गँबलर : भाग ३

प्रेमात पडताना मेंदू नावाचा अवयव असंख्य बिनकामाचे सल्ले देत असतो परंतु त्याने दिलेले जवळपास सारेच सल्ले मनुष्य धुडकावून लावत असतो. भावनेच्या भरात असंच होत असतं. मुळात मेंदू हा काही आपला शत्रू नसतो आणि तार्किकदृष्ट्या त्याचं समजावणं योग्यच असतं. परंतु हृदयाला कोण समजावणार..? आजपर्येंत त्याने कुणाचं ऐकलंय..?

सोबतचे मित्र जर त्यांच्या मैत्रिणींमध्ये गुंतू लागले तर मनात काहीशी चलबिचल उत्पन्न होतेच. आपले बहुतांश मित्र रासलीला करण्यात मग्न असताना मग जयेश कसा अलिप्त राहील..? पण प्रामाणिकपणे सांगायचं तर सुरुवात जयेशने केलीच नव्हती.

रुपाली.. तिचा शैक्षणिक विषय वेगळा असला तरी ती जयेशसोबत एकाच संस्थेत शिकत होती. तिच्या दिसण्यात शोधून काही चूक काढावी तर तसं काहीच नव्हतं. पण तिचे हिरवट डोळे आणि चेहऱ्यावर झळकत असलेला अकडूपणा तरी स्पष्ट जाणवायचा. मैत्रिणींच्या घोळक्यात तिचा ठळक आवाज म्हणजे अतिआत्मविश्वास भासायचा. रुपालीबाबतच हे निरीक्षण मेंदूने केलं होतं. परंतु हृदयाची बाब और होती.

पहिल्या काही दिवसांत जेव्हा त्या दोघांची नजरानजर झाली तो क्षण काहीसा निराळाच होता. रस्त्यावर चालणारा जयेश मान तिरकी करून आपल्या केसांना एका सरळ रेषेत ओढण्याचा प्रयत्न करत होता. त्याचवेळी रुपाली तिच्या मैत्रिणींसोबत समोरून येत होती.

आपल्या कृतीत मग्न असलेल्या जयेशला चालताना समोरचा खांब कसा दिसला नाही, त्याचं त्यालाच ठाऊक.. परंतु जसे त्या खांबाला जयेशने मिठी मारली तसे त्याला पाहत रुपाली खळखळून हसली. हसताना तिचे पिवळेधमक दात मेंदूने टिपण्याचा प्रयत्न केला परंतु हृदयाने मात्र तिच्या गालावरची गोड खळी पाहण्यास प्रवृत्त केले.

आपल्या फजितीवर जयेश काहीसा खजिल झाला, पण तिच्या निरागस हास्याला त्याने हसूनच उत्तर दिले. त्यानंतर समोरून एकमेकांची वाट कापण्यासारखे बरेच प्रसंग आले. सकाळी प्रार्थनेच्या वेळी, मधल्या सुट्टीत कँटीनमध्ये, घरी जाताना परतीच्या वाटेवर असताना एकमेकांकडे पाहत हसून ओळख दाखवण्याचा प्रयत्न झाला. हा व्यवहार दोन्हीबाजूकडून होता. रुपाली आणि जयेश दोघांनीही तो नेहमीच पाळला होता.

त्यांच्या पहिल्या भेटीला (नजरांच्या) दोन महिने उलटून गेले परंतु गोष्ट त्याहून पुढे सरकत नव्हती. जयेशच्या मनात असंख्य तरंगं तर उठत होती परंतु रुपालीला प्रत्यक्ष गाठून काही बोलण्यास त्याचं मन धजावत नव्हतं. पण त्यादिवशी मात्र असा काही प्रसंगा उद्भवला की न राहवून शेवटी जयेश रुपालीला सामोरा गेलाच.

तो ही पावसाळ्यातलाच एक दिवस होता. सभोवतालचं वातावरण कुंद होतं. आसपासच्या परिसरावर काहीशी मरगळ आलेली दिसत होती. वर्गातले चेहरे कोमेजलेले भासत होते. तो दिवस एकप्रकारची उदासीनता सोबत घेऊन आला होता.

वर्गातल्या प्रत्येकावर जयेशची नजर आळीपाळीने जात होती. आज कसं एकटं एकटं वाटत होतं. जे वर्गात बसले होते ते त्याचे मित्र नव्हतेच मुळी. ती तर फक्त बाकं गरम करण्यासाठी आलेली निरूपद्रवी कार्टी होती. जयेशचे मित्र तर तास बुडवून आपापल्या मैत्रिणींसोबत जवळच्या सिनेमागृहात गेले होते.

'आपण असे एकटे का..? हा अन्याय आपल्यासोबतच का..? की हा माझ्या साधेपणाचा परिणाम आहे..? का मला स्वतःला बदलावं लागेल..? मित्र असे मित्राला एकटं सोडून जातात..? हो जातात.. मित्र असतात.. पण एका मर्यादेपर्येंत.. त्याच्या पल्याड फक्त सहचारिणी असते... तिच असते सोबत नेहमी.. अगदी शेवटच्या श्वासापर्येंत...'

या विचारांसोबतच जयेशच्या मनात पहिला चेहरा रुपालीचा आला.

तितक्यात खिडकीतून बाहेर नजर गेली. वर्गाबाहेरून मयूर नावाचा मित्र हातवारे करून जयेशला खुणावत होता. सुदैवाने शिक्षक काही कामानिमित्त नुकतेच बाहेर गेले असल्याने जयेश पटकन खिडकीजवळ गेला. वर्गाच्या आतूनच त्याने मयूरला विचारले.

"काय मयूर.. पिच्चर संपला वाटतं.. मैत्रीण भेटली की मित्राला विसरता.. सगळेच कृतघ्न.." जयेशने आपला रोष व्यक्त केला.

"अरे भाय ते सोड.. मी काय सांगतो ते नीट ऐक... तो राहुल माहीताय ना तूला.. बॉडीबिल्डर... तो आज तूझ्या आयटमला प्रपोज करणार आहे..' मयूरने टीप दिली.

"काय...? हा कुठून मध्येच उगवला...? आणि हे सगळं तूला कसं माहीत..?" जयेशने जवळजवळ वैतागत विचारले.

"अरे माझी आयटम म्हणत होती.. तो राहुल तिच्या बाजूलाच राहतो.. त्यामुळे मैत्रीत त्याने सांगितले असेल... पण यार तूला लवकर कायतरी करावं लागेल.. साला या पोरी खूप चॅप्टर असतात... अगोदर तोंड बंद ठेवून आपली वाट बघत बसतात आणि नंतर दुसऱ्या कोणी प्रपोज केला की मग त्याच्यासोबत जातात..." मयूर जयेशला समजावत म्हणाला.

"नाही रे.. माझीवाली तशी नाही.. तरीपण मी बघतो काय करायचे ते.. आणि थँक्स यार.. सांगितल्याबद्दल.." जयेश गंभीरपणे म्हणाला.

"बस काय यार.. तू आपला मित्र आहेस.. आपण कायम तुझ्याबाजूने राहणार.. त्या राहुल्याला धमकवायचं असेल तर सांग.. आत्ता गँग गोळा करतो बघ..." मयूर त्वेषात बोलून गेला.

"अरे.. नाही नाही... मी मार्ग काढेन त्यावर.. तसंही रुपाली काय त्याला हो बोलणार नाही.. आणि राहुल तिला भेटायच्या आतच मी तिला गाठून सर्व काही सांगण्याचा प्रयत्न करेन. मग त्याच्या मध्ये येण्याचा प्रश्नच उरणार नाही..." जयेश हसत म्हणाला.

"बरं जसं तूला ठिक वाटेल... मी निघतो आता.. माझी आयटम गेटजवळ वाट पाहत उभी आहे.. जाताना भेट.. आम्ही तिथेच टाईमपास करत आहोत..." असं बोलत मयूर निघून गेला.

जयेश त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतिकडे कितीतरी वेळ पाहत राहीला. सगळं काही सुरळीत सुरु असताना आता तो राहुल नावाचा प्राणी उगाच मध्ये कडमडत होता. पण नाही म्हणायला गेलं तरी चूक जयेशची वाटत होती. तब्बल दोन महिने कुणी फक्त दुरूनच हसण्यात घालवतं का..? हा उगाचचा वेळकाढूपणा कश्यासाठी..? समोरची मुलगी आपल्याला भाव देत आहे, याची खात्री आहे तर मग वेळ का दवडायचा...?

'हा कोण तो राहुल.. कुठून असा अचानक उगवतो आणि आपल्या सुखात विष कालवायला येतो.. पण तो रुपालीचा अगोदरपासूनचा मित्र वगैरे असला तर..? छे छे.. पण रुपाली ज्याप्रकारे आपल्याकडे पाहून हसते ते पाहता राहुलची डाळ शिजणे कठीण आहे.. पण मयूर सांगत होता त्याप्रमाणे जर का पहिला प्रस्ताव त्याने ठेवला आणि रुपाली त्याला भाळली तर..? नाही नाही, रुपाली असं काही करू शकणार नाही.. म्हणजे मी असताना तरी नाही.. अरे पण तू तर आहेस.. पण तू तिच्या आयुष्यात आहेस, हे तिला कसं ठाऊक असेल..? तू तर तसं कधी तिला सांगितलं सुद्धा नाहीस... ओह्ह.. ही माझी मोठी चूक ठरू शकते... मला घाई करायला हवी..'

हा सृष्टीचा नियम आहे.. जेव्हा पहिल्या पसंतीची गोष्ट आपल्याला मिळेल की नाही यावर प्रश्नचिन्ह असते तेव्हा निश्चितच समोरून चालत आलेली दुसरी गोष्ट मनुष्य सहसा सोडत नाही.

जयेशच्या मनात जशी पुढील शक्यता घर करू लागली तसा तो चालू तासातच ताडकन उठला आणि मुख्य आवाराच्या दिशेने जाऊ लागला. रुपाली आपल्याला होकारच देईल, अशी खात्री त्याला होती. पण प्रेमात त्रिकोण निर्माण होण्याअगोदरच बाजी मारणं अत्यंत निकराचं होतं.

'आज काही झाले तरी रुपालीला विचारायचेच..

अगं सखे..

गाली उमटावी गोड खळी हा प्रेमप्रस्ताव ऐकून,

लाजेनं होशी चूर अशी भावना मनीच्या उमगून,

नजरेत खुलली प्रीत जरी आहे मी ही समजून,

आकंठ बुडालो तुझ्यासवे हे देहभान विसरून,

अरे वाह.. नुसतं विचारायचं म्हटलं तरी चटकन तोंडावर कविता आली.. बऱ्यापैकी जमतंय वाटतं आपल्याला.. चल जयेश.. बाकी सगळं विसर.. दोन महिने झाले.. ती बघून स्माईल देतेच देते.. आज सोडायचं नाही.. आज प्रपोज करायचाच... आणि ते पण तिच्या सगळ्या मैत्रिणींसमोर.. रुपाली खुश झाली पाहीजे एकदम.. 'नाही' तर ती बोलणारच नाही.. छ्या.. प्रश्नच उद्भवत नाही.. उगाच हसत नाही ती माझ्याकडे पाहून..

नाहीतर संबंधचं काय येतो.. ओळख ठेवण्याचा आणि हसण्याचा.. माझा विषय वेगळा, तिचा वेगळा.. पण तरीपण ती जेव्हा जेव्हा समोर येते तेव्हा हसतेच ना.. मग कारण स्पष्ट आहे.. तिला मी आवडत असणार, म्हणूनच तर हे सर्व सुरु आहे..

ह्म्म्म.. तास संपण्याची वेळ झाली आहे.. आता सगळे बाहेर येतील.. रुपाली.. तूला नाही माहीत.. कसं वाटतं.. जेव्हा तू समोर येतेस.. आज सगळं सांगून टाकेन तूला.. काही काही बाकी ठेवणार नाही.. आय लव्ह यु रुपाली.. आय लव्ह यु सो मच...'

आवारात एकटाच उभा असलेला जयेश आज प्रपोज करण्यावर ठाम होता. रुपालीशी काय बोलायचं, कसं बोलायचं त्यावर नीट विचार करून तो शब्दांची जुळवाजुळव करत होता. रुपाली हो म्हणणार याची जयेशला अगदी शंभर टक्के खात्री होती. त्यामुळेच तर तिला एकांतात न गाठता जयेश सर्वांसमोर आपल्या प्रेमाची कबुली देणार होता.

पाहायला गेलं तर यात मोठी जोखीम होती. त्यावेळेला आवारात जवळपास सगळ्यांचीच उपस्थिती असणार होती. इतक्या सगळ्या मुलामुलींसमोर रुपालीला प्रपोज करणं म्हणजे निश्चितच काही खाऊची बाब नव्हती. पण आपण जिंकूच असा जयेशला आत्मविश्वास होता.

गँबलिंगचा हा एक डाव होता, जिथे गँबलर जिंकण्याची खात्री बाळगत डोळे झाकून बाजी लावत होता.

क्रमशः