गँबलर : भाग १३

अकस्मात होणाऱ्या जीवघेण्या हल्ल्याला सामोरे जाताना सर्वप्रथम आत्मरक्षा महत्त्वाची असते आणि हल्ला करणाऱ्यावर प्रतिहल्ला करणे, हीच तर आत्मरक्षा करण्याची पहिली पायरी असते. क्रिया जितकी तीव्र, त्याहून अधिक तीव्र प्रतिक्रिया देऊन पहा.. निकाल तुमच्या पक्षात असेल. हा, पण असं काही करताना तुमचा स्वतःवर विश्वास असणं फार फार गरजेचं आहे.

अंधाऱ्या बोळाच्या पलीकडे युद्धजन्य परिस्थिती ओढवली होती. युद्ध कसलं ते.. एकट्या सावजाला दृष्टीहीन करून शिकारी खेळ खेळत होते. शरीराच्या कोणकोणत्या भागांवर हल्ला करायचा ते ठरलं होतं आणि आळीपाळीने एकएक शिकारी ठोसे लगावत होता. हतबल झालेलं सावज चेहऱ्यावरचा पडदा काढण्याचा निष्फळ प्रयत्न करत होते, परंतु त्याला क्षणभरही सावरण्याचा वेळ मिळत नव्हता.

जमिनीवर घासणाऱ्या लोखंडी रॉडचा आवाज कानांना स्पष्ट ओळखता येऊ शकत होता. प्रसंग मोठा बाका होता, फक्त एक घाव आणि डोकंच फुटलं असतं. जयेशने श्वास रोखून धरत जवळ येणाऱ्या त्या आवाजाकडे लक्ष केंद्रित केले आणि जशी ती चाहूल आवाक्यात आली, तसा तो एकदम उसळला.

जयेशच्या त्या अनपेक्षित कृतीने समोरची माणसं गोंधळली असावी. तो एक दोन क्षणाचा अवकाश जयेशसाठी पुरेसा होता. त्याने अंदाजानेच सर्व ताकदीनीशी आपला हात त्या दिशेने फिरवला. मनगटातलं कडं सर्रकन घासून गेलं. वार निसटला असला तरी त्या कड्याची धार मात्र आपलं काम करून गेली. लोखंडी रॉड खाली पडल्याचा आणि कुणीतरी धडपडल्याचा आवाज एकसाथ ऐकू आला.

"हेच्या तर आता.. बघ रे..." पुटपुटल्याचा आवाज आला आणि कुणीतरी डावीकडून पुढं येऊ लागलं, पण डोळ्यांवर काळं कापड असूनदेखील जयेशने ती चाल ओळखली होती. पुढे येणारा माणूस जसा जवळ आला, तसा जयेश कमरेत वाकला आणि यावेळी प्रतिस्पर्ध्याचा गुडघा त्याच्या टप्प्यात आला. रपारप एकामागून एक बुक्क्या समोरच्या इसमाच्या मांडीवर पडल्या आणि तितक्याच चपळाईने केलेला तिसरा वार गुडघ्याच्या वाटीवर वर्मी बसला. त्याला मारताना सुळसुळीत लुंगीचा ओझरता स्पर्श जयेशला जाणवला.

"उ... यं... अल्लाह..." कुणीतरी बोंबलले.

"रियाज भाई..." कळवळणारा आवाजही जयेशने पक्का हेरला होता.

एकक्षणाची शांतता तिथं पसरली.

पुरेसा वेळ मिळताच सावरणाऱ्या जयेशने घाईतच आपल्या चेहऱ्यावरून काळं कापड बाहेर काढलं. सुरुवातीला डोळ्यांवर ताण पडला, परंतु जशी नजर साफ होऊ लागली.. समोरचं दृश्यदेखील स्पष्ट होऊ लागलं. आपल्यावर हमला करणाऱ्यांमध्ये रियाज आणि संजयला पाहून जयेश बुचकळ्यातच पडला होता. समोरचे ते चौघेही आता शांत होऊन जयेशचं निरीक्षण करत होते.

रियाज आणि संजयकडे पाहणाऱ्या जयेशच्या नजरेत प्रचंड क्रोध होता. त्याच्या प्रश्नार्थक नजरेवर इतरांचा मात्र थंड प्रतिसाद होता.

"वो क्या हैं ना जयेश भाई... यहा पर पहले दिन ऐसे ही खातीरदारी होती हैं.." रियाज गालांत गूढ हसत म्हणाला.

"बघ जयेश, कुठल्याही आयाराम-गयारामला आम्ही आपल्यात सामील करून घेत नाही.. तू पास झालास तरच तूला सोबत ठेवू.. सुलेमान भाईला तसं आम्ही स्पष्टच सांगितलं होतं..." संजय तुटकपणे म्हणाला.

जयेशसाठी हे सर्व नवीन होतं. इथे नव्या माणसांसोबत असे खेळ खेळले जातात. मारामारी तर खरोखरची होती, अंगावर बसलेले ठोसे अजूनही वेदना देत होते. शिवाय निकराच्या लढाईत तो एखाद्याचा जीव घेण्यासही तयार झाला होता. खरंच त्याच्या हातून तसं काही झालं असतं तर..? मनात चीड तर उत्पन्न झाली होती परंतु हे सर्व त्याच्याचसाठी होते. त्यामुळेच नव्या शहरात नव्या माणसांसोबत नवे नियम समजून घेणे, जयेशला इष्ट वाटले.

"तो पास या फेल....?" जयेशने संजयकडे रोखून पाहत विचारले.

संजयने उत्तराच्या अपेक्षेने तिसऱ्या व्यक्तीकडे कटाक्ष टाकला आणि तिसऱ्या व्यक्तीने तोंड उघडले,

"ह्म्म्म.. दम आहे तुझ्यात... पण संज्या ह्याला ट्रेन करायची जबाबदारी तुझी.. फक्त हिंमत असून चालणार नाही, अंगात तेवढं बळ असायला पाहीजे." तिसरी व्यक्ती कडक आवाजात म्हणाली.

"जयेश, हा देवा भाई... खूप हुशार आणि डोकेबाज.. याने फायनल केले म्हणजे सगळ्यांना मान्य...सुलेमान भाईसुद्धा खूप खुश होईल.." संजय उत्साहात म्हणाला.

"आणि जर फेल झालो असतो तर..? सुलेमान भाईशी तू बोललास, तेव्हाचं त्याचं उत्तर काय होतं..?" जयेशने खोचकपणे विचारले.

यावर ते चौघे एकमेकांकडे गुढपणे पाहू लागले. परंतु दुसऱ्याच क्षणी त्यांच्या चेहऱ्यावर हास्य उमटले आणि यावेळी चौथी व्यक्ती बोलू लागली,

"अरे सुलेमान भाईने तो धमकी ही दे डाली.. बोले की अगर ये लडका फेल हुआ तो उसको और तय्यार करो.. पर अपने को पता था ना जैसे की तमारा नाम जयेश.. और मेरा नाम हितेश.. दोनो के लास्ट में श श हैं, तो तू फेल कैसे होगा ना..." त्यानं गुजराती लहज्यात वटवट करून आपलं नावदेखील सांगितलं.

"हा बस कर बातुनी कच्छूए.. चला आता भूक लागलीय खूप.. घरी जाऊन डाव टाकायचा आहे.. आज नवा गडी खेळात उतरेल.." संजय बोलून गेला आणि त्या पाचजणांची टोळी थट्टामस्करी करत जवळच्या ढाब्याकडे जाऊ लागली.

जयेश अजूनही फारसा बोलत नव्हता, खरंतर त्याला प्रत्येकाला नीट जाणून घ्यायचं होतं. भविष्यात यांनी पुन्हा कधी काही खेळ खेळला, तर त्यासाठी सावध असणं आवश्यक होतं. तूर्तास आपल्याबद्दल जास्त काही सांगायचं नाही, म्हणजे आपली माहीती आपल्याविरोधात वापरण्याचा प्रश्न येणार नाही. संजय काहीतरी डाव वगैरे बोलत होता, त्याबद्दल विचारावं असं मनात असूनही जयेश शांत राहीला. तो डाव कश्याचा असावा...? घरी गेल्यावर आपोआप त्याचा उलगडा होणारच होता.

ढाब्यावर मंद संगीताच्या साथीने स्टार्टरवर ताव मारला जात होता. मेन कोर्स पार्सल घरी जाणार होता. चौघांच्या इकडच्या तिकडच्या गप्पा सुरु होत्या. मध्येच एखादा प्रश्न जयेशला विचारण्यात येत होता, जयेश तोलूनमापून जेवढ्यास तेवढं उत्तर देत होता, मात्र आपल्या तीक्ष्ण कानांनी तो त्यांचं आपसांतलं बोलणं ऐकत होता. आपली पार्श्वभूमी, डोक्यावरचं कर्ज, कुख्यात टोळीचा पाठलाग याबाबत त्यानं सांगणं कटाक्षाने टाळलं. परंतु त्या चौघांपैकी कुणीही धुतल्या तांदळाचं नाही, हे त्यांच्या गप्पांमधून जयेशने ताडलं होतं.

"का रे.. बोलत नाहीस काही..?" देवा जयेशकडे पाहत विचारू लागला.

जयेश संभ्रमात मान डोलावतच होता की तितक्यात रियाजने त्याची फिरकी घेतली,

"अं.. बच्चा हैं वो अभी.. हम बडो की बातो में कैसे मुंह खोलेगा..."

रियाजच्या वाक्यावर सगळेच हसले, अगदी जयेशसुद्धा..

"हा अब क्या करे.. सब बुढ्ढो के सामने अकेला जवान क्या ही मुंह खोले.." जयेशने रियाजला प्रत्युत्तर दिले आणि यावेळी त्या टेबलावर आणखीन मोठा हशा पिकला. कमी वयातच पिकलेल्या पांढऱ्या दाढीवरून हात फिरवीत संजय तर जोरजोरात टेबलावर हात आपटू लागला.

पाहायला गेलं तर ते चौघे वयाने जयेशपेक्षा पाच-सहा वर्षांनी तरी मोठे असतील. जगातल्या भल्याबुऱ्या गोष्टींचा अनुभव त्यांना जयेशपेक्षा कितीतरी जास्त होता. लोकांना पारखण्याची त्यांची स्वतःची अशी स्टाईल होती. खरंतर त्या प्रत्येकाची वेगळी अशी खासियत होती.

वयात आल्यावर स्वतःच्या पिळदार शरीरयष्टीचा गर्व बाळगत मारामाऱ्या करणाऱ्या संजय सावंतला घरातून बाहेर हाकलले होते. लहानपणीच आईवडील गेल्याने बारीकसारीक चोऱ्या करणारा सर्राईत भुरटा चोर रियाज शेख याचमुळे इथं आला होता. मुलीच्या लफड्यामुळे गुजरातहून परागंदा झाल्यावर हितेश पटेलने सरळ भिवंडी गाठली होती. गावाकडे हाल्फमर्डरची केस होऊन देवा भाई उर्फ देव मराठे तडीपार होऊन इकडे वास्तव्य करत होता. निरनिराळ्या कारणांनी एकत्र एका छताखाली आलेली ती टोळी.. आणि आता त्यात जयेशचीही भर पडली होती.

रात्री घरी आल्यावर दार आतून बंद करण्यात आले. बिछाना टाकताच रियाजने पत्त्यांचे संच बाहेर काढले. हितेश सोबत आणलेल्या दारूच्या बाटल्या आणि चाखण्याचे मांडकाम करत होता. देवा खोलीच्या मध्यभागी आला, संजयही चंदेरी पट्टी घेऊन त्याच्या जोडीला उभा राहीला. संजयच्या हातातली पट्टी घेऊन देवाने ती जमिनीवरील लादीच्या एका बाजूत घुसवली. जरासं उचकटताच लादीची ती बाजू अलगद वर आली. जयेश बारकाईने ते सगळं पाहत होता. त्या दोन बाय दोन फुटांच्या लादीखालची पेटी पाहून त्याला नवल वाटले.

पण खरी गंमत तर पुढं होती, लादीखालच्या पेटीचे झाकण उघडताच, त्यातल्या नोटा पाहून जयेशला आश्चर्याचा धक्काच बसला होता. इतका पैसा असून ही माणसं अशी झोपडपट्टीत का राहत असावीत.. का हा पैसा वाकड्या मार्गाने मिळवला होता... जयेशच्या मनात प्रश्न आल्यावाचून राहीला नाही.

जयेशसाठी हे सगळं नवीन असलं तरी हेच तर त्याला हवं होतं. असंच आयुष्य त्याला अनुभवायचं होतं. भरपूर पैसा कमवायचा होता, मग तो कोणत्याही मार्गाने.. वाटेत किती अडचणी येतील, याची पर्वा कुणाला होती. आता तर त्याच्या सोबतीला आणखी चारजण होते. नव्या वाटेवर त्यांचं मार्गदर्शन आणि सोबत दोन्ही मिळणार होते.

इथे आल्यापासून प्रत्येक नव्या प्रसंगासोबत त्या चौघांची नवी नवी रूपं समोर येऊ लागली होती आणि खरं सांगायचं तर प्रत्येक नवं रुप एकेका पावलाने गुन्हेगारी विश्वाकडे झुकणारंच वाटतं होतं.

पेटीतल्या काही नोटा काढून प्रत्येकाला बरोबर हिस्सा देण्यात आला. रात्रीच्या खेळासाठी त्यांचा वापर करण्यात येणार होता. बाहेर अंधार दाटून आला होता. साधारण अकरा-सव्वा अकराचा तो सुमार असावा. झोपडपट्टीत तसा शुकशुकाट पसरला होता, परंतु त्या खोलीत मात्र दारू, मांसाहारी चाखणा आणि पत्त्यांचा डाव यांसोबत पाच मित्रांची रात्र चांगलीच रंगणार होती.

क्रमशः