गँबलर : भाग २६

आत्महत्या करण्याचा ठाम निर्धार केलेल्या जयेशला आलेल्या फोनकॉलने विचलित केलं होतं.

"क्या..?"

पलीकडच्या तरूणीचे शब्द ऐकताच जयेश काहीक्षण गोंधळून गेला होता.

"च्च.. सर क्या आप अमीर लडकियों के साथ दोस्ती करना चाहोगे.. एन्जॉयमेंट के साथ साथ आपको अच्छीखासी इन्कम भी होगी..." पलीकडील तरूणीच्या आवाजातला मधाळपणा तिच गोष्ट दुसऱ्यांदा सांगताना मात्र कमी झाला होता.

कदाचित जयेशच्या 'क्या..' मध्येच तिने त्याची मिडलक्लास मानसिकता ओळखली असावी. फार हुशार पोरींनाच अश्या नोकरीवर ठेवले जाते. या कामात फोनवरून माणसं हेरण्यासाठी तुम्हाला खूप सारं बोलण्याची आणि न बोललेलं ऐकण्याची कला अवगत असायला हवी.

तिचा तो प्रस्ताव ऐकून अगोदरच वैतागलेला जयेश चांगलाच पिसाळला. त्यानं चिडूनच काही न बोलता फोन कट केला. सुरुवातीपासूनच त्यानं बाई जातीशी वैर पत्कारलं होतं. त्यात ही बया नाही ते फालतू काहीतरी सांगत होती.

'हाट.. असं कुठं असतं का कधी..? म्हणे, श्रीमंत बायकांसोबत मौजमस्ती करा आणि वर पैसा पण कमवा.. '

जयेश स्वतःशीच पुटपुटला खरा पण आपल्याच मुखातल्या वाक्याचा शेवट होईपर्येंत, पैश्याचं नाव ओठांवर आलं होतं. सध्या हाच पैसा तर त्याला एखाद्या परम शत्रूसारखा छळत होता. महिन्याला चाळीस हजारांवर फक्त हप्ता द्यायचा होता. बाकी खर्च वेगळाच.. परिस्थिती गंभीरतेच्या साऱ्या सीमा ओलांडून गेली होती आणि आता लवकरात लवकर काही जुगाड केला नाही, तर सगळं संपल्यात जमा होतं.

पण त्या अचानक आलेल्या फोनचा एक फायदा मात्र झाला होता. एक हरलेला योद्धा, जो आपलं जीवन संपवण्याचा टोकाचा निर्णय घेऊन स्वतःचं बरंवाईट करायला निघाला होता.. त्याचा मघाचा तो जीवघेणा निर्धार आता डळमळू लागला होता.

"च्या आयला.. हे काय भलतंच करायला जात होतो मी... नाही नाही.. जयेश... खूप वेडीवाकडी पावलं तु उचललीस.. पण यापुढे नाही... अरे आयुष्य आहे, तर सगळं आहे.. कुठूनही, कशीही वेळ भागली जाईल.. पण मला जगायला हवं.. या जगात काय अशक्य आहे, जे माझ्याच्यानं होऊ शकणार नाही..? संकटं येतील, जात राहतील.. पण मला टिकून राहायला हवं.. इतक्या सहजासहजी हार मानायची, तर जन्माला तरी कश्याला यायचं..? आजवर नशिबाने खूप परीक्षा पाहीली, पण ते अजून किती तडाखे देतंय... मलासुद्धा आता हे पाहायचेच आहे.. जर दैवानं माझी वाट लावायचं ठरवलंच आहे, तर ते कितपत आघात करतंय.. हे मला बघावंच लागेल.. या पाचसहा लाखांसाठी मी आज फास घेणार होतो.. पण ती माझ्या आयुष्यातली आणखी एक मोठी चूक ठरली असती.. जिच्यावर पश्चाताप व्यक्त करण्यासाठीदेखील मी या जगात उरलो नसतो. सगळं काही मागे सोडून मी शपथ घेतो.. की आयुष्यात कसलंही संकट येऊ दे.. मी डगमगणार नाही आणि परिस्थिती कितीही वाईट होऊ दे.. मी हार माननार नाही....'

जगात असं कोणतंही संकट नाही, ज्याचा सामना सामान्य मनुष्य करू शकत नाही. मुळात तुमच्यापर्येंत संकटं तेवढीच येतात, जेवढी झेपण्याची तुमची कुवत असते. कारणे कितीही असो.. कोणतीही असो.. पैसा गमावला, इज्जत गमावली, जवळचं कुणी गमावलं वा जगणंच कठीण होऊन गेलं असेल... पण तरीही जगणं कधीही अशक्य असं होत नाही. तुमच्या निसर्गाने ठरवलेल्या वेळेअगोदर तर नक्कीच नाही. म्हणूनच माणसाने त्यात हस्तक्षेप करण्याचा उगाच प्रयत्न करू नये. पैसा, अब्रू, कुटुंब, समाज वा तुमच्यामागची सारी संकटं या साऱ्या साऱ्या नंतरच्या गोष्टी आहेत. त्यांना किंमत तेव्हाच, जेव्हा तुम्ही स्वतः जिवंत असाल... फक्त तुम्ही आणि तुमचा मेंदू... सगळी संकटं परतवून लावण्यासाठी सक्षम आहात. असा कोणताच पेच नाही, ज्यावर मार्ग निघत नाही वा अशी कोणतीच समस्या नाही, जिचं निवारण होऊ शकत नाही. त्यामुळे टोकाचा निर्णय कधीच घेऊ नये. आत्महत्येचा विचार करणाऱ्यांनी फक्त एवढंच ध्यानात ठेवावं, की तो काही मार्ग नाही. तिथून तुम्ही कुठेही जाऊ शकत नाही, वा यु टर्न घेऊन पुन्हा येऊ शकत नाही. मार्ग तेच असतात जे कधीही संपत नाहीत, ते इकडून तिकडे इतर असंख्य मार्गांशी जोडलेले असतात. आत्महत्या करण्याअगोदर तुमच्यापुढे खूप साऱ्या संधी हात फैलावून उभ्या असतात. फक्त तुमच्या योग्य निर्णयाचा अवकाश.. मग पहा, आलेली संकटं कशी दूर निघून जातील.

आपल्या विचारांत पेटून उठलेला जयेश पुन्हा एकदा नशिबासोबत झुंजण्यासाठी सज्ज झाला होता. आता आलेला फोन हा निव्वळ योगायोग की एखादी नवी संधी याचाच विचार जयेश करत होता. खरंतर मुळात ही संकल्पना त्याला पटली नव्हती, किंबहुना त्याला ते नेमकं काय आहे, हेच उमगलं नव्हतं. हा.. त्या तरूणीचं 'आकर्षक पेमेंट मिलेगा' हे वाक्य मात्र कानात चांगलंच वळवळू लागलं होतं. कमीतकमी काम काय आहे, हे तरी विचारायला हवं होतं. कदाचित कुण्या बड्या बापाच्या साहबजादीला बॉडीगार्ड हवा असेल किंवा तसलं काहीतरी.. आणि आकर्षक पेमेंट म्हणजे जर आपली गरज भागत असेल तर हरकत काय..?

धीर करून जयेशने मघाशी आलेल्या नंबरवर पुन्हा फोन केला. पहिल्या रिंगमध्येच तो उचलला गेला,

"हॅल्लो.." जयेशचा दबका आवाज.. छातीवर प्रचंड दडपण.

"जी सर.. क्या आप इंटरेस्टेड हैं..?" पलीकडच्या तरूणीचा आवाज पुन्हा मधाळ बनला होता.

"हा.. मतलब पहले समझाओ ना जरा.. क्या काम रहता हैं.. और पगार कितना मिलेगा..?" जयेशने कुतूहलापोटी विचारलं.

"देखो सर, मैं आपको बताती हूं.. अमीर औरतें, या अपने घरसें बाहर रहनेवाली स्टुडंट्स वगैरह जो होती हैं.. आपको बस उनको कंपनी देनी हैं.. घुमना, साथ साथ शॉपिंग करना, कभी बंद कमरें में उनके साथ पल बिताना.. जैसी उनकी जरूरत होगी, उस हिसाब सें सर्व्हिस देना.. इसमें आपको एन्जॉयमेंट भी मिलेगी और पैसे भी.. चार्जेस पहले सें फिक्स रहते हैं, जिसमें से बीस टका हमारी कंपनी लेगी और बचे हुये आपको मिलेंगे..." तरूणी मोठ्या उत्साहानं जयेशला समजावत होती.

"क्या..? मतलब एक कमरें में...? और मॅडम हीं पैसे देंगी.. ऐसा सच में होता हैं क्या कभी..?" जयेशने आक्षेप घेतला.

"अरे सर.. दुनिया में कितने लोग अकेले हैं.. सबकी अपनी अपनी परेशानीया हैं.. कही तुटे-बिखरे रिश्तें हैं.. तो कही खुशी सें जीने के लिये साथ देनेवाला कोई नहीं.. कितनी सारी अमीर औरतों के पास पैसा तो बहुत होता हैं.. बस मन की इच्छाओं को पुरा करनेवाला कोई नहीं.. इसीलिये हमारी कंपनी ऐसी हायप्रोफाईल मॅडम को आप जैसे यंग लोगो सें मिलाते हैं.. कुछ पलो की खुशी और रिश्ता तुटने का गम भी नहीं... और इसमें पुरी गुप्तता रखी जायेगी.. आप और क्लाईन्ट दोनों की प्रायव्हसी बरकरार रहेगी..." तरूणी आपल्या कामात बरीच तरबेज असल्यासारखी सांगत होती.

जयेशसाठी हे सार निराळंच होतं, शिवाय थोडं विचित्रदेखील वाटत होतं. उद्या त्याच्यात आणि शरीरविक्री करणाऱ्या वैश्यांमध्ये काय अंतर राहीलं असतं. आजकाल जमाना बदलला आहे. जशी स्त्रियांनी पुरुषी कार्यक्षेत्रं हस्तगत केली आहेत, तसे पुरुषही काही मागे राहीले नाहीत. स्त्रियांची मक्तेदारी असलेल्या या क्षेत्रात आता पुरुषही 'खांद्याला खांदा लावून' जोमाने काम करत आहेत.

स्पष्ट शब्दांत नकार देण्यासाठी जयेशने तोंड उघडलं होतं, पण शेवटच्या क्षणी जीभ घसरली...

"कितना पेमेंट मिलेगा..."

"दस सें बीस हजार एक मुलाकात का.. महिने में सात-आठ बार जाना होगा.. मॅडम अगर खुश हुयी तो और भी टीप मिलेगी..." तरूणीनं चटकन उत्तर दिलं.

"काय...? अं.. ठिक हैं मैं तय्यार हूं..." आकडा ऐकून आश्चर्य व्यक्त करणाऱ्या जयेशने तात्काळ होकार कळवलासुद्धा.

होकार त्याने दिला की नियतीने त्याला द्यायला लावला.. त्याचं त्यालाच माहीत. काम विचित्र असलं तरी याच विचित्र कामातून त्याच्यामागचं टेन्शन पार पार दूर निघून जाणार होतं. जगात चांगलं-वाईट, सुख-दुःख असं काही नसतं, हे सर्व तुमच्या घडवलेल्या मनाचे खेळ असतात. एखाद्या परिस्थितीकडे तुम्ही कोणत्या नजरेने पाहता, यावर सर्व अवलंबून असतं.

"ठिक हैं सर.. जॉईन होने के लिये आपको एक हजार रुपये अभी ऑनलाईन भरने होंगे.. रजिस्ट्रेशन होते हीं आपको सारी डिटेल्स मॅसेज पर मिल जायेंगी... मैंने अभी अभी आपको अकाउंट नंबर भेज दिया हैं.." तिनं बोलता बोलता मॅसेजसुद्धा केला होता.

"ऑनलाईन भरने हैं.. मुझे ऑनलाईन की चीजों पर बिलकुल भी भरोसा नहीं.. आप ऑफीस का पता बता दो.. मैं वहा आकर पैसे भरता हूं.." जयेश नुकताच पोळल्यामुळे ऑनलाईन पेमेंटवर भरवसा ठेवत नव्हता.

"सर जी.. ये काम ऐसे तो नहीं ना... के हम सब के सामने ऑफीस खोल के बैठे.. आपको करना हो तों किजीये, वरना मैं फोन रखती हूं.." वैतागलेली ती तरूणी म्हणाली.

"ठिक हैं.. मैं सोचकर देखता हूं..." जयेशने फोन ठेवला.

काय करावं.. जयेश चांगलाच पेचात सापडला होता. खरंतर असं एखाद्याला ऑनलाईन फसवणारे हमखास लोकांच्या भोळ्या मानसिकतेचा गैरफायदा उचलतात. परंतु आज जयेशचं नशीब जोरावर होतं. फसव्या ऑनलाईन जगात ती कंपनी मात्र खरंच विश्वासू निघाली, ज्याचा प्रत्यय जयेशला काहीवेळातच आला.

लाखो रूपये हरल्यावर मग आणखी एक हजाराचं काय सोयरंसुतक.. या नव्या संधीवरसुद्धा हात आजमावण्याचं ठरवत त्याने पाकीट पाहीलं. पाकिटात शेपाचशे रुपये होते. चिडून सोडलेली ऑनलाईन रमी पुन्हा तपासली. तिथं हरलेल्या पैश्यांवर साडेतीनशेचा बोनस जमा झाला होता. होईल ते होईल या विचाराने जयेश बिनधास्त खेळला आणि ते साडेतीनशे रुपये या वेळी पंधरा मिनिटात बाराशेपर्येंत पोहचले. खरंच हे सारं त्याचं नशीबच घडवून आणत होतं का..? कारण वारंवार तसा संशय येण्यासारखी ती परिस्थिती होती. एखाद्याला जाणूनबुजून हैराणपरेशान करायचं आणि त्याच्याकडून आपल्याला हवं तसं करून घ्यायचं, अगदी तसंच सारं काही घडत होतं.

जयेशने झटपट रक्कम काढून घेतली आणि त्या तरूणीने दिलेल्या अकाउंट नंबर वर पैसे भरले. तरुणीला पुन्हा फोन करून तसं कळवलं. तिनं काही वेळात डिटेल्स येतील असं सांगून फोन कट केला आणि पुढचा खेळ नशीबावर सोडून जयेश पोटातली आग विझवण्यासाठी बाहेर गेला.

हे काम नैतिकतेला धरून आहे का तरी.. जयेशला असं सुरुवातीलाच वाटणं स्वाभाविक होतं. पण भल्यामोठ्या खड्ड्यात पडण्यापासून वाचायचं असेल, तर नैतिकता वगैरे सगळं चुलीत घालावं लागणार होतं. शिवाय हे गुन्हेगारी क्षेत्र तर नक्कीच नाही, मग गरज म्हणून करायला काय हरकत आहे. उद्या जर पैश्यांचा तुटवडा संपलाच वा सगळे कर्ज डोक्यावरून उतरलेच तर मग हे सर्व थांबवायचं, असा सारासार विचार करूनच त्यानं यात उडी घेतली होती.

*******

सायंकाळी जयेश बाहेर पडला, तेव्हा सूर्य अस्ताला जाऊ लागला होता. क्षितिजावरची लालसर आडवी रेषा दूरपर्येंत पसरली होती. अंधार पडण्याअगोदरची ती स्थिती होती. जयेशनं एकदा आकाशातल्या त्या तांबूस गोळ्याकडे पाहीलं आणि स्वतःशीच हसून पुटपुटला,

"तू रोज रोज डुबशील... पण मी कधीच नाही... ज्या ज्या वेळी डुबण्यासारखा प्रसंग येईल.. मी त्या त्या वेळी पुन्हा नव्याने उगवत राहीन.."

अंगात शुभ्र रंगाचा कडक इस्त्रीतला शर्ट आणि खाली फिकट निळी जीन्स घातलेला जयेश एखाद्या नायकाला साजेसा असा भासत होता. पायातले महागडे शूज, हातातलं घड्याळ आणि उजव्या मनगटातलं चकाकतं कडं भिवंडीतल्या जयेशची आठवण करून देत होतं. गेल्या कित्येक दिवसांत त्याने स्वतःकडे फारसं लक्षच दिलं नव्हतं. परंतु आज मात्र तो क्लीन शेव करून अगदीच टापटीप बनून निघाला होता.

नाक्यावर फियाट वाट पाहत उभी होती. खात्रीसाठी जयेशने मोबाईल चाळला, मॅसेजमध्ये याच गाडीचा नंबर दिला होता. तों बिनधास्तपणे मागचं दार उघडून आत बसला. फियाटच्या ड्रायव्हरने साधं मागे वळून देखील पाहीलं नाही, जणू एका सांकेतिक इशाऱ्याप्रमाणे त्याने गाडी सुरु केली. जयेशला आश्चर्य तर नक्कीच वाटलं, पण त्यानं तिकडे दुर्लक्ष केलं. कदाचित ड्रायव्हरचं हे रोजचंच काम असावं, म्हणूनच गाडीत बसणारा माणूस कोण आहे.. यावर विचार करण्याचे कष्टदेखील त्याने घेतले नसावेत.

जवळपास तासभर मुंबईतले रस्ते, ट्रॅफिक यांचा कडूगोड अनुभव घेत फियाट आपल्या गंतव्य ठिकाणी येऊन पोहचली. हॉटेल 'एकांत'चं प्रवेशद्वार ओलांडून तिथल्या आवारातल्या पार्किंगकडे कूच करू लागली. गाडी थांबताच जयेशच्या मोबाईलवर आणखी एक मॅसेज येऊन धडकला. त्यामधला मजकूर जयेश अस्पष्टपणे पुटपुटला,

"रूम नंबर चारशे सात"

गाडीतून बाहेर पडताना ड्रायव्हरचे आभार व्यक्त करावेत, असं त्याला एकक्षण वाटलं. 'पण तो काय तुझा होणारा सासरा आहे का..?' अशी आतून हाक ऐकू येताच जयेशने ते टाळलं. बाहेरून हॉटेलचा परिसर न्याहाळत जयेश मनोमन विचार करत होता. इथं पोहोचेपर्यंत मनावर आलेलं दडपण कमी करण्याचा प्रयत्न करत होता. परंतु आता पावलं पुढे टाकलीच होती आणि वास्तवाला सामोरं जावंच लागणार होतं. दीर्घ श्वास घेत मग त्याने मनाचा निश्चय केला.

आपला पूर्वीचा बेफिरपणा त्याला पून्हा आठवू लागला आणि चालण्यात एकप्रकारचा ताठपणा आणत त्याने लिफ्टचा अंदाज घेतला. लिफ्टमध्ये शिरताना, नंबर दाबताना त्याचे हात शेवटचे थरथरले, परंतु चौथ्या माळ्यावर लिफ्टमधून बाहेर पडताना मात्र हातांचं थरथरणं कुठच्याकुठे पळून गेलं होतं. मनावरचा ताण पूर्णपणे नाहीसा झाला होता. मान झटकताना हलणारे केस नक्कीच त्याला पुरेसा आत्मविश्वास देऊन गेले होते.

'407' समोरच दिसत होती. त्याने कॉरीडॉरमध्ये आसपास नजर फिरवली, सगळीकडे सामसूम होते. बंद दाराआड एखाद्या खोलीत काय कुरापती सुरु असतील, कुणास ठाऊक..

नको नको म्हणत असतानासुद्धा 'बाबाबा' मधला तिसरा 'बा' सुद्धा अनुभवण्याची आज वेळ आली होती. 'बाईच्या नादाला लागायचं नाही' असं ठरवूनसुद्धा आज नाईलाजाने तेच करण्याची वेळ आली होती. जयेशने उसासा टाकत रूम नंबर चारशे सातची बेल वाजवली. सुरुवात कशी होईल, बाई कशी असेल या विचारचक्रात तो असतानाच, दोन-चार क्षण घेऊन दार सावकाशपणे उघडण्यात आले.

त्या दोन व्यक्तींमध्ये फक्त दरवाजा नावाची सीमा उरली होती. दाराअलीकडली आणि दारापलीकडली.. दोघांच्याही चेहऱ्यावर स्तब्ध भाव होते. ही जादू नजरेची...? की नैसर्गिक भिन्नलिंगी आकर्षण..? जणू खिळा ठोकल्यासारखे उभे राहून ते दोघेही फक्त एकमेकांना पाहत होते..

बघताक्षणी निर्माण होणारं हे प्रेम होतं की आणखी काही माहीत नाही.. परंतु जयेशच्या आयुष्यात एक नवं पानं जोडलं जात असावं, प्रथमदर्शनी तरी असंच वाटत होतं.