हणुन कशीबशी या झाडावर येऊन बसली आहे.. पहाट होईपर्येंत वाट पाहीन आणि मग पाहू नशीब कुठे घेऊन जातेय ते..." रमीच्या स्वरांत खंत होती.
रमीची दुःखद कहाणी ऐकून भीमाच्या मनात तिच्याबद्दल सहानुभूती निर्माण झाली. रमीच्या सांत्वनासाठी तो काही बोलणार इतक्यात मागून मानवी आवाजाची चाहूल लागली. वडाच्या झाडाकडे येणाऱ्या वाटेवरून काही माणसे येत असावीत. भीमा सावध झाला आणि तत्परतेने लपण्यासाठी जागा शोधू लागला. रमीने त्याला हलक्या आवाजात खुणावले आणि वर येण्यास सांगितले.
क्षणाचाही विलंब न करता भीमा चपळायीने त्या प्रचंड विस्तारलेल्या झाडाच्या मजबूत फांदयाचा आधार घेत वर चढला. दुसऱ्या मिनिटाला भीमा एका हाताने गडद रंगानी भरलेल्या पानांची एक फांदी आडोशाला घेत रमीच्या बाजूला बसला होता. समोर घेतलेल्या फांदीमुळे त्यांना आता कुणीही पाहू शकत नव्हते. फक्त काहीही आवाज न करता त्यांना ही वेळ निभावून न्यायची होती.
काही वेळातच भीमाच्या मागावर असलेले टोळके वडाच्या झाडापर्येंत येऊन पोहचले आणि तिथे आसपास भीमाला धुंडाळू लागले. वर लपलेला भीमा श्वास रोखून खाली घडत असलेल्या त्यांच्या हालचाली टिपत होता. काहीच आढळून न आल्यामुळे ते टोळके आले तसे निघून गेले. परंतु त्यांच्या येण्यामूळे एक क्रिया मात्र अवचितपणे घडून गेली होती.
सुटकेचा निःश्वास सोडणाऱ्या भीमाने कपाळावरचा घाम पुसण्यासाठी वर उचललेला हात नकळत रमीच्या अंगाला लागला. त्या स्पर्शाने भीमाच्या अंगावर गुलाबी शहारा आला. त्याने रमीकडे पाहीले ती नकळतपणे त्यालाच न्याहाळत होती. भीमाचा दणकट देह, करारी वाटणारा चेहरा, रुंद कपाळ, लांबसडक नाक आणि ओठांवर रूळणाऱ्या मर्दानी मिश्या तिला आकर्षित करत होत्या.
सुरुवातीला बुजणारी भीमाची नजर रमीच्या मादक डोळ्यांवर स्थिरावली. तिच्या नजरेतले आमंत्रण भीमाला स्वीकारावेच लागले. भावनांचा आवेग आवरता न आल्याने भीमाने रमीला बाहुपाशात ओढले. तिचा नकार अर्थातच नव्हता त्यामुळे शंकेला जागाच उरली नव्हती. तिशीतल्या भीमासाठी स्त्री स्पर्शाचा हा पहिलाच अनुभव होता. त्याच्या अंगावरून शीतल लहरी वेगाने दौडत होत्या. वडाच्या झाडावरील त्या फांदीवर रमीदेखील त्याच्या खांदयावर डोके ठेवून शांतपणे बसली होती. लोंबकळत असलेल्या तिच्या पायांची मागेपुढे हालचाल सुरु होती आणि भीमाच्या नकळत तिच्या डोळ्यांत विषारी प्रेमाची झलक तरळत होती.
रमीचा पाशवी विळखा भीमाभोवती पडला होता आणि भीमा अनभिज्ञपणे त्या जाळ्यात गुंतत जात होता. पहाट होताच परिसराची चाहूल घेत भीमा आणि रमी वडाच्या झाडावरून खाली उतरले. .कालची रात्र भीमावर एक अनामिक चाहूल घेऊन आली होती. पण ती चाहूल सुखाची नसून दुःखाची आहे, याची जाणीव त्या भाबड्या मनाला नव्हती रात्रीच्या अंधारात वडाच्या झाडावर एकमेकांच्या मिठीत प्रेमाच्या गुजगोष्टी करणाऱ्या भीमा आणि रमीने एकत्रच राहण्याचा निर्धार केला.
रमी नाहीतरी आता एकटीच होती, या विषारी जगाच्या तावडीत ती सापडली तर काय अवस्था होईल तिची.. आणि भीमाची लफडीदेखील आता जीवावर बेतण्याइतपत पुढे गेली होती. त्यामुळेच त्या दोघांचे इथल्या आसपासच्या भागात राहणे सोयीचे नव्हते. भीमाने सारासार विचार करून रमीला आपला बेत सांगितला आणि पहाट होताच दोघेही आपल्या पुढील वाटचालीस निघाले.
भीमाच्या गावचे वातावरण एकदम प्रसन्न असेच होते. गावात भीमाच्या वडिलांनी बांधलेले जुनाट परंतु भक्कम असे दोन खोल्यांचे घर होते. परंतु वडील आणि पाठोपाठ आई देवाघरी गेल्यामुळे भीमा क्वचितच इकडे यायचा. उपजीविकेसाठी गाव सोडलेला भीमा कधी काही कांड झाला आणि भूमिगत व्हायची वेळ आली तेव्हाच गावातल्या या घरी येऊन आसरा घ्यायचा.
घरात शिरताच भीमाला भरून आले होते. त्याचे बालपण, आई वडिलांनी त्याच्यासाठी पाहिलेली स्वप्ने याच घरात रंगवली गेली होती. पण परिस्थितीपुढे हतबल होऊन भीमाने वाटच वेगळी निवडली होती. आता जुने धंदे सोडून पुन्हा नव्याने कष्ट करून गावात कायमचेच राहण्याचा निर्धार भिमाने केला. नाहीतरी आता सोबतीला रमी होतीच.
गावातल्या घरात रमीदेखील त्याच्यासोबत आली होती. भीमाच्या वडिलांनी मोठ्या कष्टाने बांधलेल्या त्या घरात कितीतरी नाजूक आठवणी होत्या. परंतु त्या पवित्र वास्तूत आता रमी नावाच्या चेटकीणीचे आगमन झाले होते आणि लवकरच त्या घरावर आणि सोबतच संपूर्ण गावावर संकटाचे काळे ढग जमा होणार होते. हा योगायोग म्हणा वा आणखी काही पण इतकी वर्षें वडाच्या झाडावर वास्तव्य असलेल्या रमीचा मुक्काम आता 'वडगाव' इथे असणार होता.
"मुक्काम पोस्ट - वडगाव" भीमाने आत आलेल्या रमीकडे पाहत म्हटले.
गावाच्या नावाबद्दल हा विचित्र योगायोग पाहून रमीच्या चेहऱ्यावर किंचितशी खळी पडली. तिच्या हसण्यातला कुत्सितपणा साफ दिसत होता परंतु प्रेमाचे पांघरून ओढलेल्या भीमाच्या डोळ्यांना तो स्पष्ट दिसत नव्हता.
****** क्रमशः ******
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: