नेत्रा काणेकर भाग अकरा : सुदर्शन कथा
आतापर्येंत आपण पाहीलेत की, वंदनाचा वापर करून सुदर्शन मार्तंडला मात देण्यासाठी पूर्ण प्रयत्न करत होता. त्यासाठी त्याने एक वेगळेच मायाजाल निर्माण केले आणि वंदनाच्या आत्म्याला तिथे येण्यास भाग पाडले. सुदर्शनने पुढील योजना मास्तरांना समजावून सांगितली परंतु मास्तरांच्या मनात मात्र वेगळीच शंका घर करू पाहत होती..
आता पुढे,
सकाळी उन्हाची कोवळी किरणे डोळ्यांवर आली तेव्हाच मला जाग आली. झोप कधी लागली कळलेच नव्हते. काल रात्रीचा प्रसंग अजूनही स्वप्नवतच वाटत होता. जणू असं काही घडलं असेल यावर मेंदू विश्वास ठेवण्यास तयार नव्हता.
सकाळची कामं आटोपून आम्ही घराबाहेर पडलो. नेत्राच्या आईवडिलांशी काय बोलायचे हे सुदर्शनने मला समजावले होते. तरीसुद्धा नेत्राच्या भेटीबाबत मनात साशंकता होती. नेत्राच्या घरी पोहोचलो तेव्हा गणपतराव आणि नेत्राची आई काहीसे चिंताग्रस्त वाटत होती. नेत्राकडे पाहून त्यांच्या चेहऱ्यावरची काळजी स्पष्ट दिसून येत होती. इतक्या दिवसांत नेत्राचे खाणेपीणे, दैनंदिन गोष्टी यांवरचे लक्ष पूर्णपणे उडाले होते. तिची अवस्था एखाद्या मनोरुग्णाप्रमाणे भासत होती. गणपतरावांच्या म्हणण्यानुसार डॉक्टरांकडून निदान होत नव्हते. गणपतराव आणि त्यांच्या पत्नीच्या साऱ्या आशा आता सुदर्शनवर होत्या.
नेत्राच्या आईवडिलांना धीर देऊन सुदर्शन नेत्राच्या खोलीत गेला. याबाबत त्याने मला आधीच कल्पना दिली होती. मार्तंडसारख्या अघोरीपासून आणि त्याच्या काळ्या जादूविरुद्ध लढण्यासाठी नेत्राला मानसिकदृष्ट्या खंबीर बनवणे आवश्यक होते. त्यासाठी तिच्या भांबावून गेलेल्या मनाला बळकटी देण्यासाठीच सुदर्शन तयारी करत होता. त्यासाठी लागणारे साहित्य आम्ही येताना सोबतच आणले होते. आम्हाला बाहेरच थांबण्यास सांगून सुदर्शनने नेत्राच्या खोलीचा दरवाजा आतून बंद केला.
बाहेर हॉलमध्ये नेत्रा आणि तिच्या आईवडिलांसोबत मी बसलो होतो. आमचे संभाषण सुरु असताना नेत्रा कुठेतरी शून्यात हरवली होती. पुढ्यात काय वाढलेय, याचं तिला जराही भान नव्हतं. तेवढ्या वेळात आमच्या योजनेचा भाग म्हणुन जी काही माहीती तिच्या आईवडिलांना देणे आवश्यक होते, ते सर्व मी गणपतराव आणि त्यांच्या पत्नीला सांगत होतो. आज रात्री कोणता प्रसंग ओढवू शकतो, त्यातून नेत्राला बाहेर काढण्यासाठी आपण काय खबरदारी घेत आहोत, हे सर्व बारीकसारीक तपशील मी त्यांना पुरवले. नेत्राच्या आईवडिलांना विश्वासात घेणे हा एकमेव उद्देश त्यामागे होता.
जवळपास तासभर तरी सुदर्शन आतच आपले कार्य उरकत होता. नेत्राच्या खोलीचे दार उघडले तेव्हा एक विशेष प्रसन्न करणारा सुवास अगदी बाहेरच्या हॉलपर्येंत येऊन दरवळू लागला होता. मुग्ध करणाऱ्या धुपामूळे शुभ्र धुराची वलयं प्रथम दरवाज्यात दिसली आणि त्यांना छेदत सुदर्शन शांतपणे बाहेर आला.
"नेत्रा.. जा बाळा तूझ्या खोलीत.. आराम कर.." सुदर्शनच्या मृदू शब्दांनी नेत्रा भानावर आली तसे आई तिला घेऊन त्या खोलीत गेली. वडील सुदर्शनकडे कृतज्ञतेने पाहत होते.
गणपतराव हात जोडून त्याच्यासमोर उभे राहीले. त्यांचे पाणावलेले डोळे पाहून सुदर्शन त्यांच्या खांद्यावर हात ठेऊन शांतपणे बोलू लागला.
"गणपतराव.. तिचं आजचं जेवण वगैरे सगळं त्याच खोलीत होऊ दे.. तिला बरं वाटेल.. आणि इतर गोष्टी मास्तरांनी सांगितल्या असतीलच.. विश्वास ठेवा.. नेत्राला वाचवण्यासाठी ईश्वर नक्कीच आपले सहाय्य करेल..."
नेत्राच्या घरून आम्ही निघालो तेव्हा उन्हाची तीव्रता वाढली होती. सुदर्शन आणि मी दोघांनी गावाची वेस ओलांडून नदीकडची पायवाट पकडली. पायाखालची जमीन चांगलीच तापली होती. तळपत्या सूर्याची किरणे अंगावर बोचू लागली होती. सुमारे अर्ध्या तासाच्या पायपिटीनंतर नदीजवळील स्मशान ओलांडून आम्ही झाडीत शिरणारच होतो, परंतु सुदर्शनने मला झाडीपाशीच थांबण्यास सांगितले. मी तिथेच सावलीखाली थांबून त्याची वाट पाहू लागलो.
सुदर्शन झोपडीच्या दिशेने निघून गेला आणि पाचएक मिनिटांत परतला सुद्धा. त्याला हवे ते मिळाले असणारच. वंदनाची खास वस्तू आणण्यासाठीच आम्ही इथवर आलो होतो. त्या वस्तूबाबत सुदर्शनने अगोदर मला कल्पना दिली होती. परंतु आता परतीच्या वाटेवर चालता चालता त्याने मला आणखी काही धक्कादायक गोष्टी सांगितल्या.
जिवंत असताना एका विचित्र प्रकारच्या साधनेत दैवताला खुश करण्यासाठी वंदनाने आपली करंगळी छाटली होती. करंगळीतून वाहणाऱ्या ताज्या उष्ण रक्ताचा अभिषेक करत वंदनाने ती करंगळी दैवताला अर्पण केली. तिच्या भेटीवर प्रसन्न होऊन त्या दैवताने वंदनाला स्वतःच्या संरक्षणाकरिता अंगठी दिली होती. अशी अंगठी जिच्या साहाय्याने वंदना कुणालाही नमवू शकत होती. अट एकच की अंगठी त्या करंगळीतच असायला हवी.
घरी येऊन आम्ही दुपारचे जेवण उरकले आणि अंधार पडण्याची वाट पाहू लागलो. सुदर्शन केव्हाचा आतल्या खोलीत ध्यानाला बसला होता. तोपर्येंत मी रात्री घडू पाहणाऱ्या संभाव्य धोक्याबाबत विचार करत होतो. मार्तंड नेमकी कुठली जागा निवडेल..? आनंदला कोणत्या वेळी कात्रीत पकडता येईल..? नेत्राचा पाठलाग करताना कितपत काळजी घ्यावी लागेल..? आणि मुख्य म्हणजे आमच्या कार्यात कामी येणाऱ्या वस्तूंची जुळवाजुळव मी करू लागलो.
सायंकाळचे सात वाजून गेले असतील.. सुदर्शन घाईतच बाहेर आला आणि माझ्याकडे इशारा करून निघण्यास सांगितले. मी तयारीतच होतो.. टॉर्च, लोखंडी रॉड, एक मजबूत दोरखंड आणि काही किडूकमिडूक सामान एका कापडी पिशवीत भरून मी सोबत घेतले होते. माझ्याकडे पाहून सुदर्शन नवल व्यक्त करत म्हणाला..
"मास्तर.. तू तर अगदी युद्धावर निघण्याची तयारी केली आहेस की.."
मी हसलो आणि उत्तर दिले,
"हो मग, तुझ्या शक्तीसोबत या कार्यात माझा थोडाफार तरी हातभार नको का लागायला.."
यावर त्याने फक्त होकारार्थी मान हलवली आणि आम्ही घराबाहेर पडलो. अंधार दाटून येण्यास सुरुवात झाली होती. पाखरं किलबिलाट करत आपापल्या घराट्याकडे परतत होती. रस्त्यावरील रहदारी बऱ्यापैकी कमी झाली होती. काही वेळातच सगळ्या परिसराचा अंदाज घेत सुदर्शन आणि मी काही न बोलता गावाच्या वेशीपाशी येऊन पोहचलो. तिथे गणपतराव अगोदरपासूनच आमची वाट पाहत उभे होते. एकमेकांना इशारा करत वेशीजवळच्या एका भलामोठ्या पिंपळाचा आडोसा घेत आम्ही योग्य वेळेची वाट पाहत बसलो.
आनंद येणार हे तर नक्की होते, परंतु तो वाट कुठली निवडेल याची खात्री नव्हती.. जर तो वेशीजवळ आलाच नाही तर..? कसं कुणास ठाऊक.. परंतु नेमकं तेव्हाच सुदर्शनचा दबका आवाज कानी पडला..
"सावध.. कुणीतरी येतंय.."
आम्ही श्वास रोखून दुरून ऐकू येणाऱ्या पावलांच्या आवाजावर लक्ष केंद्रित केले. आडोशाला असल्यामुळे आम्ही कुणाच्या दिसण्यात येणार नव्हतो. तसंही आज आकाशात चंद्र नव्हता. आमच्या आसपास काळोख बऱ्यापैकी दाटला होता. तोच नियम आम्हालाही लागू पडत होता. परंतु आम्ही वाटेपासून अवघ्या काही फुटांच्या अंतरावर असल्याने बारकाईने पाहिल्यास आम्हाला नेत्रा आणि आनंद यांना ओळखता आले असते.
आमच्या कानी पडणारा पाऊलांचा आवाज आता काहीसा जवळ येऊ लागला होता. माझं सर्व लक्ष त्या वाटेवरच होतं.. पण पाऊलांचा आवाज विरुद्ध बाजूने येत होता का..? आपसूकच माझी नजर गावातून येणाऱ्या वाटेवरून हटली आणि नदीच्या पायवाटेवर पडली.. सुदर्शन आणि गणपतराव यांचे माहीत नाही.. परंतु माझा श्वास मात्र मी तेवढ्या वेळासाठी रोखून धरला होता.. समोरचं दृश्यच तसं अनपेक्षित होतं..
नदीकडे जाणाऱ्या पायवाटेवर कुणीतरी उभं होतं.. सहा फुटी आकृती.. दणकट शरीरयष्टी.. लांब जटाधारी केसांचं.. अंगावर नावापुरतं काहीतरी गुंडाळलं होतं.. दुरून त्या दाट अंधारातदेखील त्याच्या डोळ्यांतली चमक विशेष ध्यान आकर्षून घेत होती.
"हाच मार्तंड असावा का..?" माझ्या मनात धावती शंका आली आणि पाठोपाठ आमची योजना फिस्कटण्याची शक्यता मनात जोर धरू लागली.
क्रमशः
निलेश देसाई
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: