चेटकीण - ७ झलक मराठी भयकथा | चेटकीणीचा अंत करण्यासाठी तो आला आहे
भीमाची हाक ऐकू येताच समोरून जाणारी ती व्यक्ती चालता चालता थांबली. पांढरा कुर्ता आणि लेंगा यामध्ये देखील त्याचे आकर्षक व्यक्तिमत्व खुलून दिसत होते. चेहरा उजळ आणि तेजस्वी भासत होता. सूर्याची किरणे थेट त्याच्या डोळ्यांवर पडत असूनदेखील त्याची नजर जराही ताण न घेता स्थिर होती. केसांचा झुपका गांधी टोपीखालून बाहेर येण्याचा प्रयत्न करत असल्यासारखा भासत होता. उंच आणि शिडशिडीत देहकाठी अदबीने उभी होती. प्रसन्न हास्याने त्या चेहऱ्याला आणखीनच शोभा आणली होती.
भीमाने साद घातल्याप्रमाणे त्याचं नाव अर्जुनच असावं. भीमाला पाहताच आपल्या रुबाबदार चालीने अर्जुन भीमाकडे जाऊ लागला.
"आरं आरं.. बघा बघा... अर्जुनराव दिसले आज आम्हाला..." भीमा कौतुकाने त्याला पाहून उदगारला. त्याच्या चेहऱ्यावरचा आनंद यावेळी ओसंडून वाहत होता.
समोरून अर्जुनदेखील त्याला हसून प्रत्युत्तर देत होता परंतु त्याचा आपल्या भावनांवर संपूर्णपणे अंमल होता. जवळ येत अर्जुन शांत आवाजात बोलू लागला.
"काय मग भीमा, पुन्हा बाहेर काही कारनामा करून इकडे आलायस की काय.."
"न्हाय न्हाय अर्जुना.. ते सगळं कधीचं बंद केलयं.. सहा महिने झाले बघ इथं येऊन राहतोय.. आन ते पण जोडीनं..." भीमा उत्तरला.
"काय बोलतोयस काय भीमा.. लग्न केलंस आणि मला नाही कळवलंस..." अर्जुन विचारू लागला.
यावर भीमाच्या चेहऱ्यावरचा आनंद काहीसा कमी झाल्यासारखा वाटला. अर्जुनच्या चाणाक्ष नजरेतून हा बदल सुटला नव्हता.
"ती लयं मोठी कहाणी हाय बघ गड्या.. चल कुठंतरी निवांत बसू.. मग सांगतो तूला..." असं म्हणत भीमा अर्जुनला घेऊन जवळच्या एका झाडाखाली आला आणि साफ जागा पाहून दोघेही तिथे निवांत बसले.
अर्जुन आणि भीमा बालपणापासूनचे मित्र होते. मधल्या काळात पोटापाण्यासाठी जरी त्यांचे रस्ते निराळे झाले असले तरी अजूनही त्यांच्या नात्यात कसलाच दुरावा जाणवत नव्हता. भीमा अधिमधी गावाकडे यायचा तेव्हा अर्जुनशी भेट व्हायची. सहा महिन्यांपूर्वी जेव्हा भीमा गावी आला तेव्हा त्याने अर्जुनची विचारपूस केली परंतु अर्जुन कुठे तरी दूरच्या गावी राहत असल्याचे त्याला कळाले होते.
अर्जुनला खरेतर लहानपणापासून गूढ गोष्टींविषयी प्रचंड आकर्षण होते आणि जसं जसे तो मोठा होऊ लागला तसे तसे त्यासंबंधीच्या विद्या शिकण्याची त्याची प्रबळ इच्छा उफाळून बाहेर येऊ लागली. अर्जुनचे आजोबासुद्धा ज्योतिषविदया जाणून होते. आपल्या पावलावर पाऊल ठेऊन चालणाऱ्या अर्जुनची रुची त्यांनी ओळखली होती. यासाठीच त्याच्या आजोबांनी अर्जुन जेव्हा बुद्धीने आणि मनाने स्थिर होणाऱ्या वयाच्या टप्प्यात आला तेव्हा त्याला एका सिद्ध साधूकडे नव्या विद्या शिकण्यासाठी जाण्याचे सुचविले होते. आजच आपले अभूतपूर्व शिक्षण संपवून अर्जुन गावाकडे परतला होता. याच कारणामुळे भीमा आणि अर्जुनची गाठ पडली नव्हती.
अर्जुनची हकीकत ऐकल्यावर भीमाने आपल्यावर ओढवलेली परिस्थिती कथन केली. रमीसोबतची भेट, जीवावर आलेले संकट टाळण्यासाठी भीमा कसा गावाकडे आला, मग तिथून त्याची झालेली फरफट आणि शेवटी रमीमूळे त्याला लाभलेले चांगले दिवस सगळं काही भीमा भावुक होऊन सांगत होता. अर्जुन गंभीर होत भीमा सांगत असलेला एक न एक शब्द ऐकत होता. त्याच्या मनात काही प्रश्न उपस्थित झाले होते, परंतु भीमाकडून त्यावरचे उत्तर मागणे त्याने कटाक्षाने टाळले.
बालपणीचा मित्र इतक्या दिवसांनंतर भेटल्यामुळे उत्साहीत झालेला भीमा अर्जुनला घरी येण्यासाठी विनंती करु लागला. सुरुवातीला तर अर्जुनने काहीसे आढेवेढे घेतले परंतु खास रमीला पाहण्यासाठी म्हणुन तो भीमासोबत घरी येण्यास तयार झाला. यावर हर्षाने वेडा झालेल्या भीमाने अर्जुनला विचारले..
"काय मग लग्न केले की नाहीस तू..?"
एक दीर्घ उसासा सोडून अर्जुन बोलू लागला.
"भीमा.. विसरलास काय... मला संसाराचा आणि स्त्रियांचा अजिबात मोह नाही.. माणूस प्रपंचात अडकतो आणि आपल्या मनाच्या दिव्य शक्तींची धार कमी करून घेतो..."
भीमा अचंबित होऊन अर्जुनकडे पाहतच राहीला.
"अर्जुन, म्हणजे तू त्यावेळी बोलायचास ते खरंच की काय.. लग्नच नाय करणार का कधी..?" भीमाने विचारले.
"अजिबात शक्यता नाही..." अर्जुनने भीमाकडे पाहत स्मित हास्य केले आणि उत्तरला..
सूर्य आता बऱ्यापैकी वर आला होता. वाटेवरचे वातावरण शांत आणि निर्वीकार होते. हलकेसे उष्ण वारे अंगावर येत होते. गप्पा मारत चालता चालता दोघेही भीमाच्या घरापाशी येऊन पोहचले. घराचा मुख्य दरवाजा उघडाच होता.
भीमाने दार उघडून आत प्रवेश केला आणि पाठोपाठ अर्जुननेसुद्धा आत येण्यासाठी पाऊल उचललेच होते की...
अर्जुनने आपला पाय मागे घेतला. उंबरठ्यावरूनच अर्जुनची नजर घरात चहूबाजूकडे फिरली. भीमाच्या घरात नकारात्मक ऊर्जेचे संकेत त्याला मिळू लागले. ही वास्तू, हिच्या भोवताली घोंगावणारा वारा, आतमधल्या काही सामानाची विचित्र रचना घरभर सर्वत्र आपल्या काळ्या ऊर्जेला पसरवीत होते. या घरातली हवासुद्धा दूषित होती. काहीतरी चुकीचं या घरात घडत होतं. कोणीतरी ते मुद्दामहून घडवून आणत होतं. अर्जुनचं अंतर्मन इथल्या धोक्याची सूचना देत होते.
भीमाने रमीला हाक मारली, तितक्यात अर्जुनने तिथून काढता पाय घेतला.
"मी पुढच्यावेळी येईन भीमा.. आता घाई आहे मला निघायला हवं.." अर्जुन म्हणाला.
"अरे..गड्या.. थांब थांब.. इतक्यात कुठं जातोयस..." असं भीमा बोलायला आणि रमी बाहेर यायला एकच वेळ साधून आली.
बाहेर आलेल्या अर्जुनला बाजूच्या खिडकीतून रमीचे ओझरते दर्शन झाले आणि स्वतःच्याच विचारांवरील प्रतिक्रियेसाठी त्याच्या भुवया ताणल्या गेल्या.
रमीच्या उसन्या घेतलेल्या रूपाचा छलावा अर्जुनच्या कसलेल्या नजरेवर काळ्या जादूची चादर ओढू शकत नव्हता. त्याने रमीच्या मोहक रूपाच्या आड दडलेल्या चेटकीणीला ओळखले होते. आताच तिच्यासमोर जाऊन तिला सावध करणे धोकादायक होते. भीमा त्या भयंकर चेटकीणीच्या चक्रव्यूहात अजाणतेपणी अडकला होता. सर्वात पहीले त्याला या जंजाळातून सुखरूपपणे बाहेर काढणे आवश्यक होते.
त्यासाठी या चेटकीणीची संपूर्ण माहीती काढायला हवी होती. तिची उत्पत्ती, भीमासोबत राहण्याचे कारण, तिचे इथे येण्याचे उद्दिष्ट.. अशी सगळी माहीती अर्जुन शोधून काढणार होता आणि म्हणूनच वेळ न दवडता तो कामगिरीस निघाला.
घरापर्येंत आलेला आपला बालमित्र दारातूनच परत गेला याचे भीमाला आश्चर्य वाटले. मागून आलेली रमी याबाबतीत अनभिज्ञ होती. तिच्या मनात भीमा लवकर घरी आल्यामुळे काहीशी हुरहूर होती. हा जर आज घरीच थांबला तर सूर्यास्तानंतर तासभर मूळ रूपात येण्यासाठी काय खटाटोप करावा लागेल यावर चेटकीण विचार करत होती.
"काय झाले.." दाराबाहेर पाहणाऱ्या भीमाला रमीने विचारले.
"काय न्हाय.. माझा मित्र.. अर्जुन... जाऊ दे... जेवायला वाढ.. जेवून पुन्हा शेतावर जायचंय.." भीमा म्हणाला आणि रमीने सुटकेचा निःश्वास सोडला.
भीमाच्या तोंडून कुणा अर्जुनच नाव ऐकून रमीने तो विषय तिथेच सोडून दिला. नाहीतरी भीमाव्यतिरिक्त इतर कोणत्या मनुष्याशी तिला काही घेणेदेणे नव्हते. झाल्या प्रकारापासून चेटकीण जरी अंधारात असली तरी अर्जुनने तिची विषारी झलक पाहीली होती आणि तो त्यावरचा उपाय शोधण्यासाठी कामाला लागला होता.
अर्जुन काय चीज आहे याची झलक अजून चेटकीणीने पाहायची बाकी होती.
**********
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: