मंदा पाटणकर - मराठी भयकथा
ऐन्शीच्या दशकात घडलेला एक गुन्हा आणि त्यासंदर्भात पसरलेल्या बातम्या यांवर आधारीत ऐकीव बाबींवर ही कथा आहे. मंदा पाटणकर नावाची एक स्त्री रात्रीच्या लोकल प्रवासात काही गुंडाच्या जाळ्यात अडकते आणि पुढे जे काही घडते त्यात बिचारीला जीवानीशी मुकावे लागले. त्याकाळी हे प्रकरण बरेच गाजले होते. शिवाय मराठीतील प्रसिद्ध गुढकथा लेखक दि ग्रेट रत्नाकर मतकरी सर यांची एक कथादेखील याच विषयावर आधारीत आहे.
त्याहून ही कथा पूर्णपणे वेगळी असली तरी या कथेचं क्रेडिट माझं बिलकुल नाही, कारण त्याकाळच्या निरनिराळ्या अफवा मी पुष्कळ लोकांकडून ऐकल्या आहेत. शिवाय काही संदर्भ इंटरनेटवर वाचून कथेच्या रूपात आपल्यासमोर सादर करत आहे. तर वेळ न दवडता सुरु करूया त्या घटनेवर आधारीत कथा..
रात्रीचे साडेनऊ वाजून गेले होते. दादर स्टेशनचा परिसर आता काहीसा मोकळा झाला होता. प्लॅटफॉर्मवर थोडीफार वर्दळ होती परंतु आता येणाऱ्या लोकल ट्रेनमध्ये बसून तीसुद्धा नाहीशी होणार होती. स्टेशनबाहेरील रस्त्यावरच्या गाड्या, कामावरून सुटणारी माणसे, काही फेरीवाले, स्टेशनवरचा रेडिओ या सर्वांचे मोकळ्या प्लॅटफॉर्मवर एकत्रितपणे येणारे आवाज घुमत होते.
ट्रेनचा हॉर्न ऐकू आला आणि पाठोपाठ ट्रेन दिसली. दादरवरून रात्री नऊ चाळीसची कल्याण जलद ट्रेन होती ती. पायऱ्यांमधून धावत सुनीता घाईघाईने ट्रेन पकडण्यासाठी फलाटावर आली. महिलांच्या डब्यात गर्दी नव्हती, त्यामुळे सुनीता विनासायास ट्रेनमध्ये शिरली. नशिबाने सुनीताला तिची रोजची ट्रेन मिळाली होती.
हळूहळू वेग घेत ट्रेन निघाली. आतमध्ये आल्यावर सुनीताने उजव्या बाजूकडील खिडकीची जागा हेरली आणि तिथे जाऊन बसली. त्या डब्यात आणखीही इतर आठ-दहा महिला होत्या.
सुनीताने सगळ्यांच्या दिशेने आपली ओझरती नजर फिरवली. कुणी गाणी ऐकत होती, कुणी पुस्तक वाचत होती. कुणी बाजूच्या मैत्रिणीसोबत गप्पा मारीत होती, तर कुणी तिच्यासारखेच इतरांचे निरीक्षण करत होती. तिची आणि सुनीताची नजारानजर झाली आणि चटकन सुनीताने नजर खिडकीबाहेर फिरवली.
बाहेरील थंड वारा खिडकीतून आत येत होता आणि सुनीतावर आपली मेहेरनजर दाखवत होता. बाहेर जवळपासची झाडे झपाझप मागे पडत होती. अधिमधी बाजूच्या इमारती, खेळाची मैदाने, समांतर चालणारा रस्ता मुंबई अजून झोपली नाही, हेच सांगत होते. दूरवर ठिपक्यांच्या रूपात दिवे लागलेले दिसत होते.. काही लाल.. काही पिवळे.. काही ठळक तर काही धूसर.. नजर कुठपर्येंत जाईल आणि काय काय दिसेल कुणी सांगावं..?
खिडकीबाहेरील दृश्यात नवीन असे काहीच नव्हते, सर्वकाही रोजच्यासारखेच होते. सुनीता नेहमीप्रमाणेच जे काही समोर दिसेल त्यातील सुंदरतेचा आस्वाद घेत होती.
जलद लोकल असल्याने ट्रेन आपले ठराविक थांबे पार करून ठाणे स्टेशनला कधी येऊन पोहचली हे सुनीताला कळलेच नाही. महिलांच्या त्या डब्ब्यातील आणखी एक महिला खाली उतरली आणि सुनीता भानावर आली. तिने संपूर्ण डब्ब्यावर नजर टाकली आणि काहीसं दडपण तिच्या मनावर आलं. त्या डब्ब्यात आता ती एकटीच होती. रात्रीची वेळ तर रोजचीच होती परंतु संपूर्ण डब्ब्यात आज प्रथमच ती एकटी राहिली होती.
'दुसऱ्या डब्ब्यात जायचं का..?' थांबलेल्या ट्रेनचा अंदाज घेत सुनीता जागेवरून उठणारच होती की तितक्यात ट्रेनने हॉर्न दिला आणि अगदी शेवटच्या क्षणाला डब्ब्यात कुणीतरी प्रवेश केला. सुनीताने दचकून मागच्या दाराकडे पाहीले.
एक कमालीची सुंदर तरुणी आपल्या गुलाबी साडीचा पदर सावरत संपूर्ण रिकाम्या डब्ब्यावर नजर फिरवीत होती. तिने सुनीताकडे पाहीले आणि आपल्या नाजूक चालीने ती सुनीताच्या दिशेने येऊ लागली. सुनीताच्या प्रश्नार्थक चेहऱ्याला तिने मंद हास्याने प्रत्युत्तर दिले.
"मी इथे बसली तर चालेल ना..?" त्या तरुणीने प्रश्न केला.
"हो.. हो.. माझी काहीच हरकत नाही.. तसेपण डब्बा संपूर्ण रिकामाच आहे.." सुरुवातीला गोंधळलेल्या सुनीताला त्या तरुणीच्या येण्यामुळे जरा धीर आला.
ती तरुणी सुनीताच्या समोरच्या सीटवर बसली. गोरापान रेखीव चेहरा आणि त्यावरचं प्रसन्न हास्य त्या तरुणीचं सोज्वळ रूप दर्शवित होतं. अंगावरची फिकट गुलाबी साडी किंमती वाटत होती. पदरानं झाकलेलं अंग तिची खानदानी अदब दाखवीत होतं. प्रवासात त्या तरुणीची सोबत मिळाल्यामुळे सुनीताला आता काहीसे हलके वाटत होते. पण का कुणास ठाऊक.. तिला कुठेतरी पाहील्यासारखे वाटत होते.
"का हो.. तुम्ही नोकरी करता असे तर वाटत नाही.. मग इतक्या रात्री ट्रेनमध्ये तुम्हाला भीती नाही का वाटत..?" सुनीताने समोर बसलेल्या त्या तरुणीला विचारले.
त्या तरुणीने एक उसासा सोडला आणि आपल्या चेहऱ्यावरचे हास्य अधिकच गडद करून ती बोलू लागली.
"आपल्या इच्छित स्थळी जायचंच आहे तर भीती कसली वाटायची त्यात.. तसेही आपण लेडीज डब्ब्यात आहोत... पण असं का विचारताय.. तुम्हीसुद्धा एकट्याच आहात ना... तुम्हाला भीती वाटतेय का..?"
"माझी गोष्ट वेगळी आहे हो.. पोटापाण्यासाठी नोकरी करावी लागते मग पर्याय नाही या प्रवासाशिवाय.. हो पण भीती वाटतेच.. बाईची जात.. लेडीज डब्बा असला म्हणुन काय झाले.. रात्रीच्या वेळ पाहून लफंगे पुरुष बिनधास्त घुसतात ना इथेपण.. त्यात त्या 'मंदा पाटणकर'ची घटना ताजीच आहे, काय चूक होती तिची..? पण जीव गमवावा लागला बिचारीला..." सुनीता खिन्नपणे म्हणाली.
सुनीताच्या बोलण्यावर समोरील तरुणी शांत राहून खिडकीबाहेर पाहू लागली. आपण उगाच हा विषय काढल्याचे सुनीताला जाणवले.
"माफ करा हा.. मला तो विषय काढून तुम्हाला घाबरवायचे नव्हते..." सुनीता लगबगीने म्हणाली.
त्यावर ती तरुणी सुनीताकडे पाहून हसली आणि म्हणाली,
"अहो, मला नाही भीती वाटली.. खरं सांगू.. मी अश्यावेळी दक्षता घेऊन प्रवास करते.. वेळप्रसंगी तात्काळ मदत मिळावी म्हणून मी स्पीडडायलचा उपयोग करते. आणि तुम्हालासुद्धा सल्ला देते की, कधी असं वाटलंच तर त्या नंबरवर फोन करा.. तुम्हाला काहीही होणार नाही.."
"कोणाचा नंबर.. पोलिसांचा..? पण पोलीस चालत्या गाडीत कसे येणार..?" सुनीताने तर्क लावत विचारले.
"नाही हो.. द्या तुमचा मोबाईल इकडे मी नंबर डायल करून सेव्ह करते.." तरुणी म्हणाली.
सुनीता काही उत्तर देण्याअगोदरच त्या तरुणीने तिचा मोबाईल घेतला आणि एक नंबर डायल करत सेव्ह केला. मोबाईल पुन्हा सुनीताच्या हवाली करत ती खिडकीबाहेर पाहू लागली. सुनीताने मोबाईल हाती घेतला आणि नंबर पाहणार तितक्यात डोंबिवली स्टेशन आले आणि ट्रेन थांबली.
