गँबलर : भाग ८

काळ... क्षणाक्षणाला झडप घालण्याच्या प्रयत्नात असतो. मुळात माणसाने नको तितकी प्रगती करून काळाचा मार्ग आणखीन सुकर बनवला आहे. पदोपदी अशी क्लिष्ट यंत्रे तुमच्या समोर येतील, जी तुमचा जीव घेताना मागेपुढे पाहणार नाहीत. अश्यावेळी तुम्ही सावध राहायला हवं.. नाहीतर नजर हटी.. दुर्घटना घटी...

ट्रॅकच्या हॉर्नचा तो कर्णकर्कश्य आवाज ऐकताच बावचळलेल्या जयेशने त्या दिशेला नजर फिरवली आणि हेडलाईटचा प्रखर प्रकाश त्याच्या डोळ्यांवर आला. बावरलेल्या डोळ्यांसमोर क्षणभराची अंधारी पसरली.

वेगाने जवळ येणारा ट्रक तात्काळ थांबणे शक्यच नव्हते. परंतु डोळ्यांची पातं लवतं न लवतं तोच सुलेमान भाई तिथं देवदूतासारखा अवतरला. त्याने चपळाई दाखवत वेगाने हालचाल केली आणि मागे जाणाऱ्या जयेशचा हात पकडून त्याला जोराने आपल्या बाजूला खेचले.

'सूं... सूं...' करत कानाजवळून ट्रक पुढे निघून गेला. अगदी शेवटच्या क्षणाला जयेश तिथून हटला होता, नाहीतर त्याचं आज काही खरं नव्हतं. मृत्यू अगदी पुढ्यात येऊन आपलं काळं रूप दाखवून माघारी गेला होता आणि हे सगळं सुलेमान भाईमूळे शक्य झालं होतं.

जयेशला गॅरेजमधून निघून बराच वेळ झाला होता. त्यात कोसळणारा पाऊस आणि आसपास पसरलेला अंधार यांमुळे सुलेमान भाई स्वतःच जयेशला शोधत तिथवर आला होता. जयेशला ढकलून कारमधील माणसे निघून गेली, तेव्हा नुकताच सुलेमान भाई तिथं पोहचला होता आणि जीवाची बाजी लावत त्याने जयेशला वाचवलं होतं.

"जयेश... बेटा ठिक हैं ना तू... क्या हुआ ये सब...?" सुलेमान भाईच्या शब्दांत काळजी होती.

काहीक्षणांसाठी जयेश अक्षरशः बधीर झाला होता. किती सूक्ष्म क्षण होता तो, जेव्हा सुलेमान भाई अचानक प्रकटला होता. भीतीने काळजाचा ठोकाच चुकला होता. थोडंसं उन्नीस-बीस.. आणि खेळ खलास...

एक एक क्षण मागे पडू लागला, तसा जयेशचा स्तब्धपणा कमी होऊ लागला. डोळ्यांत संताप दाटून येऊ लागला. मघाच्या भीतीची जागा आता क्रोधाने घेतली होती.

पाऊस तर जणू त्यावेळेला रौद्ररूप दाखवू लागला होता. परंतु त्या अस्मानी जलधारांचा जयेशवर काहीच परिणाम होत नव्हता. त्याला आधार देत सुलेमान भाईदेखील बाजूला उभा होता.

"हरामखोर... चोरच असणार ते..." जयेश रागातच पुटपुटला.

"पर हुआ क्या ऐसा.. कुछ झगडा हो गया क्या उनके साथ.." सुलेमान भाईने विचारले.

"गाडी ठिक होते ही मैंने पैसे मांगे.. तो साले ने मेरे उपर हमला किया.. और गाडी लेके निकल गये.." जयेश मघाच्या प्रसंगाची मनात उजळणी करत होता.

"ठिक हैं बेटा, जान हैं तो जहान हैं... तू बाल बाल बच गया यही काफी हैं..." सुलेमान भाई समजावणीच्या स्वरांत म्हणाला.

"वो दोनो भिखमंगे तो मेरा पर्स भी लेके गये... मेरा आय डी कार्ड था उसमें..." चिडलेला जयेश दातओठ खात म्हणाला.

"चल ठिक हैं, नया बनवा लेना.. फिलहाल यहा से निकलते हैं.. तुझे होश भी हैं, बारिश से अंडरवियर तक गिला हो गया हैं.." सुलेमान भाईने प्रसंगाचं भान राखत त्याला शांत करण्याचा प्रयत्न केला आणि जयेशच्या चेहऱ्यावर थोडंसं का होईना हसू उमटलं.

"हा चलो भाईजान.. यहा से तो निकलते हैं.. पर मैं छोडुंगा नहीं उन कमीनो को... आपको पता हैं वो क्यूँ भागे..?" जयेशने बाईकवर बसत प्रश्न केला.

"क्यूँ...?" बाईकला किक मारत सुलेमान भाईने विचारलं.

"सुलेमान भाई... कार में पिस्तोल थी.. और एक सुटकेस भी.. मुझे उन दोनों पर तभी से शक हुआ था.." जयेश गूढ आवाजात म्हणाला.

पावसाचे पाणी रस्त्यावर जमा झाले होते. अंधारात रस्त्याचा अंदाज घेत त्यांची बाईक हळूहळू गॅरेजच्या दिशेने निघाली होती.

"क्या बात कर रहा हैं.. मतलब वो बहुत खतरनाक लोग हो सकते हैं.. तुझे मौत के मुंह में ढकेलते वक्त उन्हें जरा भी डर नहीं लगा.. कैसे पापी इन्सान होते हैं यार.. ?" सुलेमान भाई रोष व्यक्त करत म्हणाला.

"ह्म्म्म.. और उनको अब सबक सिखाके के ही दम लुंगा मैं.. मैंने कार का नंबर देखा हैं... गॅरेज चलकर मुझे फोन देना.. मैं पुलिस को इस बात की खबर दूंगा..." जयेश निर्धाराने म्हणाला.

"सच में..? तुझे लगता हैं पुलिस पकड पायेगी उन्हें.. मेरे खयाल से इस बात को यही पे छोड दे.. वो लोग वैसे भी हम आम इन्सानों के जैसे नहीं लगते.. उन्हें अगर पता चला की तुने पुलिस को बताया.. तो..? आगे का सोचा हैं..?" सुलेमान भाईने जयेशला सावध करत म्हटले.

"नहीं सुलेमान भाई.. पुलिस पर थोडा तो भरोसा करना चाहिये.. और क्या पता उस पिस्तोल सें वो लोग किसीका खून करने जा रहे हो.. अगर मैंने देखा हैं.. तो मुझे पुलिस को बताना तो पडेगा.. नहीं तो अंदर ही अंदर ये बात मुझे खाते जायेगी.." जयेशने आपली बाजू स्पष्ट केली.

"ठिक हैं भाई.. जैसा तुझे लगे.. वैसा कर.." गॅरेजजवळ पोहोचलेली बाईक एका बाजूला घेत सुलेमान भाई म्हणाला आणि पुढच्या क्षणाला दोघेही गॅरेजच्या शेडखाली आले.

जयेशने हात पुसत ओल्या कपड्यांनीशीच सुलेमान भाईचा फोन घेऊन पोलिसांना सर्व माहीती दिली. कारचा नंबर, रंग, कार किती वेळापूर्वी पास झाली, आत माणसे किती, ते सुद्धा सविस्तर सांगितले. जयेशला खात्री होती, की पोलीस आपल्या नेटवर्कचा योग्य पद्धतीने वापर करून त्या बदमाशांना नक्कीच पकडतील. मोठ्या आश्वस्त चेहऱ्याने त्याने फोन कट केला आणि कपडे बदलण्यासाठी तो चेंजिंग रूमच्या दिशेने गेला.

********

रात्रीचे अकरा वाजले होते. गॅरेजमधून निघाल्यावर जयेश सरळ घरी चालला होता. डोक्यात मघाचेच विचार होते.

कसला रोमांचित करणारा प्रसंग आज उद्भवला होता.. पण हा अनुभव घेण्यासाठी जीव पणाला लागला होता.. पोलिसांना खबर देऊन तीन तास उलटून गेले होते. कदाचित आतापर्येंत ते बदमाश पकडले गेले असतील. पोलिसांचं नेटवर्क फार सटीक.. त्यात ट्रॅफिक पोलिसांच्या नजरेतून एकही संशयित गाडी सुटायची नाही. आपल्या हातून काहीतरी समाजकार्य घडल्यासारखं त्याला वाटतं होतं.

जयेश आपल्याच विचारांत चालत होता. घर जवळच आलं होतं. त्याने घड्याळात पाहीले अकरा वाजून दहा मिनिटे झाली होती. बराच उशीर झाला आज.. जेवून झोपायला साधारण बारा तरी वाजणार होते. सकाळी पुन्हा लवकर उठायचं होतं आणि नित्यक्रमाला लागायचं होतं. पावलं भरभर टाकायला हवीत. लवकरात लवकर घरी पोहोचायला हवं.

घर... घराचा विषय डोक्यात शिरताच जप्तीची नोटीस आठवली. ही एक नवीनच समस्या चिंता वाढवू लागली होती आणि तिचं लवकरात लवकर मुळापासून उच्चाटन करणं आवश्यक होतं. इतका पैसा झटपट उभारणं, म्हणजे अगदीच अशक्यप्राय होतं. परंतु शक्य तितके हातपाय मारून, होईल तितका प्रयत्न तरी करायलाच हवा होता.

डोक्यातल्या विचारांचं वादळ शांत करत जयेश घराबाहेर पोहचला. परंतु बराचवेळ कडी वाजवूनसुद्धा दार उघडलं गेलं नाही, तेव्हा त्याला काहीसं नवल वाटलं.

"आई... बाबा...." एक-दोन हाका मारून पाहील्या, परंतु आतून काहीच उत्तर आलं नाही.

"कमाल आहे.. आज इतकी गाढ झोप कशी लागली..." आश्चर्य व्यक्त करत जयेश खिडकीजवळ गेला.

खिडकीच्या बाहेर फक्त लोखंडी जाळी बसवली होती. ज्यातून आवाज आत सहज ऐकू गेला असता. तिथला पडदा बाजूला करून जयेश हाक मारणारच होता की, त्याच्या अंगावर सर्रकन काटाच आला. झटका लागल्यासारखा जयेश मागे सरकला. एकक्षण तर काही सुचलंच नाही.. आणि दुसऱ्या क्षणी त्याच्या मुखातून जोराची आरोळी फुटली....

"आई... बाबा....." जयेश ओरडतच पुन्हा दाराकडे वळला. जीव खाऊन तो दरवाजा तोडण्याचा प्रयत्न करायला गेला, परंतु पहिल्या धडकेतच चौकटीवर घट्ट बसलेला दरवाजा धाडकन उघडला गेला. याचा अर्थ आतून कडी घातलीच गेली नव्हती.

जयेशच्या आरडाओरडीमूळे चाळीतले लोक घराबाहेर पडू लागले. एक एक करत सगळ्यांनी जयेशच्या घरात जमण्यास सुरुवात केली. जो तो आतलं दृश्य पाहून हळहळ व्यक्त करत होता. निर्बुद्ध झालेला जयेश कसलीशी धडपड करत होता. जणू त्याची मतीच खुंटली होती. त्याच्या मदतीसाठी इतर काहीजण लगबगीने पुढे सरसावले.

कुणीतरी धावत जाऊन आपल्या घरातून उंच टेबल घेऊन आले. त्याच्या साहाय्याने चार-पाच जणांनी छताच्या लोखंडी पाईपवर अडकवलेला फास सोडवला आणि जयेशच्या आईवडिलांचे मृतदेह खाली घेतले.

पाहणारा प्रत्येक जण त्या नजाऱ्यावर आपला शोक व्यक्त करत होता. जयेश आपल्या आईवडिलांना कवटाळत हमसून हमसून रडत होता. कधी स्वप्नांतदेखील याची कल्पना त्याने केली नव्हती. हे असं कसं झालं.. कश्याचं काहीच कळायला मार्ग नव्हता. समोर दोन निश्चल देह होते, ज्यांच्याशिवाय त्याचं आपलं असं कुणीच नव्हतं.

चाळीतली मोठी माणसं जयेशचं सांत्वन करण्याचा प्रयत्न करत होते. परंतु हतबल झालेला जयेश काहीही ऐकण्यापलीकडे गेला होता. हा खूप मोठा घाव होता, ज्याची भरपाई कश्याकश्यानेही होणे शक्य नव्हते.. कधीच शक्य नव्हते... सांत्वनपर शब्दांनी तर नाहीच नाही... कुणाला काय कल्पना असणार...? काळजाची चिरफाड करणारा असा तो भयानक प्रसंग त्यावेळी जयेशवर ओढवला होता.

कधी कधी नियती माणसाशी खूप कठोर वागते. जणू त्याला गृहीत धरूनच ती डाव आखते. पण खरंच हे सर्व नियतीच्या मनात असतं, की माणूस स्वतःच त्या परिस्थितीला कारणीभूत असतो...? प्रत्येक क्रियेला एक प्रतिक्रिया असतेच.. कदाचित नियतीचा तो डाव म्हणजे एखादी प्रतिक्रियाच असावी.. जाणून वा अजाणतेपणी माणूस एखादं कर्म करून जातो आणि नियती त्या कर्माचं बरंवाईट असं फळ घेऊन येत असावी.