चेटकीण - २ वडाच्या झाडाखाली २
माझ्या घरापासून सुमारे मैलभर अंतरावर ती जागा होती. विस्तीर्ण पसरलेला तो वटवृक्ष. किती वर्षांपासून तो उभा होता कुणास ठाऊक.. परंतु वयाने तो माझ्याहून मोठा असणार याची मला खात्री होती. जितका जुनाट तितकाच कुप्रसिद्ध असा तो वड.. ठराविक दिवसांचं अंतर ठेऊन तिथली एक ना एक बातमी कानावर यायचीच आणि त्या बातमीत काहीतरी अघटित असायचेच. आसपासच्या संपूर्ण भागात तो इतका प्रसिद्ध होता की नुसते वडाचे झाड म्हटले तरी फक्त आणि फक्त तोच वड डोळ्यांसमोर तरळून जायचा.
तर्क लावण्यासारखे तिथे काहीच नव्हते, पण आजवर किती माणसांचे प्राण त्या जागेने हिसकावून घेतले होते याची गिणती नव्हती. कदाचित योगायोग सुद्धा असू शकला असता.. वा यामागे कुणा पाताळयंत्री मानवाचेदेखील कारस्थान असू शकले असते.. खरं खोटं काय याचा उलगडा करण्याचा कुणी प्रयत्न तरी केला असावा का.. याचेही उत्तर माझ्याकडे नव्हते.
अंगात स्वेटर चढवून मी त्या रक्त गोठवणाऱ्या थंडीत घराबाहेर पडलो. रमी नको नको म्हणत होती, पण थांबणे शक्य नव्हते. पुन्हा कधीही तिच्या मिठीत शिरण्यापूर्वी मी भित्रा नाही हे तिच्या मनावर ठसवून द्यायचं होतं. गाडीची किल्ली बोटात गरगर फिरवीत मी मनातल्या दडपणावर मात करण्याचा प्रयत्न करत गाडीजवळ आलो. पुढच्याच मिनिटाला माझी गाडी मुख्य रस्त्यावर आली होती.
गाडीतून मी मागे खिडकीत पाहीले, रमीची आकृती मला तिथे उभी दिसली. मी हात दाखवून 'येतोच' असे सांगितले आणि रात्रीच्या त्या गडद अंधारात मी काळोखातली वाट कापू लागलो. रस्ता पूर्णपणे सामसूम होता. प्रवासात माझ्या आसपास एकही वाहन नव्हते, त्यामुळे मी गाडी बऱ्यापैकी जोरात रेटत होतो. एखाद्या भयाण अरण्यात प्रवेश करत असल्याचा भास उगाचच होत होता. बाहेरील थंडी गाडीत मला त्रास देऊ शकत नव्हती, म्हणुन मी अजूनतरी कुडकूडलो नव्हतो.
साधारण पंधराव्या मिनिटाला मी गाडीबाहेर पडलो आणि गारवा कितपत परीक्षा घेऊ शकतो याची जाणीव मला झाली. थंडी पार शरीरातल्या हाडांपर्येंत जाणवत होती. दात एकमेकांवर आपटू लागले होते. माझी गाडी रस्त्याच्या एका बाजूला लावली होती. इथून पुढे आत कच्चा रस्ता गेला होता, जिथे ते वडाचे झाड होते. मला त्याच रस्त्याने पुढे जावयाचे होते, ते सुद्धा पायी.
कसली ही परीक्षा आहे देव जाणे.. पण मनात पक्का निर्धार होता. प्रेमाची जादूच निराळी. लोकं प्रेमात काय काय करून जातात, काही सांगता यायचं नाही. फक्त तिच्या नावाची शपथ तुटू नये म्हणुन तर मी इथवर आलो होतो ते ही इतक्या कडाक्याच्या थंडीत आणि या भयाण वटवृक्षाजवळ. मी एक एक पाऊल टाकीत पुढे जात होतो.
कच्च्या सडकेच्या दुतर्फा असलेली झाडे मध्येच वातावरणात सळसळ उत्पन्न करत होती. अंधारात त्यांच्या वाकड्या आकृत्या डोळ्यांसमोर विचित्र प्रतिमा भासवत होत्या. कुठे दूरवर वटवाघूळांचे चित्कार वाहणाऱ्या वाऱ्याला छेदत कानापर्येंत येत तर कुठे सडकेच्या एका बाजूची झुडपे छळळं... करत अंग आकसून घेत. पायाखालचे दगडधोंडे तुडवीत मी शक्य तितका शांत राहत पुढे जात होतो.
पाच मिनिटाचा रस्ता पण किती दमछाक करवीत होता. बोचऱ्या थंडीने मी पुरता गारठून गेलो होतो. कानटोपीने कान झाकले होते तरी वारा सूंसूं करून कानात भुरभूरत होता. पुढे जाणारे प्रत्येक पाऊल मला जड वाटत होते. तरीही मी मनात दाटलेल्या भीतीवर मात करण्याचा प्रयत्न करत पुढे जात होतो. आणि अचानक...
बिलकुल बेसावध असताना मला मागून तो आवाज आला. कसलीतरी खसखस माझ्या कानामागे ऐकू आली.. आणि माझ्या सर्वांगावर सरसरून काटा आला. मी झटकन मागे वळून पाहीले. डोळ्यांची बुबूळे मागे शक्य तितक्या वेगाने सगळीकडे फिरली. पण कुठेच काही संशयास्पद नव्हते. माझी नजर सर्ववार फिरत होती. माझ्या डोळ्यांना काही आक्षेपार्ह दिसत नसले तरी कुठली तरी नजर माझ्यावर असल्याची शंका मात्र मला राहून राहून वाटत होती.
मी भीतीचा आवंढा गिळला आणि पुन्हा पुढे जाण्यासाठी वळलो. काहीतरी अघटित घडणार आहे, असे सारखे वाटत होते. आपल्या मागावर कुणीतरी आहे वा असावे, एक मन सांगत होते.. परंतु मेंदू मात्र पुढे जाण्याची सूचना करत होता. कसाबसा मी एक निर्णय घेऊन वडाच्या झाडापाशी येऊन पोहोचलो. पण मागून कुणीतरी आता पाठीवर थाप टाकेल अशी भीतीयुक्त शंका आली.
कुणीतरी होतं.. माझ्या अगदी मागेच उभं होतं.. त्याचा मंद श्वास वाऱ्याच्या रूपानं अलगद माझ्या पाठीवर येऊन वळवळत होता. माझ्या मागे दगड एकमेकांवर घासल्याचा बारीकसा आवाज आला. मागे वळून पाहावे की नको.. काय दिसेल..? जे दिसेल ते पाहण्याचे धैर्य आपल्यात आहे तरी का..? जर काही भलतंच मागे असेल तर माझ्या मानवी चक्षुंना त्याचं अभद्र रूप पाहणे झेपेल तरी का..?
मी साफ घाबरलो होतो. इतक्या थंडीतही मला दरदरून घाम फुटला होता. श्वास भरून आला होता.. काय करावे या विवंचनेत मी होतो. झक मारली आणि इथवर आलो, असेही मन समजावू लागले होते. रमी आठवली.. आणि त्यामागून शपथसुद्धा.. प्रथम तर मी ज्या कारणासाठी इथे आलो होतो त्याचा विचार डोक्यात आणला आणि माझ्या समोरचा वडाच्या झाडाखालचा सगळा परिसर उभ्या जागेवरूनच पाहून घेतला. कुठेही काहीही अनैसर्गिक असे नव्हते. मी सुटकेचा निःश्वास सोडला.
आता मागे वळून मनातल्या दुसऱ्या शंकचे निरसन करायचे होते. मागे कुणीही नसून फक्त आपल्या मनाचा तसा भ्रम असावा, असे मनात घोळवत मी मागे फिरलो आणि...
मागे फिरताना एका डोळ्यांच्या कडांनी पाहण्याच्या अगोदरच एक जबरदस्त प्रहार माझ्यावर झाला. मी विव्हळतच चार पाऊले मागे उडलो आणि.. आणि.. माझा तोल गेला. वडाच्या झाडाखालच्या जमिनीवर माझा पाय रुतला. कुणीतरी मला खेचू लागले.. खाली.. जमिनीत... हे काय होत आहे.. अरे.. अरे... कोण आहे.. जमीन दुभंगली की खड्डा अगोदरपासूनच होता... मी जमिनीत आत रूतू लागलो.. आणि तेव्हा माझ्या ध्यानात आले..
वडाच्या झाडाखालची जमीन दलदलीची होती. मी हातपाय हलवण्याचे जितके प्रयत्न करू लागलो तितका आणखीनच आत शिरत जाऊ लागलो होतो. वाचण्याचा काहीच उपाय शिल्लक नव्हता. माझ्यावर वार करणाऱ्याचा चेहरा पाहण्यासाठी मी कसाबसा मान मागे करून पाहू लागलो.. पण त्या जागेवर कुणीच कसे नव्हते..
सर्वत्र अंधार.. वाहणाऱ्या वाऱ्याचा झंझावात.. झाडांची सळसळ.. सडकेवरून वर उठणारी धूळ माती.. मला जखडून ठेवणाऱ्या दलदलीत निर्माण होणारी तरंगे... आतून वर येणारे बुडबुडे.. वाचण्याच्या प्रयत्नात माझ्या धडपडण्याने आत माझ्या हातापायांना जाणवणारे मृत मानवी देह.. त्या दलदलीतून माझ्या भोवताली आता एक एक करत चिखलात माखलेल्या, मानवी वाटणाऱ्या आकृत्यांची मुंडकी बाहेर आली. दोन.. चार... पाच.. किती मोजावीत.. सगळी मुंडकी माझ्या दिशेनेच येत होती.. मी ओरडतोय.. वाचण्याचा प्रयत्न करतोय.. धडपडतोय...
टपटप.. टपटप... बुडबुड.. बुडबुड... घूंघूं.. घूंघूं... हुश्श.. हुश्श... हम्म.. हम्म... दलदलीतल्या चिखलातला आवाज.. घोंगवणाऱ्या वाऱ्याच्या शीतलहरींचा विकार.. चिखलात बरबटत माझ्याकडे येणाऱ्या मुंडक्यांचा हुंकार.. ध्वनी.. प्रतीध्वनी.. गोंधळ.. चित्कार... आसपास सगळीकडे अक्षरशः हाहाकार माजला होता..
फक्त एक गोष्ट निश्चल होती. वडाचे झाड.. वडाचे झाड आपल्या जागेवर शांतपणे उभे होते.. त्याचे एकसुद्धा पान हलले असेल तर शपथ. एका नजरेत न सामावणारा तो प्रचंड वटवृक्ष निर्विकारपणे त्याच्या भोवताली घडणाऱ्या घटना न्याहाळत होता. त्याच्याच एका फांदीवर मला बारीकशी हालचाल जाणवली. दलदलीत बुडतानासुद्धा माझी भिरभीरती नजर त्या दिशेला गेलीच आणि आश्चर्याने माझे डोळे विस्फारले..
अविश्वासाची हलकीशी किनार एक क्षण माझ्या चेहऱ्यावर झळकली. दुसऱ्या क्षणी माझे मुंडके दलदलीत आत शिरू लागले. माझ्या आसपासचे अनैसर्गिक चेतना घेऊन आलेले मृतदेह मला आत दाबण्याचा प्रयत्न करत होते आणि यावेळी मी हतबल झालो होतो. चिखलाच्या त्या लगद्यात बुडताना माझ्या नाकातोंडांने शरणागती पत्करली होती. माझे डोळे बंद झाले होते आणि त्या बंद डोळ्यांमागे मनातल्या दृष्टीपटलावर मला एकच दृश्य दिसत होते.
वडाच्या झाडावरील एका फांदीवर आपले पाय मागेपुढे हलवणारी आणि आपल्याच छद्मी हास्यात हरवलेली रमी बसली होती.
पवनच्या स्मुर्तीचा त्याच्या मृत्युसोबतच शेवट झाला असला तरी रमी मात्र अजून आहे. कथा अजून संपली नाही.
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: