गँबलर : भाग १९

खरंतर आता नशिबाची परीक्षा घेण्याची वेळ आली होती. समोर रणजितसारखा प्रतिस्पर्धी खेळत होता. त्याचं नशीब किती जोरावर होतं, याचा अंदाज पहील्या डावाच्या वेळीच आला होता. जर देवा आणि जयेशकडून चलाखी झाली नसती तर कदाचित नंतरच्या सगळ्याच डावांमध्ये रणजितने त्यांना साफ करून सोडले असते. त्या चलाखीचा रणजितला संशय आल्यामुळेच आता ही परिस्थिती ओढवली होती.

निसटण्याच्या मार्गातच रणजितचे पंटर पहाऱ्यावर उभे होते. संजयदेखील काही करू शकत नव्हता. रियाजभाई आणि देवा दुसऱ्या एका रिकाम्या टेबलावर बसले होते. रणजित आणि जयेश मध्यभागी असलेल्या टेबलावर समोरसमोर आले होते. हितेश उगाचच तिथे पत्त्यांचा संच घेऊन चाळा करत उभा होता. आपण आयोजक असल्याचं भासवून तिथंच रणजितच्या मागे थांबण्याचा त्याचा डाव होता.

नव्या डावाला सुरुवात होणार होती. टेबलावर दोन्ही बाजूकडील पन्नास-पन्नास लाख रोकड्याच्या इमारती उभ्या होत्या. आज जिंकलेली जवळपास सारी कॅश पणाला लागली होती, त्यामुळेच जयेशचा जीव वरखाली होत होता. दुसरीकडे देवाच्या मनात मात्र वेगळीच शंका होती. त्याला कॅशचं तितकंस घेणंदेणं नव्हतं, ती काय उद्याही मिळवता आली असती. पण आज काही अघटित घडायला नको, इतकंच त्याला राहून राहून वाटत होतं.

जुगाराचा पैसा हा आला काय आणि गेला काय, जुगाऱ्याला काही फरक पडत नसतो. म्हणूनच तर कितीही पैसा हरू देत.. पूर्णपणे भिकेला लागू देत.. ज्यावेळी हातात नवा पैसा येतो, त्यावेळी जुगारी नवा डाव खेळायला जातच असतो. त्यामागं आशा असते, गमावलेलं सारं काही पुन्हा मिळवण्याची.. आणि दरवेळी नवा डाव शेवटचा शेवटचा करत खेळणारा जुगारी पूर्णपणे कफल्लक होऊन जातो.

असो, देवा आणि मित्रमंडळींना ते पैसे गमावल्यानेदेखील काही फरक पडणार नव्हता. जास्तीतजास्त येताना आणलेले दहा लाख हरले असते, परंतु ते तरी त्यांना स्वकष्टाचे म्हणता येतील का..? काबाडकष्ट करून केलेला नसल्याने त्या पैश्याचं मोल नव्हतं. त्यामुळेच आज फक्त घरी आपल्या पायांवर गेलो तरी पुरेसे, इतकंच देवाला वाटत होतं.

सगळ्यांच्या नजरा मधल्या टेबलापाशी बसलेल्या रणजित आणि जयेशवर होत्या. दोघांचीही पानं दिसण्याची शक्यता फार कमी होती, तरीही त्या दोघांच्या चेहऱ्यावरचे हावभाव पाहून खेळाचा अंदाज घेण्यासाठीच जमावाचे लक्ष तिकडे लागले होते. हितेश पत्त्यांचा संच घेऊन पानं वाटण्याची तयारी करू लागला, परंतु इथेही रणजितने घोडं आडवं आणलं.

"नाय हितेश भाई.. या टेबलावर जो खेळ होईल तो फक्त आमच्या दोघांत.. तूलासुद्धा मागे जाऊन बसावं लागेल.. पत्ते जयेश वाटेल.." रणजित हितेशकडे न पाहताच गुर्मीत म्हणाला.

आता हितेशसुद्धा हतबल झाला होता. संजयने देवाला खूण करत पुढची चाल विचारली, परंतु देवाने त्याला शांत राहण्याचा इशारा केला. जयेशने एक आवंढा गिळला आणि पत्त्यांची कात्री मारू लागला. प्रत्येकी तेरा पाने वाटली गेली. सहज म्हणून जयेशची नजर एकदा-दोनदा रणजितकडे गेली. तो टक लावून मारक्या म्हशीसारखा जयेशकडे पाहत होता.

साहजिकच त्याचं जयेशच्या प्रत्येक हालचालीवर बारीक लक्ष होतं. जयेशनेही त्याच्यावर जळजळीत कटाक्ष टाकून उत्तर देण्याचा प्रयत्न केला. एकक्षण तर त्याला वाटलं, की गेम सोडून आधी ह्या रणजितला धु धु धुऊन काढावा. परंतु प्रसंगाचं भान ठेवत जयेशने कसाबसा मनावर आवर घातला.

पानं उघडली गेली. आपली पानं न्याहाळत रणजित जयेशकडेही अधूनमधून पाहत होता. जयेश मात्र सुरुवातीला दडपणाखाली वाटला. रणजितच्या चेहऱ्यावर अगदी सूक्ष्मसाही बदल दिसण्यात येत नव्हता. काहीही असो, नशिबावर अवलंबून तो खेळ खेळण्यासारखा नव्हता. म्हणूनच मग जयेशने आपलं सारं स्किल पणाला लावलं.

पत्ते हातात येताच जयेशला लहानपणीचा डाव आठवला आणि एकाएकी त्याच्यात बदल घडून आला. हरवलेला आत्मविश्वास पुन्हा त्याच्या चेहऱ्यावर झळकू लागला. नकळत गालावर सूक्ष्मशी खळी पडली. समोर बसलेला रणजित मात्र जयेशमधल्या या बदलाने अस्वस्थ झाला. त्याने तात्काळ गेम पॅक केली.

रणजित वीस पॉईंट....

सुरुवातीला तर जयेशला कळालेच नाही. रणजितने पत्ते खाली ठेवले, तेव्हाच तो भानावर आला होता. त्याने एक कटाक्ष आपल्या पत्त्यांवर टाकला.. अगदीच फडतूस पानं आली होती. परंतु रणजित जयेशचा अंदाज घेण्यात चुकला होता. लहानपणीचा रमीचा गेम आठवणाऱ्या जयेशच्या गालावरची खळी, रणजितचा वीस पॉईंटचा गेम करून गेली.. आणि इथेच जयेशने त्याचा वीकपॉईंट सुद्धा ओळखला.

आजपर्येंत इतक्यावेळा तो रमी खेळला होता. खेळता खेळता समोरच्या माणसाशी माईंड गेम खेळण्याची कलाही त्यानं आत्मसात केली होती. रणजित भलेही पैश्याने माजलेला वळू असू देत, असल्या छप्पन वळुंचा माज उतरवण्याची खेळी जयेश जाणून होता. फक्त नशिबाने काही फसवणूक करू नये.. मग रमीमध्ये जयेश कुणाच्या बापाला ऐकला नसता.

पत्ते दिसत नसले तरी श्वास रोखून सगळी मंडळी गेम पाहत होती. प्रत्येक गेमच्या शेवटी पॉईंट मोजले जात होते. रणजित स्वतः मोठ्याने बोलत पॉईंट वहीवर लिहीत होता. नुकत्याच झालेल्या गेमनंतर त्याने पॉईंट सांगितले होते.

जयेश नव्वद.. रणजित ब्यान्नव..

खेळ फारच रंगतदारपणे सुरु होता आणि आता तितकाच गंभीर वळणावर आला होता. रियाज भाई तोंडात नवं हिरवंगार पान भरून उगाच हूंम.. हूंम.. हुंकारत होता. हितेशच्या अंगठ्याचं नख जिव्हाळी लागण्यापर्येंत पोहचलं होतं, तरी त्याचा उद्योग काही थांबला नव्हता. संजय दोन्ही हातांच्या मुठी दाबून भलत्याच टेन्शनमध्ये दिसत होता. तर देवाला आपली कानशीलं गरम भासू लागली होती. रणजितच्या मित्रांची अवस्थाही काही वेगळी नव्हती. फार फार तणावपूर्ण अशी ती परिस्थिती होती.

दोन्ही प्रतिस्पर्धी हातात पत्ते पकडून त्यात एकेका पत्त्याची भर घालत होते, तर अनावश्यक पत्ता खाली टाकत होते. जयेशने इस्पिक एक्का आणि बादशहा पाठोपाठ खाली टाकल्याचे दिसताच रणजित काहीसा सावध झाला आणि आपल्याजवळ राखून ठेवलेली इस्पीकची दस्सी त्यानं बाहेर काढली.

तिथंच तो चुकला...

झटक्यात जयेशने ती दस्सी उचलत गेम डिक्लेर केला.

"बदाम एक्का.. बादशहा.. राणी.., किलावर पंजा.. चौका.. तीर्री.., ट्रिपल गुलाम, इस्पिक अठ्ठी.. नव्वी.. दस्सी.. जोकर.. आणि दुर्री पॅक..." गेम टेबलावर फेकत जयेश किंचाळला आणि रणजितने शंभर पॉईंटची मर्यादा ओलांडली होती. त्याचवेळी देवा, रियाज, हितेश आणि संजय उभे राहून विजयोत्सव करू लागले.

बास्स.. खूप मोठी चूक झाली. रणजितची चूक तर त्यापुढे काहीच नव्हती. पाचही जणांच्या ते लक्षात आले, तेव्हा त्यांची नजर समोरून शांतपणे त्यांच्याकडे पाहत असलेल्या रणजितवर पडली. त्याच्या चेहऱ्यावर गूढ हास्य पसरलं होतं. नजरेत स्तब्धपणा होता.. त्यामुळेच तर रणजित आता आणखीनच खत्रूड भासत होता.

"काय.. माझा शक बरोबर निघाला ना.. भाडखाऊ हो.. तुम्ही पाचजण मिळून सगळ्यांना शेंड्या लावत होता ना... धरा रे साल्यांना.. आज यांची हाफ मर्डरच करायची..." रणजित जोरात ओरडला आणि त्याची मित्रमंडळी पुढे सरसावली.

आणीबाणीची वेळ आली होती. एकाएकी मागून पुढे येणाऱ्या दोघातिघांवर संजयने जोराची मुसंडी मारली. बाजूने येणाऱ्या दोघांवर देवाने हल्ला चढवला. रियाज भाईने अंगावर धावून येणाऱ्या पोराचा पांढरा शर्ट तो जवळ पोहचण्याआधीच लाल करून टाकला. खरंतर त्या प्रसंगात त्याला पचाक.. पचाक.. करण्यासाठी जागाच सुचली नव्हती. बिचारा तो पोरगा अक्षरशः किळसवाण्या नजरेनं स्वतःलाच पाहत होता. ते पाहून कुणाच्याही अंगावर शिरशिरी आली असती.

तोपर्येंत टेबलावरची रोकड गोळा करत असलेल्या हितेशने जयेशला संभाव्य धोक्याचा इशारा दिला आणि जयेशने मागे वळून पाहीले. रणजित हातात चांगलं सहा इंची कटर घेऊन त्याच्याच रोखाने येत होता. पाहायला गेलं तर रणजित जयेशच्या तुलनेत मजबूत वाटत होता. त्याला येताना पाहून जयेशने सावध पवित्रा घेतला.

रणजितला तिरपा राहून जयेशने हात मागच्या मागे लांबवला.. खुर्चीची एक बाजू हाताला लागली.. आणि जसं रणजित वार करण्यासाठी झेपावला, तसं जयेशने गिरकी घेत खुर्चीवर आपल्या हाताची पकड मजबूत केली. रणजित वार चुकल्यामुळे तोल जाऊन पुढं झुकला आणि थाड्डकन खुर्ची त्याच्या पेकाटात बसली.

"आह्ह.. तुझ्या मायला..." रणजित कळवळला.

आणि दुसऱ्या क्षणाला त्याच्या मुखावर जयेशच्या गुढघ्याचा आघात झाला. तितक्यात दोघांनी मागून येऊन जयेशला पकडण्याचा प्रयत्न केला. संजय त्याच्या मदतीला धावून येतच होता, परंतु त्याची आवश्यकताच भासली नाही. आपल्या हाताच्या कोपरांना हत्यार बनवत जयेशने एकाचा जबडा आणि दुसऱ्याची पाठ शेकली. रियाजच्या जवळ जाण्याची हिंमत कुणातही नव्हती, त्याच्या तोंडात पानाचं रसरशीत द्रव्य तयारच होतं. कुणालाही तो अनुभव घ्यावयाचा नव्हता.

रोकड गोळा करणाऱ्या हितेशला देवानं संरक्षण पुरवलं होतं. दिसत नसला, तरी देवा चांगलाच कसलेला वाटत होता. संजय तर एकाचवेळी दोघातिघांना आडवं करत होता. तुल्यबळ लढाई फक्त जयेश आणि रणजितमध्ये सुरु होती. रणजितवर लाथाबुक्क्या घालणाऱ्या जयेशच्या पायावर रणजितनं आपलं कटर फिरवलंच. पण जयेशने माघार न घेता आपला डॉमिनंटपणा सुरूच ठेवला.

अवघ्या काही क्षणातच तिथं तुंबळ हाणामारी सुरु झाली होती. संख्याबळ जास्त असूनही रणजितची माणसं पराभवाच्या छायेत होती. रणजितच्या पोटावर एकामागोमाग एक ठोसे पडत होते. जयेश मघाचा चांगलाच वचपा काढत होता. रणजितनेही त्याच्या पायावर, पाठीवर वार करून रक्त काढले होते.

हळूहळू लढाईचा परिणाम बदलू लागला, देवाच्या दारू ढोसण्याचा असर शरीरावर दिसू लागला होता. रियाज भाई तर आपल्या ढेबऱ्यामूळे चपळ हालचाली करू शकत नव्हता. परंतु त्याच्याकडे स्वतःचे असे खास हत्यार होते, ज्याला घाबरून त्याच्या समोर जाण्याची कुणात हिंमत नव्हती. हितेशही रोकड सांभाळत असल्याने तो मारामारीत प्रत्यक्ष सहभागी होऊ शकत नव्हता. तिकडे रणजित जयेशला तोडीचं उत्तर देत होता.

शेवटी संजयलाच पुढाकार घ्यावा लागला. त्याने कुठेकुठे लपवलेली आपली हत्यारं बाहेर काढली आणि मग त्वेषाने शत्रुवर तुटून पडला. इकडे रणजित जयेशच्या चपळाईमूळे थकू लागला होता, त्याचाच फायदा घेत मग जयेशने बेदम मारहाण सुरु केली. रणजितच्या तोंडावर, छातीवर धपाधप बुक्क्या पडू लागल्या आणि काही वेळातच रणजित खाली कोसळला. मुख्य सेनापती पडल्यावर मग भगदड माजवायची ती वेळ होती, हितेशने ती संधी अगदीच ओढून घेतली.

"हाय... तारी मा नोऽऽऽ... कुट्रोऽऽ... हामलोऽऽऽ...." हितेश विचित्र आवाजात केकाटला आणि एकच खळबळ माजली.

संजय आणि जयेश दोघांनी मिळून सात-आठ जणांना चांगलाच चोप दिला. रियाज भाई, हितेश आणि देवा रोकड घेऊन बाहेर गाड्यांजवळ गेले आणि फटफट्या सुरु केल्या. शेवटी एक एक गाववाला थकून, मार खाऊन खाली पडला, तसं जयेश आणि संजयदेखील बाहेर पडले.

रात्रीच्या काळ्याकुट्ट अंधारात अक्षरशः गावात दरोडा टाकल्यासारखे, ते पाच दरोडेखोर दोन फटफट्यांवरून एक करोडच्या आसपास रोकड घेऊन शहराच्या दिशेने निघाले होते. प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर विजयी हास्य होतं.. श्वासात वादळ सामावलं होतं.. अंगात प्रचंड धाडस अवतरलं होतं.. आणि धमण्यांत उष्ण रक्त वेगाने सळसळत होतं.

क्रमशः