हिरवं लुगडं आणि लाल बांगड्या
जयेश आणि कल्पनाच्या लग्नाला आम्ही सुरूवातीपासूनच पाठिंबा दिला होता. प्रेमविवाहाला घरच्यांचा विरोध असल्याने जबाबदारी आम्हां मित्रांवरच आली होती. त्यांच्या लग्नापासून ते राहायला भाड्याचे घर शोधण्यापर्येंत आम्ही सर्वांनी प्रयत्न केले होते.
तो परिसर तसा बऱ्यापैकी गजबजलेला असा होता. आसपास पुष्कळ वस्त्या होत्या. घरातल्यांनी तोंड फिरवल्याने लग्नानंतर लगेचच जयेश आणि कल्पना चाळीतल्या त्या घरात राहायला गेले. सुरुवातीचे काही दिवस तर त्यांना काही जाणवले नाही परंतु लग्नाला एक आठवडासुद्धा झाला नाही आणि ते प्रकार घडू लागले..
जयेश आणि कल्पना त्यांच्या नव्या संसारात सुखी असतील, शिवाय त्यांच्या एकांतात व्यत्यय नको म्हणून आम्ही मित्रांनी सुरुवातीच्या दिवसांत त्यांना भेटण्याचे टाळले. त्यावेळी जयेशही आम्हाला काही बोलला नाही. परंतु गोष्टी जेव्हा हाताबाहेर जाऊ लागल्या तेव्हा मात्र जयेशवर ओढवलेच्या गंभीर संकटाची खबर आमच्या कानापर्येंत आलीच.
"यार.. नक्की माहीत नाही.. पण काहीतरी गडबड आहे त्या घरात.. पहिल्या दिवसापासून तिला जाणवत होतं.. ती मला सांगत होती.. पण मीच लक्ष नाही दिलं.." हॉस्पिटलमध्ये पाय ठेवताच जयेश रडवेल्या चेहऱ्याने आम्हाला सांगू लागला.
ते ऐकून मंगेश आणि मी काहीसे गोंधळलो होतो. पण कदाचित कल्पनाच्या अश्या अवस्थेमुळे जयेश मनाने खचला असावा, असे समजून आम्ही तिकडे दुर्लक्ष केले.
"ते बघू जया, आता डॉक्टर काय म्हणताहेत..? वहिनी कश्या आहेत आता..?" मी विचारले.
"काळजीचं कारण नाही म्हणालेत.. पण उजवा हात जास्त भाजलाय.. नशीब मी नुकताच घरी पोहचलो होतो.. नाहीतर काय झालं असतं यार.." जयेश चेहरा पाडत म्हणाला.
"ठीक आहे.. डॉक्टर म्हणालेत ना.. मग चिंता नको.. तु घरी जाऊन रात्रीच्या जेवणाचं बघ.. तोपर्येंत आम्ही इथे थांबतो.. घरचं सगळं आवरून ये मग रात्री.." मंगेशने जयेशला धीर देत म्हटले.
"घरी..?" आम्हां दोघांकडे डोळे विस्फारून पाहत जयेश उद्गारला. त्याच्या चेहऱ्यावर कसलीशी भीती दाटून आली होती.
तो पुढे काय सांगतोय हे ऐकण्यासाठी मंगेश आणि मी त्याच्याकडे पाहत होतो.
"मला वाटतेय तुम्ही नीट समजला नाहीत.. हा जो प्रसंग इथे उद्भवला आहे, माझी पत्नी जी आत जीवनमरणाच्या चक्रव्यूहात अडकली आहे.. त्याला संपूर्णपणे ते घर जबाबदार आहे.. अरे.. त्या घरात काहीतरी आहे.. काय ते माहीत नाही.. पण एवढं नक्की की त्याच्यापासून आम्हाला धोका आहे.." असं म्हणत जयेशने आम्हाला एक एक करत मागच्या काही दिवसांत घडलेल्या घटना सांगितल्या.
सुरुवात अगदी पहिल्या रात्री झाली. जेवण उरकून जेव्हा कल्पना भांडी वगैरे धुण्यासाठी मोरीजवळ गेली तेव्हा तिथे भलामोठा साप अंगाला वेटोळे घालून बसलेला दिसला. हातातलं ताट तसंच खाली टाकून ती धावत जयेशला जाऊन बिलगली. पण जेव्हा जयेशने जाऊन पाहीले तेव्हा तिथे काहीच नव्हते. उगाच धोका नको म्हणून आख्खे घर धुंडाळले पण साप कुठेच नव्हता. कल्पनाच्या मनाचा भ्रम समजून त्याने दुर्लक्ष केले.
दुसऱ्या दिवशी दुपारी जयेश ऑफिसमध्ये होता तेव्हा कल्पनाचा फोन आला. पहिल्याच मिनिटाला घाबरलेल्या कल्पनाचा अंदाज जयेशला तिच्या आवाजावरून आला होता. हातातले काम सोडून जेव्हा तो घरी गेला, तेव्हा कल्पनाच्या म्हणण्यानुसार काही वेळापूर्वी स्वयंपाकघराच्या भिंतीमधून एक मुंडके बाहेर आले होते. परंतु जागा नवी असल्याने कल्पनाला तसे भास होत असल्याचे सांगत जयेशने यावेळीही विषय संपवला.
तिसऱ्या दिवशी दरवाजा आपोआप उघडणे, बंद होणे, मांडणीवरचे ग्लास खाली पडणे अश्या लहानसहान गोष्टी घडल्या, परंतु जयेशसमोर दोनदा तोंडघशी पडल्यामुळे कल्पनाने त्या प्रकाराला काही ना काही कारणांचा आधार देत मनाची समजूत घातली.
चौथा दिवस उजाडला तोच मुळी अपघाताची शृंखला घेऊन. सकाळी भाजी कापताना कल्पनाचे बोट कापले गेले. भळाभळा रक्त बाहेर येऊ लागले. आश्चर्य म्हणजे बोटातून निघणारे रक्त खाली जमिनीवर न पडता हवेतच विरून जात होते. जणू कुणीतरी अदृश्य शक्ती त्या रक्ताचा थेंब न थेंब हवेतच चाटत होती. घाबरलेली कल्पना जयेशला सांगेपर्येंत बोटावर कुणीतरी जीभ फिरवल्याचा भास झाला आणि तिने भीतीचा आवंढा गिळला. कामावर निघण्याच्या आवराआवरीत व्यस्त असलेला जयेश या प्रकारापासून अगदीच अनभिज्ञ होता. त्यानंतर थोड्याच वेळात धुतलेले कपडे सुकवताना एकाएकी स्टूल एका बाजूला झुकला आणि कल्पना खाली जमिनीवर पडली. जयेशच्या समोरचं घडले हे.. कामावर निघालेल्या जयेशने मग सुट्टी घेतली. त्यानंतर मात्र दिवसभर काहीच घडले नाही.
पाचव्या सकाळपासून कल्पनाला अंगात कणकणी जाणवत होती. कसलंस दडपण मनावर आल्यामुळे तिनं ताप काढला असेल. जयेश त्यादिवशीही कामावर गेला नाही. कल्पना जरी अंथरुणात पडली असली तरी तिच्या मानसिक पातळीवर कसलंस द्वंद सुरु होतं. खरं खोटं ओळखण्याचं.. घरात खरंच कुणी अदृश्य शक्ती वावरत असावी.. की आपल्यालाच असे भास होत आहेत..? जयेशला कितीवेळा सांगणार..? आणि किती गोष्टी सांगणार..? त्याला तर एकदाही तसा अनुभव आला नाही..
सहाव्या दिवशी मात्र जयेशवरसुद्धा तो प्रसंग ओढवलाच. सकाळी उठायला फार उशीर झाला होता. कल्पना स्वयंपाकघरात दिसली. तिची तब्येत ठीक असल्याचे जाणवताच जयेशला हायसे वाटले. भरभर आवरून जयेश स्वयंपाकघरात गेला.. उशीर झाल्यामुळे गडबडीत त्याने कल्पनाने देऊ केलेला डबा घेतला.. आणि ऑफिसची बॅग घेण्यासाठी बाहेर आला.. पण बाहेर येताच त्याला आश्चर्याचा धक्का बसला.. तापात अंथरून धरलेली कल्पना गाढ झोपली होती. जयेश पुन्हा स्वयंपाकघरात आला, परंतु तिथे सकाळी जेवण बनवल्याची एकही खूण नव्हती. त्याने हातातला डबा उघडून पाहीला. आणखी एक मोठा धक्का त्याला पचवायचा होता.. आतापर्येंत जड भासणारा तो डबा पूर्णपणे रिकामाच होता. जयेशला हादरवून टाकण्यासाठी हा एकच अनुभव पुष्कळ होता.
कल्पना जे काही सांगत होती त्यात तथ्य होते. हे घर नक्कीच शापीत आहे.. किंवा काहीतरी दडून बसलंय इथं.. ज्याला आमचं राहणं बिलकुल पसंत नाही.. म्हणूनच आम्हाला घालवण्यासाठी हे खेळ खेळले जात असावेत.. मी तर दिवसभर बाहेर असतो.. पण कल्पना तर घरीच असते. तिला काय काय विचित्र गोष्टी दिसल्या असतील कुणास ठाऊक..? आणि आपण तर एकदाही तिची बाजू समजून घेतली नाही.
तरीही मनाच्या समाधानासाठी जयेशने कल्पनाला उठवत डब्याबाबत विचारणा केली. कल्पनाच्या उत्तरावरून जयेश समजून चुकला की तिला याबाबत काहीच माहीत नव्हते. जयेशने घडला प्रकार तिला सांगितला. कल्पना अधिकच घाबरली. परंतु तिला लवकरात लवकर राहण्याची दुसरी सोय करत असल्याचे आश्वासन देत जयेश त्या दिवशी कामावर निघून गेला.
"शिवा.. ऑफीसवरून निघाल्यावर हे सगळं सांगायला मी तूला फोन करायला घेतलाच होता रे.. पण घरात पाय ठेवला आणि डोळ्यांना वर उडणाऱ्या ठिणग्या दिसल्या. कल्पना आगीच्या कचाट्यात सापडत होती. धावत जाऊन तिला चादरीत गुंडाळले आणि हॉस्पिटलमध्ये आलो. आग कशी लागली काहीच माहीत नाही. पण हा.. आगीत फक्त कल्पना भाजली.. घरातल्या इतर वस्तुंना मात्र काहीच झाले नाही.. त्या घरात पुन्हा पाऊल ठेवायचं नाही मला.." जयेशच्या डोळ्यांत अश्रू आणि त्या घराबद्दलचा राग स्पष्ट दिसत होता.
जयेशने सांगितलेला प्रकार ऐकून मी आणि मंगेश एकमेकांकडे निर्बुद्धपणे पाहत होतो. हे सगळे आमच्या तर्कात बसणारे नव्हते. आमचाच काय.. एकवीसाव्या शतकातल्या कुणाही सुशिक्षित माणसाचा त्यावर विश्वास बसला नसता. परंतु जयेशची सध्याची स्थिती पाहता त्याला त्यावर काही भाष्य करणे सोयीचे नव्हते. पण आपल्या मित्रांसोबत नेमके काय घडले, का घडले.. हे जाणणे तर आवश्यक होते. मंगेशने नजरेनेच मला इशारा केला आणि मी त्याला डोळ्यांनीच संमती दिली.
"बरं जयेश.. आम्ही तुझ्यासाठी बाहेरून जेवण घेऊन येतो.. तु इथेच थांब.. आणि हो..दुसऱ्या घराचं पण बघतो आम्ही.. तु वहिनींकडे लक्ष दे.. अ.. या घराची चावीसुद्धा दे.. उद्यासाठी तुला कपडे वगैरे लागतील ना.." मी अत्यंत सफाईदारपणे जयेशला समजावत त्याच्याकडुन घराची चावी घेतली.
"हे बघ शिवा.. घरात जास्तवेळ थांबू नका.. ती जागा मला ठीक वाटत नाही.." जयेशच्या आवाजात काळजी होती.
त्याच्याकडून चावी घेत आम्ही बाहेर आलो. बाहेरच्या एका हॉटेलमधून जयेशसाठी जेवण घेतले आणि लगोलग त्याला देऊनही आलो. कपडे घेऊन दुसऱ्या सकाळी येण्याचे आम्ही जयेशला कबूल केले आणि निघालो..
कितीवेळापासून आम्ही ते कुतूहल मनातच दाबून ठेवले होते. बाहेर येताच मंगेश आणि माझ्यात त्या विषयावर बरीच चर्चा झाली. तिथं एखादी अदृश्य शक्ती असण्यावर आम्हां दोघांचा ठाम नकार होता. पण कारण काहीही असो, या प्रकरणाचा छडा लावणं आवश्यक होतं. आणि बऱ्याच विचारांती आम्ही तो धाडसी निर्णय घेतला होता..
त्या शापीत घरात आजची रात्र घालवण्याचा..
काही काळ त्या परिसरावर नजर ठेऊन जेव्हा सगळीकडे शांतता पसरली तेव्हा रात्री अकराच्या सुमारास आम्ही त्या चाळीत शिरलो. सगळ्या घरांची दारं आतून बंद होती. अंधार बऱ्यापैकी दाटला होता त्यामुळे आम्हाला हटकणारं तिथं कुणीही नव्हतं. आम्ही शांतपणे जयेशच्या घराजवळ गेलो आणि चावी लावून टाळा उघडला. अतिशय नाजूक हालचाली करत आम्ही दरवाजा आत लोटला आणि त्या घरात प्रवेश केला.
माझ्या मागे दरवाजा बंद करून मंगेशने लाईट ऑन केली. त्या प्रकाशात आम्ही एक एक करत घराचे निरीक्षण सुरु केले. सुरुवातीच्या आमच्या अंदाजाप्रमाणे घराच्या मागच्या बाजूकडील खिडकी, वरचे सिमेंटचे पत्रे, बाजूच्या भिंती हे सारे तपासायचे होते. जर कुणी घरात चोरून प्रवेश करत असावा तर तो याच दोन-तीन मार्गांनी करू शकेल असा आमचा कयास होता. म्हणून आम्ही सर्वकाही तपासून पाहीले.
साधारण वीस मिनिटे गेली आणि आमच्या मनात जितक्या शंका होत्या त्या एक एक करत नाहीश्या झाल्या. घरात प्रवेश करण्यासाठी मुख्य दरवाज्याशिवाय दुसरा कोणताही मार्ग नव्हता. यावर स्वयंपाकघरात उभे राहून मंगेश आणि मी काहीसे आश्यर्य व्यक्त करतच होतो की तितक्यात मंगेशची नजर खाली जमिनीवर पडली. कल्पना वहिनींसोबत घडलेल्या अपघाताच्या काही खुणा खाली पडल्या होत्या. अर्धवट जळालेल्या साडीचे- चादरीचे तुकडे, फुटलेल्या बांगड्यांच्या काचा, जमिनीवर पडलेली दोन-चार भांडी आणि..
आणि..
"शिवा.. अरे वहिनींच्या साडीचे तुकडे हेच आहेत ना..?" मंगेश टाचांवर खाली बसत विचारू लागला.
"हो.." मी अंदाजानेच म्हटलं.
"मग हे तुकडे कुणाच्या साडीचे आहेत..?" मंगेशने गुढपणे विचारले आणि मलासुद्धा नवल वाटले.
मी खाली बसत त्याच्या हातातला तो साडीचा तुकडा घेतला. हिरवट किनार असलेला तो तुकडा एखाद्या जुनाट लुगड्याचा वाटत होता. इथं लुगडं नेसणारं कोण आहे तेव्हा..? माझ्या मनात प्रश्न उमटला आणि नजर अवतीभवती फिरू लागली.
"मंग्या.. ते बघ काय आहे.." मंगेशच्या पाठीमागे मला ती वस्तू दिसली आणि मी त्याचे लक्ष तिच्याकडे वेधले.
मंगेश मागे वळला आणि हळूच ती वस्तू गोळा करून हातावर घेतली.
"लाल बांगड्या..?" तो स्वतःशीच पुटपुटला.
त्याची प्रश्नार्थक नजर माझ्याकडे पाहत होती. न उमगून मी काहीच म्हणालो नाही.
"मला वाटतंय.. वहिनींना वाचवायला शेजार्यांपैकी कुणीतरी आलं असेल.." मंगेशने तर्क मांडला.
"हो.. आणि त्या बाईच्या लुगड्याचा काही भाग आणि बांगड्या इथे पडल्या असाव्यात.." मी पुष्टी जोडली.
"ठीक आहे.. मी हे सर्व काही साफ करतो.. त्यानंतर आपण झोपू.. मला वाटत नाही या घरात काही चुकीचं आहे.." मंगेशने जांभई देत म्हटले.
मी सुद्धा त्याला दुजोरा दिला. परंतु मला काहीतरी खटकत होते. जयेशने सांगितले, त्याप्रमाणे कल्पना आगीच्या कचाट्यात सापडली तेव्हा तो घरात हजर होता आणि घरात इतर कुणीही नव्हते. कल्पनाला त्यानेच वाचवून तात्काळ हॉस्पिटलमध्ये भरती केले. मग ही हिरव्या लुगड्यातली आणि लाल बांगड्या घातलेली बाई कुठून बरं आली असावी..?
घरातला सगळा कचरा, आगीत जळालेल्या बिनकामाच्या वस्तू असं सगळं काही एका पिशवीत भरून मंगेश ती पिशवी बाहेरच्या नाल्यात फेकून आला. तोपर्येंत मी बाहेरच्या खोलीत अंथरूण टाकले होते. मंगेश येताच दिवा मालवून आम्ही अंथरुणावर अंग टाकले आणि झोपी गेलो.
साधारण मध्यरात्री दोनचा सुमार असावा तो. मला झोप काही केल्या येत नव्हती. फक्त डोळे बंद करून या कुशीवरून त्या कुशीवर मी तळमळत होतो. खोलीतला अंधार मला झोपूच देत नव्हता. उलट त्या अंधारामागचा गूढ सन्नाटा मला चौकस राहण्याचा इशारा देत होता. पण कधीपर्येंत..? या जागरणाला काही मर्यादा हवी की..
हातपाय ताणत मी कूस बदलणार तेवढ्यात आतल्या स्वयंपाकघरातून काहीशी अस्पष्ट खुडबुड ऐकू आली. मी चटकन डोळे उघडले आणि कानोसा घेऊ लागलो. त्या रहस्यमयी खोलीतल्या शांत वातावरणात मला जाणवलं.. की कुणीतरी घरात प्रवेश केला होता. अंगावरची चादर हळूच खाली करत मी दरवाज्याकडे पाहीले.. दार तर बंद होते.. तितक्यात आतल्या खोलीत पुन्हा काहीतरी जमिनीवर पडल्याचा आवाज आला.. यावेळी मी तो स्पष्ट ऐकला..
बांगड्या खाली पडून फुटल्याचा आवाज..
आत कोण असावं.. कुणी चोर वगैरे.. की जयेशला त्रास देणारं कुणीतरी..? पण माणूस असेल तर आत येऊच कसं शकतं.. घराचा दरवाजा तर बंद होता. माझ्या डोक्यात धोक्याची घंटा वाजली.. मी बाजूला झोपलेल्या मंगेशला हलकेच थाप देऊन उठवण्याचा प्रयत्न केला. तो काही बोलणार इतक्यात मी त्याच्या कानात पुटपुटलो..
"आवाज करू नकोस.. घरात कुणीतरी शिरलंय.. तु लाईट लाव.. मी आतल्या खोलीजवळ जाऊन उभा राहतो.."
मंगेशने होकारार्थी मान डुलवताच मी सावकाशपणे उठलो आणि आतल्या खोलीत जाऊ लागलो. तितक्यात घरात लख्खकन प्रकाश पडला.. मंगेश लाईटच्या स्वीचजवळ उभा दिसला. मी धावत आतल्या खोलीत शिरलो आणि ओरडलो..
"खबरदार.. आहे तिथेच उभं राहायचं.."
माझ्या मागून मंगेशही तिथं आला..
पण तिथं कुणीच नव्हतं.. मी पुढे सरसावत मोरी तपासली, मागील खिडकीच्या गजांजवळ जाऊन पाहीले. सगळं काही जसंच्या तसं होतं.. मला भास झाला होता का..? माझा मलाच प्रश्न पडला..
"शिवा.. हे बघ खाली काय.." मंगेश खाली वाकत म्हणाला. मी जवळ जाऊन पाहीले आणि मनात पहिल्यांदाच भीतीने शिरकाव केला. मंगेशदेखील भेदरलेल्या चेहऱ्याने माझ्याकडे पाहत होता.
ही तिच जागा होती जिथे कल्पनाचा अपघात झाला होता. इथलं सर्वकाही मघाशी आम्ही साफ केलं होतं. मंगेश तर ते तिथला सर्व कचरा बाहेर टाकून देखील आला होता. मग तरीही..
तरीही, मघाच्या त्या हिरव्या लुगड्याचे तुकडे आणि फुटलेल्या लाल बांगड्या तिथे आल्या कश्या..?
घरात कुणीच शिरलं नव्हतं.. मग हे कसं शक्य होतं..?
मंगेश आणि मी दोघेही कावरेबावरे होऊन त्या परिस्थितीला समजून घेत होतो. तितक्यात कसलासा आवाज आला आणि पाठोपाठ लाईट गेली. खोलीत मिट्ट काळोख पसरला. तसे आम्ही दोघे धीराचे होतो, परंतु सध्या पुढ्यात वाढलेलं संकट आमच्या परिचयाचं नव्हतं.
"शिवा.. जागेवरच थांब.. माझ्याकडे माचीस आहे.. मी उजेड करतो.." मंगेश म्हणाला आणि काडी ओढण्याचा प्रयत्न करू लागला.
माझ्या मनात काय विचार आला की ती फक्त माझी शंका होती, मला माहीत नाही. परंतु मी ओरडतच त्याला थांबविले.
"थांब मंग्या.. थांब.."
मंगेश थांबला.. म्हणजे मलातरी तसे वाटले. अंधारात नीटसे दिसत नव्हते. चाचपडत मी त्याचा हात धरला आणि अक्षरशः ओढतच त्याला बाहेर पडण्याची घाई करण्यास सांगितले. आम्ही दोघे दोनतीन ढेंगातच बाहेरचा दरवाजा गाठला. हातानेच चाचपत मी तिथले टाळाचावी घेतले आणि आम्ही दोघे बाहेर पडलो.
काहीसा जीवात जीव आला माझ्या.
"मंग्या.. आता पेटवून बघ.." मी शांतपणे म्हणालो.
मंगेशने हातातल्या माचीसवर काडी ओढली.
चर्रकन आवाज करीत ती पेटली. तिच्या प्रखर ज्योतिमुळे आता काहीसा प्रकाश पडला होता. आम्ही दोघेही दाराच्या बाहेर उभे होतो.
"मंग्या.. काडी जरा आत टाक बरं.." मी साशंकपणे म्हणालो.
मंगेशने बाहेरच उभे राहून पेटती काडी घरात टाकली.
तसं आतील उसळलेल्या आगीने भस्सकन आमच्या अंगावर झेप घेण्याचा प्रयत्न केला. दचकून आम्ही दोन पावले मागे झालो..
आगीच्या प्रकाशात आतला नजारा आम्ही स्पष्ट पाहीला. त्या आगीच्या ज्वालांमध्ये एका बाईचा चेहरा दिसत होता. लालसर पिवळ्यानिळ्या अग्नित तो चेहरा ज्वालांसोबत हेलकावे खात होता. चेहऱ्यावर छद्मी हास्य आणि डोक्यावर हिरव्या लुगड्याचा पदर होता.
"वाचलास..." जीवाचा थरकाप उडवण्यासाठी तो दबका आवाज पुरेसा होता.
मी ताबडतोब जवळच पडलेल्या एका काठीने दरवाजा ओढला आणि कुलूप लावून आम्ही दोघे तिथून निघालो. त्यावेळी तरी आम्ही दोघांनी त्या विषयावर बोलण्याचे टाळले. संबंधित प्रकार खरंच अंगावर काटा आणणारा होता.
दुसऱ्या दिवशी प्रथम तर खोलीमालकाची गाठ घेतली. मदत करणं तर दूर पण त्याने साफ हात वर केले, वर उगाच अफवा पसरवू नका म्हणत धमकीसुद्धा दिली. कसंबसं गोड बोलून त्याच्याकडून जयेशची डिपॉझिट रक्कम मिळवली आणि निरोप घेतला.
हॉस्पिटलमध्ये जाऊन जयेशला भेटलो. कल्पना वहिनी सुखरूप होत्या, परंतु उजव्या हातावर जन्मभराची खूण उमटली होती. कालच्या रात्रीबद्दल आम्ही काहीच बोललो नाही. दुसरं घर शोधत असल्याचे जयेशला कळवले.
मन राहवलं नाही म्हणून नंतर बराच शोध घेतला. काही वर्षांपूर्वी तिथे राहणाऱ्या एकाचे नाव कानी पडले. त्याची भेट घेतली आणि मग खरा प्रकार समजला.
त्या घरात बऱ्याच वर्षांपूर्वी कुणा गावावरून आलेल्या स्त्रीचा आगीत जळून मृत्यू झाला होता. अंगावर सर्रकन काटाच आला. मी तेवढंच ऐकून निघालो.
घरमालकाने सौदा मिटवला होता त्यामुळे आता त्या घरासाठी आम्ही काहीही करू शकत नव्हतो. नाहीतरी आमच्यासाठी करण्यासारखे काय होते..?
समाप्त
निलेश देसाई
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: