कसारा घाट - एक थरार
असं म्हणतात की काही जागा शापित असतात.. तिथे सामान्य मनुष्याच्या जीवाला धोका असतो. कधी चित्रविचित्र भास होतात तर कधी नजरेसमोर अकल्पित आकृत्यांचा छलावा दिसतो. कधी पाहणाऱ्याच्या नसानसांमधून भय सळसळत जाते तर कधी कमजोर काळजाचा माणूस जीवानीशी जातो. कदाचित त्या जागा शापित असतीलही, पण कुणी विचार केलाय का.. त्या जागा शापित कश्या बनल्या..?
गोष्ट त्या काळातली आहे जेव्हा भारतात मोबाईलचे नुकतेच आगमन झाले होते. पैसा सर्वांकडेच खळखळून वाहत नव्हता आणि तरीही महागाई नावाच्या पिडेपासून बहुतांश वर्ग अनभिज्ञ होता. सूड, खून, लूटमार त्याकाळीही व्हायचे पण अपराधांना आत्तासारखं ग्लोबल रूप आलं नव्हतं.
त्यावेळचे कित्येक गुन्हे काळाच्या पडद्याआड दडले गेले आणि कदाचित म्हणूनच काही जागा शापित झाल्या असाव्यात. भटकत्या अतृप्त आत्मा, पिशाच्चे का कुणाला त्रास देत असावीत..? का एखाद्याशी खेळत असावीत..?
हा प्रश्न प्रभाकरला रोज सतावत असे. प्रभाकरने नुकतेच कॉलेज पूर्ण करून तो आईला मदत करण्यासाठी घरच्या व्यवसायात उतरला होता. घरची परिस्थिती सधन होती. परंतु परानॉर्मल ऍक्टिव्हिटी मध्ये रुची असलेल्या प्रभाकरने अमानवी बाबींच्या मुळाशी जाण्याचा जणू चंगच बांधला होता. आत्म्याचा जन्म, त्याच्या हालचाली, त्यांच्यातली ऊर्जा असे जे काही मिळेल त्यासंबंधीचे ज्ञान घेण्याकडे प्रभाकरचा कल असायचा. एखाद्या बंद ओसाड वाड्यात, एखाद्या झपाटलेल्या रस्त्यावर, जिथे जिथे काही असण्याची आशा दिसे, प्रभाकरची पावले रात्रीची वेळ पाहून तिकडे वळत. पण ठोस असं उत्तर त्याला कधीच मिळालं नव्हतं.
कसारा घाटातील अमानवी प्रकारांबाबत प्रभाकरला विशालकडून माहीती मिळाली होती. खरं म्हणजे विशालने ती माहीती खास प्रभाकरसाठीच शोधून काढली होती. कसारा घाटच का.. तर त्यामागेही खास कारण होतं. फार वर्षांपूर्वी म्हणजे प्रभाकर लहान असतानाच त्याच्या बाबांच्या गाडीचा कसारा घाटात भीषण अपघात झाला होता आणि त्यांचा जागीच मृत्यू झाला होता. शिवाय गेल्यावर्षी त्याच कसारा घाटाने विशालची बहीणदेखील हिरावून घेतली होती. विशालची बहीण प्रभाकरची मैत्रीण असल्याने त्याला याबद्दल माहीती होती.
वडिलांचा फोटो प्रभाकरच्या नजरेसमोर आला. त्या अपघाताला काळ उलटून गेला होता, त्यामुळेच याची वाच्यता त्याने कधीही कुणासमोर केली नव्हती. विशालच्या तोंडून कसारा घाटाचे नाव ऐकताच प्रभाकरच्या डोळ्यांत दुःख दाटून आले होते. त्याने तात्काळ विशालला आपली योजना सांगितली आणि येणाऱ्या अमावस्येला कसारा घाटात गाडी घेऊन जाण्याचे निश्चित केले. प्रभाकरचा निर्धार पाहून विशालच्या डोळ्यांतदेखील चमक उमटली.
आपल्या शोधकार्यात जीवाचा कोणताही धोका न पत्करता पुरावे गोळा करण्याचा प्रभाकरचा विचार होता. त्यासाठी काही ठराविक जागा निवडून तिथे काही काळासाठी कॅमरे लावायचे आणि पुन्हा सुरक्षित गाडीत येऊन बसायचे असे काहीसे ठरले होते.
ठरल्याप्रमाणे त्या रात्री साधारण बाराच्या सुमारास प्रभाकरची गाडी शहापूरजवळ आली. तिथल्याच एका ढाब्यावर रात्रीचे जेवण उरकून तो आणि विशाल गाडीने पुढे जाऊ लागले. तसा रस्ता मोकळा होता तरीही प्रभाकर गाडी जपून चालवत होता. गप्पा मारता मारता तासाभरात गाडी कसारा घाटाजवळ येऊन पोहचली.
