चेटकीण - ३ वडाच्या झाडावर | अतृप्त चेटकीणीची दहशत
अंधाराच्या कचाट्यात सापडलेल्या त्या मुख्य रस्त्यावर भीमा जिवाच्या आकांताने धावत होता. अंगाला झोंबणारे थंड वारे भीमाच्या मनोधैर्याला आव्हान देऊ शकत नव्हते. भीमा नावाप्रमाणेच रांगट, राकट आणि दणकट होता. अंधारी रात्र, सुनसान रस्ता, जीवघेणी थंडी याचा काहीही असर भीमावर होत नव्हता. त्याच्या मागावर असणाऱ्या टोळक्याकडे पिस्तूल होती त्यामुळेच तो जीव वाचवीत पळत होता. अन्यथा एकावेळी चारजणांशी दोन हात करायलासुद्धा भीमाने मागेपुढे पाहीले नसते.
धावता धावता रस्त्याच्या एका बाजूला उभी असलेली कार पाहून भीमाला हायसे वाटले. धावतच तो कारजवळ पोहचला आणि अंदाज घेऊ लागला. कारमध्ये कुणीही नव्हते शिवाय दरवाजे लॉक केले होते. भीमा हताशतेने आजूबाजूला पाहू लागला. बाजूलाच एक कच्चा रस्ता आत जात होता. रात्रीपूरती लपण्याची जागा मिळण्याची आशा होती. भीमाची पाऊले आपसूकच तिकडे वळली.
एकवार त्याने मुख्य रस्त्यावर मागे वळून पाहीले आणि आपल्याला या वाटेने जात असताना कुणी पाहीले नसल्याची खात्री करून घेतली. पायाखालचे दगडधोंडे तुडवीत भीमा बेफिरपणे पुढे पाऊले टाकीत होता तर खरा पण ती वाट त्याला आयुष्याच्या एका भयानक वळणावर आणून सोडणार होती. भीमाने पकडलेला कच्चा रस्ता त्याला वडाच्या झाडाकडे घेऊन जात होता, जिकडे काळ त्याची आतुरतेने वाट पाहत होता.
दलदलीत बुडणाऱ्या पवनकडे झाडावरील रमीने तुच्छतापूर्वक कटाक्ष टाकला. फांदीवरून खाली मोकळे सोडलेले तिचे पाय एकमेकांसोबत ताल साधून हलत होते. तिची भेदक नजर दूर कुठेतरी काहीतरी पाहत होती. पवनची गाडी अजूनही मुख्य रस्त्याकडेलाच होती. कुणीतरी धावतच त्या गाडीजवळ आले, इकडेतिकडे पाहीले आणि वडाच्या झाडाकडे येणारी वाट दिसताच त्या दिशेने मोर्चा वळविला. अंधाराच्या जबड्यात शिरत असलेल्या त्या आकृतिकडे पाहून रमीच्या चेहऱ्यावर छद्मी हास्य तरळले.
पवनचा देह दलदलीने गिळंकृत केला. नाहीतरी पवन जगण्याच्या लायकीचा नव्हताच. नुसता दिसायला बऱ्यापैकी धाकट असला म्हणुन काय झाले..? रमीसारख्या चेटकीणीला त्याच्यापासून काहीच मिळाले नसते. त्याचा अनुभव रमीने याच त्यांच्या लग्नाच्या पहिल्या रात्रीच घेतला होता. म्हणूनच पवनची गरज संपताच तिने त्याला जाणूनबुजून तिच्या जागेवर आणले होते. वडाच्या झाडाभोवतालच्या याच शापित जागेत रमीचा वास असायचा.
रमी प्रेतयोनीतून मुक्तीच्या वाटेने निघालेली एक भयानक चेटकीण होती. परंतु मुक्तीची वाट तितकी सहजसोपी नव्हती. भूतकाळात केलेल्या अक्ष्मय अपराधामुळे रमी मनुष्य आणि प्रेत अश्या दुहेरी चक्रात अडकून होती. मुक्तीसाठी तिला एखाद्या मनुष्याचा आधार हवा होता. त्या मनुष्याच्या साहाय्याने रमी आपला नवा अंश निर्माण करणार होती. असा अंश जो मनुष्य आणि प्रेत यांच्या मिलनातून या पृथ्वीवर जन्म घेईल आणि रमीसारखेच क्रूरतेची आणि दहशतीची वाट निवडेल. अश्या अंशाच्या आगमनातूनच रमीच्या मुक्तीचा मार्ग होता.
रमी कित्येक वर्षांपासून अश्या पुरुषाच्या शोधात होती. परंतु तिच्यासमोर टिकू शकेल असा पुरुष आजपर्येंत तिला सापडला नव्हता. पवन अंगापिंडाने बऱ्यापैकी होता. शिवाय एकटाच राहायचा. त्याच्या मागे ना कुटुंब होतं ना मित्रपरिवार. त्यामुळे पवनवर तिची नजर न पडेल तर नवलच. एका सुंदर तरुणीच्या रूपात रमी पवनसमोर आली काय.. त्याला आपल्या वागण्या-बोलण्यातून भुलवले काय.. त्याला आपल्या प्रेमात पाडले काय.. आणि त्याच्याशी लग्न केले काय.. रमीने सगळं कसं आपल्या मनासारखं लवकरात लवकर करून घेतलं.
बरं यात काळी जादू करता येत नव्हती नाहीतर तिने कधीचाच पवनला गुंडाळला असता. परंतु पवनकडून आपला अंश जन्माला घालायचा तर त्यात त्याचं उत्कट प्रेम हवं.. इच्छा हवी.. आणि मुख्य म्हणजे या नात्याची संमती हवी.. भलेही रमीचं मूळ रूप अंधारात का असेना..
यासाठीच रमीने पवनशी जवळीक साधली होती. परंतु एका चेटकीणीला तृप्त करण्याचे सामर्थ्य क्वचितच कुणा मनुष्यामध्ये असेल. पवन त्यात अपयशी ठरला आणि त्याची निरूपयोगिता पाहून चिडलेल्या रमीने त्याचा प्राण घेतला. फक्त पवनच नव्हे, याअगोदरही अश्या कित्येक पुरुषांचा बळी रमीने आपल्या इच्छापूर्तीसाठी घेतला होता. वडाच्या झाडाखाली असलेली दलदल रमीने आपल्या काळ्या जादूच्या प्रभावानेच निर्माण केली होती आणि त्या मायावी दलदलीत कित्येक बळी दिले होते.
त्या दलदलीत अनैसर्गिक चेतना घेऊन पवनला आत खेचणारे मृतदेह त्यांचेच होते, ज्यांनी कधीकाळी रमीच्या फसव्या सुंदर रुपाला भुलून तिच्याशी जवळीक साधली होती. आता पवनदेखील रमीच्या त्या दलदलरुपी जंजाळात कायमचा अडकून गेला होता. चिखलात रुतलेला मृत पवन इतर मृतदेहांप्रमाणे निश्चल राहून फक्त रमीच्या पुढील आदेशाची वाट पाहत होता. मानवी भावना, अतृप्त मन, जिवंतपणीच्या इच्छा सगळं काही मेलं होतं.. श्वास बंद होता तरीही त्या मुडद्यांमध्ये कुठलीशी बाहेरील शक्ती ऊर्जारूपाने वावरत होती. या दुर्दैवी देहांची सुटका कधी आणि कशी होणार कोणास ठाऊक..? का त्यांना जगाच्या अंतापर्येंत असंच निश्चल राहायचं होतं.. फक्त रमीच्या आदेशाची वाट पाहत..
****
भीमा सावध पाऊले टाकीत वडाच्या झाडापाशी येऊन उभा होता. त्याच्या चेहऱ्यावर निराशा साफ दिसत होती. वडाच्या झाडापुढे जाण्यासाठी वाट अशी नव्हतीच. शिवाय तिथे आसपास रात्र घालवण्यासाठी काही सोयही दिसत नव्हती. भीमा सगळीकडे आपली नजर फिरवीत त्या जागेचा अंदाज घेत होता. नाही म्हणायला ती जागा बऱ्यापैकी गूढ आणि शांत वाटत होती. रात्रीच्या अंधारात तर मनावर भलतेच दडपण वाटत होते. जमेची बाजू हीच होती की इथवर कोणी भीमाचा शोध घेण्यासाठी आले नसते. येणाऱ्याची पावले लांबूनच ही जागा पाहून पुन्हा माघारी फिरली असती.
भीमा एकक्षण आपल्या निडरपणावर गालातच हसला आणि विश्रांतीसाठी वडाच्या झाडाजवळची जागा बघू लागला. वडाखाली जमीन चिखलाची वाटत होती. खडबडीत दिसणाऱ्या वरच्या थराच्या मातीमधून बारीक बारीक डोळे मिचकावत कुणीतरी बाहेर पाहत होते. भीमाचे लक्ष त्या चमकणाऱ्या डोळ्यांकडे गेले आणि त्याच्या चेहऱ्यावर आठ्यांचे जाळे पसरले. पुढच्याच क्षणी त्याने खाली वाकून बारीक दगड घेतला आणि चिखलातून बाहेर येणाऱ्या त्या डोळ्यांवर नेम धरून भिरकावला.
"डुबुक..." ओलसर चिखलात आवाज येऊन तिथली शांतता भंग पावली. त्याचबरोबर चिखलातून बाहेर येणारे डोळे खाली गेले..
"आयला... ही बेडकं इथं झोपून देणार न्हायीत.." भीमा स्वतःशीच पुटपुटला.
तितक्यात त्याच्या डोक्यापासून वर झाडाच्या एका फांदीवर काहीतरी खसपटल्याचा बारीक आवाज भीमाने ऐकला. त्याने लगेच मागे वळून पाहण्याचे टाळले. आवाज आपोआप झाला नव्हता हे भीमाने ओळखले होते. नक्कीच इथं कुणीतरी आहे.. असा संशय भीमाला आला. पण कोण.. आपल्या मागावर असलेलं टोळकं गपचूप इथं आलं तर नाही ना..?
भीमा श्वास रोखून पुढील हालचालीची वाट पाहू लागला परंतु काहीच घडले नाही. शेवटी झटक्यात भीमा तिथून पुढे झेपावला आणि झर्रर्रकन मागे वळून त्याने वर पाहीले. भीमा तोंडाचा आ वासून समोरचे दृश्य पाहत होता.
वर वडाच्या झाडावरील त्या फांदीवर एक अतिशय सुंदर आणि घरंदाज वाटणारी स्त्री अंग चोरून भेदरलेल्या नजरेने त्याच्याकडे पाहत होती..
भीमाला कल्पना नव्हती.. पण ती नव्या माणसासोबत नवा खेळ खेळण्यासाठी आतुर झालेली रमी होती..
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: