जत्रा : एका भयानक सुडाची गोष्ट भाग दोन

सुनंदा घराच्या छतावर पाय पसरवून भेसूर आवाजात रडत होती. आनंदा हताशतेने तिला हाका मारत होता, तर त्याच्या बापाच्या चेहऱ्यावर चिंता स्पष्ट दिसत होती. तो राहून राहून सारखा मागे वळून पाहत होता.

  "आरं.. कुणी सांगावा धाडलाय का न्हाय.." आनंदाच्या बापानं जमावाकडे पाहत विचारले.

  "व्हयं जी.. इतक्यात येतंच असतील बघा.. पण काय हो आबा.. ह्ये नसतं लचांड कुठनं मागं लागलं..?" गर्दीतल्या एकानं आनंदाच्या बापाला विचारलं.

 "आरं.. मला ठाऊक असतं तर मीच नसता का बंदोबस्त केला.. आता तो येईल तवाच काय ते समजल.. कुणास ठाऊक कवाचा येतुय.." आनंदाचा बाप असं म्हणत पुन्हा मागे वळला आणि त्याला समोरून कुणीतरी येताना दिसले. त्याला पाहताच आनंदाच्या बापाचा चेहरा काहीसा शांत झाल्यासारखा वाटला. लगबगीनं पुढं येत त्याने नाग्या भगताला नमस्कार केला.

 अंधारातून वाट काढत पुढं येणारी ती कृश व्यक्ती काय करणार..? असंच काहीसं नव्या माणसाला वाटलं असतं. पण त्याच्या अंगी असलेली शक्ती फक्त गावकरीच जाणून होते. नाग्या भगत दिसायला अगदीच सामान्य होता. काळा वर्ण, अगदी बारीक काटक्यासारखी अंगकाठी.. हाडकावर जबरीनं मांस चिटकवल्यासारखी.. खाली लज्जेपूरता बांधलेला लाल रुमाल.. अस्ताव्यस्त केसांच्या जटा.. हातापायांची नखं वाढलेली.. ओठांवर बारीक मिश्या आणि चेहऱ्यावर राकटपणा..

 "बघा जी.. कसं करू लागल्या आमची सुनबाई.." आनंदाच्या बापानं नाग्या भगताला इशारा करत दाखवलं.

  नाग्या भगत एकटक वर बसलेल्या सुनंदाकडे पाहत होता. त्याची तीक्ष्ण नजर सुनंदावर हावी झालेल्या शक्तीचा वेध घेत होती. दुरूनच सुनंदाचं निरीक्षण केल्यावर नाग्या भगत आनंदाच्या बापाकडे वळला आणि बोलू लागला.

 "सावध.. हिच्या अंगात शिरलंय ते.. पण काबू करता यील.. मी म्होरनं वर चढतुय.. घरातली एक-दोन जणं आतनं वर जावा.. ठाऊक असू दे.. पळून जाता कामा नये.. ती झटपटल पण तुमची पकड घट्ट हवी.. चला पटापटा.." असं म्हणत नाग्या भगत बाजूलाच असलेल्या शिडीचा आधार घेत वर चढू लागला. त्याचं काटक शरीर चांगलंच कसलेलं वाटत होतं.

 नाग्या भगताच्या आदेशानुसार आनंदाचा बाप आणि आनंदा आतल्या बाजूने छतावर जाण्यासाठी घरात शिरले. तो प्रकार पाहून आनंदाच्या मनात भीतीने काहूर माजलं होतं. आनंदा जरी घाबरला असला तरी आबा सोबत असल्यामुळे त्याला धीर आला होता. दबक्या पावलांनी दोघे वर जाणाऱ्या पायऱ्यांपर्येंत येऊन पोहोचले होते.

 बाहेरील बाजूने नाग्या भगत देखील शिडीच्या वरच्या टोकाला आला होता. तो आता छतावर चढणारच होता की सुनंदाचा ताठलेला चेहरा त्याच्या दिशेने वळला. पुढे आलेले काळेभोर केस.. त्यातून डोकावणारे लालभडक डोळे.. चेहऱ्यावर एखाद्या हिंश्र पशुप्रमाणे दाटलेला क्रूरपणा... तो भयानक अवतार पुढ्यात पाहून कुणाचीही भीतीने गाळण उडाली असती. पण नाग्या भगत बिनधास्त होऊन वर चढला. वर येत असलेल्या नाग्या भगताकडे पाहत सुनंदा त्वेषाने त्याच्यावर झेपावली पण शेवटच्या क्षणाला अचानक झटका लागल्यासारखे ती मागे सरकली.

 अचानक अंगावर धावून आलेल्या सुनंदाला पाहून नाग्या भगत एक क्षण दचकला होता, परंतु ती मागे झाली तसे त्याच्या गालावर मिश्किल हास्य उमटले. आपल्या गळ्यातल्या रुद्राक्ष माळेला नमस्कार करून नाग्या भगत सुनंदाला पकडण्याच्या हेतूने पुढे सरसावला, पण तोपर्येंत सुनंदा खाली जाणाऱ्या पायऱ्यांवर पोहोचली होती.

 आत आनंदाचा बाप आणि आनंदा सावध पावलं टाकीत पुढे सरकत होते. पायऱ्यांमध्ये मिट्ट अंधार होता. आनंदा पुढे होता आणि त्याचा बाप मागे.. छतावरून येणारा विव्हळण्याचा आवाज आता नाहीसा झाला होता. पण त्यामुळेच नेमकी परिस्थिती कळत नव्हती. सुनंदा छतावरच असेल की आता या क्षणाला पुढ्यात येईल काही सांगता येतं नव्हतं. मघाचं रडगाणं खरंच परवडण्यासारखं होतं. आताची शांतता त्या दोघांनाही खायला उठत असल्यासारखी भासत होती.

 पायऱ्यांत एकवटलेला दाट काळोख आणि त्यावर तिथली जीवघेणी शांतता आनंदा आणि त्याच्या बापाच्या अंगावर भयाचे शहारे देण्याचे काम करत होती. सावकाश अंदाज घेत आनंदा तीन चार पायऱ्या चढून वर आला. सहज म्हणुन त्याने मागे वळून पाहीलं.. पण मागे आबा नव्हता.. त्या क्षणाला भीतीची एक पुसटशी रेषा आनंदाच्या मनाला स्पर्शून गेली. त्याचा चेहरा थिजलेला भासत होता. माथ्यावरचा घाम ओरडून ओरडून सांगू लागला की आनंदा पुरता घाबरला होता.

 नेमका त्याचवेळी काळोखात बाजूच्या खुंटीला अडकवलेला कपडा वाऱ्यामुळे हलू लागला आणि आनंदाच्या काळजात धस्स झाले. पण लागलीच त्याने स्वतःला सावरले.

 "आबा.. आबा..." आनंदाने हाक दिली.

 "हो बाळा.. हाय मी इथंच.. खाली थांबतूय.. जर ती तुझ्या हातून निसतली तर मी हायचं इथं..." काळोखात सर्वात खालच्या पायरीजवळून आनंदाच्या बापाचा दबका आवाज आला.

 आनंदा मनोमन देवाचे नामस्मरण करत होता. कसलीशी अनामिक भीती त्याच्या मनात दाटली होती. सुनंदाच्या अंगात जे काही शिरलंय त्याने आपल्यावर हल्ला केला तर...? त्या विचारानेच आनंदाच्या अंगावर सर्रकन काटा आला. पण काही झाले तरी पुढे जावे तर लागणारच होते. भीतीच्या सावटाखाली आनंदा पायऱ्या चढू लागला. त्याची भिरभीरती नजर अंधारात आजूबाजूला दिसणाऱ्या अस्पष्ट आकारांचे बारीक निरीक्षण करत होती. आणखी एक पाऊल त्याने पुढे टाकले आणि सर्वात वरच्या पायरीकडे पाहत तो स्तब्ध उभा राहीला.

 समोर सुनंदा उभी होती.. अंधारात तिचा चेहरा जरी नीट दिसत नसला तरी आनंदाने तिला बरोबर ओळखले होते. तिचे मोकळे केस त्या आकारातला भेसूरपणा दर्शवित होते. आनंदा तिला दिसला असावा.. तिचा हुंकार आनंदाच्या कानावर पडत होता..

 "हम्म... हम्म... मरशील... मी सोडणार नाही...." पायऱ्यांतल्या काळोखात तिचा आवाज घुमला आणि ते धमकीवजा शब्द ऐकून आनंदा तिथंच गर्भगळीत होऊन भिंतीला अंग टेकवून उभा राहीला.

 "हीहीहाहाहाहा.... हीहीहाहाहाहाहा....." सुनंदाच्या मुखातून निघणाऱ्या त्या विचित्र ध्वनीने आनंदा पुरता हादरून गेला होता. त्याच्या मनावर प्रचंड दडपण दाटून आलं होतं.. विस्फारलेल्याडोळ्यांनी तो एकटक सुनंदाकडे पाहत होता.. मेंदूवर पडलेल्या अतिरिक्त ताणामूळे आनंदाला भोवळ येऊ लावली.

 तितक्यात खालून आनंदाचा बाप पुढे आला. नेमका वरच्या दिशेने नाग्या भगत देखील सुनंदाच्या मागे पोहचला. नाग्या भगत जवळ येताच सुनंदा खालच्या बाजूने बाहेर निघू लागली परंतु आनंदाचा बाप तिला आडवा आला. सर्व शक्ती पणाला लावून आनंदाचा बाप तिला पकडून ठेवण्याचा प्रयत्न करू लागला परंतु सुनंदा काही त्याला आवरत नव्हती. तिच्या अंगातल्या पाशवी शक्तीपुढे आपला निभाव लागणार नाही हे जाणताच आनंदाचा बाप ओरडला..

 "आंद्या... बुजगावण्यावानी उभा काय.. धर की हीला..."

 त्याच्या आवाजाने भिंतीला खेटून उभा असलेला आनंदा भानावर आला आणि त्यानेदेखील बापाला साथ देण्यासाठी सुनंदाला घट्ट पकडले.. पण पुढच्याच क्षणी सुनंदाने आपला मोर्चा त्याच्याकडे वळवला. आनंदाची मानगुटी धरत तिने त्याला हवेत लिलया उचलले. आपल्या बोटांची पकड तिने घट्ट केली. आनंदाच्या नरडीवर जोर पडू लागला तसा तो झटपटू लागला. त्याची जीभ बाहेर येऊ लागली होती.. डोळे पांढरे पडू लागले होते.. आनंदाची केविलवाणी धडपड पाहून सुनंदाच्या चेहऱ्यावर भेसूर हास्य पसरले होते...

 अचानक पायऱ्यांत कसलासा धूर एकवटू लागला. त्याचबरोबर सुनंदाची पकड सैल पडली.. आणि आनंदा श्वास घेऊ लागला.. नाग्या भगत सुनंदाच्या पुढ्यात येऊन उभा राहीला होता. त्यानेच कसलेतरी भस्म तिच्यावर उधळले होते. त्या भस्माच्या परिणामामुळे सुनंदाच्या अंगातली पाशवी शक्ती आता शक्तीहीन झाल्याप्रमाणे मागे सरकत झुलकांड्या खाऊ लागली. कितीही झालं तरी ते मानवी शरीर होतं. त्याला आपल्या अश्या मर्यादा होत्याच. एक दोन घटकेचा अवकाश आणि सुनंदा बेशुद्ध होऊन खाली कोसळली.

 आनंदा आणि त्याच्या बापाने सुटकेचा निःश्वास सोडला. नाग्या भगत मात्र गूढ नजरेने खाली पडलेल्या सुनंदाकडे पाहून विचार करत होता.

 सुनंदाला उचलून बाहेर मोकळ्या जागेत आणले गेले. नाग्या भगत आपल्या जवळील वस्तूंनी तिच्यावर उपचार करत होता. सुनंदा अजूनही शुद्धीवर आली नव्हती. आनंदाचे कुटुंब आणि गावकरी नाग्या भगताच्या कृतीचे निरीक्षण करत होते. शेवटी नाग्या भगताने सुनंदाच्या गळ्यात आपल्यासारखीच रुद्राक्षाची माळ घातली आणि त्याचवेळी बेशुद्ध असलेल्या सुनंदाला ठसका लागला. तिच्या मुखातून कसलासा काळा धूर बाहेर पडला आणि बघता बघता हवेत विरून गेला. आनंदा आ वासून तो चमत्कार पाहत होता.

 नाग्या भगताच्या उपायाने सुनंदा फक्त शुद्धीवरच आली नाही तर ती आता पहिल्याप्रमाणेच बोलूसुद्धा लागली. काय घडले, याचे तिला काहीच आकलन होत नव्हते. पण आनंदाची आई, बाप आणि स्वतः आनंदासुद्धा ती ठीक झाल्याचे पाहून सुखावला. त्यांनी नाग्या भगताचे आभार मानले. आनंदा तर त्याचे पाय धरून कृतज्ञता व्यक्त करू लागला.

 पण नाग्या भगत मात्र अजूनही आपल्या गूढ चेहऱ्याने परिस्थितीचे आकलन करत होता. तो इथे आला तेव्हाच त्याने ओळखले होते की हे प्रकरण साधेसुधे नाही. तरीही इतक्या सहजासहजी याचा शेवट होणे नाग्या भगताला रुचत नव्हते. काहीतरी आहे, ज्याचा उलगडा अजून झाला नाही.. त्यामुळे खरंच हा शेवट असेल का.. याविषयी नाग्या भगताच्या मनात शंका होती.

 सुनंदाच्या अंगातली शक्ती बाहेर निघाली पण ती कुठे गेली याचं उत्तर कुणाकडेही नव्हते.. आनंदा, सुनंदा, त्याचे आई-वडील, इतर गावकरी, नाग्या भगत सगळे अजूनही अंगणात जमले होते. पण एक गोष्टीपासून सगळेच जण अनभिज्ञ होते. आनंदाचा लहान मुलगा गणेश घरात एकटाच झोपला होता...

  "आई..." आतून दुडूदुडू धावत दारात आलेल्या गण्यानं हाक दिली, तसे अंगणातली सुनंदा धावतच त्याच्याजवळ गेली.

 नुकत्याच घडलेल्या त्या भयानक प्रसंगांनंतर आई आणि मुलाची भेट होणं, हे अंगणातल्या साऱ्यांच्या चेहऱ्यावर समाधान देऊन गेलं. जमलेली मंडळी आता पुन्हा आपापल्या घरी जाण्यास वळणारच होती की अंगणात घुमणाऱ्या त्या विषारी शब्दांनी सगळ्यांच्याच काळजाचा ठोका चुकला..

 "नाग्या... तुझा एक प्रयत्न संपला.. आता डाव माझा..." लहानग्या गण्याने कापऱ्या भसारड्या आवाजात म्हणत मान तिरकी केली आणि सुनंदाच्या गळ्यातली माळ ओढली.

आनंदाचे कुटुंब पुन्हा दहशतीखाली आले होते. आनंदा टक लावून सुनंदाच्या चेहऱ्यावरचे भाव वाचत होता. आपण आजच गावाला आलोय, ते ही इतक्या वर्षांनी.. मग हे काय आपल्या मागे लागलेय..? आनंदा समोर घडत असलेल्या प्रकाराशी भूतकाळातले संदर्भ जोडून होता. 

 समोर लहानगा गण्या आठ्या पाडून भेदक नजरेने नाग्याला न्याहाळत होता तर सुनंदा आपल्या विकृत चेहऱ्यावर मंद हास्य आणत नाग्या भगताला खिजवत होती.

  नाग्या भगत मात्र सुन्नपणे त्या दोघांकडे पाहत होता.

क्रमशः

ऐका : जत्रा २ - एका भयानक सुडाची गोष्ट