गँबलर : भाग २७

आत्महत्येचे विचार मागे सोडून एका वेगळ्याच मार्गावर निघालेला जयेश, आज पहिल्यांदाच कुणा स्त्रीचा प्रत्यक्ष अनुभव घेणार होता. मुंबईच्या अगदी एका टोकाला असलेल्या शांत आणि रम्य परिसरात ते पंचतारांकित हॉटेल 'एकांत' होते. आतमधले वातावरण तर अगदीच भव्यदिव्य असे होते, परंतु जयेशला मात्र तिथली भव्यता पाहण्यात काडीचाही रस नव्हता. त्याने तडक जाऊन लिफ्ट गाठली आणि लिफ्टमधून बाहेर पडताच तो रूम नंबर चारशे सातच्या दारात उभा होता.

उघडलेल्या दारापलीकडे ती उभी होती, जिला पाहताच जयेशची दांडी उडाली होती. आकाशी साडीतली तिची सुडौल काया अंतर्मनाचा ठाव घेत होती. तिला न्याहाळताना जयेशच्या भुवया काहीश्या उंचावल्या होत्या. तिचीही अवस्था काही वेगळी नव्हती. गोऱ्यापान चेहऱ्यावर जयेशला पाहताच लाली पसरली होती. त्याची आकर्षक देहयष्टी पाहून एकक्षण तीदेखील भांबावून गेली होती.

"रुपाली...?" त्याच्या मुखातून भलंमोठं आश्चर्य बाहेर पडलं आणि तिथली शांतता भंग पावली.

तिनं सावरून त्याला आत येण्याचा इशारा केला आणि तो आत शिरताच मागाहून दार बंद केलं. हा योगायोग म्हणावा की आणखी काही..? ही रुपाली तिच होती, जिच्यामुळे त्याचा बाई जातीवरचा विश्वास उडाला होता. म्हणूनच आज अचानक असं तिला समोर पाहून तो कमालीचा बुचकळ्यात पडला होता. प्रसंग तरी काय हो.. अगदी नकोसा वाटणारा..

खोलीत गेल्यावर त्यानं सहज हालचाली करण्याचा प्रयत्न केला, परंतु त्याचं अवघडणं काही थांबलं नव्हतं. तिलाही पहिल्यांदा धक्का बसलाच होता, पण त्याच्याअगोदर तिनंच सावरलं.

माणसाचं मन किती अभिमानी असतं.. कित्येक वर्षांनी भेटलेल्या एखाद्या ओळखीच्या चेहऱ्याची विचारपूस करावीशी वाटते, त्याची खुशाली जाणून घ्यावीशी वाटते.. परंतु अभिमानी मन त्याला संमती देत नाही, भूतकाळातील कटुगोड प्रसंग त्यात आडकाठी आणतात. बऱ्याच काळानंतर एकमेकांसमोर आलेल्या जयेश आणि रुपालीचंसुद्धा अगदीच तसंच काहीसं झालं होतं. एकतर ती परिस्थिती त्यांना गोंधळात टाकू पाहत होती आणि वर भूतकाळातली भुतं डोळ्यांसमोर नाचत होती.

"तू..? वाऽऽ... चांगला धंदा पकडलास...?" रुपालीने विचारलं.

तो काहीच न बोलता स्तब्ध उभा राहीला. संभाषणाची सुरुवात अशीच होणार, जणू हे त्यानं गृहीतच धरलं असावं. ती निसटणारा पदर सावरून अलगद सोफ्यावर जाऊन बसली, तिच्या कठोर नजरेतली दाहकता, त्याला मात्र चटके देऊ लागली. पण आता आलोय तर प्रसंग निभावूनच न्यायचा, मनोमन असा पवित्रा त्याने घेतला होता.

"बोल की रे.. उत्तर दिलं नाहीस तू..?" तिनं पुन्हा रोखून विचारलं.

"माझं सोड.. तू तर माझ्या वरचढ निघालीस.." तिच्या नजरेला नजर भिडवत त्यानं टोचणाऱ्या शब्दांनी तिला उत्तर दिलं.

त्याच्या उत्तरावर ती भलतीच नाराज झाल्यासारखं वाटलं,

"हो.. आहेच वरचढ मी तुझ्या.. म्हणून पैसे फेकून तूला वापरतेय.. च्च.. च्च.. च्च.. तू मात्र तेव्हाही लाचार होतास.. आणि आजही लाचारच आहेस.. हाहाहा.. खरं ना..?" तिनं आणखी तिखट शब्दांचा मारा केला.

क्लाईन्टशी तुसड्यासारखं बोलून त्याची पैश्यांची गरज भागली नसती. म्हणूनच तो शांत राहीला, कदाचित त्याला आपली चूक उमगली असावी वा तिच्या नाराजीमागचं योग्य कारण तो ओळखला असावा. अगदी शांत शब्दांत जयेश उत्तरला,

"जसं तुम्ही ठिक समजता मॅडम.." त्यानं आपल्या शब्दांतून शांततेचा पांढरा ध्वज दाखवला होता. खरंच तिथं येण्याचा त्या दोघांचाही उद्देश निराळा होता आणि उगाच नाही त्या गोष्टी उगाळण्यात काहीच अर्थ नव्हता.

"दॅट्स बेटर... असं लाचार बनून राहिलास तर जाताना चांगली टीप देईन.. चल ये आता बेडवर आणि दाखव मला, खरंच काही बदल झालाय का तुझ्यात.. की अजूनही तेव्हासारखाच.." ती बोलता बोलता थांबली. त्यालाही तिचे शब्द झोंबले होते, परंतु चेहऱ्यावर तसं काहीच न दाखवता तो तिच्याजवळ गेला.

काय विचित्र योगायोग घडत होता.. ज्या स्त्रीमूळे ब्रह्म्चर्य जपलं होतं, आज त्याचं स्त्रीसोबत ते व्रत तोडावं लागणार होतं... परंतु त्याचा नाईलाज होता आणि त्यामागे तिचीही अगतिकता होतीच..

मुद्दाम खाली सरकू पाहणारा पदर त्याच्यातला पुरुष जागा करू पाहत होता. सुरुवातीला तिनं घेतलेला पुढाकार आताश्या मंदावू लागला होता. अगणित चुंबणांचा वर्षाव करत तो एखाद्या निष्णात कामपुरुषासारखा तिच्यावर तुटून पडला. कमरेभोवतालच्या त्याच्या मजबूत हातांचा विळखा तिला जराही वळवळू देत नव्हता. त्याच्या भरलेल्या श्वासांशी स्पर्धा करताना तिची दमछाक होऊ लागली होती. त्याच्या वाढणाऱ्या आक्रमतेपुढं बेडवर अंग टाकत फक्त पडून राहणंच, तिला उचीत वाटलं होतं.

काही मंतरलेल्या क्षणांचा तो खेळ, पण त्यानं साऱ्या मर्यादा ओलांडल्या होत्या. त्याच्याकडे कौतुकाने पाहत तिने त्याला घट्ट आवळून धरलं होतं. अखेरच्या क्षणाला त्याचं दीर्घ चुंबन घेत तिनं त्याचं पुरुषत्व स्वीकारलं होतं. घामानं चिंब भिजलेल्या तिच्या चेहऱ्यावर खुदकन हसू उमटलं होतं. रुपाली कितीतरी वेळ जयेशला घट्ट पकडून तशीच पहुडली होती. त्याचा ताबा सोडण्यास तिचं मन सहजासहजी तयारच होत नव्हतं. जणू कित्येक दिवसांपासूनची अतृप्त इच्छा आज पूर्ण झाली होती.

मनसोक्त आनंद उपभोगून जेव्हा जाण्याची वेळ आली, तेव्हा तिनं मुद्दामचं त्याला आलिंगन दिलं.. निघताना तिनं घातलेलं मंगळसूत्र जयेशच्या गळ्याला टोचलं.

"ओह्ह.. सॉरी... मंगळसूत्र उगाच मध्येमध्ये लुडबुड करतेय.." ती. खरंतर त्या वाक्यामागे मोठा गहन अर्थ दडला होता. तो न जाणण्याइतपत जयेश कच्चा बिलकुल नव्हता.

तिच्या हातातलं बंद पाकीट स्वीकारत त्यानं मान हलवून प्रतिसाद दिला.

"पुन्हा केव्हा भेटशील..?" तिच्या प्रश्नात आतुरता होती.

"ह्ह.. मॅडम... मी जन्माचा लाचार.. जिथून बोलावणं येईल तिथे जाईन.." त्यानं कुत्सित हसून आपलं वास्तव स्वीकारलं होतं.

"हो हो.. पैसे मोजूनच बोलावेन तूला.. मग तरी येशील..?" तिने अगतिकता व्यक्त केली.

"नाही.. नकार देण्याचा अधिकार अजून गमावला नाही..." तो तुटक शब्दांत उत्तरला.

त्याचं उत्तर जाणल्यावर मात्र तिचा संयम ढासळला आणि मग मात्र रुपालीने जयेशला चांगलंच फैलावर घेतलं,

"समजतोस काय तू स्वतःला.. मी बोलावेन तेव्हा तूला यावंच लागेल.. पैसा फेकला की वैश्या नकार देऊच शकत नाही..."

"हाहा.. मग नक्की प्रयत्न करून पहा.." तो छद्मी हसला आणि निघाला.

तिने मागून जाऊन त्याचा हात धरला...

"जयेश.. असा का वागतोयस..? मघाशी बोलले म्हणून राग आला का.. खरंच माफ कर.. माझा उद्देश तसा अजिबात नव्हता.." पाण्याबाहेर काढलेला मासा जसा फडफडतो तसं तिनं सपशेल शरणागती पत्करली. 'चटक' म्हणजे नेमकी काय असते, याची प्रचिती रुपालीला आली होती.

बाईला तृप्त करण्याची विद्या प्रत्येक पुरुषात उपजत असावी लागते.. पण सारेच काही कामपुरुषाची पातळी गाठू शकत नाहीत. समाजात हे वास्तव कायमच दुर्लक्षिलं जातं, परंतु वयात आलेली स्त्री हे सारं जाणत असते.. तरीही या गोष्टींवर मत प्रदर्शन करण्याचा अधिकार तिला नसतो.. अगदी एकांतात.. आपल्या नवऱ्यापुढे सुद्धा नाही. मग याच न झालेल्या चर्चांचं रूपांतर पुढे विवाहबाह्य संबंधांमध्ये होतं. एकदा का बाहेर ते सुख लाभलं, की पून्हा सोडावंसं वाटत नाही. म्हणूनच जयेशसारखा खिलाडी हातातून सुटणं, रुपालीला अजिबात मान्य नव्हतं.

"मॅडम, अहो.. तुमचं लग्न झालंय.. मी या क्षेत्रात अगदीच नवखा आहे.. तुमच्यासोबत उद्या काय कमीजास्त झालं, तर उगाच माझ्यामुळे तुमचा संसार तुटायचा.." त्याच्या बोलण्यातून त्याचं उदार व्यक्तिमत्व झळकत होतं.

"अरे कोणत्या जमान्यात राहतोस तू.. लग्न वगैरे गोष्टी मागे पडल्या आता.. जिथे सुख तिथे वास्तव्य.. हीच आजकालची फॅशन आहे बाबा.. आणि लग्न झाले म्हणून काय..? मी कोणालाही घाबरत नाही.. माझ्या इच्छाआकांक्षा घरी पूर्ण नसतील होत, तर मी त्यांना बाहेर शोधू शकत नाही का..? ही फक्त काहीवेळापूरतीची तडजोड असते आणि त्यात जर मला सुख मिळत असेल.. तर यात चूक ते काय.." रुपाली फणकाऱ्याने म्हणाली.

'कामातुराणां न भयं न लज्जा..' कामवासना मनात शिरली की कसली लाज, कसलं भय..? रुपाली त्या साऱ्याच्या मर्यादा ओलांडून गेली होती. खरंतर त्यात तिचा दोष किती.. हा मुद्दाच बाजूला सारू. अगोदरच सांगितले ना, एखादी गोष्ट 'चूक की बरोबर' हे सर्वस्वी पाहणाऱ्याच्या नजरेवर अवलंबून असते. तुम्ही तुमचा स्वतंत्र दृष्टिकोन एखाद्यावर लादू शकत नाही.. त्यामुळेच रुपालीच्या त्या बेताल वागण्याला सर्वस्वी चुकीचं म्हणणं, न्याय देण्यासारखं ठरणार नाही. तेवढ्यावेळात जयेशने यावर नक्कीच विचार केला होता, म्हणूनच त्याने तो विषय तिथेच मिटवण्याचे ठरवले.

"लग्न राहुलशी केलेस ना...?" जयेशने विचारले.

रुपाली आ वासून त्याच्याकडे पाहतच राहिली,

"काय..? तूला कसं माहीत.. मी नकार देऊनसुद्धा माझ्यावर नजर वगैरे ठेवून होतास की काय..?" तिने आश्चर्याने त्याला प्रतिप्रश्न केला.

"बिल्कुल नाही.. उलट त्या दिवसानंतर तर मी या शहरातच नव्हतो.." जयेशने स्पष्टीकरण दिलं.

"मग तू राहुलचं नाव कसं काय घेतलंस बरं...?" रुपालीचा प्रश्न अजूनही अनुत्तरीतच होता.

जयेशने एक दीर्घ सुस्कारा सोडला,

"ह्ह... मी चुकीचा होतो.. लाचार मी नाही गं रुपाली.. लाचार तू आहेस.. त्या दिवशी तुझ्यासोबत कुले हलवत चालणाऱ्या राहुलला मी पाहीलं होतं.. त्यावरूनच अंदाज लावला.. एकवेळ तू माझी क्रूर थट्टा केली होतीस.. आज वेळ माझी आहे.. आणि तूला कायमचं धुडकावून लावत मी इथून जाणार आहे.." इतकं बोलून जयेशने हात झटकला आणि त्या खोलीतून बाहेर पडला.

रुपाली मात्र त्याने हात न उगारता मारलेली अदृश्य कानाखाली खाऊन त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतिकडे पाहतच राहिली. बाहेर पडलेल्या जयेशच्या चेहऱ्यावर समाधानाची रेषा उमटू लागली होती. मनाच्या कुठल्याश्या कोपऱ्यात कोरलेली ती अर्धवट घटना, आज पूर्णत्वास गेली होती. औद्योगिक प्रशिक्षण संस्थेत रुपालीकडून जयेशच्या झालेल्या अपमानाची आज पुरेपूर परतफेड झाली होती.

सहा वर्षांपूर्वी रेल्वे प्लॅटफॉर्मवर उदास बसलेल्या जयेशची कळी एकाएकी का खुलली, याची उकल झाली होती. त्यादिवशी उरावर घेतलेलं अपमानाचं ओझं आज जाऊन उतरलं होतं.. आत्ता या क्षणात जयेशला किती कमालीचं हलकं हलकं वाटत होतं.

क्रमशः