गँबलर : भाग २५

तुमच्याकडे काय कौशल्य आहेत, यापेक्षा तुम्ही कसे दिसता.. तुमचं बाह्यरूप कसं आहे.. यावरून जग तुमचा अंदाज लावत असतं. नव्या नोकरीसाठी वणवण फिरणाऱ्या जयेशला शिक्षण फारसं नसल्याने त्याची मार्केटिंग करण्याची क्षमता, त्याचा हजरजबाबीपणा या जमेच्या गोष्टी काही कामी पडत नव्हत्या. हा, पण त्याची नजरेत भरणारी शरीरयष्टी पाहून मात्र रखवालदारी करण्याचे प्रस्ताव मात्र यायचे. बरेच नकार पचवल्यावर शेवटी कंटाळून जयेशने मग ती सुरक्षारक्षकाची नोकरी अखेर स्वीकारलीच.

बारा तास बसा अथवा उभे रहा आणि कंपनीच्या आवारात ठराविक वेळी फेऱ्या मारा. काही संशयास्पद आढळल्यास अधिकाऱ्यांच्या लक्षात आणून दया. बाकी तुमची बुद्धी वगैरे काही असेल, तर ती घरीच ठेवून या. असं काहीसं कामाचं स्वरूप होतं. पगार जेमतेम असला तरी उदरनिर्वाह आणि कर्जाचा हप्ता एवढ्यापूरती सोय झाली होती.

सुरुवातीलाच रात्रपाळी मिळाल्याने जयेशसाठी थोडंसं अवघड होऊ लागलं. रात्रभर अक्षरशः नुसतं बसायचं, म्हणजे फार फार कंटाळवाणं वाटायचं. हातापायांना चावणाऱ्या डासांचा खूप राग यायचा. त्यात खेळाची नशा वारंवार हात मोबाईलकडे घेऊन जायची. पाहायला गेलं, तर त्या मोबाईलमध्येच पुष्कळ काही वेळ घालवण्यासारखं होतं. पण एकदा लागलेली चटक सोडण्यासाठी मनाचा फार मोठा निर्धार लागतो. त्यात आणखी भर घालायला तंबाखूचा खुराक वाढू लागला होता.

हातातला पैसा गेल्याने मन फार उदास होतं, त्यात आता बराच उथळपणा आला होता. जेव्हा कुठे लक्ष लागत नाही, मन कश्यातच रमत नाही, अश्यावेळी जे करू नये असं ठरवलेलं असतं, नेमकी तिच गोष्ट करावीशी वाटते. मनाला विरंगुळा म्हणून दुसरं काहीच सुचत नाही. अगदी समोर विनाश दिसत असला तरी...

पहिल्या पाच-सहा रात्री जयेशने कशाबश्या निर्धाराने घालवल्या. मन सारखं उड्या मारत असलं, तरी मोबाईलमधला गेम त्याने काही सुरु केला नाही. असं वाटत होतं की आता सगळं काही सुरळीत होईल.. पण त्याच्या कमनशिबी दैवाला ते देखील खटकलं..

उद्या नव्या नोकरीतली पहिली आठवडी रजा.. जयेश निवांत अंथरुणावर पहूडला होता. रात्रीची वेळ होती, उद्या दिवसभर काय करावं.. याच विचारचक्रात तो होता. बऱ्याच दिवसांत सुलेमान भाईकडे जायला जमलं नव्हतं, म्हणून मग त्याची विचारपूस करण्यासाठी जायचं जयेशने ठरवलं. उद्याचं नक्की झाल्यावर संबंधित विचारशृंखला नुसतीच थांबली होती, की नको त्या वेळी मोबाईल खणाणला.

ऑनलाईन रमीचा तो मॅसेज होता, जो की पुन्हा आमंत्रण देऊ पाहत होता. आज इतके पैसे भरले की त्याच्या दुप्पट खेळायला मिळतील, असं गोड आमिष घेऊन आला होता. जयेशच्या मनात पुन्हा एकदा उसळी उठली, नाहीतरी आत्ताच्या नोकरीतून त्याचं जेमतेमचं भागत होतं. सुलेमान भाईच्या पैश्यांची देखील काहीतरी सोय करायला हवीच होती की... हो नाही या द्विधा मनस्थितीत शेवटी एकदाचा त्याने तो निर्णय घेतला. अकाउंटमध्ये उरलेसुरलेले पाच हजारसुद्धा जयेश रमीमध्ये टाकून मोकळा झाला.

यावेळी खूपच सावध खेळायचं असंच काहीसं ठरवलं होतं. कितीही.. कसलाही डाव येऊ दे, सेफ असल्याशिवाय खेळायचंच नाही, असा चंग त्याने बांधला. नेहमीप्रमाणे तो सुरुवातीचे छोटे डाव जिंकत गेला आणि जसजशी रात्र सरू लागली, तसतसा मनावर शीण चढत गेला. पुन्हा डाव वाढले, पुन्हा पैसा डुबू लागला. नशिबाने त्याला यावेळीसुद्धा धु धु धुतला.

कुणी म्हणेल, असं करणारा मूर्खच.. तसं वाटणं गैर नाहीच.. होताच तो मूर्खपणा.. पण एका जुगाऱ्यासाठी ते मृगजळ असतं.. ती निव्वळ एक संधी वाटत असते.. हरलेलं पुन्हा जिंकण्याची..

ती आणखी एक रात्र.. वैतागवाडी सारखी नशिबी आली होती. जयेशचं डोकं आता भलतंच तापलं होतं. सगळे पैसे संपल्यावर शेवटी रागात त्याने झोपी जाण्याचा प्रयत्न केला. पण हे जीवघेणे विचार.. झोप कुठून येणार..? आता डोक्यावर आणखी बोजा पडणार, या कल्पनेनेच जयेश बेजार होऊन या कुशीवरून त्या कुशीवर वळत होता. सुलेमान भाईच्या पैश्यांसोबतच आता घेतलेल्या कर्जाच्या हप्ताचीसुद्धा भर पडली होती. शेवटी त्यावर कशी मात करायची, याचा उपाय सापडल्याने जयेशचे डोळे पहाटे केव्हातरी मिटले गेले.

तो हाच दिवस होता... जगासाठी सुरेख पहाट घेऊन आलेला.. पण त्याच्या आयुष्याला अंधाराकडे घेऊन जाणारा तो सुट्टीचा दिवस. उठल्यापासून ना अंघोळीवर चित्त ना जेवणाचं भान.. एक एक करून जयेशने आठ-दहा ठिकाणांहून जवळपास साडेपाच लाख रुपये उचलले आणि एक एक करत ऑनलाईन रमीमध्ये सगळे हरला. डाव खेळताना मेंदूच्या नसांवर कितपत ताण पडत होता, त्याचं त्याला कळत नव्हतं. मन आतून किती चिडलं होतं, त्याचं त्याला माहीत नव्हतं. फक्त खेळण्याची नशा डोक्यावर हावी झाली होती. स्किल गेलं तेल लावायला, फक्त भावनांचा आवेश होता. त्याला फक्त एकच दिसत होतं, ते म्हणजे डाव खेळणं... आणि एकदातरी.. एकदातरी नशिबानं त्याच्या बाजूने झुकणं.. पण शेवटपर्येंत तसं काही झालंच नाही.. तो हरला.. अक्षरशः सर्वस्व हरला.. खऱ्या रमीमधला हिरो... इथल्या ऑनलाईन दुनियेत पाक भोंगळा झाला होता..

सर्व मिळून महिन्याचा हप्ता चाळीस हजार पार करून गेला होता. नोकरी बारा हजाराची.. पोटापाण्याचा खर्च चार-पाच हजार.. सुलेमान भाईचं देणं...? अरे पण त्यानं मागितलेत तरी का..? खरंच.. सुलेमान भाईने पैश्याचा विषय कधी काढलाच नाही.. या रमीमूळे आज त्याच्याकडे जायचं देखील राहून गेलं..

सगळा पैसा हरल्यावर मग जयेशचं डोकं थोडंसं ताळ्यावर येऊ लागलं होतं. उगाच नसती आफत पदरी पडली होती. ही परिस्थिती स्वतःहून ओढवून घेतली होती. जयेशला मनोमन स्वतःचाच तिटकारा वाटू लागला होता. आपल्या मूर्खपणाबद्दल त्याला अक्षरशः राग येऊ लागला होता.

'काय झालं असतं, जर मी ही उठाठेव केलीच नसती तर..?' मन आतल्याआत खायला उठत होतं. आपल्याकडून किती मोठी चूक झाली आहे, हे आता समजू लागलं होतं. चूक.. चूक नाही गुन्हा... खूप मोठा गुन्हा..'

'आता जर देणेकऱ्यांचे पैसे नाही भरू शकलो, तर माथी कलंक तो वेगळा... जीवनातला सगळ्यात मोठा आघात कर्जामूळेचं झेलावा लागला होता. नाहीतर आज आईवडिल सोबत असते. परंतु जे काही मी केलं, ते त्याहून भयानक होतं.. आणि हा आघात आता बहुधा मलासुद्धा संपवेल... जवळ कुणी नाही.. ज्याच्याकडून मदत मिळू शकेल.. सांगणार कोणाला.. आणि काय सांगणार.. एखाद्याला ही कारणं पटतील..? छ्या.. कुणी विश्वाससुद्धा ठेवणार नाही.. की असा मूर्खपणा एखादा खरंच करू शकेल...?'

जयेश दूरवर विखुरलेल्या मित्रांना तरी कशी हाक मारणार.. जुगारात हरलाय, हे समजल्यावर किती नाचक्की होईल.. शिवाय याबद्दल सुलेमान भाईलासुद्धा एका शब्दाने सांगू शकत नव्हता. तो बिचारा स्वतः बिछ्याण्यावर पडून होता.. करायला तो मदत करीलही.. पण त्याच्या उपकाराचा बोझा आणखी किती वाढवायचा... पन्नाससाठ हजाराची नोकरी म्हणजे जयेशसाठी अशक्यप्राय गोष्ट होती. शिवाय आता लूटलबाडी करूनसुद्धा पाच-सहा लाखांइतकी मोठी रक्कम मिळेलच याची शाश्वती नव्हती.

डोक्यावर गरगर फिरणारा पंखा आपल्या निर्माण होणाऱ्या धुरकट परिघात जयेशला त्याचा आजपर्येंतचा प्रवास दर्शवित होता. कपाटातली मऊशार चादर त्याला सारखं सारखं खुणावत होती. आपल्या जवळ बोलावत होती. माझं ऐक बाळा.. एकदाचं टाक मला गळ्यात... आणि मोकळा हो कायमचा.. मागे कसलीच बंधनं राहणार नाहीत.. कसलेच पाश उरणार नाहीत..

फास... आत्महत्या... हाच एकमेव मार्ग होता.. या चक्रातून बाहेर पडण्याचा..

घर विकून सुलेमान भाई कर्जाची रक्कम भरेलच, शिवाय त्याच्यासाठीसुद्धा पैसे शिल्लक राहतील. नाहीतरी हे घर त्याचंच तर देणं होतं. आपल्या एका चिट्ठीवर ते त्यालाच मिळून जाईल..

जयेश अंग ताठ करत कपाटाच्या दिशेने गेला. त्याने ती मऊशार चादर गळ्यात अडकवली.. पुढं जाऊन पंख्याचं बटण बंद केलं.. आता पंख्याचा वेग कमीकमी होऊ लागला होता. सहजच त्याचं लक्ष वर पंख्याच्या फिरणाऱ्या पात्यांकडे गेलं.. तिथला परीघ आता नाहीसा झाला होता.. मघाशी तिथं हेलकावे खाणारा, भरकटलेला जयेश आता तिथून अदृश्य झाला होता. हे अचानक काय झालं.. की तिथल्या तरंगत्या जयेशने खाली स्तब्ध उभ्या असलेल्या जयेशवर उडी घेतली होती.. एकक्षणासाठी अंगात काहीतरी शिरल्याचा भास झाला आणि अक्षरशः झटका लागल्यासारखा तो भानावर आला....

तितक्यात मोबाईल खणाणला..

यावेळी फोन आला होता... तो उचलताच पलीकडच्या तरुणीचा मधाळ आवाज या नैराश्याचं सुतक पसरलेल्या खोलीत घुमला....

"नमस्ते सर... क्या आप हायप्रोफाइल लेडी, कॉलेज स्टुडंट्स के साथ डेटिंग करना चाहोगे.. खाना-पिना, हॉटेल चार्ज सब मॅम देख लेंगी.. और साथ हीं साथ आपको आकर्षक पेमेंट भी मिलेगी... क्या आप इंटरेस्टेड हैं...?"

प्रश्न विचित्रच होता.... आणि जयेशची अवस्था त्याहून विचित्र होती.

क्रमशः