झपाटलेला पेन

 तरी मी अशोकला बजावले होते, की नको तिथून नको ती वस्तू उचलत जाऊ नकोस. पण तो कधी ऐकेल तर शपथ.. काय भिकार छंद.. छंद मलासुद्धा आहे.. लिखाणाचा..

पण त्याचा छंद..! नाही तो खटारखाणा गोळा करायचा..

  नुकताच त्याचा फोन येऊन गेला. ताबडतोब असशील तसा घरी ये म्हणतोय.. कश्याला..? तर परवा आम्ही जेव्हा त्या भुयारात शिरलो होतो, तेव्हा तिथे सापडलेल्या एका चमत्कारीक वस्तूमूळे आता तो संकटात सापडला आहे..

काय बोलावे आता.. एकतर रात्रीची वेळ.. आणि हा असा घाबरलेल्या अवस्थेत फोन करून माझ्याही मनात भीती घालतोय.. पण जावं तर लागेलच.. बघू तरी अशोकने काय गोंधळ घातलाय यावेळी..

  मी लगोलग आवरून बिल्डिंगच्या खाली आलो आणि गाडीत बसून गाडी सुरु केली. संकट नेमकं कसं असेल, हे मला कळत नव्हते. म्हणजे असंच काही थातूरमातुर कारण असेल की जीवावर बेतू शकणारं संकट..? काहीश्या साशंक मनानेच मी अशोककडे निघालो होतो.

दोन दिवसांपूर्वीची गोष्ट. कॉलेजमधल्या ग्रुपसोबत आम्ही मुंबई लगतच्या एलीफंटा बेटावर गेलो होतो. प्रवासात सोबत असलेला आमचा ग्रुप तिथं गेल्यावर मात्र विखूरला. अशोक आणि मी देखील फिरता फिरता वर टेकाडावर आलो होतो. आम्ही पहिल्यांदाच तिथे गेलो होतो आणि मुख्य भागापासून या ठिकाणी गर्दी काहीशी कमी होती. अगदी क्वचित म्हणावे असे कुणीतरी दिसायचे.

अशोकला तर ती जागा फारच आवडली. मी सुद्धा एक झाड पाहून शांतपणे त्याच्याखाली फतकल मारून बसलो. छान वारा सुटला होता. अशोक इकडेतिकडे फिरत आपल्या शोधकवृत्तीचा परिचय देत होता. बसल्याबसल्या कधी माझ्या डोळ्यांवर झोपेची गुंगी चढली कुणास ठाऊक..

जाग आली ती अशोकच्या आवाजानेच.. अशोक मोठ्याने आवाज करत मला पुकारत होता. मी गडबडीत डोळे उघडले आणि आसपास पाहू लागलो. अशोकचा आवाज तर येत होता पण तो कुठे दिसत नव्हता. मी चटकन उठलो आणि त्याला प्रतिसाद देत आवाजाच्या दिशेने जाऊ लागलो.

काहीसा पुढे गेलो आणि मला समोर एक मोठाली तोफ दिसली. जवळ जात मी अशोकला आणखी एक हाक दिली.. दुसऱ्याच क्षणी मला प्रतिसाद आला.. पण तो आवाज जमिनीखालून येत होता. मी तोफेच्या आसपास पाहीले आणि मला खाली जाण्याची जागा दिसली. त्या भुयारात शिरण्यासाठी खाली जाणाऱ्या दगडी पायऱ्या होत्या.

मी बाहेरूनच अशोकला पुन्हा पुकारले.

"अरे.. वर काय करतोयस.. खाली ये लवकर.. हे बघ काय आहे इथे..?" अशोक मोठ्या उत्साहात म्हणाला.

मला खरेतर तिथं जाण्याची अजिबात इच्छा नव्हती. पण म्हटलं पाहू तरी, अशोकच्या हाती कोणतं घबाड लागलंय ते.. दगडी पायऱ्यांवरून सावकाशपणे खाली उतरत मी त्या भुयारात गेलो. खालचे संपूर्ण बांधकाम दगडाचेच दिसत होते. समोर अशोक उभा होता.

"काय रे.. काय विशेष आहे इथे..? सगळीकडे नुसते कागद, प्लास्टिक आणि माती.." मी त्या दुर्लक्षित भागावर नजर टाकीत म्हणालो.

"अरे.. हीच तर खरी गंमत आहे.. मलापण सुरुवातीला वाटलेले की या जागेत काहीच नसेल.. पण विचार केला की उगाच कुणी असं जमीन खोदून त्याच्या खाली पक्कं दगडी बांधकाम का करेल..? हा समोर दिसणारा फक्त एकाच लांब खोलीसारखा भाग आहे इथे.. जरी जुन्या काळातलं असलं तरी साहजिकच फक्त एवढ्यासाठी कोणी कश्याला इतकी मेहनत आणि खर्च करेल..?" अशोक भलताच उत्साहित दिसत होता.

"म्हणजे नेमकं म्हणायचंय काय तूला..? इथं कुठं गुप्त खजिना वगैरे दडवून ठेवायची सोय आहे असं तूला वाटतंय का..? की तसं काही भेटलंय तूला..?" मी त्याला खिजवत म्हटले.

  "तसंच समज.. चल ये पुढे तूला दाखवतो.." अशोक अगदी आत्मविश्वासाने म्हणाला आणि मग मात्र माझ्याही मनात कुतूहल निर्माण झाले.

"हे बघ.. पुढे ये अजून.. मला योगायोगानेच याचे दर्शन झाले.." असं म्हणत अशोकने तिथल्या एका दगडात ठोकून बसवलेली लाकडी खुंटी उजवीकडे हलवली.

आणि आश्चर्य..

आमच्या समोर अक्षरशः भिंतीमधला तो गुप्त दगडी दरवाजा अलगदपणे उघडला. मी आ वासून समोर पाहतच राहीलो. अशोक माझ्या चेहऱ्याकडे पाहून हसत होता. जणू किती मोठा शोध त्यानं लावला असावा, असे हावभाव त्याच्या चेहऱ्यावर होते. आणि ते खरं देखील होतं. हे असं काही कधी ऐकण्यात आलं नव्हतं.

"आपल्याला आत जायचंय..?" मी अडखळतच विचारले.

त्यावर अशोक नकारार्थी मान हलवू लागला.

"नाही.. एकावेळी एकालाच जाता येईल.. आपण दोघे आत गेलो आणि बाहेर जर ही लाकडी खुंटी कुणी चुकून जरी हलवली तर आपण कायमचे आत अडकून बसू.. म्हणून आपण आळीपाळीने आत जाऊ.. पहिले मी जाऊन बघतो.. तोपर्येंत तु बाहेर लक्ष ठेव.. मी वरवर नजर मारून येतो.. जास्त आत जाणार नाही.. कुणीही येताना दिसलं की हाक मार..  काय म्हणतोस..?" अशोकने विचारले.

"पण अशोक.. सांभाळून जरा.. आत काय असेल काही सांगता येत नाही.." माझ्या मनात थोडी धाकधूक होती. काय सांगावं किती वर्षांपासून हा मार्ग बंद असेल..?

मला बाहेर पहाऱ्यावर सोडून अशोक त्या दगडी दरवाज्यातून आत गेला. मी बाहेरपर्येंत नजर जाईल अशी जागा पकडून उभा राहीलो. जेणेकरून कुणी दुरून जरी येताना दिसले तरी अशोकला माघारी बोलावता आले असते.

  जवळपास दहा मिनिटे अशोक आत होता. मला तर वेळ खायला उठली होती. आत काय झालं असेल..? हवेचा दाब कमीजास्त असला तर..? ऑक्सिजनची मात्रा पुरेशी असेल का..? एखादा साप, विंचु वा तत्सम काही असलं तर..? असे बरेच प्रश्न मला सतावत होते. परंतु समोरून घामाघूम झालेला अशोक बाहेर येताना पाहताच चिंता मिटली.

  "आतला रस्ता किती दूरपर्येंत जातोय काही सांगता येत नाही.. खूप अंधार आहे तिथे.. त्यात खाली चालण्यासाठी फक्त दगडधोंडे आहेत.. आणि हवा खूप कमी आहे.." अशोकने धापा टाकतच सगळी माहीती पुरवली.

मी त्या भुयाराबद्दल मात्र अजूनही साशंक होतो.

"तु पाहून येतोयस का..?" अशोकने माझी तंद्री भंग करत विचारले.

"अं.. नाही.. मला वाटते तिथे जाण्यासाठी रीतसर परवानगी हवी.. शिवाय काही आवश्यक साहित्यदेखील सोबत असायला हवं.. तेव्हाच भुयारात पाय ठेवणं शहाणपणाचं ठरेल.." मी विचार करत म्हणालो.

"ह्म.. आणि परवानगी आपल्याला भेटणार नाही.." अशोकने खंत व्यक्त केली.

"हो.. म्हणूनच हे प्रकरण इथंच संपवू.." मी शांतपणे म्हणालो आणि ती लाकडी खुंटी हलवून भिंतीमधला दगडी दरवाजा बंद केला.

मागे वळून मी अशोककडे पाहीले, तर त्याच्या हातात काहीतरी होते. मी जवळ गेलो तर अशोक एक जुन्या बनावटीचा ओलसर मातीने बरबटलेला पेन हातात घेऊन निरीक्षण करत होता.

"हे काय रे.. इतका जुना पेन.. अरे.. शाळेत होतो तेव्हाच बंद पडली होती ही कंपनी. त्यानंतर असे पेन मार्केटमध्ये आलेच नाहीत.. कुठे भेटला हा.." मी नवल व्यक्त करत विचारले.

"तेच तर यार.. मलापण आठवतंय.. माझ्या मोठ्या भावाकडे होता तेव्हा.. आपल्या हाती पेन यायच्या अगोदरच ही कंपनी गायब झाली होती.." अशोक आठवत म्हणाला.

  "हो, पण तूला कुठे भेटला..?" मी पुन्हा विचारले.

  "अरे.. आत गेलो तेव्हा पायाखाली काहीतरी आले.. अंधारात नीट दिसले नाही म्हणून हात लावून पाहीले तर हा पेन होता.." अशोकने स्पष्टीकरण दिले.

  "मग..? आता घाणीत सापडलेल्या या फडतूस जुन्या पेनाला सुद्धा घरी घेऊन जाणार आहेस का..?" मी त्याला खिजवत म्हणालो.

एकक्षण विचार करत अशोक बोलू लागला.

"अं.. हो.. अरे तेवढीच इथे आल्याची आठवण म्हणून तो मिळाला आहे.. मग त्याला सोबत घ्यायला पाहीजे."

"तूला कितीवेळा सांगितले.. अशी कुठलीही वस्तू घरी घेऊन जाण्यासाठी नसते मित्रा.. प्रत्येक वस्तूसोबत काही आठवणी असतात, त्यांचा काही भूतकाळ असतो, एखाद्याच्या भावना जोडलेल्या असतात.. तूला कळतंय ना मला काय म्हणायचं आहे ते..?" मी त्याला समजावत म्हटले.

  "हाहा.. हो हो.. कळतंय मला.. तु आता तुझ्या सो कॉल्ड पॅरानॉर्मल इन्वेस्टीगेटर मित्रांसोबत कुठेकुठे जातोस.. म्हणून तूला सगळं काही तसंच वाटतं.. हो ना..?" यावेळी अशोकने माझी खिल्ली उडवली.

"ह्म.. ठीक आहे.. घे सोबत.. पण आता चल.. तिकडे ग्रुप आपल्याला शोधत असेल.. एकतर मोबाइलला नेटवर्कसुद्धा नाही इथे.." मी विषय मिटवत म्हणालो आणि आम्ही तिथून निघालो.

  एलीफंटावरून आल्यावर कालचा दिवस अशोक आणि मी माझ्याच घरी आराम करण्यात घालवला. आज दुपारीच तो निघून गेला आणि आता रात्री हा फोन..

*****

अशोकच्या बिल्डिंगखाली गाडी पार्क करत मी बाहेर आलो. चौथ्या माळ्यावर लिफ्टमधून बाहेर पडलोच होतो की मोत्या माझ्या स्वागतासाठी उभा दिसला.

"हेय मोत्या.. काय म्हणतोयस.." त्याच्या अंगावरून घाईतच हात फिरवत मी त्याचा बेल्ट पकडून पुढे जाऊ लागलो. अशोकच्या दारात जाईपर्येंत सर्व ठीकच होते. परंतु जसा मी दरवाजा पुढे ढकलला.. तसा मोत्याने एक हिसका दिला आणि आत पाहत जोरजोरात भुंकू लागला.

"अरे मोत्या.. त्याला शांत करण्यासाठी मी खाली वाकेपर्येंत मोत्या पून्हा लिफ्टच्या दिशेने पसार झाला. मी काय ते समजून गेलो. प्राण्यांना धोक्याची चाहूल लवकर लागते. अशोकच्या घरात नक्कीच काहीतरी गडबड होती.

मी शांत राहून घरात एक नजर टाकली. अशोक कुठेही दिसत नव्हता. कदाचित बेडरूममध्ये असावा, पण दरवाजा असा उघडा ठेवून..? मला प्रश्न पडला.

त्वरित घाई करत मी सर्वप्रथम मुख्य दरवाजा संपूर्णपणे उघडला आणि बाजूलाच असलेला सोफा पुढे ओढत दरवाजा बंद होण्याच्या मार्गात अडथळा आणला. जेणेकरून बाहेर निघताना आम्हाला काही त्रास नको. मी पॅरानॉर्मल इन्वेस्टीगेशनच्या मित्रांसोबत काही अनुभव घेतले होते. म्हणजे अगदीच एक्स्पर्ट नसलो किंवा सोबत तसली उपकरणे नसली तरी अश्यावेळी काय काय करावे लागते याची थोडीफार माहीती होती मला.

दरवाज्याचा मार्ग मोकळा केल्यावर मी लगबगीने आत जाऊन बेडरूमचे दार उघडले.. आणि मला धक्काच बसला.

स्टूलवर उभ्या असलेल्या अशोकने पंख्याला बांधलेला दोर गळ्यात अडकवलाच होता.. की मी अक्षरशः ओरडतच त्याच्याजवळ पोहोचलो. त्याला घट्ट पकडत मी स्टूलवर चढून त्याचे खांदे हलवले आणि जाब विचारू लागलो. अचानक एखाद्या स्वप्नातून जागं झाल्यासारखा तो भानावर आला आणि मला पाहून आश्यर्य व्यक्त करू लागला.

"अरे.. आपण दोघे असे अवघडल्यासारखे का उभे आहे.." असं म्हणतच त्याने गळ्याला हात लावला आणि मी पाहीले..

त्याच्या विस्फारलेल्या डोळ्यांनी सांगितले की तो कितपत भ्यायला होता. त्याने रागातच गळ्यातला फास काढला आणि आम्ही दोघे स्टूलवरून खाली उतरलो.

"काय झालं अशोक..?" मी विचारले.

त्याने इकडेतिकडे शोधाशोध केली आणि तो कागद सापडताच त्याने माझ्या पुढ्यात धरला.

"तु मरणार आहेस..."

"तूला आत्महत्या करावीच लागेल.. उठ.. तुझी वेळ आली आहे.. मी तूला घ्यायला आलोय.."

  एक एक वाक्य चार चार वेळा त्या कागदावर लिहिलं होतं. मी न समजून अशोककडे पाहीले..

"तु बरोबर बोलत होतास.. हा त्या पेनाचा प्रताप आहे.. तो आपोआप हवेत तरंगतो आणि हे त्यानेच लिहिले आहे.. नक्की काय शक्ती आहे माहीत नाही.. पण तु नसतास तर माझं काही खरं नव्हतं आता.. कसली गुंगी चढली होती माझ्यावर.." अशोक अजूनही भेदरलेल्या अवस्थेत होता.

"काय.. पेन आपोआप हे सगळं लिहितोय.. शक्य आहे का हे.." मी आश्चर्य व्यक्त करत विचारले.

खरंतर पॅरानॉर्मल ऍक्टिव्हिटी मध्ये मी असलं काही ऐकलं नव्हतं. मुळात माझं ज्ञान कमीच होतं. पण तरीही असं काही होऊ शकतं, यावर मन विश्वास ठेवायला तयार होत नव्हतं.

"अरे मी खरंच.." अशोक इतकंच म्हणाला आणि बेडरूमचा दरवाजा धाडकन बंद झाल्याचा आवाज आला.

आम्ही दोघांनी दचकून तिकडे पाहीले. खिडकी बंद असतानाही वाऱ्याचा एक स्वैर झोत खोलीत उधळत आला. जमिनीवर पडलेले काही कागद वर उडाले आणि पुन्हा तरंगत खाली जमिनीवर आले.

आमच्या पुढ्यातच पडलेल्या पेनाजवळ एक कागद आला.. आणि अलगदपणे तो पेन उठून उभा राहीला.. मी प्रत्यक्ष डोळ्यांनी पाहीले..

कागदावर काही अक्षरे खरवडली गेली.

'तुम्ही दोघेही मरणार आहात.. "

मान्य केलं पाहीजे की ते अक्षर सुबक आणि वळणदार होते.

अशोकने भीतीयुक्त नजरेने माझ्याकडे पाहीले. मी त्याला डोळ्यांनीच शांत राहण्यास सांगितले. खरंतर मनातून मी देखील साफ घाबरलो होतो. परंतु जेवढं मला ठाऊक होतं त्याप्रमाणे मला खंबीरपणे या प्रसंगाला तोंड द्यायचं होतं.

या अनामिक, अमानवी मानल्या जाणाऱ्या गोष्टींच्याही काही मर्यादा असतात. सरसकट कुणावरही हल्ला करणं, त्यांना मारून टाकणं ही अगदीच अतिशोयुक्ती झाली. अगोदरच भीतीने मरणारा त्यांच्या जाळ्यात अलगद सापडतो आणि काही ना काही चूक करतो. निडर माणसाच्या वाट्याला या शक्ती जात नाहीत. त्यामुळे अश्या प्रसंगात चित्त ताळ्यावर ठेवूनच राहावं लागतं..

'ह्म.. कुठल्यातरी पुस्तकात वाचलं होतं मी..' त्या प्रसंगातही मी मनाशी हसलो. तेवढंच दडपण कमी झालं.

अशोकला खुणावत मी बेडरूमच्या दरवाज्याजवळ गेलो. तो देखील पटकन माझ्या मागे येऊन उभा राहीला.

"बघ अशोक, घाबरलो तर संपलो.. बाकी सगळं विसर आणि आत्ता या क्षणाला बाहेर पडायचं आहे.. एवढंच लक्षात घे.. तयार.." मी समजावत विचारले.

"हो तयार.." अशोकसुद्धा बऱ्यापैकी सावरला होता.

"एक.. दोन.. तीन.." आम्ही दोघांनी बेडरूमच्या दरवाज्यावर जोरदार धडक दिली.

तितक्यात मागच्या भिंतीकडच्या खिडकीची काच फुटल्याचा आवाज आला. पण तिकडे साफ दुर्लक्ष करीत आम्ही दरवाज्याला अजून एक धडक दिली. दरवाज्याची बिजागरी काहीशी निखळली, परंतु पूर्णपणे निघाली नव्हती.

मागून आलेल्या वाऱ्याच्या जबरदस्त तडाख्याने खिडकीचा पडदा त्याच्या दांडीसकट मोडून खाली पडला. आम्ही दोघे चेहऱ्यावर प्रचंड ताण घेऊन मागे पाहू लागलो. खिडकीची ग्रील हलू लागली होती. जणू कुणीतरी अपार शक्ती लावून ती आमच्या अंगावर फेकण्याच्या प्रयत्नात होतं. तो प्रकार पाहून अशोकने तर अगोदरच अंग टाकले होते.. माझ्याही मनात भीतीने जन्म घेतला होता.

दरवाज्यावर दोन धडका मारण्यात आमची बरीच शक्ती खर्ची पडली होती. अजून किती ताकद लागेल याचाच विचार करत मी दम खाण्यास खाली वाकलो आणि माझ्या शर्टच्या खिश्यातली छोटीशी डायरी बाहेर पडली. लिखाणाची छोटीछोटी टिपणं लिहिण्यासाठी माझ्या उपयोगाला पडायची ती.

अशोक आणि माझी नजर एकाचवेळी खाली पडलेल्या डायरीवर गेली. डायरीवरचा मारुती पाहताच काय स्फूरण चढले कुणास ठाऊक.. पण आम्ही दोघे जोराने ओरडलो..

"चाल चाल चाल... जय बजरंग बली..."

आमच्या यावेळच्या धडकेत इतकी ताकत होती की दरवाजाच्या तीनही बिजागऱ्या काडकन निखळून दरवाज्यासोबत बाहेर गेल्या.

क्षणाचाही अवधी न लावता आम्ही हॉल गाठला आणि तिथून थेट मुख्य दरवाजा.. अशोकला बाहेर काढत मी सोफा मागे ढकलला. अगदी शेवटच्या क्षणी अशोकने मला बाहेर ओढले आणि बाहेरच्या दरवाज्याचा फटका माझ्या पाठीवर पडला. थोडक्यात बचावलो..

मोत्याला घेऊन आम्ही ती रात्र टेरेसवरच घालवली. अशोकने सांगितले की घरात पेन घेऊन आल्यापासून मोत्या घरात आलाच नव्हता. रात्री ठरवल्याप्रमाणे दिवस उजाडताच तो पेन देव्हाऱ्यातल्या एका कापडात गुंडाळून पुन्हा एलीफंटा गाठले आणि जिथून तो आणला होता तिथेच त्याला सोडून आलो.

मोत्या पुन्हा घरात शिरला तेव्हा आम्ही चिंतामुक्त झालो होतो. तरीही दोन दिवस अशोकसोबत तिथेच राहीलो, परंतु पुन्हा तसा काही अनुभव आला नाही.

आता अशोकने तर त्याचा छंद सोडण्याचे ठरवले आहे..

अं.. माझ्या छंदाचं विचारताय.. हाहा.. ते तर तुमच्यावर अवलंबून आहे..

समाप्त

निलेश देसाई

ऐका : झपाटलेला पेन