गँबलर : भाग १८

सर्व जुगारी जमा होईपर्येंत शेताजवळच्या त्या छोट्याश्या ढाब्यातलं वातावरण अगदी प्रसन्न होतं. रणजितची आठदहा मित्रमंडळी हसत खिदळत गप्पा मारीत बसली होती. एका बाजूला हितेश आणि संजय कुजबुजत उभे होते, तर दुसऱ्या कोपऱ्यात रियाज आणि देवामध्ये वेगळाच विषय रंगला होता. खरंतर देवा त्या जागेचं बारकाईने निरीक्षण करत होता, जेणेकरून मित्रांना खेळाची बैठक इशाऱ्याने दाखवून देता येईल.

काही वेळातच जयेशही तिथं पोहचला आणि पाठोपाठ आणखी दोन जुगारी हजर झाले. सगळ्यांची उपस्थिती पाहून मग हितेशने खेळ सुरु करण्याची घोषणा केली. देवाने तोपर्येंत मनात निश्चित केलेल्या जागा आपल्या मित्रांना दाखवून दिल्या होत्या. पण सगळेच ठोकताळे आपल्या मनाप्रमाणेच नाही बसत ना.. इशाऱ्याप्रमाणे जयेश आणि देवा समोरासमोर बसायला गेले तर खरे, परंतु खेळ सुरु होण्याआधीच रणजितने त्या बैठकीवर आक्षेप घेतला.

"एक मिनिट भाय.. देवा तू माझ्यासमोर बस.. समोरच्या खुर्चीवर तुझं नाव असेल बघ.. खेळणाऱ्या सगळ्यांची नाव एकेका खुर्चीवर आहेत. प्रत्येकाने आपल्या नावाच्याच खुर्चीवर बसायचं.. आणि खेळात चलाखी झाल्याचं कळलं तर तो कुटलाच म्हणून समजायचं.." रणजितने स्पष्ट शब्दांत ताकीद दिली.

त्याच्या त्या पवित्र्याने देवा आणि टीम चांगलीच अडचणीत येणार होती. नक्कीच रणजितने दाखवून दिले होते, की तो कच्चा खिलाडी निश्चितच नव्हता. देवाने हितेशकडे पाहत नाराजीने मान झटकली. अर्थातच असं काही होईल याची हितेशला देखील खबर नव्हती. कुणाच्या अध्यातमध्यात नसलेला जयेश आपल्या नावाच्या खुर्चीवर जाऊन बसला. तसं इतर सारेजणदेखील आपापल्या नावाच्या खुर्चीवर विराजमान झाले.

गोल टेबलाच्या आसपास पाच खुर्च्या.. रणजितच्या समोर देवा.. आणि देवाच्या डाव्या अंगाला जयेश.. बाकी दोन खुर्च्यांवर इतर दोघे.. अशी काहीशी बैठक होती. पत्त्यांचे नवे संच मध्यभागी ठेवण्यात आले. प्रत्येकाने आपापली रोकड काढून टेबलावर आपल्या जवळ ठेवली. प्रत्येकी एक लाख रुपये असे मिळून त्या टेबलावर पाच लाख रुपये पणाला लागणार होते. साहजिकच खेळ जसा रंगात येईल तसे रक्कम आणखी वाढत जाणार होती... ही तर सुरुवातीची क्षुल्लक रक्कम होती. इतर दोन जुगारी देखील कुण्या बड्या बापाची धेंडं असावीत. नाहीतर सामान्य माणसांची काय एवढी ऐपत..

जयेश आणि देवा प्रत्येकी पाच लाख रोकडे घेऊन आले होते. त्यांचा पैसा तर असाच फसवून जमा केलेला असल्याने, त्यांना काही फरक पडणार नव्हता. तसंही आपण हरणार नाही, याची खात्री त्यांना होतीच. दुसरीकडे रणजित म्हणजे आता खुद्द आपणच टक्साळ असल्याच्या आविर्भावात होता.

पैसा कसाही असो, कुणाचाही असो.. कुणी हरो, वा कुणी जिंकू.. तमाशा बघणाऱ्यांचे फुकटचे मनोरंजन होणार होते. रियाजभाई देवाच्या मागेच उभा होता. हितेश रणजितच्या पाठीशी राहून आयोजकाची भूमिका वटवण्याचं नाटक करत होता. रणजितभोवती आणखी मित्र घोळका करून उभे होते. संजय दुरूनच तिथं उपस्थित सगळ्यांचा अंदाज घेत होता.

खेळ सुरु झाला आणि चमत्कारीकपणे रणजित सुरुवातीचे डाव जिंकत गेला. एकेका जिंकणाऱ्या डावासोबत त्याचे मित्रमंडळी जल्लोष करू लागले. इकडे देवा कमालीचा अस्वस्थ वाटत होता आणि बाजूला जयेशच्या चेहऱ्यावरदेखील चिंतेचं जाळं वाढत चाललं होतं. जयेशला रियाजकडं सारखं सारखं पाहता येईना की देवाला हितेशकडे नजर टाकता येईना.. रणजितची बेरकी नजर अगदी प्रत्येक जुगाऱ्याचा वेध घेत होती. शेवटी शंभर पॉईंटची ती गेम रणजितने जिंकल्यावर मात्र देवाचा पारा चढला. प्रत्येकी एक लाख रुपये हरल्यावर, काही ना काही उपाय करावाच लागणार होता.

दुसऱ्या डावाला सुरुवात करण्यापूर्वी देवाने जाणूनबुजून जयेशशी वाद घातला. पत्ते पाहण्याचा आरोप ठेवून दोघांमध्ये शाब्दिक खडाजंगी होऊ लागली. हितेशने तात्काळ त्यांची ती चाल ओळखत जागा बदलण्याची सूचना केली. स्वतः जिंकत असल्याने मग रणजितही त्यात काही बोलू शकला नाही. आता देवा आणि जयेश समोरासमोर होते आणि रणजित एकावेळी एकावरच लक्ष देऊ शकत होता. देवाच्या पाठीमागे उभा असलेला रियाजदेखील आताश्या काहीसा निश्चिंत झाला होता.

डाव सुरु झाला आणि आतापर्येंत नशिबाच्या जोरावर जिंकत आलेला रणजित त्यानंतर मात्र देवा आणि जयेशच्या चलाखीपुढं हरत जाऊ लागला. देवा आणि जयेश धडाधड एकावर एक गेम दाखवत गेले आणि समोरचे तीनही प्रतिस्पर्धी मात खात गेले. दोनाचे तिन.. तिनाचे पाच.. पाचाचे दहा लाख रूपयांपर्येंत डाव गेले आणि बघताबघता रणजित वगळता इतर दोन जुगारी शरणागती पत्करून टेबलावरून उठले. हरणारे तिघेही प्रत्येकी तब्बल एकवीस लाखांना लुटले गेले होते.

देवा आणि जयेशपुढे तर नोटांचे बंडल साचले होते. अगदी थोडीशी हुशारी दाखवत दोघे आळीपाळीने गेम दाखवत होते, जेणेकरून त्या दोघांकडे पुरेशी रक्कम उरत होती. दहा लाखाचा डाव जिंकल्यावर जयेश देवापेक्षा वरचढ ठरला होता, अर्थात ती त्यांचीच चाल होती. रणजित मात्र आतल्याआत चांगलाच धुसमूसत होता. त्याची मित्रमंडळी तोंडातून अवाक्षरही न काढता शांत उभी होती.

"अजून खेळायचं का बस्स करायचं.." देवाने रणजितकडे पाहत स्पष्टपणे विचारले.

रणजित मात्र काहीसा विचार करत होता. नेमके सगळे डाव हीच माणसं कशी काय जिंकताहेत..? आणि ज्याचे पैसे संपत येताहेत बरोबर तोच चालू गेम कसा जिंकतोय..? जेणेकरून पुढचा डाव खेळण्यासाठी त्याच्याकडे नवे पैसे जोडले जात आहेत... रणजितला याचेच कोडे पडले होते. राहून राहून त्याच्या मनात शंका उत्पन्न होत होती. त्यामुळेच त्याने देवाच्या प्रश्नाचं चटकन उत्तर दिलं नाही.

"भाई.. राहू दे आता.. रात्रीचे बारा वाजून गेलेत.. खूप उशीर झालाय.." रणजितचा एक मित्र म्हणाला.

"गप रे.. पाचसहा करोड बँकेत पडलेत.. फक्त खेळायला एक करोड घेऊन आलोय.. मिळवलं तर डबल.. नाहीतर हरलो तरी काय गम नाही.. डाव तर होणार.. ते पण पन्नास लाखाचा.. पण माझ्याबरोबर तुमच्यातला एकच जण खेळेल.. आणि ते सुद्धा माझ्या समोर बसून..." रणजितच्या आवाजात हरल्याचं दुःख आणि जिंकण्याचा आत्मविश्वास दोन्ही होते.

वातावरण आता गंभीर झालं होतं. रणजित पुन्हा त्यांना जागा बदलायला सांगत होता. साहजिकच मनात शंका आल्याशिवाय तो तसा म्हणालाच नसता. शिवाय डोक्यात शंका आली म्हटली की यापुढे तो सावध राहून खेळणार.. प्रतिस्पर्ध्यावर करडी नजर ठेवणार.. धोका.. यात धोका होता.. रक्कम फार मोठी होती.. आणि काही करायला भेटलं नाही, तर ती गमावण्याचा मोठा धोका होता.

"हाहा.. रणजित भाई.. एवढी रक्कम माझ्याकडे तरी नाही.." देवा हसत हसत डोळ्यांनीच जयेशला धोक्याचा इशारा देत म्हणाला.

"हो, मी सुद्धा एवढी कॅश घेऊन नाही आलो.." देवाचा इशारा ओळखून जयेशने देखील आपला नकार कळवला.

"माहीत आहे मला.. तुम्ही दोघांनी जिंकलेले पैसे एकत्र करा आणि डाव लावा.. आणि माझ्यासमोर जयेश खेळायला बसेल. बाकी सगळे या टेबलापासून दूर राहतील.. फक्त आम्ही दोघं.. बाकी कुणीही जवळ यायचा प्रयत्न करायचा नाही.." रणजित आता इरेला पेटला होता.

"पण रणजित भाय.. मो खेळणार नसलो तर माझे पैसे मी कश्याला लावू.." देवाला कसंही करून खेळ थांबवायचा होता आणि त्यासाठी तो शक्य तितके प्रयत्न करत होता.

"हे बघ भाय.. तुम्ही दोघं काय ना काय गडबड करताय.. मला जरा कळू दे की तुम्ही दोघं एकत्र नाही.. हा गेम एकट्यानं जिंकून दाखवायचा.. बऱ्याबोलानं सांगतोय तसं कर.. नायतर तंगड्या तोडून घरी पाठवेन.." रणजितने सज्जड दम देताच त्याची मित्रमंडळी देवा आणि जयेशला घेरून उभी राहीली. हरलेला सगळा पैसा पुन्हा जिंकण्याची ईर्ष्या रणजितच्या चेहऱ्यावर साफ झळकत होती.

देवाने मागे वळून संजयकडे पाहीले, तो प्रवेशद्वाराच्या आत उभा होता. परंतु त्याच्याही मागे रणजितचे आणखी दोन पंटर उभे होते. अश्याने तिथून शांतपणे विनातंटा बाहेर निघण्याचा प्रश्नच उद्भवत नव्हता.

"काय रणजित भाय.. ही तर जबरदस्ती झाली.. आणि मी तर याला ओळखत पण नाही.." देवा चेहऱ्यावर उसणं हसू आणत रणजितला म्हणाला.

"जबरदस्ती काय त्यात.. सिद्ध करून दाखव.. जुगार खेळायला आलायस.. तर पैसे लाव.. जिंक.. माझा डाउट क्लिअर कर.. आणि निघून जा.. हा पण असाच जायचं म्हटलं तर ते काही जमणार नाही.." रणजितने पुन्हा एकदा चेतावणी दिली.

आता पर्याय नव्हता. रणजितसोबत दहा-बारा जण तरी होते. त्यांची तयारी कितपत होती, ते तर माहीत नाही.. परंतु संख्याबळानुसार रणजितचं पारडं जड निश्चितच होतं. खेळात इतरांना फसवणाऱ्या त्या पाच मित्रांची आज चांगलीच पंचायत झाली होती. रणजितसारख्या कावेबाज प्रतिस्पर्ध्याने त्यांना बरोबर कोंडीत पकडले होते.

कदाचित नशिबाच्या जोरावर जयेश जिंकला, तर तिथून सहीसलामत निघता येण्याची शक्यता होती. रणजितने तसा शब्द दिला होता. काय करावे आणि काय नको... या विवंचनेत असतानाच देवा आणि जयेशमध्ये डोळ्यांचे इशारे झाले आणि रणजितच्या समोरच्या खुर्चीवर जयेश विराजमान झाला.

क्रमशः