चेटकीण - १ वडाच्या झाडाखाली
ही कोणतीही गोष्ट अथवा कथा नाही, ती फक्त माझ्या नजरेतली एक स्मुर्ती आहे.. ते सुद्धा केवळ घडीभरची.. अवघ्या काही सेकंदाकरता मला ते डोळ्यांवरचा विश्वास उडवणारे भयानक दृश्य दिसले.. आणि... आणि त्या दृश्यातली अनाकलनीय सत्यता पडताळण्याचे टाळत मी डोळे मिटले.. कायमचे...
लेखक एखादी गोष्ट कशी बरे लिहितो..? त्यामागची प्रेरणा, कथेचा मूळ गाभा लेखकाला कुठून बरे कळतो..? मला वाटते कथेची मूळ प्रेरणा म्हणजे लेखकाला आलेले अनुभवच असतात. कल्पकता वगैरे या बऱ्याच पुढच्या बाबी आहेत. कल्पकता असते पण ती कथा लिहिताना करावयाच्या शब्दांच्या मांडणीत. मूळ कथा मात्र स्वयंभू असते.. ती लेखकाला मार्ग दाखवण्याचे कार्य करते आणि तिच्या हुकुमानुसार लेखक पाने खरवडत असतो.
ही माझी घटकाभराची स्मुर्ती अशीच हवेत विरून जाणार नाही, कदापि नाही.. जर सांगण्यासारखी गोष्ट आहे तर ती नक्कीच कुठल्यातरी लेखकाला शोधून काढेल. त्याला कधीतरी माझ्यासारखा अनुभव देईल वा त्याच्या स्वप्नात तरी तो प्रसंग दाखवण्याचा प्रयत्न करेल. पण ती माझी स्मुर्ती कधी ना कधी सर्वांसमोर येईल हे नक्कीचं..
हिवाळ्यातली ती रात्र गडद काळ्या अंधारात गुरफटलेली अशी होती. रमी आणि मी बाल्कनीत बसून व्हिस्कीचा आस्वाद घेत गुजगोष्टी करत होतो. रमी माझी सुंदर आणि सोज्वळ पत्नी.. रखरखत्या वाळवंटात घामेजलेल्या शरीरावर अचानकपणे जशी शीतलहर वाहवत यावी, तशीच अगदी दोन महिन्यांपूर्वीच अनपेक्षितपणे रमीसारखी लावण्यवती ललना माझ्या आयुष्यात आली.
तिचं ते निरागस लावण्य माझ्या हातून निसटून इतर कुणाच्या हवाली होण्याअगोदरच मी बाजी मारली आणि तिच्याशी लग्नगाठ बांधली. पहिल्या रात्रीच्या प्रणयक्रिडेचा उत्स्फूर्त आनंद उपभोगून ती रात्र अधिकच नशीली करण्यासाठी आम्ही बाल्कनीत बसून व्हिस्कीचे पेग रिचवीत होतो.
सुरुवातीच्या रंगीत प्रेमाच्या गप्पा हळूहळू वर पसरलेल्या गडद आसमंतावरून ते थेट आसपासच्या नीरव शांततेपर्येंत आणि मग, तिथून पुढे नजरेसमोर चित्रविचित्र आकृत्यांचा आभास निर्माण करणाऱ्या काळ्या घनघोर अंधारापर्येंत येऊन पोहोचल्या.
गप्पांनी असे अनपेक्षित वळण कसे घेतले काही कळलेच नाही. म्हणजे विषय माझ्या मुखातून निघाला की रमीच्या कुणास ठाऊक.. मला तितकेसे आठवत नाही परंतु आमच्यात बोलण्यात आता भूतप्रेत आणि अमानवी बाबींचे संदर्भ प्रवेश करु पाहत होते.
"काय रे पवन.. त्या वडाच्या झाडाकडे काय भानगड आहे..?" रमीने उत्सुकतेने विचारले. तिच्या चेहऱ्यावर लहान मुलांसारखी निरागसता मला दिसली परंतु तिच्या या प्रश्नाने माझ्या चेहऱ्यावरचा मात्र रंग उडाला.
"काही नाही गं रमी.. एवढी मधाळ रात्र.. सोबतीला तुझ्यासारखी अप्सरा.. आता इथे असला विषय नको.. इतकंच सांगेन की ती जागा तितकीशी चांगली नाही.. अर्थात ही केवळ ऐकीव माहीती आहे. बाकी मला तिथलं काही ठाऊक नाही.." मी खांदे उडवत हातातला ग्लास ओठांना लावत एका दमात रिकामा केला. नाही म्हणायला अंगावर शहारा आला होता.. कारण ज्या जागेचा उल्लेख रमीने केला होता, तिथल्या बऱ्याचश्या तर्कात न बसणाऱ्या घटना मी ऐकून होतो. पेय घटाघट प्यायल्यामुळे डोक्यात झिणझिण्या आल्या आणि डोळे गच्च मिटून मी मान झटकली.
"अरे हो.. हो.. असं एकदम का ग्लास रिकामं केलंस.. तूला भीती वगैरे वाटली का..? मी फक्त कुतूहलाने विचारले रे.." रमीने माझ्या खांद्याला स्पर्श करत विचारले. मी तिच्याकडे पाहीले, तिची नजर माझ्यावर रोखलेली होती. तिचा चेहरा गंभीर होता पण त्यात उपहाससुद्धा दडला होता का..? मला याचे आकलन होत नव्हते.
मी शांत होत तिचा हात हातात घेतला.. माझ्या मेंदुवर नशा चढली होती की आणखी कुणी बाहेरील शक्ती माझ्या मेंदूचा ताबा घेऊ पाहत होती माहीत नाही.. पण माझ्या तोंडून ते उद्गार बाहेर पडले आणि माझे मलाच आश्चर्य वाटले.
"रमे.. तू मला नेभळट समजतेस की काय.. तुझा नवरा कुणाच्या बापाला घाबरत नाही.. मला हा प्रश्न विचारून तू माझ्यातल्या पुरुषत्वावर बोट ठेवले आहेस.. तुझी शपथ.. आताच्या आता मी त्या वडाच्या झाडाखाली जातो आणि मी भित्रा नसल्याची खात्री पटवून देतो.." मी निर्बुद्धपणे तिच्या तोंडाकडे पाहत होतो.. शब्द मुखातून सुटले होते आणि मी उगाच विषय ताणल्याचेही माझ्या ध्यानात आले होते.
"पवन.. तू कुठचा विषय कुठे घेऊन गेलास.. मी तसे म्हणाले तरी का रे..? आता मी ठरवूनसुद्धा तूला अडवू शकत नाही.. कारण तू माझ्यावर किती प्रेम करतोस ते मला माहीत आहे.. मी कितीही नकार दिला तरी तू ऐकणार नाहीस ना..? माझी शपथ घेतलीस म्हटल्यावर तू काही तिकडे जाण्यावाचून राहणार नाहीस.." रमीने प्रश्नार्थक नजरेने माझ्याकडे पाहीले. तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही तेच बालवयातले भाव होते.
ती नाही म्हटली तरी मला जाणे भाग होते. ती जागा खरेच चांगली की वाईट याचा मला प्रत्यक्ष अनुभव नव्हता, पण त्या वडाच्या झाडाखाली घडलेल्या घटनांचे ऐकीव किस्सेच माझ्या मनात धडकी भरवण्यासाठी पुरेसे होते. तिथं रात्रीचं कुणीही जात नसतं आणि जे जातं ते परत येत नसतं. कुठल्याश्या अनामिक, अकल्पित आणि अनैसर्गिक शक्तीचा तिथं वास असतो, अश्या वावड्या अधूनमधून उठत असतात. खरंखोटं ईश्वराला माहीत..
मी प्रामाणिकपणे मान्य करतो की मी असल्या अमानवी बाबींपासून चार हात लांबच राहणे पसंत करतो. याचा अर्थ असा नाही की मी भित्रा आहे, परंतु उगाच जीवाचा धोका पत्करण्याची माझी अजिबात इच्छा नसते. पण आजची परिस्थिती वेगळी होती.
रमी खरे तेच म्हणाली.. तिने कितीही थांबवले असते तरी मी तिला होकार देऊ शकलो नसतो. तिची शपथ घेतली होती मग जाणे तर भागच होते. खरंच.. माझे खूप प्रेम होते तिच्यावर..
क्रमशः
********
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: