शंभर कोटींची वसुली : एक भयकथा
मुसळधार पावसात न्हालेली ती रात्र होती. विजांचा जीवघेणा कडकडाट काळजात धडकी भरवत होता. अंधारात बुडालेल्या रस्त्यांवर वाहणाऱ्या पाण्यातून त्या विजांचा प्रकाश परावर्तीत होत होता. आजूबाजूची झाडे भिजून ओलीचिंब झाल्यामुळे गारठली असावीत. त्यांची पाने, फांदया अंग आकसून घेतल्याप्रमाणे भासत होत्या. निसर्गाचे हे रौद्ररूप सृष्टीनियमानुसार होते की कुणी जाणून हे घडवून आणत असावे.. शंका यावी अशीच परिस्थिती होती.
मिट्ट अंधारात लपलेला तो बंगला मात्र स्तब्धपणे आपल्या जागेवर उभा होता. त्याचे बांधकाम पायापासून मजबूत तर होतेच शिवाय सुरक्षिततेचा सर्व बाजुंनी विचार करून ते करण्यात आले होते. बंगला अमाप पैसा खर्च करून बांधल्याचे पुरावे देत होता. फक्त बाहेरूनच नाही तर बंगल्याच्या आतमधली वास्तूरचनासुद्धा भव्य अशीच होती.
दुसऱ्या मजल्यावरील एका खोलीत आपल्या मऊशार गालिच्यावर प्रसिद्ध उद्योगपती रंगनाथन गाढ झोपला होता. मागील काही दिवसांपासून त्याची प्रकृती काहीशी नरम होती त्यामुळे डॉक्टरांनी बेडरेस्ट सांगितली होती. रंगनाथन आजारी पडल्यापासून त्यांचे फॅमिली डॉक्टर त्याच बंगल्यात बाजूच्याच एका खोलीत राहत होते.
दुसऱ्या मजल्यावर आणखी चार खोल्या होत्या. पैकी एका खोलीत रंगनाथन याची पाच वर्षांची मुलगी सुनैना आणि दुसऱ्या खोलीत त्याची पत्नी मधू झोपल्या होत्या. तिसरी खोली खास अंगरक्षकांसाठी होती जिथले दोन अंगरक्षक आळीपाळीने दुसऱ्या मजल्यावर गस्त घालीत असत. खालच्या मजल्यावरील खोल्यांमध्ये बंगल्यातले नोकर, माळी राहत असत.
एकंदर रंगनाथन याची सुरक्षाव्यवस्था कडक अशीच होती आणि ती आवश्यकच होती. गर्भश्रीमंत असलेल्या रंगनाथन याच्याकडे पैसाच इतका होता. याचा अंदाज याचवरून लावता येत होता की साध्या सर्दीखोकल्याच्या आजारपणात त्याचा फॅमिली डॉक्टर इथे येऊन राहीला होता.
बाहेर पडणाऱ्या मुसळधार पावसाचा आत झोपलेल्या रंगनाथन यांच्यावर काहीच असर होत नव्हता. साऊंडफ्रुफ खिडकी आणि भिंत बाहेरील आवाज आतपर्येंत पोहचूनच देत नव्हते. खोलीत टाचणी पडली तरी आवाज होईल, इतपत शांतता पसरली होती. नाईट लॅम्पचा मंद प्रकाश खोलीत पसरला होता.
मध्यरात्रीच्या सुमारास कसल्याश्या आवाजाने रंगनाथनची झोप चाळवली गेली आणि मिटल्या डोळ्यांनीच त्याने कूस बदलली. एकाएकी खोलीतला गारवा वाढला होता. रंगनाथनला तो जाणवला म्हणूनच त्याने अर्ध्या झोपेतच चादर संपूर्ण अंगावर पसरवून घेतली. रंगनाथन पुन्हा एकदा ग्लानीत शिरतच होता की अचानक त्याच्या अंगावरची चादर खेचली गेली. थंड हवेचा झोत अंगावर सळसळत आल्याने रंगनाथन थबकून जागा झाला. त्याने पुन्हा चादर अंगावर घेतली आणि गाढ झोपेच्या शरण जाऊ लागला
पुन्हा तोच प्रकार घडला... यावेळी चादर खेचून थेट दरवाज्याजवळ फेकली गेली. आता मात्र रंगनाथन खडबडून जागा झाला. त्याने उठून इकडेतिकडे पाहीले. खोलीत कुणाची तरी चपळ हालचाल दिसली. रंगनाथनने दरवाजाकडे पाहीले.. कडी आतून बंदच होती. खिडक्या बंद होत्या.. तरीही खोलीत कुणाचा तरी वावर जाणवत होता.
इतक्यात कोपऱ्यातली आरामखुर्ची आपोआप हलू लागली. कपाटाची दारे उघडझाप करू झाली. त्यांच्या जोराने खडखडण्यात राग व्यक्त होत असल्याची भावना होती. कुणीतरी होतं त्या खोलीत जे रंगनाथनला दिसत नव्हतं.. पण जाणवत मात्र होतं...
"कोण.." रंगनाथनने कापऱ्या आवाजात विचारले आणि खोलीत स्मशानशांतता पसरली. कपाटाची दारे बंद झाली.. हद्द तर तेव्हा झाली जेव्हा हलणारी आरामखुर्ची कोपऱ्यातून सरकत थेट रंगनाथनच्या जवळ येऊन स्थिरावली. तो प्रकार पाहून रंगनाथनची झोप कुठल्याकुठे पळाली. भयाने काळीज गळ्यापर्यंत आलं होतं. आरडाओरडा करून अंगरक्षकांना बोलवावे असे वाटूनसुद्धा रंगनाथनच्या तोंडातून एक शब्द निघत नव्हता. भीतीने त्याची गाळणच उडाली होती.
तितक्यात खोलीचे दार सावकाशपणे उघडले गेले. रंगनाथनची भेदरलेली नजर हळुवारपणे तिकडे वळली. समोर पसरलेल्या अंधाराला चिरत त्याची दृष्टी दारातल्या लहानग्या सुनैनावर गेली..
"बाबा.. बाबा..." तिचे बोबडे बोल कानी पडले आणि पाठोपाठ ती धावत त्याच्याजवळ येताना दिसली.
रंगनाथन सावरून बसला आणि समोरून येणाऱ्या सुनैनाकडे पाहून तिला पुकारू लागला..
"बाळा.. ये इकडे.. बाळा.. झोप नाही आली का तूला.. ये माझ्याजवळ.."
सुनैना दुडूदुडू धावत त्याच्या जवळ जातच होती की तेवढ्यात कुणीतरी मध्येच आडवे आले.. रंगनाथनच्या चेहऱ्यावरचा रंगच उडाला. समोरचं दृश्यच तितकं भयानक असं होतं. सुनैना हवेत तरंगत होती जणू कुणीतरी तिला हवेतच भिरकावण्याच्या प्रयत्नात होतं. रंगनाथन चटकन उठून तिच्याकडे जाऊ लागला पण तेवढ्यात कुठून कसा कोण जाणे, त्याच्या पायात चादरीचा गोळा आला आणि तो धाप्पकन खाली जमिनीवर कोसळला. चादर तर मघाशी दरवाज्याजवळ होती..
रंगनाथन आपल्या दुखापतीकडे दुर्लक्ष करीत सुनैनाकडे पाहू लागला. पण.. पण.. सुनैना तर त्या खोलीतच नव्हती.. कशी असणार..? रंगनाथनच्या खोलीचा दरवाजा तर आतून बंद होता. काहीतरी विचित्र घडत होतं. भरलेल्या श्वासावर नियंत्रण ठेवून भानावर येत रंगनाथन आसपास पाहू लागला. संपूर्ण खोलीत जीवघेणी शांतता पसरली होती.
घरभर फिरणारी रंगनाथनची नजर पुन्हा दरवाज्यावर जाऊन स्थिरावली आणि त्याचवेळी मागून आरामखुर्चीची करकर ऐकू येऊ लागली. म्हणजे आतापर्येंतचा तो भास नव्हता.. बाकी सर्वकाही जरी पूर्वव्रत असलं तरी आरामखुर्ची मात्र बेडजवळ होती.. जी काहीवेळापूर्वीच तिथं आणली गेली होती. रंगनाथनने मागे पाहीले आणि भीतीने त्याच्या पोटात गोळा आला.
त्याच्या पाठीमागे आरामखुर्ची आपोआप हलत होती. अंधारात चमकणारी एक पिवळसर सावली त्यावर बसली होती.
"क्.. कोण आहेस तु...?" भेदरलेल्या रंगनाथनच्या कंठाटून कसाबसा प्रश्न बाहेर पडला.
आरामखुर्ची एकाएकी हलण्याची थांबली.. अंधारातच एक घोगरा आवाज घुमला.
"पैज विसरलास..?"
तो आवाज ऐकून रंगनाथनच्या चेहऱ्यावर भयाचं मळभ पसरलं. अंग थरथरू लागलं..
"विजय.. तु इथे कसा.. तु तर..?" घाबरलेला रंगनाथन बोलता बोलता थांबला.
"मी तर.. त्या कोठडीत असायला हवं होतं ना...? कोठडीत तर आता तुझी मुलगी जाईल बघ.. आणि उद्या तुझी पत्नीदेखील.." त्या आवाजासोबत आरामखुर्ची पुन्हा हलू लागली.
त्या शब्दांनी रंगनाथन अक्षरशः कोलमडला..
"नाही.. नाही.. मी विसरलो नाही.. मला लक्षात आहे.. मी वचन पूर्ण करेन.. रंगनाथन काकूळतीला येऊन म्हणाला.
"ह्म्म्म.. त्यातच तुझी भलाई आहे.. आणि लक्षात ठेव.. तुझ्या प्रत्येक हालचालीवर माझी नजर आहे.." अंधारात ते कठोर शब्द कानावर आले आणि आरामखुर्ची एका झटक्यात पुन्हा आपल्या जागेवर गेली.
एक दोन क्षणात खोलीतले वातावरण पुन्हा शांत झाले. रंगनाथन जमिनीवरून उठून बेडवर बसला. आपली एक चूक आपल्या परिवाराला धोक्यात टाकू शकते, हा विचारच त्याला सहन होत नव्हता. पण विजयचं असं या रूपात येणं.. हे देखील मन मानायला तयार नव्हतं.. याचा काय तो सोक्षमोक्ष लावणं आवश्यक होतं.
पावसाळ्या रात्री बेडवर विचार करत बसलेल्या रंगनाथनला मागच्या वर्षीची पार्टी आठवली.
महागड्या बारमध्ये रंगनाथन आणि त्याचे काही मित्र पार्टी एन्जॉय करत होते. श्रीमंतीचा माज दाखवत दारूच्या नशेत रंगनाथनने सर्वांसमोर पैज लावली होती. जो कोणी एक वर्षभर त्याच्या बंद कोठडीत एकटे राहण्याचे धाडस करेल, त्याला मुदत संपताच शंभर कोटी रुपये मिळतील. त्यामागे काही अटीदेखील होत्या. वर्षभर दोन वेळचं खाणंपिणं, चहा नाश्ता मिळेल. परंतु सोबत बोलण्यासाठी कुणीही नसेल किंवा मनोरंजनासाठी पुस्तके सोडून इतर काही मिळणार नाही.
एका संपूर्णपणे निर्जन अश्या ठिकाणी ती कोठडी असेल. जिच्या बाहेर सुरक्षिततेसाठी एक रक्षक असेल. पैज मध्येच सोडून जायची असल्यास वा तत्सम काही गरज पडल्यास कोठडीमध्ये एका अलार्मची सोय केली होती. परंतु अलार्म वाजवण्याचा अर्थ म्हणजे पैज मोडली.
रंगनाथनने मोठ्या जोशात त्या पैजेची घोषणा केली. मुळात पुष्कळ पैसा असलेल्या रंगनाथनला हेच पाहायचे होते की कुणी मनुष्य असा एकट्याने वर्षभर तिथे कसा काय राहू शकतो..? रंगनाथनला खात्री होती की सहजासहजी ही पैज कुणीही स्वीकारणार नाही आणि जर स्वीकारलीच तरी ती पूर्ण करू शकणार नाही. म्हणूनच त्याने पैजेसाठी एवढी मोठी रक्कम लावली होती. शंभर कोटी जरी जास्त असले तरी रंगनाथनसाठी ती इतकी मोठी बाब नव्हती.
रंगनाथनची मित्रमंडळी तर पैजेवर तोंडं वाकडी करून बसली. परंतु दूरच्या एका टेबलावर बसलेला विजय मात्र धीरगंभीर पावलांनी जवळ आला आणि पैज कबूल करत असल्याचे त्याने जाहीर केले. विजय एक मध्यमवर्गीय इसम होता. खरंतर त्या दिवशी या महागड्या बारमध्ये तो योगायोगानेच आला होता. समोर संधी दिसताच तिचा वापर करून घेण्यासाठी विजय तात्काळ तयार झाला.
ठरल्याप्रमाणे आपल्या कुटुंबाला वर्षभरासाठी कामानिमित्त बाहेर जात असल्याचे सांगून विजय घराबाहेर पडला. इकडे रंगनाथनने सर्व तयारी केली होती. ऍग्रीमेंट बनवण्यात आले, ज्यात पैजेसंबंधी सर्व बाबींचा समावेश करण्यात आला होता. पण त्या घटनेचे प्रत्यक्ष साक्षीदार फक्त तिघेच होते. एक रंगनाथन, दुसरा विजय आणि तिसरा कोठडीबाहेरचा सुरक्षारक्षक जो की रंगनाथनचा खास होता.
आत जाण्यापूर्वी विजयला तपासण्यात आले. कोणतीही वस्तू आत घेऊन जाण्याची सोय नव्हती. विजय आत कोठडीत गेला तेव्हा संपूर्ण अंधार त्याच्या स्वागतासाठी तयार होता. दहा बाय दहाची ती कोठडी आतून एखाद्या छोट्याश्या खोलीसारखीच दिसत होती. एका बाजूचे पुस्तकांचे कपाट आणि दुसऱ्या बाजूचे टॉयलेट, बाथरूम सोडले तर संपूर्ण कोठडी रिकामीच होती.
विजयने एक सुस्कारा सोडला आणि शांतपणे तो जमिनीवर बसून राहीला. त्याला न्याहाळतच रंगनाथन मागे फिरला. कोठडीचे दार बंद करण्यात आले. बाहेर बसवण्यात आलेल्या लॉक मशीनवर पासवर्ड टाकण्यात आला. आता सुरक्षारक्षक अथवा रंगनाथन यांच्याशिवाय ते दार कोणीच उघडू शकत नव्हते.
विजय जास्तीत जास्त एक महिना तिथे काढेल आणि वेडा होऊन बाहेर काढण्याची भीक मागेल अशी रंगनाथनची अपेक्षा होती. परंतु विजय चांगलाच चिवट निघाला. हो हो म्हणता म्हणता वर्ष पूर्ण व्हायला आलं, तरी विजय आपल्या ठराविक दिनचर्येंत आला दिवस आरामात ढकलत होता. रंगनाथनला आश्चर्य वाटू लागलं.. एक सामान्य मनुष्य हे कसं करू शकतो.. श्रीमंतीत लोळलेल्या रंगनाथनला काहीच उमगत नव्हते.
पण आता पैज पूर्ण होत आली होती. नियमाप्रमाणे विजयला शंभर कोटी द्यावे लागणार होते आणि इथेच माशी शिंकली. रंगनाथनसाठी ते पैसे महत्वाचे नव्हते पण कुठेतरी त्याचं गर्व हरण होणार होतं. ते ही विजयसारख्या सामान्य माणसाकडून.. रंगनाथनला हीच गोष्ट पचत नव्हती.
इथूनच रंगनाथनच्या डोक्यात ती कुरापती कल्पना जन्म घेऊ लागली. विजयला रोज मिळणारे दोन वेळेचे जेवण बंद केले तर पैज हरण्याचा प्रश्नच उद्भवत नव्हता. रंगनाथनने लागलीच कोठडीबाहेरच्या सुरक्षारक्षकाशी संपर्क साधला आणि सर्व प्लॅन समजावून सांगितला. रंगनाथनची कोठडी कुठे आहे, याची कुणालाच माहीती नव्हती. शिवाय विजय काही घरी खरं कारण सांगून येणार नाही, याची खात्री रंगनाथनला होती. काम फत्ते झाले की थोडे पैसे खर्च करून प्रकरण गपचूप मिटवता आले असते.
आज मोजून विसावा दिवस होता.. विजयला जेवण पाहायला देखील मिळाले नव्हते. कोठडीमधला अलार्म बंद करण्यात आला होता. मनात कुठेतरी अपराधीपणाची भावना होती म्हणूनच काही दिवसांपासून रंगनाथनची प्रकृती खालावली होती. पण रात्रीच्या त्या काळोखात खोलीत एका अदृश्य पिवळसर आकृतीने येऊन त्याची झोप उडवली होती.
"हा जर विजयच असेल तर माझं काही खरं नाही.. खरं खोटं पाहायला मला कोठडीकडे जावंच लागेल.. ते ही आज रात्रीच... मला माझं वचन पूर्ण करावं लागेल.. नाहीतर तो मला सोडणार नाही.." रंगनाथन एकट्याशीच बडबडत होता.
बाहेर कुणालाही न कळू देता त्याला हालचाल करायची होती. तो शांतपणे कपाटाकडे गेला आणि आतून एक लहानशी सुटकेस बाहेर काढली. लॉकरमधून काही कागदपत्रे आणि चेकबुक काढत त्याने त्या सुटकेसमध्ये भरले. पुन्हा बेडजवळ येत रंगनाथनने जोर लावून आपला बेड बाजूला सरकावला. मध्यभागी जाऊन त्याने तिथला गुप्त भुयारासाठी बनवण्यात आलेला दरवाजा उघडला. खाली जाणाऱ्या पायऱ्यांमधून रंगनाथन भरभर उतरू लागला. ही रचना त्याने खास त्या कोठडीपर्येंत पोहोचण्यासाठी करून घेतली होती.
रंगनाथनची ती गुप्त कोठडी त्याच्याच बंगल्याला लागून असलेल्या एका भागात बांधण्यात आली होती. रंगनाथन काहीवेळातच बंगल्याबाहेरच्या मोकळ्या जागेत बाहेर पडला. अंधारात बंगल्याला वेढा घालून तो कोठडीजवळ आला. तिथले बांधकाम बाहेरून पाहता कुणाच्याही लक्षात आले नसते इतक्या सफाईदारपणे करण्यात आले होते.
रंगनाथनने विशिष्ट खूण करताच आतून दार उघडण्यात आले. सुरक्षारक्षकाने हसून त्याचे स्वागत केले. त्याच्याकडे दुर्लक्ष करत रंगनाथन आत कोठडीच्या दिशेने धावला.
"विजय.. विजय.. माझा शब्द मी पाळतोय.. हे बघ या सुटकेस मध्ये तुझी बक्षीसाची रक्कम आणि आपल्या पैजेसंबंधी कागदपत्रे आहेत. उद्या इतके पैसे कुठून आले, हे तूला कोणी विचारले तरी उत्तर असेल.." रंगनाथन धापा टाकत म्हणाला.
कोठडीत आत बराच अंधार होता. बाहेरून काहीच दिसत नव्हतं.. तेवढ्यात आतून काहीसा अस्पष्ट आवाज आला..
"ती बॅग गार्डकडे दे.. आणि आत ये.." हा विजयचा आवाज होता.
रंगनाथनने एक आवंढा गिळला आणि सुटकेस सुरक्षारक्षकाकडे सोपवत बाहेरच्या मशीनवर पासवर्ड टाकला. कोठडीचे दार उघडले गेले..
"विजय.. मी आलोय.. आपली डील पूर्ण झालीय हेच सांगायला आलोय.. आता तु मुक्त आहेस.." रंगनाथनने कसंबसं धीर करत म्हटले.
तितक्यात मागून दरवाजा बंद झाल्याचा आवाज आला. रंगनाथनने तिकडे पाहीले आणि तो धावतच दारापाशी गेला.. सुरक्षारक्षकाला शिव्या घालू लागला.
पण तो सुरक्षारक्षक मात्र शांतपणे बाहेरच्या मशीनवरचा पासवर्ड बदलत होता.
"मी मुक्त झालोय.. पण पैज अजून संपली नाही.. मी एक वर्ष आत काढलं.. त्यातही तु दगा केलास.. शेवटच्या दिवसांत जो त्रास मला झाला.. आता तु सुद्धा तो त्रास भोग.. पाहू किती दिवस जगतोयस ते.. हे पैसे तर फक्त पैजेचे आहेत.. परंतु पैजेत मी जे गमावलं त्याची संपूर्ण वसुली करावीच लागेल ना.." सुरक्षारक्षक तेवढं बोलून माघारी फिरला आणि बाहेर जाऊ लागला. रंगनाथने ओळखले तो आवाज विजयचा होता.
त्याला पुकारत ओरडत ओरडत रंगनाथन एकदाचा शांत झाला. डोळ्यांतले अश्रू पुसत तो आतली जागा न्याहाळू लागला. कोपऱ्यात काहीतरी होतं.. रंगनाथनने पुढे जात बारकाईने पाहीले. कोपऱ्यात उपासमारीने कृश झालेला विजयचा निश्चल मृतदेह पडला होता.
तिकडे सुरक्षारक्षक म्हणून बाहेर पडलेला विजय सरळ आपल्या घरी गेला. आपली ओळख न दाखवता पत्नीच्या हाती सुटकेस देऊन त्याने डोळे भरून शेवटचे आपल्या कुटुंबाला पाहीले.
थोड्याच वेळात विजयच्या घरापासून काही अंतरावर असलेल्या रस्त्यावर भरधाव वेगात आलेल्या ट्रकने एका सुरक्षारक्षकाला उडवले. धडक इतकी जबरदस्त होती की तो जागीच गतप्राण झाला.
समाप्त
निलेश देसाई
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: