गँबलर : भाग ७

संकटं प्रत्येकाच्या आयुष्यात असतात, अडचणी क्षणाक्षणाला पायात पाय घालत राहतात.. परंतु हार मानायची नसते... जगातल्या प्रत्येक समस्येवर उपाय हा असतोच.. आणि तुमचा मेंदू तुम्हांला वेळोवेळी ते उपाय सुचवत असतो. तुम्हांला फक्त त्या उपायांपैकी उचीत-अनुचित वाटा निवडायच्या असतात. संथपणे वाहणाऱ्या आयुष्यात जेव्हा संकटं खळखळाट करू लागतात, बिथरवून टाकणाऱ्या त्या क्षणांत जी वाट तुम्ही निवडता, नियती तुमचं आयुष्य त्याच दिशेला घेऊन जात असते.

सायंकाळची वेळ होती. त्या दिवशी सकाळपासूनच पाऊस धो धो कोसळत होता. मुंबईतले बहुतांश रस्ते जलमय झाले होते. आभाळात अधूनमधून वीज चमकताना दिसत होत्या. पण तरीही माणसं काही रस्त्यावर यायची थांबली नव्हती. कुणी काही कामानिमित्त, तर कुणी उगाच उनाडक्या करत हिंडताना दिसतच होते.

गॅरेजच्या बाहेर तात्पुरत्या बांधलेल्या ताडपत्रीच्या शेडखाली दुरुस्तीसाठी आलेल्या दोन-तीन गाड्या उभ्या होत्या. कुणाचे टायर पंक्चर होते, तर कुणाच्या स्टेअरिंगची समस्या... गाड्यांचे चालक-मालक, सुलेमान भाई सोबत चहा घेत गॅरेजच्या शटरजवळच गाडी दुरुस्त होण्याची वाट पाहत बसले होते. प्रत्येक गाडीसोबत सुलेमान भाईचे एक-दोन मेकॅनिक तरी होतेच.

"आज तो बडा तुफान आया हैं भाई.. ये बच्चे जल्दी करे तो अच्छा होगा.. वरना घर जाने में बडी देर हो जायेगी..." एक गिऱ्हाईक वाफाळत्या चहाचा ग्लास ओठांना लावत म्हणाले.

"अरे.. सब एक्सपर्ट बंदे हैं मेरे पास.. आप बस बरसात में चाय के मजे लो.. देखना यु चुटकी में गाडी ठिक हो जायेगी.." सुलेमान भाईने आश्वासन द्यायला आणि त्या गाडीखालून जयेश बाहेर यायला एकच वेळ साधून आली.

जयेश बाहेर येत ड्रायव्हर सीटवर जाऊन बसला. किल्ली फिरवली आणि घरघर घरघर करीत गाडीचे इंजिन सुरु झाले. खाली उतरत जयेशने एकवार सर्वकाही ठिक असल्याची खात्री केली आणि सुलेमान भाईकडे पाहत अंगठा उंचावला.

"लो भाईजान, देखा हमारा एक्सपर्ट मेकॅनिक.. कहा था ना.. चुटकी बजाते गाडी ठिक कर देगा.. हाहाहा..." सुलेमान भाई त्या गिऱ्हाईकाकडे पाहत म्हणाला.

समोरचं गिऱ्हाईकही उसणं हसू करत बोलू लागलं..

"मान गये सुलेमान भाई.. बंदे तो आपको कमाल के मिले हैं..."

बिलाची रक्कम देऊन ते गिऱ्हाईक गेलंच होतं की तितक्यात काळे कोट घातलेली दोन माणसं धावत धावत गॅरेजजवळ आली.

"ये पोरा.. चलतोस का जरा..? आमची गाडी त्या रस्त्यावर बंद पडलीय.." जड आणि भारदस्त आवाजात एकजण घाईत असल्यासारखा जयेशला विचारू लागला.

तेलकट, काळे झालेले हात अंगावरच्या निळ्या एप्रणला पुसणाऱ्या जयेशने त्या दोघांकडे नजर टाकली. सुलेमान भाई देखील त्यांच्याकडे पाहू लागला. दोन्ही माणसांच्या अंगावर उंची कपडे होते. शिवाय दोघांच्या डोक्यावर गोल हॅट होत्या. पावसात काहीश्या भिजलेल्या आपल्या कोटांवरून पाणी झटकत ते दोघे मदतीची अपेक्षा घेऊन गॅरेजवर आले होते.

"साब, लडके गॅरेज छोडकर कहीं नही जाते.. उपर से ये बारिश... और कुछ हीं देर में अंधेरा भी हो जायेगा... देख लो.. हो सकता हैं तो गाडी लेके यहा आ जाओ.." सुलेमान भाईने नकाराची घंटा वाजवली.

"अरे.. गाडी सुरूच होत नाहीय.. खाडखाड आवाज येत होता.. त्यात गिअर जाम झाले आहेत... आणि पाऊस बघताय तुम्ही.. गाडी तशीच राहिली तर आम्ही कसं जाणार..?" आपली हॅट सावरत पहिला इसम म्हणाला.

त्यांची अडचण समजून घेण्यासारखी होती. गाडी सुरूच होत नसल्यामुळे दुसरा पर्याय नव्हता. सुलेमान भाई एकदा जयेशकडे पाहून नजरेनेच विचारू लागला.

"अरे भाय, थोडा समझ के चलो.. जितना बिल होगा, उससे दुगना पैसा देंगे.. पर मना मत करो.." काहीश्या चिरक्या आवाजात दुसरा इसम विनंती करू लागला.

सुलेमान भाईला नजरेनेच होकार कळवत जयेशने टूलबॉक्स उचलला आणि निघण्याची तयारी केली. पावसाच्या थेंबांपासून वाचण्याचा निष्फळ प्रयत्न करत त्या दोन इसमांपैकी एकाने आपली छत्री उघडली आणि दुसरा इसमही प्रसन्न चेहऱ्याने पुढे येऊ लागला.

"ये ले जयेश.. और ज्यादा भिगना मत... थोडी देर में और एक बंदे को भेजता हूं मैं..." असं म्हणत सुलेमान भाईने बाईकची किल्ली जयेशकडे फेकली. जयेशने एका हाताने हवेतच ती अलगद झेलली आणि दुसऱ्या हातातला टूलबॉक्स त्या छत्री न बाळगणाऱ्या इसमाच्या हाती सोपवला.

"छत्री नीट पकडा सर, आपण तिघंही वाचलो पाहीजे.." वरून कोसळणाऱ्या पावसाचा अंदाज घेत जयेश म्हणाला आणि त्याने बाईकला किक मारली.

*******

दोन्ही इसमांना ट्रिपल सीट घेत जयेश बाईकने विरुद्ध दिशेला निघून गेला. मध्ये छत्री पकडून बसलेला इसम जागा दाखवत होता, तर सर्वात मागचा इसम जयेशचा जड टूलबॉक्स सांभाळत होता. समोरून वेगाने येणाऱ्या बारीक थेंबांचा मारा चेहऱ्यावर झेलत जयेश एखाद्या हिरोसारखा बाईक चालवत होता.

अवघ्या चौथ्या मिनिटाला बाईक मुख्य रस्त्याजवळ आली आणि तिथूनच जयेशला दूर रस्त्यालगत उभ्या असलेल्या कारचे दर्शन झाले. मागच्या इसमाने हात दाखवून इशारा केला, तसे जयेशने त्या कारजवळ जाऊन बाईक थांबवली.

जयेशने एकदा संपूर्ण परिसराचं निरीक्षण केलं आणि त्या दोन्ही इसमांकडे वळून तो बोलू लागला,

"सर, थोडावेळ वाट बघावी लागेल.. रस्त्यावर पाणी साचलंय.. आणि पाऊस मोठा आहे आता..."

"अरे.. पण आमच्याकडे वेळ असता, तर आम्ही तुम्हांला डबल पैसे द्यायला तयार झालो असतो का..? काय यार तू पण.. एकतर आम्हाला लवकरात लवकर पोहोचायचं आहे.. बघ कसंपण करून.. हवं तर आणखी पैसे देतो..." जड आवाजाचा पहिला इसम म्हणाला.

जयेश खरंतर वैतागला होता, परंतु समोरच्याची नड लक्षात घेता त्याचं अंतर्मन काम करण्यास भाग पाडत होतं.

"ठिक हाय.." काहीसा कुरबुरत जयेश ड्रायव्हर सीटजवळ गेला आणि तो दरवाजा उघडणारच होता की, पहिला इसम मागून येऊन अक्षरशः त्याच्यावर धडकला.

"काय गाडी सुरु करून पाहायचाय का... मी मदत करतो..." तो घाईतच म्हणाला.

"अरे.. हो.. हो.. एवढा काय अंगावर धावून येतोय.. काय खजिना हाय का गाडीत..?" जयेश त्याच्यावर डाफरला.

"अरे.. सॉरी.. तू भिजत होतास ना.. म्हणून छत्री घेऊन आलो..." कसंबसं सावरत त्या इसमाने स्पष्टीकरण दिले.

"हो.. हो.. ठाऊक आहे.. तसंपण आता पूर्ण भिजलोच आहे.. आणखी भिजल्याने काय फरक पडतोय.." जयेश उत्तरादाखल म्हणाला तर खरा, परंतु त्या इसमाचं स्पष्टीकरण त्याला पटलं नव्हतं. काहीतरी गडबड होती, की तो माणूस इतका घाईत गाडीच्या दरवाज्याजवळ येऊन पोहचला होता.

'असो, आपल्याला काय.. कामाशी मतलब फक्त..' जयेश मनाशीच बोलत गाडी तपासू लागला.

एव्हाना त्या इसमाने गाडी सुरु करण्याचा प्रयत्न केला होता. गाडी सुरु होण्यात काही समस्या दिसून येत नव्हती, परंतु गिअर बदलताना मात्र खडखड आवाज येत होता. भर पावसात भिजणारा जयेश त्या सुक्ष्म आवाजाचा अंदाज घेत होता आणि बिघाड लक्षात येताच गाडी बंद करायला सांगून, जयेश त्या बोटभर पाणी वाहणाऱ्या रस्त्यावर आडवा होत गाडीखाली शिरला.

आपला टूलबॉक्स जवळ घेत जयेश जवळपास अर्धाएक तास तरी गाडीखाली काहीतरी करत होता. भिजू नये म्हणून खाली जाण्यापूर्वी त्याने आपले पाकीट वर उभ्या असलेल्या एका इसमाकडे दिले होते. तसे पैसे काही नव्हते त्यात, पण स्वतःचा एखादा पासपोर्ट साईजचा फोटो, ओळखपत्र इत्यादी इत्यादी कागद होते.

सुमारे चाळीस मिनिटांनंतर जयेश गाडीखालून बाहेर आला तेव्हा तो अंगावरच्या कपड्यांसकट पूर्णपणे भिजला होता. सेफ्टीशूजमध्ये सुद्धा पाणी भरले होते. पावसाचा जोर काहीसा उतरला असला तरी पाऊस थांबला नव्हतं. परिसरात अंधारून आलं होतं. रस्त्यांवरचे दिवे प्रकाश पुरवित असले, तरी पावसापुढे त्यांचीही तलवार म्यान भासत होती. जयेशने कसंबसं अंदाजानेच गाडीखाली काम उरकलं होतं आणि आता एकदा गाडी सुरु करून ते तपासून पाहणं आवश्यक होतं.

जयेशने आजूबाजूला पाहीले, तर दोन्ही इसम जवळच्या झाडाच्या आडोशाला उभे राहीले होते. अनावधानाने मग जयेश ड्रायव्हर सीटजवळ गेला आणि त्याने दरवाजा उघडला. रस्त्यावरच्या दिव्याचा हलकासा प्रकाश गाडीच्या काचेला छेदत पुढच्या भागापर्येंत येत होता. त्या तुटपुंज्या प्रकाशातदेखील बाजूच्या सीटवर ठेवलेली ती वस्तू जयेशला दिसली आणि त्याच्या मनात शंकेची पाल चुकचूकली.

"पिस्तूल... आणि ती बॅग कसली असावी... काय चोरीबिरीचा मामला तर नाही ना..." जयेश तोंडातल्या तोंडात पुटपुटलाच होता की, मागून त्याच्या खांद्यावर हात पडला.

"काय रे.. स्ट्रेअरिंग कुठं हाय ते सापडत नाही का...?" पहिला इसम दरडावत म्हणाला.

अचानक कानावर आलेल्या आवाजाने जयेश काहीसा दचकला.

"अहं.. झालंय काम गाडीचं.. तुम्ही दोघं झाडाखाली उभं होता.. म्हणून म्हटलं.. चालू करून एकदा चेक करून पाहावं.." जयेशने कशीबशी वेळ मारून नेण्याचा प्रयत्न केला. परंतु त्याच्या लक्षात आलं होतं, की ज्याअर्थी त्या इसमाने खोचक प्रश्न विचारला, त्याअर्थी आपल्याला पिस्तूल दिसल्याचं त्याने ओळखलंच असणार..

"ह्म चल मागं.. बघतो मी.. तूला मघाशीच समजायला हवं होतं..." तो इसम अजूनही रागातच होता. जयेशने त्याला प्रत्युत्तर करणे टाळले आणि तो मागे सरकून उभा राहीला.

गाडीत बसलेल्या इसमाने किल्ली फिरवली आणि घरघर करीत इंजिन सुरु झाले.. क्लच दाबत त्याने गिअर तपासून पाहीले. स्टेअरिंगसुद्धा दोन्ही बाजूला वळवून पाहीले. सर्व काही सुरळीत असल्याची खात्री होताच, तो आतूनच जयेशकडे पाहत बोलू लागला,

"ह्म्म्म.. मस्का गिअर पडतोय आता..."

"हाहा.. थँक्स सर, आपले पाचशे झाले..." जयेश हसत म्हणाला.

एव्हाना तो चिरक्या आवाजाचा दुसरा इसमसुद्धा पलीकडच्या बाजूने गाडीजवळ आला होता.

"अच्छा पाचशे झाले का... ये हे घे.. " असं म्हणत पहिला इसम खिश्यात हात घालू लागला.

जयेश ड्रायव्हर सीटच्या काचेजवळ उभा होता. त्याच्या मनात अजूनही काहीशी चलबिचल होती. मनात उगाचच शंका येऊ लागल्या होत्या. रस्त्यावर बाजूने जाणाऱ्या गाड्या गोंगाट करत पुढे जात होत्या. समोरच्या इसमाला पैसे काढण्यास उशीर होत होता.. परंतु त्याचे डोळे मात्र साईड मिरर वर रोखले होते.. कश्यासाठी..? हे नकळत होत होते की तो जाणूनबुजून त्या आरश्यात पाहत होता..

जयेशच्या तीक्ष्ण नजरेतून त्या सर्व क्रिया निसटू शकत नव्हत्या. कुठेतरी, काहीतरी चुकीचं घडत होतं.. वरवर सामान्य वाटणाऱ्या त्या फसव्या हरकती पाहून मेंदू धोक्याची सूचना देत होता. जणू त्या देखाव्यात काहीतरी कृत्रिम असावं, असंच वाटत होतं.

मागून भरधाव वेगाने येणारा ट्रक बाजूच्या आरश्यात दिसताच, कारच्या दरवाजावरची मूठ फिरली.. आणि जयेशला बोध होण्याअगोदरच, दरवाजा उघडून त्या इसमाने लाथेचा जोरदार प्रहार जयेशच्या पोटावर केला. अकस्मात झालेल्या हल्ल्याने जयेश तोल जाऊन मागे सरकला आणि तितक्यात चालू कारचा दरवाजा ओढून घेत, दोन्ही इसम कारसोबत जयेशच्या डोळ्यांदेखत फरार झाले.

रस्त्यात मध्येच झोंबकाळणाऱ्या जयेशला पाहून ट्रक ड्रायव्हरने जोराचा हॉर्न वाजवला आणि तिकडे लक्ष जाताच डोळ्यांवर पडणाऱ्या हेडलाईटच्या प्रचंड झोतामुळे,

जयेश एकक्षण गांगरून गेला...

'हुश्श.... माणूस खरंच कठपुतळी आहे.. आणि जोडलेल्या असंख्य दोऱ्यांनी त्याला नाचवणारे अदृश्य हात आपल्या खेळात व्यस्त आहेत...'