गँबलर : भाग २४

आपल्या नव्या चाळ्यासोबत जयेशने ती रात्रसुद्धा गाजवली. शांतपणे जराही घाई न करता त्याने एक एक डाव जिंकला होता. जुगाराची नशा इतपत चढली होती, की पहाट कधी झाली हे सुद्धा त्याला कळाले नव्हते. अगदी पहाटे पहाटे जाग्या झालेल्या पक्ष्यांचा मधुर किलबिलाट कानी पडला, तेव्हा त्याने घड्याळ पाहीले.

"बाप रे.. साडेपाच वाजले.. भलताच की गुंतवणारा गेम आहे हा.." स्वतःशीच पुटपुटत जयेश जागचा उठला आणि कधीपासून दाबून ठेवल्यामुळे फुगलेल्या पोटाला मोकळं करण्यासाठी मोरीकडे गेला.

"ह्ह.. आह्ह... हुश्श..." शीळ घालत उभ्या जयेशने कृती उरकली, पण ध्यान मात्र अजूनही हातातल्या गेमवरच होते.

"बस कर भाय आता.. थोडी झोप पाहीजे.. चिक्कार कमावलं आज.." कसंबसं एका हातानेच हात धुऊन तो मोरीतून बाहेर आला आणि जांभई देत जड झालेले डोळे मिटून अंथरूणावर आडवा पडला.

'जवळपास पंधरा हजार रुपये... एका रात्रीत.. आणि ते ही कायद्याच्या चौकटीत राहून.. भिवंडीत होती, तशी रिस्कसुद्धा नाही.. आयला.. काय वाईट आहे.. चल पंधरा हजार जाऊ दे.. दिवसाला चार-पाच हजार जरी निघाले, तरी बक्कळ पैसा जमा होईल.. कश्याला काम शोधायची आवश्यकता.. तसंही हे सुद्धा एकप्रकारे कामच नव्हे का..? तिथं शारीरिक कष्ट घ्यावे लागतात, इथं मानसिक.. मग हा पर्याय का वापरू नये..? काही महिन्यांतच चिक्कार पैसा जमा होईल. आपल्याला काय खायचं-प्यायचं काम भागलं की पुष्कळ आहे. शिवाय सुलेमान भाईचे पूर्ण पैसे एकदमच देता येतील.'

जयेश विचार करत करत झोपी गेला.

जयेशकडून आजपर्येंत खेळण्यात आलेली रमी म्हणजे त्याचं कौशल्य आणि धूर्तपणा यांचा अद्भुत मिलाप होता. तो प्रतिस्पर्ध्यासमोर बसून, त्याच्या नजरेला नजर भिडवून थरार अनुभवण्यासारखा असा खेळ होता. पण नव्या युगात या खेळानं पालटलेलं रूप म्हणजे एकप्रकारचं फसवं मायाजाल होतं. कोण, कुठल्या शहरातल्या, कितीश्या कोनाड्यांत बसलेली असंख्य रिकामटेकडी टाळकी तिथं इंटरनेटद्वारे तुटून पडली होती. इथं डाव संपण्याची मर्यादा नव्हती, एक गेला की दुसरा हजर व्हायचा. सतत कुणी ना कुणी आव्हान द्यायला समोर असल्याने गेम हातातून सुटायचा नाही. मग मात्र मनावरचा अंकुश ढळण्यासारखी परिस्थिती निर्माण व्हायची.

त्यात आजकालचं जग म्हणजे नुसती फसवेगिरी आणि दिखावा आहे. कोण कोणाला लुटण्यास टपलंय, काही सांगता यायचं नाही. माणसांचे देखील अजबच प्रकार हल्ली उदयास येऊ लागले आहेत. पत्ता विचारता विचारता म्हाताऱ्या आजीबाईंचा पत्ता कधी कट करतात, याचा पोलिसांनासुद्धा पत्ता लागत नाही. त्याउपर खिसेकापू, चोरी, लबाडी, लुटारू असे चढत्या क्रमांचे हुद्दे असणारेही तितकेच.. पण या सर्वांवर मात करत आपल्या कुशाग्र बुद्धीच्या साहाय्याने एक नवी जमात जन्माला आली आहे.

त्या नव्या दरोडेखोरांची जात म्हणजेच हे ऑनलाईन गेमिंग चालवणारे... खेळणाऱ्याची खाज भागवायची आणि प्रत्येक डावामागे आपलं ठरलेलं कमिशन काढायचं. जरा विचार करा, एकावेळी खेळणारे लाखो लोक, एक ते दोन मिनिटांचा एक डाव... दिवसभरात असे डाव किती असतील..? वाढणाऱ्या डावाबरोबर कमिशन पण वाढणार.. मग प्रत्येक डावामागचं कमिशन किती होईल..? अगदी सुरुवातीला डोकं लावून फक्त एक ऑनलाईन गेमिंग ॲप्लिकेशन उघडायचं, थोडीशी जाहिरात करायची, उपटसोंड्यांना नादी लावायचं आणि दिवसाला करोडो रुपये कमवायचे.. खेळणारे खेळताहेत, आज जिंकणारे उद्या हरताहेत, परंतु याचा व्यवसाय करणारे मात्र दिवसांगणिक गडगंज होत आहेत.. जुगाऱ्यांना लुटून रोज नव्याने लक्ष्मी पदरात पडत आहे.. आणि यामागचं गणित खूप खूप मोठं आहे..

ऑनलाईन गेमिंगचं एक वास्तव सांगावसं वाटतं.. तुम्ही कधीच यातून पैसा जिंकू शकत नाही.. ज्यावेळी तुम्ही जिंकता आहात असं वाटून मोठी चाल खेळता, तिथेच नेमका तुमचा घात होतो. संगणकाद्वारे तिथं तुमचं प्रत्येक रेकॉर्ड ठेवलं जातं. माणूस कितपत पैसे लावतो, कसा खेळतो.. इथपासून ते कितपत रिस्क घेऊ शकतो.. इथपर्येंत सगळं पडद्याआड माहीत असतं. जिंकणाऱ्याला वाटत असतं की तो हुशार आहे, परंतु खरा चाणक्य मात्र पडद्याआड दडला आहे. तो गेमचं गुपित तुम्हांला शेवटपर्येत कळून देणार नाही.. आणि जेव्हा तुम्हांला वस्तुस्थिती कळेल, तेव्हा तुमचा शेवट जवळ आला असेल...

जुगारात हरणारा कधीच कबूलत नाही.. आपल्याकडून चूक झाली, याची जाहीर वाच्यता करत नाही. जुगाराच्या नादात आजकाल अशी कित्येक माणसं बरबाद होत चालली आहेत, पण त्यांच्यातला ताठपणा काही सुटत नाही. तरीही माणसं मस्त मारे झ्याक कपड्यांत पावडर, परफ्यूम मारून हसरा चेहरा दाखवत हिंडतात, पण बुडाखाली किती आग लागलीय.. हे ज्याचं त्यालाच ठाऊक आहे.

म्हणूनच असल्या नसत्या फंदात आपण कधीच पडू नये.. मेहनतीने कमावलेल्या पैश्यांबाबत तरी असं करू नये.. तुम्ही कमावलेल्या पैश्यांवर तुमच्या अगोदर तुमच्या कुटुंबाचा अधिकार असतो, हे वास्तव तुम्ही नाकारू शकत नाही.. कदापि नाही..

त्या ऑनलाईन रमीच्या नादाला लागल्यावर जयेशचं सुद्धा काय वेगळं होणार होतं. महिनाभरात तीसचाळीस हजाराची सेविंग्स संपली आणि मग इथून तिथून उधारी घेणं सुरु झालं. आज हरलेली रक्कम उद्या परत मिळवण्याच्या उद्देशाने मोठमोठे डाव खेळण्यात आले, पण साला.. नशीब प्रत्येकवेळी हातातोंडाशी आलेला डाव पलटवत होतं. दरवेळी तो विचार करायचा की, आता यापुढे मी जबाबदारीने खेळेन.. पण संयम संयम जे काही म्हणतात.. तोच नेमक्यावेळी साथ सोडायचा..

उधारीवर खेळणारा मूर्ख असतो, हा गेमचा पहिला नियम त्याचा तोच विसरला होता. नशिबापेक्षा कौशल्य महत्वाचे याचा देखील विसर पडला होता. गमावलेलं सारं काही मिळवण्यासाठी जयेश शक्य तितकं डोकं शांत ठेऊन गेम जिंकण्याचा प्रयत्न करायचा.. पण त्याला कुठं ठाऊक होतं.. जे तो आणि त्याचे मित्र पूर्वी करायचे, तसंच पडद्याआडून इथं फसवलं जातं. फक्त त्यावेळी त्यांनी केलेली ती लूट होती.. आणि यावेळी जी होत होती, ती 'सरकारमान्य' कौशल्यावर आधारीत पैसे जिंकण्याची सुविधा.. होय.. सुप्रीम कोर्टानं याला 'गेम ऑफ स्किल.. नॉट गेम ऑफ चान्स..' चा निर्वाळा दिला आहे.

डोक्यावरची उधारी वाढली होती. सुलेमान भाईसाठी राखलेली रक्कमदेखील रमीत हरली होती. ज्याचे त्याचे पैसे तर द्यावेच लागणार होते.. काय करावं..? कसं करावं..? विचार करता करता वेडा होऊ पाहणाऱ्या जयेशला मग आणखी एक दुसरा लुटारू भेटला.

कधी स्वतःसाठी खड्डा खणला आहे का..? माणसं खोदतात.. कधीकधी जेव्हा हतबलता मनावर हावी होते, तेव्हा वाचण्यासाठी माणूस असं सुद्धा करून पाहतो. रात्ररात्र जागून, वेळेचा भरमसाठ अपव्यय करून हाती तर काहीच लागले नाही, उलट पदरचं सारं काही गमावून जबरदस्त टेन्शनमध्ये बसलेल्या जयेशच्या मोबाईलवर तो पर्सनल लोनचा मॅसेज एखाद्या मनकवड्या पिशाच्चाप्रमाणे अवतरला.

दुसरी लुटारू गँग... ऑनलाईन झटपट पर्सनल लोन.. पाच मिनिटात लोनची सुविधा.. कमीतकमी कागदपत्रे.. आणि पैसे तात्काळ तुमच्या अकाउंटमध्ये जमा.. नंतर अव्वाच्या सव्वा व्याज फेडत बसा.. आणि सिबिल स्कोरची वाट लावून ठेवा..

सामान्य माणूस खरंच अगदी येडागबाळा असतो. दुनियेत त्याच्या कल्पनेपलीकडचं काय चाललंय, कसं चाललंय याचा थांगपत्ता त्याला कधीच लागत नाही. हल्ली तुम्ही काय करता.. कुठे फिरायला जाता.. काय विकत घेता.. काय विकता.. पगार कुठे खर्च करता.. शिल्लक किती ठेवता.. या साऱ्याचा हिशोब ठेवला जात असतो. तुमची प्रायव्हसी नावाची गोष्टच विसरून जा.. गोपनीयता वगैरे सारं झूठ.. तुमच्या नकळत तुमच्या हरकतींवर छुपी नजर असते.. थर्ड आय.. तिसरा अदृश्य डोळा... सामान्य माणसाला याची भनकही नसते.

जयेशच्या अकाउंटमधल्या महिन्याभराच्या गळतीने पर्सनल लोनवाल्यांना आयतं बकरं मिळालं. ग्राहकांचा डेटा पैसा देऊन विकत घेता येतो. जयेशने तो मॅसेज पाहीला मात्र आणि त्याला आशेचा एक किरण दिसला. व्याज बीज नंतर बघू.. आत्ता पहिले देणेकऱ्यांचं पाहू, असा विचार करून त्याने भरभर सगळी माहीती भरली. नोकरी पूर्वीचीच दाखवली, शिवाय घर आता त्याच्याच नावावर होतं. तसं पर्सनल लोन साठी त्याची आवश्यकता भासत नाही. तो एक रिस्क फॅक्टर असतो.. देणाऱ्याचा. म्हणून तर मोठं व्याज माथी पडतं.

जयेश मोबाईल बाजूला ठेवायला अवकाश की एका मिनिटात लोन संमत झाल्याचा मॅसेज आला. जयेशच्या चेहऱ्यावरची कळी एकदम खुलली.

'झटपट काम आहे एकदम..' काहीसा रिलॅक्स होत जयेश स्वतःशीच पुटपुटला.

रक्कम पुरेशी नव्हती, पण देणेकरी भागले असते. पोटापाण्यासाठी आणि सुलेमान भाईच्या पैश्यांसाठी काहीतरी करने भाग होते. शिवाय पुढील महिन्यापासून लोनचा हप्तादेखील सुरु होणार होता. म्हणून मग जयेशने पुन्हा नोकरीत हात आजमावण्याचा निर्धार केला. झालं एवढं पुरेसं.. आता आणखी नुकसान नको.. असा विचार करून त्याने नोकरी शोधायला सुरुवात केली आणि यावेळी नशिबाने थोडी का होईना पण साथ दिली.

हे सारं नैतिकता ध्यानात ठेवून करण्यामागे जयेशचा एक उद्देश होता. त्यानं सुलेमान भाईला शब्द दिला होता, केवळ त्या शब्दाखातर तो उलटसुलट काही करायला धजावत नव्हता. गमावलेला पैसा कुठूनही लूटलबाडी करून मिळवणं, त्याच्यासाठी अवघड नव्हतं. परंतु गुन्हेगारी क्षेत्रात पडल्यावर, उद्या सुलेमान भाईला तोंड दाखवायला जागा उरली नसती. त्यानं जयेशवर मोठा विश्वास दाखवला होता आणि त्या विश्वासाला तडा जाऊ न देण्याचं, जयेशने मनोमन ठरवलं होतं.

क्रमशः