घाटाचा रस्ता निमूळता आणि कच्चा होता. आजच्यासारखी जागोजागी दिव्यांची सोय नव्हती. अमावस्येच्या रात्रीने बाहेर मिट्ट काळोखाला आमंत्रण दिले होते. गाडी चालवताना कमालीचे संतुलन राखावे लागत होते. प्रभाकर सफाईदारपणे एक एक वळण पार करत होता. मघापासून सुरु असलेला दोघांमधला संवाद आता थांबला होता.
विशाल बाजूच्या सीटवर शांतपणे बसला होता. त्याची भिरभीरती नजर बाहेर दूरवर जात होती. बाहेर पसरलेल्या अंधाराने मनावर परिणाम करायला सुरुवात केली होती. लांबून दिसणाऱ्या झाडांवर कुणीतरी बसल्याचा भास होत होता. समोरच्या आरशात पाहता मागच्या सीटवर एखादी आकृती आपल्याकडे रोखून पाहत असल्यासारखे दिसत होते. विशालने तत्क्षणी मागे फिरून पाहीले, पण तिथे कुणीच नव्हते.
तितक्यात प्रभाकरने अचानक ब्रेक मारला आणि विशालच्या काळजाचा ठोकाच चुकला.
"काय रे प्रभाकर.... काय झाले.. मध्येच कुठे गाडी थांबवतोयस..?" विशालने घाबरतच विचारले.
"समोर बघ" प्रभाकर विशालकडे न पाहता इतकेच म्हणाला.
विशालने समोर पाहीले.
गाडीच्या हेडलाईटच्या प्रकाशात समोर मृत्यू दिसत होता. प्रभाकरमुळे अगदी थोडक्यात त्यांचा जीव वाचला होता. पुढे जाणारे वळण अतिशय निमूळते आणि घातक होते. गाडी सरळ आणखी पुढे गेली असती तर दोघांचेही काही खरे नव्हते. विशाल आ वासून तिकडे पाहत होता. प्रभाकरने श्वास रोखत गाडी मागे घेतली.
"बास प्रभाकर.. इथेच थांबू आणि कॅमेरे लावून घेऊ.. हीच जागा जास्त भीतीदायक वाटतेय.. नक्कीच इथे खूप अपघात झाले असतील.." विशाल म्हणाला.
त्याच्या म्हणण्याला दुजोरा देत प्रभाकरने गाडी मागे आणत एक सुरक्षित जागा पाहीली आणि गाडी थांबवली. आसपास मिट्ट काळोख आणि भयाण शांतता होती. आतापर्येंत एखादाच ट्रक त्यांना पास झाला होता. विशालने टॉर्च बाहेर काढला. प्रभाकरने आपले कॅमेरे घेऊन वळणाच्या बाजूला कूच केले. मागून विशाल आजूबाजूच्या परिसरावर टॉर्चचा प्रकाश टाकून कुठे काही धोका तर नाही ना याचा अंदाज घेत होता.
प्रभाकर त्या निमूळत्या वळणाच्या अगदी टोकावर उभा राहून कॅमेरा सेट करू लागला. तेवढ्यात त्याच्या समोर उभ्या असलेल्या झाडांची पाने सळसळली आणि मागून येणाऱ्या विशालच्या अंगावर काटा आला. तिथे गेल्यापासून विशालच्या मनात धाकधूक वाटत होती याउलट प्रभाकर मात्र स्थिर भासत होता. प्रभाकरने समोरच्या झाडाचे नीट निरीक्षण केले. वारा वाहत होता त्यामुळे झाडाच्या पानांची हालचाल होणे स्वाभाविक होते.
तिकडे साफ दुर्लक्ष करीत प्रभाकर कॅमेरा सेट करण्यासाठी खाली झुकला. कॅमेऱ्याचा अँगल त्याला रस्त्याच्या दिशेने हवा होता, कारण एखादी हरकत तिथेच घडण्याची जास्त शक्यता होती. टॉर्च घेऊन उभा असलेला विशाल हे सर्व नीट पाहत होता, त्याची भिरभीरती नजर प्रभाकरच्या आसपास काय आहे आणि काय नाही याकडेच होती.
यातून काही निष्कर्ष निघेलच याची खात्री प्रभाकरला अजिबात नव्हती. पण तरीही आपल्या ध्येय्याने झपाटल्यासारखा तो हे शोधकार्य करत होता. हे सर्व कश्यासाठी याचे ठाम उत्तर त्याच्याकडे नव्हते, पण कदाचित वडिलांचा अपघात त्याच्या मनावर खोल परिणाम करून गेला होता.
कॅमेरा सेट करण्यासाठी प्रभाकर रस्त्यावरून काहीसा खाली झुकला होता. अर्थात त्याने एका हाताने झाडाची फांदी पकडून तोल साधला होता. आपले काम संपवून प्रभाकर उठू लागलाच होता की.. फांदीला पकडलेल्या त्याच्या हातावर जोरदार प्रहार झाला.
"आह्ह्ह...." प्रभाकर कळवळला आणि त्याची फांदीवरची पकड सैल पडली. त्या धक्क्याने खाली एका दगडावर रोवलेला त्याचा पाय निसटला आणि प्रभाकर आता अक्षरशः लोंबकळू लागला होता. त्या अवस्थेतच प्रभाकरने वर पाहीले आणि त्याचे डोळे विस्फारले.
वर खुनशी हास्य करत विशाल उभा होता.
"विशाल.. अरे काय करतोय तू.. वेड लागलेय का...?" प्रभाकर ओरडला.
"मी अश्याच वेळेची वाट पाहत होतो प्रभाकर... वेड मला नाही पण माझ्या बहिणीला लागले होते.. तुझे.. पण तू तिला सारखा नकार दिलास आणि याच कसारा घाटात तिने आपला जीव दिला... तेव्हापासून मला सूड हवा होता.. पण योग्य वेळ येत नव्हती. यावेळी वेळसुद्धा योग्य आहे आणि जागासुद्धा.. माझी बहीण तर गेली.. आता तुलासुद्धा जगण्याचा काहीच अधिकार नाही..."
चिडलेल्या विशालने वरूनच आपल्या लाथेचा प्रहार खाली लोंबकळत असलेल्या प्रभाकरवर केला आणि तो आघात सहन न होऊन प्रभाकरचा हात सुटला.
टॉर्च बंद करत विशाल पुन्हा प्रभाकरच्या गाडीजवळ आला. किल्ली त्याच्याकडेच होती. गाडीत बसून विशाल पुढे जाऊ लागला. अविचारात त्याने आपल्या मित्राचाच घात केला होता. त्याने इकडे येताना सगळी दक्षता घेतली होती. आपण प्रभाकरसोबत असल्याचा एकही पुरावा त्याने मागे ठेवला नव्हता. प्रभाकरचा मृत्यू अपघातीच वाटणार होता. आता फक्त ही गाडी खाली सोडून द्यायची होती. बस्स..
विशाल योग्य जागा पाहू लागला जिथून गाडी खाली ढकलता आली असती. नजर समोर रस्त्यावरच होती. समोर मिट्ट काळोख आणि आसपासची भयाण शांतता यांत गुढपणे तो परिसर हरवला होता. शेवटी विशालला ती जागा दिसलीच.. हेच वळण.. गाडीचा वेग कमीच होता.. दार उघडून खाली उडी मारली की काम झालेच...
विशालने दाराला हात लावला आणि साईड मिररमध्ये पाहत मागे एखादे वाहन नसल्याची खात्री केली. सहज नजर समोरच्या आरशात गेली.. आणि त्याचा चेहरा गंभीर झाला.
मागच्या सीटवर कुणीतरी होते.. मळकट कपडे.. चेहऱ्यावर खोल जखमा होत्या.. डोळयांत लाल निखारे पेटले होते..
विशाल घाबरला..
"कोण तू.. आत काय करतोयस...?" विशालने कापऱ्या आवाजात विचारले.
मागील व्यक्तीच्या चेहऱ्यावर संताप साफ दिसत होता..
"ज्याला मारायचा तू प्रयत्न केलास.. मी त्याचा बाप..." विशालच्या कानावर ते शब्द पडले आणि गाडीचा वेग वाढला.. एक दोन सेकंद फक्त.. गाडी वेगाने रस्ता सोडून खाली कोसळली.
तिकडे निमूळत्या वळणावरून येणाऱ्या एका गाडीने करकचून ब्रेक मारले आणि गाडी जाग्यावरच थांबली. गाडीतून उतरलेल्या एका जोडप्याने धावतच बाहेर येऊन रस्त्यावर पाहीले. कुणीतरी बेशुद्ध अवस्थेत जमिनीवर पडले होते. तोंडावर पाणी शिंपडताच तो हळूहळू शुद्धीवर येऊ लागला. त्याच्या डोळ्यांच्या पापण्या अलगदपणे उघडू लागल्या. सुरुवातीला धूसर असलेले समोरचे दृश्य हळूहळू स्पष्ट होऊ लागले.
ते जोडपे विचारपूस करत होते आणि त्यांचा अस्पष्ट आवाज त्याच्या कानावर येत होता परंतु प्रभाकरची नजर मात्र समोरच्या झाडावरील आकृतीवर खिळली होती. तिनेच तर त्याला खाली पडण्यापासून वाचवले होते.
ती विशालची बहीण होती.
समाप्त
निलेश देसाई
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: