लपाछपी : लहान मुलांच्या खेळात जेव्हा पिशाच्च प्रवेश करतो

 मित्रांनो, बऱ्याचदा हा विचार मनात येतो की पूर्वीच्या काळी जेव्हा साथीचे रोग यायचे आणि गावच्या गावं ओसाड पडायची, तेव्हा नंतरची परिस्थिती कशी असेल बरे..? आपण ज्यांच्यासोबत वाढलो, जगलो अशी रोजच्या सोबतीची माणसे जेव्हा अचानक या जगातली साथ सोडून जात असतील तेव्हा मागे राहिलेल्या मनांची अवस्था कशी झाली असेल..? साथीचे रोग तर एक निमित्त आहे, पण कधी एखादी अकल्पित, अनाकलनीय घटना घडली आणि तसं काही झालं तर..?

 सदर कथा अश्याच एका प्रसंगावर आधारीत आहे.

 नमस्कार मित्रांनो, माझा नाव कुमार आहे. आज मी तुम्हाला माझ्या आयुष्यात घडलेली एक विचित्र घटना सांगणार आहे. अशी घटना जिचे पडसाद आजही माझ्या हृदयावर घाव घालतात. माझ्या संपूर्ण आयुष्यावर त्या घटनेचा जबरदस्त प्रभाव पडला. जवळपास तीस वर्षें झाली परंतु आजही माझ्या डोळ्यांसमोर तो प्रकार तसाच्या तसा ताजा आहे. म्हणतात ना बालवयात मनावर कोरलेली घटना शेवटपर्येंत लक्षात राहते. पण त्या काळी माझ्या बालमनाच्या तर अक्षरशः चिंधडया उडाल्या होत्या.

  मित्रांनो, ही घटना त्यावेळची आहे, जेव्हा आम्ही उन्हाळ्याच्या सुट्टीत गावी आलो होतो. मी आठवीत होतो तेव्हा. आमचा समवयस्क असा सहाजणांचा ग्रुप होता. मी, प्रशांत, मनोज, विक्रम, सायली आणि प्रीती असा. आम्ही दर उन्हाळ्याच्या सुट्टीत गावी एकत्र भेटायचो. आमच्यापैकी विक्रम हा गावाकडेच राहायला असायचा. बाकी आम्ही पाचजण मुंबईलगतचे.

 उन्हाळ्याच्या सुट्टीत गावी करण्यासारख्या बऱ्याच गोष्टी होत्या. इतक्या की आम्हाला दिवस कमी पडायचा. दिवस प्रसन्न वातावरणाने सुरु व्हायचा. मला सकाळी सहा वाजताच जाग यायची. उठलो मी सरळ मागच्या अंगणातला गोठा गाठायचो. गाईचं ताजं आणि ऊबदार कच्च दूध पिण्यातलं स्वर्गसुख मी कसं वर्णवू. तिथून पुढे मी अंघोळ इत्यादी उरकून आम्ही सगळे मित्र फणसाच्या झाडाखाली एकत्र जमत असू आणि दिवसभराचा प्लॅन आखत असू.

 कधी नदीवर दौरा असायचा तर कधी करवंदीच्या जाळीकडे. कधी चटणीमीठ कागदाच्या पुडीत बांधून डोंगरावर जायचो आणि रोज वेगवेगळ्या प्रकारच्या कैऱ्यांची चव चाखायचो. सकाळी दहा वाजता जेवण उरकून पुन्हा खेळायला मोकळे. क्रिकेट, खो-खो, विटीदांडू, काठीउडवी, लपाछपी असे नानाप्रकारचे अगणित खेळ आम्हाला माहीत होते. आणि आमचा संपूर्ण दिवस याचं उलाढाल्यांमध्ये संपायचा.

 आता मी मूळ घटनेवर येतो.

 तो असाच एक उनाड दिवस होता. सायंकाळचे पाच वाजले होते. उन्हाची तीव्रता कमी झाली होती आणि संध्या आपल्या सोबत थंड हवेच्या लहरी घेऊन आली होती. आम्ही सगळे मित्रमैत्रिणी घामाघूम होऊन घरापासून जरा अंतरावर असलेल्या मोकळ्या जागेवरील फणसाच्या झाडाखाली बसलो होतो. नुकताच क्रिकेट खेळून आम्ही फार दमलो होतो. त्यामुळे काही काळ विश्रांती आवश्यक होती.

 निवांत गप्पा मारता मारता आम्ही नवा खेळ कोणता खेळायचा, यावर विचार करत होतो. खेळ असा हवा होता ज्यात फारशी दमछाक होणार नाही. फार विचार केल्यावर आम्हाला असा खेळ सापडलाच.. जो धावपळ न करता खेळता आला असता.. अर्थात... लपाछपी..

 सगळ्यांचे एकमत झाले.. आणि हातांची साखळी करून आम्ही सुटायला सुरुवात केली. पहिले राज्य मनोजवर आले. आम्ही सगळे त्याची टर उडवून त्याला चिडवू लागलो. मनोज काहीसा हिरमूसला, साहजिकच एवढ्या मोठ्या पसरलेल्या जागेतील कुठल्याश्या कोपऱ्यात आम्ही लपणार होतो आणि तो बिचारा आम्हाला शोधणार होता.

 "ठीक हाय.. पण खेळात अजून एक गोष्ट पाहिजे.. ज्याच्यावर राज्य येतं तो बिचारा सगळ्यांना शोधतो आणि बाकीचे एकाच जागेवर आरामात लपून राहतात.. मग जो कोणी मला सापडेल त्याच्या पाठीत मी एक गुच्छी मारेन. जो शेवटी सापडेल फक्त त्यालाच सोडेन मी. बोला कबूल...?" मनोजने मोठ्या आवाजात बोलत खेळाच्या नियमांत अजून एकाची भर घातली होती.

 "कबूल..." आम्ही सगळे एका सुरात म्हणालो.

 "ऐ.. मन्या.. पण मुलींना हळू मारायचं हं..." प्रीती काहीशी घाबरत म्हणाली.

 मनोज यावर फक्त हसला आणि दूरच्या डांबावर दगडाने ठोके मारायला गेला.

 आम्ही सगळे वेगवेगळ्या दिशेला जाऊन लपण्याच्या जागा निश्चित केल्या. सायली आणि प्रीती जवळच उभ्या केलेल्या वैरणीच्या गंजीमागे जाऊन बसल्या. विक्रम काही अंतरावरच्या सावाड्याच्या झाडाआड दडला. मी सुद्धा सुरक्षित झाड बघून वर चढलो आणि एक मजबूत फांदी बघून आरामात फतकल मारून बसलो. झाडावरूनच मी प्रशांतला पांदीच्या दिशेने धावताना पाहीले.

 पांदीची वाट निर्जन अडचणीची होती. सहसा तिकडे कोणी फिरकायचे नाही. कधी कधी मोठ्या माणसांना दृष्ट काढलेले साहित्य, कसले कसले उतारे, लिंबू-मिरच्या, वशाटाचे नैवैद्य असलं कायकाय तिकडे घेऊन जाताना मी पाहीले होते. या प्रशांतला न्हाय त्या ठिकाणी जाण्याची आणि दडण्याची दुर्बद्धी का बरं सुचली असावी.

 प्रशांत अगदी दिसेनासा होईपर्येंत माझी नजर त्याच्यावर होती. शेवटी मग पांदीला लागूनच असलेल्या बांधावरून त्याने खाली उडी मारली आणि तो दृष्टीआड गेला. का कुणास ठाऊक..? एकक्षण मला कसेसेच वाटले. असं वाटलं की काहीतरी चुकीचं घडतंय. हा खेळ फक्त आम्हां सहा जणांचा होता.. खरंच..? की या खेळात आणखी कुणीतरी शिरकाव केलाय..?

 मनातली ती विचित्र कल्पना मी झटकली आणि खेळावर लक्ष केंद्रित केले.

 "आलो रे मी..."

  डांबावरचे ठोके स्पष्ट ऐकू आले होते आणि दुरून आमच्याकडे येणारा मनोज मला दिसू लागला होता. तसं पाहायला गेलो तर आम्ही सगळे मनोजच्या विरुद्ध बाजूला लपून बसलो होतो. फक्त प्रशांत सोडला तर.. प्रशांत मनोजच्या मागच्या बाजूला असलेल्या पांदीत दडला होता. डांबावर ठोके मारताना मनोजचे तिकडे लक्ष नसल्याने त्याला याबाबतची कल्पना नव्हती. मनोज ज्यावेळी आम्हां सगळ्यांना शोधत पुढे येईल तेव्हा हळूच मागून त्याला धप्पा देण्याची योजना प्रशांतने आखली असावी. प्रशांत तिकडे का गेला असावा याचे उत्तर मला मिळाले.

 सगळ्या परिसराचा आणि आमचा अंदाज घेत पुढे येत असलेला मनोज अचानक एकक्षण थबकला. मी गंभीर होऊन तिकडे पाहू लागलो. मनोजने झटकन मागे पांदीच्या दिशेने वळून पाहीले. माझीही नजर तिकडे गेली. पांदीजवळच्या बांधावर कसलीशी हालचाल दिसली. काहीतरी सरपटत गेल्यासारखे... कुणीतरी फुसफूसले... मनोज दबक्या पावलांनी तिकडे जाऊ लागला. माझ्याही मनात चलबिचल वाढली होती. तो जर प्रशांत असेल तर लपण्याचे सोडून तो आपले अस्तित्व असे उघडपणे का समोर आणत असावा..

 मनोज पांदीच्या अगदी जवळ पोहोचलाच होता की... चार पावलं मागे सरकत तो धप्पकन खाली पडला. मी लागलीच झाडावरून खाली उडी मारली आणि तिकडे धावत सुटलो. परंतु जवळ पोहचता पोहचता माझा वेळ कमी होऊ लागला..

 पांदीच्या बांधावरून आपल्या धीरगंभीर चालीने वर येत असलेला प्रशांत मला दिसत होता.

 "प्रशांत ईस्टॉप...." मनोज जमिनीवर पडलेल्या अवस्थेतच ओरडला. इकडे मला धावताना पाहून विक्रम, सायली आणि प्रीतीसुद्धा तिथे आले. आम्हां सगळ्यांची नावं पुकारत मनोज जोरजोरात हसू लागला. साहजिकच इतक्या सहजासहजी सगळे त्याच्या हाती लागले होते. नियमाप्रमाणे आम्ही सगळ्यांनी मनोजने दिलेला प्रसाद पाठीवर घेतला. प्रशांतच्या वेळी मात्र मनोजने हात काहीसा मोकळाच सोडला. एकच गुच्छी.. आणि एकच वेळ.. प्रशांतच्या मुखातून "आह.." आणि पॅंटीतून उष्ण प्रवाह बाहेर पडला.

 "मन्या.." मी मनोजवर ओरडलो. सायली आणि प्रीती मागे सरकल्या. 

 प्रशांत काहीसा अस्वस्थ वाटत होता. त्याच्या डोळ्यांतले तेज कमी झाले होते. हातपाय गळाल्यासारखे थरथरत होते. पॅन्ट ओली झाली होती. चेहऱ्यावर एकप्रकारची अनिश्चितता दिसत होती. त्याला सावरायला मी आणि विक्रम पुढे सरसावलो परंतु त्याने हातानेच आम्हाला दूर राहण्याचा इशारा केला.

 "मी ठीक हाय.. तुम्ही बसा जरा निवांत.. मी धार मारून येतो.. मग तुम्ही लपा.." प्रशांत गंभीर आवाजात म्हणाला.

 पुढचे राज्य त्याच्यावरच होते.

 विक्रम, मी, मनोज, सायली, प्रीती आम्ही सगळे बाजूलाच एका झाडाखाली जाऊन बसलो. घडलेला प्रसंग निश्चितच योग्य नव्हता.

 "अरे.. मी इतक्याही जोरात मारलं नव्हतं त्याला.." मनोज कळवळून सांगत होता.

 "मग काय उगाच असं झालं का.." सायली मनोजवर ओरडली.

 यावर मनोजने मान हलवत शांत राहणेच पसंत केले. थोडावेळ कुणीही काही बोलले नाही. काहीतरी होतं.. जे अजूनपर्येंत आम्हाला कळलं नव्हतं. अवघ्या काही घटकांमध्येच हे सर्व घडून आलं होतं.. काहीतरी विचित्र.. अनपेक्षितपणे आमच्या खेळात घुसलं होतं. त्याचा आभास होत होता परंतु आकलन करता येत नव्हतं. मी शांतपणे मघापासून घडलेलं सगळं आठवत होतो आणि तितक्यात विक्रमने माझ्या मांडीवर चापट मारत इशारा केला.

 "ये.. ये.. कुम्या.. तिकडं बघ.. परश्या काय कराय लागलाय.." विक्रमच्या आवाजात काहीशी भीती होती. आम्ही सगळे त्या दिशेला पाहू लागलो आणि समोरचे दृश्य पाहून थक्क झालो.

 आम्हाला सांगितल्याप्रमाणे प्रशांत धार मारायला तर गेला परंतु तो एका जागेवर उभा न राहता हळूहळू चालतचालत आपला कार्यभाग उरकत होता. जणू एखादी रेघ ओढत असल्यासारखा.. जंगलातले वाघ, सिंह जसे एखाद्या जागेवर आपले वर्चस्व दाखवण्यासाठी सीमा आखतात अगदी तसंच.. प्रशांत एक भलीमोठी सीमा आखत होता. पण कश्यासाठी..? आणि कोणासाठी..? याहून महत्त्वाचं म्हणजे एवढी मोठी सीमा आखण्याची क्षमता त्याच्यात आली तरी कशी..? आम्ही सगळे डोळे विस्फारून त्याच्या त्या कृतीचे निरीक्षण करत होतो. आणि त्याने अविरतपणे आम्हाला वेढा घालून आपला कार्यभाग उरकला.

 तो पुन्हा आमच्याजवळ आला तसे सायली विक्रम आणि माझ्या मध्ये येऊन बसली. प्रीती देखील जरा आतल्या बाजूला सरकली. प्रशांतकडे पाहत मनोज त्याची माफी मागू लागला. 

 "परश्या.. मुद्दाम न्हाय मारलं यार.. चुकून जोराचा फटका पडला असंल..."

 मला कल्पना आली की एकंदर सगळेच त्या प्रकाराने घाबरले होते. मनातल्या मनात मी सुद्धा काहीसा अस्वस्थ होतो. आम्हां सर्वांत विक्रम आणि मी मोठे होतो, त्यामुळे साहजिकच परिस्थिती आम्हालाच हाताळायची होती. मी विक्रमला खूण केली आणि म्हणालो..

 "चला मित्रांनो, अंधार पडायला सुरुवात झालीय.. आता निघूया घरी..."

 विक्रमनेही माझ्या म्हणण्याला दुजोरा दिला.

 "हो चला बाबा घरी लवकर.." मागून प्रीती म्हणाली.

 मनोज तर जागेवरून उठला आणि दोन पावलं पुढे टाकणारच होता तितक्यात त्याच्या खांदयावर प्रशांतचा हात पडला.

 "एक शेवटचा डाव... लगेच संपवू... माझ्यावर राज्य आलंय.. मी डांबावर ठोके मारायला जातोय..." प्रशांतच्या आवाजात इतकी जरब होती की विचारू नका. ही विनंती नव्हती.. आदेश होता..  प्रशांतच्या डोळयांत असूरी झलक दिसू लागली होती. कपाळावर आठ्यांचं जाळं पसरलं होतं. चेहरा कठोर बनला होता. त्याच्या नजरेतला तो भेदकपणा समोरच्याला गार करायला पुरेसा होता. आम्हां एकाच्याही तोंडातून ब्र निघाला नाही. जणू त्याच्या विरुद्ध एक शब्दही निघाला तर आता काहीतरी विपरीत घडेल अशी शंका आम्हां सगळ्यांच्याच मनात होती.

 आमच्या उत्तराची प्रतीक्षा न करता प्रशांत मागे फिरला आणि डांबाच्या दिशेने जाऊ लागला.

 "कुम्या.. यार हे कायतरी भलतंच हाय.. काय करायचं आता..?" मनोज थरथरत्या आवाजात विचारू लागला. एव्हाना आम्हां सगळ्यांना कल्पना आलीच होती की हा आमचा प्रशांत नाही.. हा ज्यावेळी पांदीत शिरला तेव्हाच काहीतरी अघटित घडले होते.

 "थांबा मित्रांनो.. ह्याला चकमा देऊन आपल्याला इथून बाहेर पडायला लागेल.. ह्याला नक्की झपाटलंय.. खबरदारी घ्या.. ज्याला जसं जमेल त्याने घराकडे पळत सुटायचं.. आणि आपल्याला आपल्या सोबत प्रशांतला पण ह्यातून बाहेर काढायचाय..." विक्रम गंभीर होत म्हणाला तर खरा.. पण त्याच्या आवाजातला कंप मी ओळखला होता.

 "वेळ घालवू नका.. अगोदर सगळे लपा.. सांगता येत नाही की शोधून काढल्यावर तो आपल्यासोबत काय करेल.." मी सगळ्यांना उठायला सांगितले. आणि आम्ही लपण्याच्या जागा शोधू लागलो. पण अश्या आणीबाणीच्या प्रसंगी कोणाला काय सुचतेय.. सगळेजण पुन्हा आपापल्या जागेवरच गेलो. विक्रम सावाड्याच्या झाडामागे, मी माझ्या मघाच्याच झाडावर चढलो, मनोज बांधालगतच्या झाडीत शिरला. सायली गंजीच्या मागे जाऊन दडली.. आणि प्रीती...?

 मी झाडाच्या पानांआडून सगळयांवर नजर ठेऊन होतो.. सायलीसोबत प्रीती नव्हती. तितक्यात डांबावर ठोके पडू लागले.. मी प्रशांतच्या आकृतीकडे पाहीले. तो एखादया पुतळ्यासारखा स्तब्ध उभा राहून डांबावर ठोके देत होता. त्याच्याकडे पाहत असतानाच नजरेच्या एका टप्प्यावर मला प्रीती दिसली. प्रीती धावत होती.. घराच्या दिशेने.. मी श्वास रोखून तिच्याकडे पाहत होतो. प्रीती धावतेय.. आणि त्याचवेळी डांबावरचे ठोके बंद झाले.

 "मी आलोय...." एक भेदक, कर्णकर्कश्श अशी आरोळी मारत प्रशांत तीराच्या वेगाप्रमाणे समोर आला. त्याच्या त्या भसारड्या आवाजाने आमच्या मनातल्या शंकेवर शिक्कामोर्तब केले. प्रशांतची नजर धावणाऱ्या प्रीतीवर पडली. प्रीती जीव खाऊन धावत होती आणि या भारावलेल्या परिसरातून ती अगदी बाहेर पडणारच होती की, अचानक समोरून कुणीतरी धक्का दिल्यासारखे ती चार फूट मागे फेकली गेली.

 "हाहाहाहा.... माझी सीमा परवानगीशिवाय कुणीही ओलांडू शकत नाही.." वातावरणात ते शब्द घुमले आणि एक गडगडाटी हास्य करत प्रशांत तिच्याजवळ जाऊन पोहचला.

 "प्रीती इस्टॉप..." प्रशांत ओरडला.

प्रीतीने उठण्याचा प्रयत्न करेपर्येंत तिची मान 180° अंशात गर्रकन फिरली होती. प्रीतीचा निष्प्राण देह जमिनीवर पडला होता आणि तो भयभीत करणारा नजारा पाहून माझ्या काळजाचा ठोकाच चुकला. माझं अंग थरथरायला सुरुवात झाली होती. इतर कुणी ते पाहीले की नाही मला माहीत नाही. 

अंधार दाटायला सुरुवात झाली होती. सूर्यास्ताच्या किरणांचा आधारदेखील आता आमच्या सोबतीला नव्हता. अंधुक, धूसर असा प्रकाश सभोवताली पसरला होता. दूरवरचे देखावे आता अस्पष्ट होऊ लागले होते. पाखरे केव्हाचीच आपापल्या घरट्यांमध्ये परतली होती. नाही सगळीच नाही... जमिनीवरची काही पाखरे अडकली होती.. एका महाजंजाळात... एका अमानवी शक्तीच्या जाळ्यात.. ही पाखरे घरी परतू शकतील का..? याचा अंत काय असेल.. कुणास ठाऊक..?

 मी कापऱ्या अंगाने झाडाची फांदी घट्ट पकडून खाली पाहत होतो. प्रशांतच्या अंगातली शक्ती चेकाळून उठली होती. जणू कित्येक दिवसांपासून ती निद्रिस्त अवस्थेत होती आणि आज अचानकपणे तिला मनसोक्त हुंदडायची संधी मिळाली होती. तिचे घोगऱ्या आवाजातले किंचाळणे सुरु होते.

 "ह्महःह्महः... मला धप्पा देईल तोच घरी जाईल... हाहाहाहा....." त्या पाशवी शक्तीच्या हास्याचा गडगडाट पुन्हा एकदा वातावरणात दुमदुमला आणि वैरणीच्या गंजीमागे दडलेल्या सायलीचा हुंदका बाहेर पडला. तसा प्रशांत एका जागेवर स्तब्ध उभा राहीला. त्याने अंदाज घेतला आणि तो त्वेषाने गंजीजवळ पोहचला. मी दुरून सर्वकाही पाहत होतो. काही अंतरावर मला विक्रमदेखील दिसला. तो सावाडाच्या झाडामागून ते सर्व पाहत होता. सायलीचा शेवट आम्हाला दिसत होता परंतु आम्ही हतबल होतो. ना त्या शक्तीशी लढण्याची आमच्यात ताकत होती ना कुवत.. आम्हाला फक्त बघ्याची भूमिका निभावून न्यायची होती.

 प्रशांतची चाहूल लागल्याने सायली गंजीच्या आतमध्ये शिरली. सुकलेली वैरण आपल्या अंगावर ओढून घेत त्याच्यापासून लपण्याचा निष्फळ प्रयत्न करू लागली. पण प्रशांतच्या अंगातली ती घातकी शक्ती ओळखून गेली होती. एका क्षणाचा अवकाश आणि बघताबघता त्या वैरणीच्या गंजीने पेट घेतला. धुराचे लोट वरचवर जाऊ लागले. काळा धूर काळ्या अंधारासोबत जाऊन काळ्या शक्तीला नमन करत होता. आगीच्या प्रचंड ज्वाला सायलीला आपल्या कवेत घेण्यासाठी आसूसलेल्या भासत होत्या. सायलीच्या आर्त किंकाळ्या कानी पडत होत्या. सोबत विचित्र आवाजातले केकाटणे मला ऐकू येत होते. प्रशांतच्या अंगातली शक्ती आपले दोन्ही हात उंचावून मोठमोठ्याने ओरडत होती. त्या प्रसंगातली दहशतच इतकी भयानक होती की खरंच मी जवळ असतो तर न राहवून बोंबलत पळालो असतो..

 आणि तसंच झालं...

 बांधालगतच्या झाडीत बसलेल्या मनोजला हा प्रकार जेव्हा असह्य झाला तेव्हा तो जोरजोरात ओरडत तिथून पळत सुटला. इकडे जल्लोषात बेफान झालेल्या प्रशांतने ते पाहीले पण यावेळी तो मनोजच्या मागे धावला नाही. त्याने सावकाशपणे बाजूच्या झाडाची एक सुकलेली भलीमोठी फांदी काडकन मोडली. त्याच्यातली प्रचंड ताकद आकलनापलीकडची होती. धावणाऱ्या मनोजचा अचूक वेध घेत त्याने ती भलिमोठी फांदी भिरकावली आणि सूं सूं करत हवेरून विहार करणाऱ्या त्या फांदीचे टोक मनोजच्या छाताडात शिरले. मनोज उभाच्या उभाच राहीला..  फांदीची दुसरी बाजू मागे जमिनीत धसली होती.. आणि पुढे  रक्ताच्या थारोळ्यात मनोजचा देह... शेवटच्या क्षणाला मोठे झालेले डोळे.. तोंडातून, छातीतून खाली ओघळत असलेले रक्त.. कसला धडकी भरवणारा देखावा तो... अगदी माझ्यासमोर साकारला होता.

 एक गोष्ट साफ होती. त्या वाईट शक्तीने आखलेली सीमा ओलांडून जाता येणे कदापि शक्य नव्हते. प्रीती आणि मनोजने तो प्रयत्न करून पाहिला होता. पण ती सीमारेषा जणू आमच्यासाठी आखलेली मृत्यूरेषा होती. प्रशांतच्या तोंडून ती पाशवी शक्ती म्हणाली होती की, खेळाप्रमाणे त्याला धप्पा दिल्यावर तो सोडून देईल म्हणुन... पण खरंच तसं होईल का..? की ही त्याची चाल असेल.. आम्ही विनासायास बाहेर यावे यासाठी..? त्याला धप्पा द्यायला गेल्यावर त्याने आपल्यालासुद्धा संपवले तर.. मला तो विचारच सहन होत नव्हता.. मुळात मला ही परिस्थितीच नकोशी वाटत होती.

 आता फक्त मी आणि विक्रम राहीलो होतो. प्रशांतच्या अंगातली शक्ती हे जाणून होती. तिच्या जवळच्या पल्ल्यात मी होतो. झाडाच्या एका फांदीचा आधार घेऊन बसलेला.. दाट पानांच्या आड दडलेला.. आणि साक्षात मृत्यूला समोर पाहून श्वास रोखून धरलेला.. माझ्या डोळ्यांतून वाहणाऱ्या अश्रुंना मी कसेबसे रोखले होते. आपली वाट बदलत आता ते सुद्धा नाकावाटे बाहेर पडू लागले होते.. नाही.. हे घातक ठरेल.. माझी जराशी मुसमूसदेखील माझ्या जीवावर बेतू शकते.. मनात जसा हा विचार आला तसे मी हलकासा देखील आवाज न करता शांत बसून राहीलो. चेहरा न हलवता माझी नजर एकदा प्रशांतकडे आणि एकदा त्याने आखलेल्या सीमारेषेवर होती. जीव खाऊन उडी मारली तरी तिला पार करता येईल का.. याची शंकाच होती. काय करावं... या विवंचनेतचं मी होतो..

 आणि तिकडे सावाड्याची पानं हलली. प्रशांतची मान त्या दिशेला वळली. मी विक्रमकडे पाहीले. तो काहीसा दूर होता.. अंधारात मला स्पष्ट दिसत नव्हतं. विक्रमची सावली मला दुरूनच हालचाल करताना जाणवली आणि काळजात धस्स झाले. प्रशांतच्या अंगातल्या पाशवी शक्तीने विक्रमला पाहीले होते. तो त्याच्याकडे जाण्यासाठी झेपावणारच होता..

 बस्स.. आता बस्स झाले... समोर मरण स्पष्ट दिसत आहे.. आणि त्याला रोखण्याचा कोणताही उपाय आपल्याकडे नाही.. पण असं मरणाची वाट पाहत बसूनसुद्धा येणारा मृत्यू काही टळणार नाही.. तीन मित्र अगोदरच साथ सोडून गेले आहेत. आता.. आता विक्रमसुद्धा... तो विचार माझ्या मनावर इतका ताण देऊन गेला की प्रशांतच्या गडगडाटी हास्याचा माझ्यावर काहीच परिणाम झाला नाही.. त्या आणीबाणीच्या प्रसंगातही मी खाली उडी मारण्यासाठी जागा हेरली, मनात जुळवाजुळव केली आणि अजिबात चाहूल लागू न देता देवाचं नाव घेऊन सरळ प्रशांतच्या अंगावर उडी मारली. अगदी शेवटच्या क्षणाला माझ्या तोंडून जोरदार आरोळी बाहेर पडली.

 "धाप्प्पा..."

 माझ्या आकस्मित हल्ल्याने गांगरुन गेलेल्या प्रशांतने आपले हात झाडत झिडकारून लावल्यासारखे मला उडवले.. पण त्याचा तडाखा इतका जोराचा होता की मी थेट सीमारेषा ओलांडून पलीकडे जाऊन पडलो.

 मी जमिनीवर उताणा पडलो होतो. माझ्या डोळ्यांसमोर अंधारी दाटून आली होती. पापण्यांची हलकीशी उघडझाप होत होती. डोक्याला मार बसला होता.. त्यातून वाहणारं रक्त मला जाणवत होतं. पण माझी नजर समोर होती. सीमारेषेच्या पलीकडील त्या भारावलेल्या परिसरात प्रशांत उभा होता.. मी थरथरत मान उंचावली आणि त्याच्याकडे पाहू लागलो.. त्याच्या चेहऱ्यावरचं क्रूर हास्य मला अजूनही घाबरवण्याचा प्रयत्न करत होतं. आता जर तो इथे आला, तर मी काहीच करू शकत नव्हतो.

 पडल्या जागेवरून उठण्याचे धैर्यदेखील आता माझ्यात नव्हते. तो दोन पावलं पुढे आला.. आणि माझ्यावरची भेदक नजर वळवून तो पांदीच्या दिशेने निघून गेला. सत्य तर हेच आहे की तिथूनही तो मला सहज मारू शकत होता...

 पण कदाचित 'धप्पा' दिल्यामुळे खेळ संपला होता..

 

 काहीवेळ तिथेच पडून राहिल्यानंतर मी उठलो. विक्रमला आवाज देत थोडा पुढे गेलो. माझ्या आवाजाला प्रतिसाद देत विक्रम पुढे आला तर 

 खरा, पण त्याचं वागणं मला विचित्र वाटत होतं. कसेबसे आम्ही दोघे घरी येऊन पोहोचलो आणि हळूहळू सगळा प्रकार गावकऱ्यांना समजला. काही गावकरी मुलांच्या शोधण्यासाठी अंधारात कंदील घेऊन गेले. प्रचंड थकव्यामुळे मी निद्रेच्या आहारी कधी गेलो कळलेच नाही.

 दुसऱ्या दिवशी जाग आली आणि जे जेवढे समजले ते एवढेच की माझे चार मित्र या जगात नाहीत. प्रशांतचा मृतदेहदेखील पांदीत सापडला होता. विक्रम आणि मी बचावलो असलो तरी आमचे आयुष्य कायमचे बदलले होते. विक्रमला तेव्हापासून वेडाचे झटके येत असतात. फक्त जगायचं म्हणुन तो जगतोय.

 आणि मी... मी आयुष्यातल्या प्रत्येक क्षणाला घाबरत असतो. अचानक समोरून कुणी आले तर... एकदम एखादा मोठा आवाज कानी पडला तर.. एकाएकी अंधार दाटून आला तर.. फ्रिज उघडल्यावर आत कुणी असेल का..? वॉशिंग मशीनचा दरवाजा उघडल्यावर भस्सकन अंगावर येऊन मला कुणी पकडेल का..? त्या खिडकीत.. त्या दाराच्या मागे.. कुणी लपून बसलंय का...?

 असे अगणित प्रश्न घेऊन मी घाबरतो.. खूप घाबरतो...

 का कुणी दबा धरून बसतं.. का कुणी लपून राहतं.. मला ही लपाछपी अजिबात आवडत नाही... अजिबात नाही..

समाप्त

निलेश देसाई 

ऐका : लपाछपी मराठी भयकथा