त्याचवेळी त्या महिलांच्या डब्ब्यात दोन गुंड प्रवृत्तीची माणसे घुसली आणि गोंधळ घालू लागली. त्यांची नजर आत बसलेल्या सुनीता आणि त्या तरुणीवर गेली आणि त्यांच्या उत्साहात आणखीनच भर पडली. हपापलेल्या नजरेने ते दोघेही आत पाहत होते.
सुनीताच्या काळजाचा ठोकाच चुकला. आता काय होणार.. यांनी काही जबरदस्ती करण्याचा प्रयत्न केला तर.. कसे होणार आपले.. त्या विचारांनीच सुनीता प्रचंड घाबरली होती. तिने समोर बसलेल्या तरुणीकडे पाहीले. ती तरुणी शांतपणे आपल्या जागेवर बसून होती. तिच्या चेहऱ्यावर कसलीच भीती नव्हती. सुनीताला आश्चर्य वाटले.
ट्रेन सुरु झाली आणि ते दोन्ही गुंड आत येण्यासाठी हालचाल करू लागले. इकडे सुनीता जाम भेदरली. ती समोरच्या तरुणीकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहू लागली. एव्हाना तर दोन्ही गुंड आत आले होते. काय होणार याची कल्पना करता येत नव्हते. सुनीता काही करणार इतक्यात समोरील तरुणी उठली आणि तिने त्या दोन्ही पुरुषांच्या दिशेने आपली पाऊले टाकली. सुनीता अवाक होऊन हे सर्व पाहत होती.
देखणी तरुणी आपणहून ताब्यात येतेय हे पाहून ते दोन्ही गुंड काहीसे निवळल्यासारखे वाटले. ती तरुणी शांतपणे बाहेरच्या पॅसेजमध्ये आली आणि दरवाज्याजवळ उभी राहून अंगावर येणाऱ्या वाऱ्याचा आनंद उपभोगीत होती. ट्रेन धडधड आवाज करत धावत होती.
त्या दोन गुंडांपैकी एकजण तिच्याजवळ गेला आणि तिला बाहुपाशात ओढण्यासाठी त्याने तिच्या खांद्याना स्पर्श केला. बाहेरील हवेमुळे चेहऱ्यावर येणारे तिचे काळेभोर केस तिचं गोरंपान रूप लपवत होते. त्याच्या हाताचा स्पर्श आणखी पुढे जाणारच होता की..
त्याच्या हाताला एक जोराचा हिसका बसला आणि क्षणात तो चालत्या ट्रेनच्या बाहेर फेकला गेला. कृती इतक्या अचानक घडून आली की त्या गुंडाचा साथीदार आणि आत बसलेली सुनीता निर्बुद्धपणे ते दृश्य पाहत बसले. तितक्यात त्या तरुणीची मान वर झाली.. बाहेरून थंड हवेचा झोत आला आणि तिच्या चेहऱ्यावरचे केस बाजूला करून गेला..
त्याने फक्त एकदाच तो चेहरा पाहीला आणि अविश्वासाची एक पुसट रेषा त्याच्या चेहऱ्यावर पसरली. ती तरुणी जवळ येण्यापूर्वीच त्याने संभ्रमावस्थेतच समोरील दरवाज्यातून बाहेर उडी टाकली. दोन्ही गुंड ट्रेनखाली येऊन जागीच ठार झाले होते.
सुनीता मनातून प्रचंड घाबरली होती.. तिच्या डोळ्यांसमोर त्या दोन्ही गुंडांचा बंदोबस्त झाला होता. सुनीताने त्या तरुणीकडे पाहीले.. ती शांत चित्ताने बाहेर पाहत होती. संकट टळल्याचे भाव सुनीताच्या चेहऱ्यावर आलेच होते की दुसऱ्या क्षणी त्यावर भीतीची काळी रेषा उमटली..
त्या तरुणीने एक कटाक्ष सुनीतावर टाकला. तिचं सुंदर रूप आता भयानक दिसू लागलं होतं. हा चेहरा नुकताच पाहण्यात आला होता.. अरे हो.. ही तर.. ही तर मंदा पाटणकर.. त्यादिवशीच वर्तमानपत्रात वाचल होते आणि फोटो पाहीला होता. सुनीता त्या तरुणीकडे पाहतच राहिली आणि बघता बघता त्या तरुणीने धावत्या ट्रेनमधून खाली उडी मारली.. एक जबरदस्त किंकाळी वाऱ्याला छेदत सुनीताच्या कानापर्येंत येऊन पोहचली. सुनीता हतबल होऊन सारा प्रकार पाहत होती.
अगदी थोड्याश्या अवधीतच ही विलक्षण घटना घडलो होती.. हा प्रकार सामान्य माणसाचे मन विचलित करणारा असाच होता. घाबरलेल्या सुनीताने तात्काळ मदतीसाठी पटकन मोबाईलमधील नुकत्याच डायल केलेल्या नंबरवर फोन लावायला घेतला आणि यावेळी मात्र तिला आणखी मोठा धक्का बसला.
मोबाईलच्या स्क्रीनवर 'मंदा पाटणकर' हे नाव झळकत होतं.
समाप्त
निलेश देसाई
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: